Les Choristes (2004)

Ik vind het wel een goede film, een beetje dramatisch vind ik.

Ik heb al betere films gezien.

Maar toch een wel verdiende 2.5

Erg soepel lopend relaas over een surveillant, die een groep lastige kinderen op eigen wijze weet te temmen, met Gérard Jugnot die een wereldprestatie levert. De oersympathieke muziekleraar Clément verovert harten met zijn warmhartige daden.

Sfeer en setting zijn uitstekend, die kleine clichés enigszins weten te verbergen. Het subverhaaltje rondom Mondain voelt wat bijeengeraapt, maar Les Choristes verveelt geen seconde. Fijne tijdsduur ook.

Aanrader voor de echte filmliefhebber.

4*

Les Choristes is de bekende formule van een leraar die een andere methode kent om les te geven door dichter te staan bij de leerlingen. Dangerous Minds, Sister Act 2, Dead Poets Society, ... Elk op hun manier. Hier is het een Franse muziekleraar die als surveillant de klas in hand houdt met een passie voor muziek. Heel hard opvallen doet de film niet, net als de leraar wil het schijnbaar bescheiden blijven. Daardoor zweeft de film tussen een melodrama en een karikatuur. Enkele figuren zijn er met momenten iets over.

Wat de film dan weer wel goed maakt en optilt is de prachtige muziek. De jongens zijn dan ook geen acteurs, Morhange werd geselecteerd via een koor. En velen van hen kunnen eveneens goed zingen. Dat zorgt ervoor dat de troefkaart van Les Choristes - het zingen - extra uit de verf komt. Prachtig en met als gevolg terecht een Oscarnominatie gekregen voor Vois Sur Ton Chemin. Dit is een feelgood film die gewoon genieten is. Misschien geen memorabele cinema, maar wel topamusement met zeer mooie muziek.

Deze warme, inspirerende, smaakvolle, geestige en sentimentele film is in de kern voorspelbaar en zonder verrassingen, echter het is een typerend feel good verhaal en speelt op een positieve wijze met de emoties. De film heeft een mix van aangrijpende en komische scènes en de regisseur balanceert regelmatig tussen indrukwekkend drama en opgeblazen melodrama, maar het verhaal staat voor hoop naar toekomstperspectief voor de kinderen. Gérard Jugnot speelt de ogenschijnlijk stijve, maar gevoelige leraar en de intelligente musicus, geweldig. O en voor ik het vergeet: de heldere stemmen van de jongens zijn een lust voor het oor.

Mooie film en wat een schitterende rol van de muziekleraar..super!!

En ik vond de film wel verrassend hier en daar bv met de moeder en met de jongen die weg moest.

Ik vond dit zeker een aanrader, maar aktie liefhebbers kunnen beter iets anders kijken.

Ik zie het altijd meteen bij de eerste beelden... dit is weer een staaltje van aandacht voor schoonheid in de film. Overigens geheel Frans gesproken en gezongen.

Werkelijk prachtig verzorgd tot in de details, bijvoorbeeld het oude verwaarloosde gebouw in grijzige en beige kleuren, met bladders op de muren en met oude meubels en antiek sanitair. Regelmatig wordt ingezoomd op dit soort details. Waar deze film verder in uitblinkt is in muziek. Het verhaal leidt de kijker (en luisteraar) langs prachtige muziek en koorstukken. Bepaalde muziek komt in gedeeltes steeds op de achtergrond terug en vormt een groot bestanddeel van de sfeerschepping. En de sfeer vind ik ontroerend, soms melancholisch en soms avontuurlijk. Het acteren vind ik erg goed gedaan door de kinderen. Misschien mochten ze voornamelijk zichzelf zijn en dan kun je de casting weer subliem noemen

Verschillende verhaallijnen (wat subplotjes) lopen door de film heen, doordat meerdere personen gevolgd worden in hun belevenissen. Deze opbouw en de vlotte vertelling met allerlei ontwikkelingen houdt het boeiend.

Op het muziektopic had ik in juni al een song (niet meer uit mijn hoofd te krijgen, nog steeds niet:)) uit deze film geplaatst, op intuïtie gevonden en eindelijk heb ik nu de film gezien. Geen spijt van

Dit is er voor mij een om te koesteren.

