Drugstore Cowboy (1989)

zeer goede film met tof verhaal, ook uitstekende acteerprestaties

Gus van Sant's debuut film is een erg aparte film. vond hem an ook zeker niet geweldig maar best leuk om een keer gezien te hebben.

Er wordt erg sterk geacteerd vooral door dillon, ook zitten er erg leuke vindingen, effecten en sfeervoille scenes in de film.

Maar in zijn geheel vond ik het maar een kil, vreemd maar vooral erg apart filmpje die me niet de speelduur kon boeien.

Toch verdiend deze film een voldoende al is het maar voor het idee, de apartheid en zijn invloed op latere meesterwerken. 3 sterren

Dit vind ik tot nu toe de beste van Gus Van Sant.

Alleszinds een stuk beter dan My Own Private Idaho, die me niet ligt met het warrige verhaal en verwarde personages.

Matt Dillon is hier top, de stoere rol is hem op het lijf geschreven.

Het verhaal bevat ook wel wat humor door de manier waarop "bob" het vertelt en sommige gebeurtenissen.

Het is gewoon een heel ontspannende film en bevat geen storend camerawerk en de personages zijn ook nog wel normaal.

Ook zou je helemaal niet zeggen dat hij al in 1989 gemaakt is, hij oogt nog zeer modern.

Hij mocht iets langer zijn misschien.

Hele fijne film, het verhaal behelst niet veel, eigenlijk niks, maar de sfeer die wordt neergezet, de acteerprestaties en de subtiele humor maken het een bovengemiddelde film.

3,5*

Een verhaal uit de drugswereld, eenvoudig en zonder al te veel zucht naar sensatie gebracht.

Vond ik best.

Vermakelijke film. Leuk trouwens om een jonge Heather Graham te zien. Matt Dillon acteerde uitstekend.

Sobere maar realistische film over een stel drugsverslaafden, met weer een prima rol van Matt Dillon, voor mij één van de betere films van Gus van Sant.

Drugstore Cowboy is optimistischer dan op het eerste zicht lijkt. Het is een nuchtere kijk op drugsverslaafden, wat hen beweegt en hoe ze denken. De dope maakt hun leven enger, leidt hen verder weg van alles wat inhoud geeft aan een bestaan. Interessant is vooral het personage van Matt Dillon, die door een fase van bewustwording overgaat en daarop een methadonkuur gaat volgen.

Waar de meeste films over drugs de verslaafde uitbeelden als looser, toont Van Sant dat iedereen gelijke kansen heeft om zichzelf eruit te behelpen. Heel mooi om dit te vertellen vond ik. Er zat een doordachte visie in de film.

Ik hou dan weer niet zo erg van die sobere filmstijl, en het was soms wat zuchten en blazen terwijl de lange scènes in het begin de vluchtigheid van het plezier die drugs geeft in de verf willen zetten. Even dacht ik dat het hierbij zou blijven. Gelukkig hernam de regisseur zich.

- niet boeiend

- slecht geacteerd

- slecht camerawerk

- de 'vervloekingen' waren vervelend

- slecht uitgewerkte verhaallijnen en rare twists (met name de hoofdagent die zich ineens bekommert om een junkie)

Blijkbaar een onbegrepen film.
Er wordt vanalles uitgevonden om hem slecht te vinden en vergelijkingen gemaakt die niet verder komen dan 1 overeenkomst nl. drugs.
Deze film heeft voor mij een zeer goede sfeer en stijl.
Het is zo'n type film dat nog een stuk langer mocht duren.
Van gaten in het verhaal heb ik niets gemerkt, alles is goed te volgen.
Dat de hoofdagent zich plots bekommert maakt duidelijk dat hij goed van inborst is en toch niet alleen de agressieve figuur waarvoor hij eerst doorging.
Het belangrijkste in de film is eigen de vraag of het hoofdpersonage Bob nu eigelijk van hero naar zero gaat of van zero naar hero.

Ik zou eerder zeggen van zero naar somebody Bob is eerder een anti-held. Trouwens, die politie-agent was al vanaf het begin van de film bekommerd om hem. Tweemaal krijg je een aanwijzing dat hij Matt en zijn familie goed kent.

Saaie drugsfilm.

Het verhaal bood te weinig. Een hele tijd zie je iemand apothekers binnen breken en de drugs innemen. Kan interessant zijn (dat bewijzen andere films) maar dan moet het wel mooi geschoten en weergegeven zijn en net dat ontbrak.

