Renai Shashin (2003)

Allereerst zeggen dat je van m'n stem gerust een halve of zelfs een volledige ster mag afprutsen. Al krijg ik het zelf niet over m'n hart.

Van dezelfde regisseur als 2LDK, en het moge duidelijk zijn dat de man talent heeft. Alleen is de film dikwijls zo onevenwichtig dat dit alles wat overschaduwd wordt.

Al start de film zeer goed, als simpel maar best vertederend romantisch filmpje. Een prachtige rol van Ryoko Hirosue die als jong, dartel en passievol meisje door de film heenfladdert, en perfect de naïeve liefde tussen een jong koppel overbrengt. Dit wordt afgewisseld met een collage (what's in a name) van prachtige foto's, die het innerlijke van beide hoofdpersonages mooi tot uiting brengen. Wat leuk camerageklooi lijkt dit deel mooi af te ronden, maar de enige smet die op dit eerste deel rust is het Engels in de voiceovers van Ryuhei Matsuda. Gelukkig waren er subtitles bij, maar dit stoorde toch wel degelijk, vooral omdat op dat moment ook helemaal niet duidelijk was waarom hij Engels praatte.

Het tweede deel van de film speelt zich af in New York, en is heel wat wisselvalliger. Mooie scenes worden afgewisseld met nogal wat flauwe Amerikaanse stereotypen (en slechte acteerprestaties daarboven op). Wel is het zeer leuk te zien hoe een Japanse crew NY onderhanden neemt als achtergrond voor de film. Zeer verschillend dan een Amerikaanse crew doorgaans een stad in beeld brengt. Het wisselende karakter van het tweede deel escaleert helemaal op het einde, met een werkelijk walgelijke finale, die zowat alles lijkt af te breken wat de film 90 minuten lang heeft opgebouwd. Onbegrijpelijk.

Gelukkig maakt het echt einde (nog zo'n goeie 20 minuten) nog heel wat goed (niet toevallig valt dit samen met de romantische sfeer die wederkeert). Maar wat blijkt nu, dat na een dagje slapen alle slechte punten al ver weg liggen, maar al de goeie nog steeds door m'n hoofd spoken. 4* dus, al is het lichtelijk overschat.

Met je eens, Onderhond. Ook al vond het einde en sowieso het laatste half uur dus echt totaal niet leuk en kom op een 3,5* uit. Maar de man Yukihiko Tsutsumi heeft wel talent en een volgende film mag van mij gerust.

Er werd mij verteld dat dit de voorloper van Tada, kimi wo aishiteru was.

Ik snap de link wel, al is de latere wel die met de betere insteek en met de irritante foutjes eruit.

Vanaf de eerste minuten krijg je het gebrekkig Engels van de hoofdrolspeler te horen en dat stoort gewoon. Verder lijkt het alsof de film door 2 verschillende mensen geregisseerd te zijn; af te gaan van de mooie shots afgewisseld met brakke B-film actiemomenten.

Best wel jammer, maar kan er niet meer dan 3.5* aan geven.

Ben altijd bereid dit soort films heel wat te vergeven zolang ze niet pretenderen de volgende Citizen Kane te zijn, als ze dan ook nog eens zo schattig zijn als de eerste helft hier was wordt ik enigzins blind voor de in feite oppervlakkige formules, maar dat idiote einde gooide daar een flinke domper op. Nu was de Engelse voice-over al of dat er punaises in mijn oren zaten waar om de 5 seconde stroomstootjes door gegeven werden en is de tweede helft in New York op z'n minst eigenaardig te noemen, maar dat had nog wel enigzins iets charmants. Stiekem best grappig hoe Japan Amerika lijkt terug te pakken door nog meer over de top om te gaan met cliches en stereotypes. Maar wat moet er in je sake hebben gezeten als je zo'n tragische ontwikkeling in zoiets banaals over doet gaan. We hebben het hier over subtiel drama dat omslaat in een Matrix achtig vuurgevecht. Ja lieve filmvrienden, u leest het goed. Het getuigd van zo'n bizarre wansmaak dat ik het niet snel in mijn hoofd zal halen iets anders van Tsutsumi op zal zetten.

Als de scenes in Japan niet zo heerlijk waren geweest zag het er niet goed uit maar gelukkig zijn die, als gezegd, onweerstaanbaar en viel er toch ook nog genoeg te genieten. Voor Hirosue is de kwijl smiley uitgevonden en ik kreeg direct zin om mijn camera weer op te pakken en van alles wat ik tegenkwam foto's te maken. Helaas wonen we in Nederland waar zes keer per week grijze wolken domineren en kom je daar al snel van terug. Wat mijn verlangen om ooit Japan te bezoeken alleen maar groter maakt. Tot die tijd zal ik dit soort feel-good werkjes maar in de arm moeten blijven nemen. Grappig trouwens dat ik achteraf moet lezen dat dit een soort prequel is op Heavenly Forest. Plot is hetzelfde en de twee hoofdpersonages hebben dezelfde naam, alleen is het daar allemaal een stuk zoeter. Wat ik in dit geval prefereer.