(+ nog een mooi lied)

Maar... 2,5 ster is een onvoldoende.

De film heeft me erg vermaakt en op momenten ontroerd. Vooral de zang van Morhange.

Ik vind het een aanrader.

Uitstekende film waarin een nieuwe leraar op een school voor moeilijk opvoedbare jongens hun harten probeert te veroveren door ze muziek te leren. En de muziek in deze film is dan ook prachtig en meeslepend. Niet het meest originele verhaal en ook clichés worden niet vermeden. Een fijne nostalgische sfeer en hier en daar zeker wel ontroerend. Gérard Jugnot is uiterst sympathiek in de hoofdrol. Een welverdiende 3.5 sterren.

Les Choristes is een grote flashback. Twee oude schoolmakkers ontmoeten elkaar en via een dagboek halen van de surveillant worden ze naar het verleden teruggevoerd. Het verhaal is aangenaam en brengt je een beetje in Kerstsfeer. De vertolkingen zijn zeker OK, maar al bij al al heeft het verhaal soms iets net te klef om echt lang te blijven hangen. Verder gaat de muziek van de koorzang je op een bepaald moment eigenlijk wel vervelen. Gewoon: omdat je het te vaak hoort (maar is natuurlijk ook niet te voorkomen met een film met deze titel).

Mijn eerste reactie na het zien van de film: Waw: een must see. Een dagje later denk ik er iets anders over. Het is een zeer aangename familiefilm. Niet meer niet minder. Maar dan wel een meer degelijke.

Mooie film, maar zonder echte uitschieters (op de liedjes na, die ongetwijfeld en vooral voor Fransen een toegevoegde waarde hebben). De film blijft redelijk braaf en de meeste personages zijn oppervlakkig en niet echt uitgewerkt, met name de kinderen en ook hun onderlinge relaties blijven redelijk oppervlakkig. Zeker als je deze film vergelijkt met andere films met een soortgelijk thema, zoals Entre les Murs (2008) en To Sir, with Love (1967). De directeur vond ik juist overdreven, hij heeft duidelijk de rol van een karikatuur die in mijn ogen uit de toon valt ten opzichte van de rest.

Aardig om te zien, maar te braaf (m.u.v. de directeur) en te gewoontjes.

Stem verhoogd naar 5*. Schitterende film met de perfecte cast, prachtige filmmuziek en een ontroerend verhaal. Werkelijk niets op aan te merken, een pareltje

De film begint met een compleet overbodige tegenwoordige tijdscene, maar vermaakt over het algemeen zeker. Kostschoolfilms doen het makkelijk goed en Les Choristes is geen uitzondering. Het is ook zeker niet de beste in het genre. Komt misschien wel omdat de hoofdpersoon het uiteindelijk best makkelijk heeft in deze film. Toch gaat Clément leuk met de leerlingen om. Het gebruik van muziek is leuk gedaan en al snel staat er een mooi zingend jongenskoor en is het mooi om te zien hoe de groepschemie in elkaar zit. Er zitten wat verplichte nummertjes in, maar de film an sich is leuk.

Een leraar die het vertrouwen van een klas moeilijk kinderen wint door middel van cultuur en daarmee het harde en het verzuurde regime van de directie bestrijd is niet nieuw. Toch onderscheidt deze film zich van zij Amerikaanse voorbeelden. Door de charme en rust die er van uitgaat. Gérard Junot als Clément Mathieu speel zijn rol met een natuurlijke rust. De bescheiden muziekleraar wint uiteraard met gemak de harten van de kinderen. Het aftikken met de baton op de katheder mag dan wel grappig zijn, maar strookt niet met het karakter van Mathieu. Jammer van de overbodige proloog als epiloog, voegt niets toe.

Boeiende kostschoolfilm met helaas de overbekende ingrediënten. Wat dat betreft had het scenario best wat origineler mogen zijn. Maar verder een prima film met mooie liederen. Een letterlijk en figuurlijk fijne rol van Gérard Jugnot. Jean-Baptiste Maunier (Morhange) heeft een prachtige stem!