Wat ook veel ontbrak waren de personages die nogal oninteressant waren en mager neergezet zijn door hun acteurs. Van Sant mist deze keer.

**

Heb je maar een deeltje gezien dan want het was toch meer dan de hele tijd in een apotheek binnenbreken en drugs innemen.

Ik vond trouwens de scene in de apotheek wel goed gefilmd maar dat zal aan mij liggen.

Als er dan toch een vergelijking gemaakt moet worden met Requiem for a Dream dan vind ik dat die bij momenten enorm storend gefilmd is met die flitsende beelden en vreemde close-ups.

Niet dat ik die film slecht vind maar dan vind ik dit veel aangenamer gefilmd.

Gewoon een vette drugmovie! Mijn herinnering was kut, film was veel beter dan ik dAcht. Jammer dat mensen dit gaan vergelijken met Requiem, heel andere film en heel andere boodschap, toch ook grensverleggend.

Gewoon geen drol aan.

zeer sobere drugsprent met een weinig verrassend tragisch einde. Van Sant toont af en toe zijn meer experimentelere kunnen, maar het geheel is me iets te sober en droog registrerend. Soundtrack iets te Jazzy, maar past wel binnen het tijdskader en sfeer van de film. De vele overlappende beelden (correcte term ontglipt me even) kunnen volgens mij evengoed beschouwd worden als een toentertijd hip effectje, wat ondertussen wel zeer kitscherig en lelijk te noemen valt. Acteerprestaties, vooral Dillons dan, zijn allen wel zeer intetogen. Burroughs was een leuke verrassing. Geheel is me iets te vlak en te weinig echt beklijvend.

3*

En van Sant stijgt langzaam in mijn aanzien. Hij kruipt omhoog in mijn top 100 regisseurs. Deze film heeft me overtuigd.

Drugstore Cowboy is een film waar ik moeite had om erin te komen, maar toen dat eenmaal het geval was heb ik een uitstekende film gezien. Hoewel de film op bepaalde momenten best realistisch was, was de film dat als geheel niet. Knap vond ik de combinatie tussen grappige momenten de onverwachte sheriffsconventie, de set up van de politieagenten en treurige momenten dood van Graham, het eind (hoewel zelfs die scènes een nonchalante en komische inslag hebben). Maar wat ik vooral knap vond, is dat elke scene precies zo lang duurde als nodig is. Film was spannend in de zin van dat ik constant benieuwd was naar wat er kwam en dat was steeds boeiend.

Matt Dillon was goed, Max Perlich was goed, rest was zo zo. Visueel was de film niet slecht, maar ook niet echt bijzonder. Muziek was aardig. Maar de film als geheel is erg geslaagd. 4 sterren.

Het is me nog niet gelukt deze film uit te kijken, boring tot en met.

Gratis af te halen, anders gaat ie mee met het huisvuil.

Geweldig, ik ken de film al een tijd, herzien, zo'n film die je nooit meer vergeet. Een klassieke drugsfilm uit een ander tijdperk dan Trainspotting, maar als je al wil vergelijken is deze ingetogener en realistischer. Bij tijden spannender ook. Niet beter of slechter. Die Matt Dillon is ook geweldig, een acteur die zich nooit verkocht heeft en ik ben nog steeds een grote fan van m.

Uiterst realistische kijk in het leven van een stel gebruikers. Geloofwaardig gespeeld door de vier hoofdrolspelers. Gus van Sant velt geen oordeel over de gebruikers, en hier zit juist de kracht van de film. Toppertje!

Fraai geregisseerde, heel leuk geschreven film met goed acteerwerk, vooral van Dillon. Ook de sound was heel leuk. Dat David opeens de man werd kwam een beetje uit de lucht vallen, maar dat vergeef ik maar al te graag.

Wat is er zo 'realistisch' aan deze film? Misschien dat het geloofwaardig overkomt, maar Christiane F. lijkt me eerder een 'realistische' film.

Goed punt. Film is vaker over-the top dan realitisch. Snap ook totaal niet dat men denkt dat dit de realiteit is.