Prachtige film. Heel mooie beelden met een prettig tempo. De personages spreken erg aan, van de nare directeur, tot de vertederende Pepinot en Boniface, en van de verontrustende Mondain tot de protagonisten Clément en Morhange. Samen met de geweldige muziek maakt dit alles deze film tot een heerlijke kijk- en luisterervaring. Nu drie keer gezien en drie keer genoten.

Mooie film. Het einde had van mij wel iets spectaculairder mogen zijn.

Wat een mooie, fijne film. Een verhaal dat mij boeide en her en der ook echt raakte. Goed gespeeld en leuke personages. Mooie muziek. Ruim voldoende. 4*

Prachtige, aandoenlijke dramafilm over het leven in een heropvoedingsgesticht voor ontspoorde jongens. Ze hadden ongetwijfeld veel rottigheid uitgehaald..... De nieuwe surveillant probeert hun harten te verwarmen met muziek en zingen, een prachtige en sympathieke rol van Gérard Jugnot! En de jongens spelen hun rollen ook schitterend! Cinematografie is nostalgisch: een oud gebouw, kleding uit de oude doos, kleuren doen denken aan een oude film. Muziek is dramatisch en de sublieme koormuziek van het jongenskoor is natuurlijk wonderschoon! Proloog en epiloog als omlijsting vond ik mooi gekozen. De douchescene gaf mij wel een beetje nare bijsmaak, gezien de geschiedenis over instellingen met jonge jongens en volwassen mannelijke aanstuurders....... Sorry, maar sinds alle nare verhalen die naar buiten zijn gekomen, kan ik helaas niet meer onbevangen naar zoiets kijken........

Helemaal mijn ding

Een prachtige film waarbij nog veel meer had mogen gezongen worden.

Weinig verrassende film toch. Het zangwerk klonk engelachtig mooi, maar voor de rest werd ik niet overrompeld. Zo is de directeur wat over de top en geforceerd de autoritaire hork. De innemende muziekleraar vond ik dan een heel stuk beter. De jongens zaten prima in hun rol. Het verhaal ontvouwt zich precies als zich dat bij aanvang laat aankondigen en weet dan niet ergens met een overtreffende trap te komen. Prima film, maar het bleef heel voorspelbaar. Gelukkig maakten de nostalgie en het zangwerk veel goed.

Totaal onbekende titel die ik maar eens meegepakt heb vanwege de hoge waarderingen. Maar helaas maakt de film op een indrukwekkend begin na het voor mij niet waar en voelt de korte speeltijd van slechts anderhalf al lang aan.

Het begin met de aankomst van Clement Mathieu mag er desondanks zijn en geeft een hele mooie prikkel met zijn sprookjesachtige muziek en dito sfeer die een beetje Tim Burton achtig aanvoelt. De kennismaking met de bizarre directeur mag er net zo zijn en is bij tijd en wijlen geniaal te noemen. Schreeuwend temidden van de kinderen heeft de film op dat moment een typisch Franse prikkel die met zijn licht absurdistische sfeer aan andere Franse cinema doet denken. Goed en leuk tot daar. Net als Mathieu's eerste schreden in het klaslokaal en zijn poging de kinderen met een hele andere aanpak voor zich te winnen. Nog steeds prima.

De selectie qua zangstem is ook daar en toe met de machtsstrijd met verschillende personen als de directeur en Mondain maar ook om Morhange voor zich te winnen. En ergens heeft de film wel parallellen met Death Poets Society met het verschil dat die film blijft boeien in tegenstelling tot Les Choristes waar mijn aandacht gedurende de vorming van het jongenskoor totaal wegvalt.

Zoals gezegd Les Choristes begint erg goed maar weet in mijn ogen die lijn niet door te trekken ondanks de goede soundtrack, het plezier bij de jeugd en het bijtrekken van de directeur. Jammer, maar helaas niet mijn ding omdat in mijn ogen het vette, de sjeu, het bekende absurdisme en humor wat Franse films juist apart maakt, totaal weg valt gedurende het tweede deel.