Realistisch hoe er wordt omgegaan met hun drugsproblemen. Althans, zo komt het op me over. Aangezien ik zelf geen drugprobleem heb. ;-p

Drugsdrama met een poëtische titel die al jaren in de achterste regionen van mijn geest sluimert. Hij stond al enige tijd op het programma, maar was pas gisteren aan de beurt. De film kent meer dynamiek dan de gemiddelde Van Sant film, maar is langs de andere kant ook weer typerend voor deze regisseur. De fascinatie voor banale mensen en hun banale leventje in de marge van de samenleving staat hier centraal: Bob en zijn vrienden zijn hopeloos afhankelijk van drugs en trekken van stad naar stad om er apotheken te overvallen voor hun "stuff". Soms vroeg ik me af waar die Bob nu het meest verslaafd aan is: de drugs of de kick die hij krijgt bij het overvallen van zo'n apotheek?

Drugstore Cowboy zit vol intrigerende personages en situaties, maar mist slagkracht om zijn publiek écht te ontroeren. Daarnaast is het script net wat te eenvoudig, naïef zelfs. Wel blijft de film hangen omwille van de soms poëtische, dan weer aandoenlijke invulling van de drugproblematiek en de soundtrack die de nervositeit in bepaalde scènes knap vertolkt.

Meer dan geslaagd.

Goede film, met zeer goede acteerpresentaties.

Oudere films spreken mij sowiezo al meer aan, dat maakt het nog een tikkeltje meer perfecter om naar te kijken. Het enige minpuntje was toch wel de duur van de film. 100 minuten, net even iets te lang. 3.5*

Mooie film.

Sober drugsverhaal in jaren 80 setting. Dus geen mooie hallucinerende Trip scenes, ook geen spacey muziek eronder, gewoon plain de drugsscene met alles wat er bij hoort: het gebruik, de zoektocht naar drugs, de politie invallen, het verstoppen etc.

Het mooie zit hem in de soberheid en ingetogenheid; geen diepere boodschap, geen ophemeling, geen spektakel (haast on-Amerikaans). Gewoon de dagelijkse struggle van een groep drugsgebruikers.

Alleen vond ik het wel iets té gewoon; het is een mooie film, maar ontroert niet echt en maakt ook niet een enorm diepe indruk. De personages blijven iets te veel op de vlakte.

Maar al met al een goeie film waarin heel goed gespeeld wordt (Matt Dillon), en met een gave rol van William S. Burroughs

Briljante rol van Dillon, spijtig dat hij nooit echt is doorgebroken.

Het bij het uitkomen van de film in '89 nog ongepubliceerde boek (1992) heb ik nog niet gelezen en dat is klote want ik weet dus niet of de film helemaal strookt met deze film.
Maar ik weet wel dat de 73 jarige schrijver dit jaar (2011) nog veroordeeld is tot 15 jaar gevangenis voor het overvallen van een apotheek, samen met een maat. Je zou mogen verwachten dat ie aardig in de slappe was zit na al die auteursrechten en dat dus niet nodig zou hebben voor zijn dagelijkse shotje. In dat geval is het hierboven genoemde motief, namelijk de kick van het stelen zelf, misschien wel de echte drugs geweest in de vorm van pure adrenaline. Maar hij doelt zelf in een interview op dat welbekende fenomeen dat ook in Shawshank Redemption aan bod komt: institutionalisering "Als je de helft van je leeftijd gevangen hebt gezeten weet je gewoon niet beter." Als de film anti-drugs was zou ie niet net zo aantrekkelijk zijn als bijvoorbeeld "The Breakfast Club"

Een cultfilm al dit kan nooit een antidrugs statement zijn. Het is simpelweg too cool for school.
"Een junkie bepaalt zelf wat ie voelt van minuut tot minuut", en wat Dillon's personage al zei: je kan een junkie niet aanpraten te stoppen met drugs, de wil ertoe zal altijd uit iemand zelf moeten komen. En daarbij "ik vind het een prettige levenstijl."
Maar wat je dus wel kan doen als schrijver/filmmaker is het ongewild romantiseren van drugsgebruik.
Net zoals zogenaamde anti-oorlogsfilms vast meer aanwervingen op hun geweten hebben dan desertatie.


Realistisch? Er zijn al ergere dingen daadwerkelijk de revue gepasseerd in het jeugdjournaal. Waar hebben we het over? En natuurlijk, ik wil ook wel weten of de schrijver echt dat meisje heeft
begraven.
Ik denk derhalve ook niet dat de schrijver ons een moreel oordeel wil doen vellen over zijn relaas.
Maar misschien moet ik voor dat gedeelte wel op boekmeter.nl zijn.