Erg aandoenlijke film over een tucht- en weeshuis na na de Tweede Wereldoorlog. De film wordt volledig gedragen door Jugnot die als een soort vaderfiguur waakt over de kinderen. Hij ziet in hen meer dan louter lastpakken, maar ziet in ieder van hen talenten. Zalven is hem bekender dan slaan. Hun talenten ontplooit hij doormidden van hetgeen wat hem het meest bekend is: de muziek.

Hoewel er lijfstraffen en opsluiting voorkomen in de film, kent de film toch een vrij luchtige toon. Dat jongenskoor en de toepasselijke mooie muziek zal hier wel niet vreemd aan zijn. Een prima film van een beperkte speelduur. De film vliegt voorbij en kent weinig tot geen zwakke momenten. Jugnot deed het zoals gezegd fantastisch, maar ook de kinderen kweten zich uitstekend van hun rollen.

Les Choristes is een feelgood-drama dat erg stoelt op de muziek. Logisch, als de rode draad in de film een kinderkoor is dat door de aardige meneer Clément Mathieu in het leven is geroepen. De plaats van handeling is een internaat voor moeilijk opvoedbare jongens. Het regiem is streng en de jongens worden met harde hand in het gareel gehouden. Het koor vormt een energieke uitlaatklep voor de jongens die zichtbaar opbloeien.

De soundtrack van de film die bestaat uit Barokke klanken, schijnt in Frankrijk erg populair te zijn geweest. De titelmelodie “La Nuit” was in Frankrijk als ringtone zeer geliefd. De kijker die zich prettig kan wentelen in de zoetgevooisde Barokke koorklanken zal daar in zijn filmbeleving zeker een meerwaarde aan ontlenen. Ik had daar niet zo’n last van. Koormuziek doet mij weinig. Te weinig om van een meerwaarde in de beleving te spreken. Een bron van irritatie is de muziek niet, maar veel verder dan de uiterst gefundeerde mening “het had wel wat, maar dat ga ik thuis nooit opzetten”, kom ik niet. Ik classificeer mij met deze opmerking waarschijnlijk als een barbaar. Het zij zo.

De personages zijn met wat oppervlakkige kenmerken uitgerust. Zo is meneer Mathieu een klein druk mannetje met een passie voor muziek die zijn best doet om de frustraties van zijn leerlingen minder groot te laten zijn. Zijn achtergrond is onbekend. Hij worstelt zichtbaar met dingen en heeft frustraties maar welke dat precies zijn is onduidelijk. Bovendien heeft hij geleerd om zijn frustraties in te slikken. Een probaat middel om de kijker in het ongewisse te laten. Ook de overige personages blijven aan de oppervlakte hangen. Elk personage bestaat uit een vluchtige karakterschets. In de film geven niet de personages uitdrukking aan de emoties maar is die taak voor de muziek weggelegd.

Liederen over verre oorden, over het voorjaar en over vrijheid klinken uit de kelen van de jonge zangers. Koorgezang als medicijn tegen misstanden, frustraties en onbegrip. Ik hoor het allemaal liever terug in de dialogen. Ik zie het liever in beeld gebeuren. De muziek deed me niet zoveel. Ik ben een barbaar. Les Choristes is geen geschikte film voor barbaren.

Mooi, ontroerend, hoopvol, maar ook dramatisch. Twee oude vrienden, zien elkaar na 50 jaar weer, waaronder de toen op zijn ouders wachtende en smachtende Pepinot, onwetend van wat er is gebeurd. Die dankzij de aantekeningen van hun muziekleraar terugblikken op hun tijd in een verschrikkelijk internaat, waar tucht en uitzichtloosheid aan de orde van de dag was. Totdat er een muziekleraar wordt aangenomen, die wat warmte en plezier geeft aan de kinderen, die een koud en uitzichtloos bestaan leden, en die hierdoor ontdooien, en er een bijzondere band ontstaat. Tragisch in optima forma, als hij tot over zijn oren verliefd raakt. Ach (...) Voelde op dat moment de behoefte om het album Rank op te zetten van The Smiths, het live gezongen briljante I know it's over. Tekst sluit naadloos aan wat die man gevoeld moet hebben. De film heeft me echt geraakt. Met veel liefde, en zeker ook met vakmanschap gemaakt. Krijgt van mij 4 wel verdiende sterren. Jammer dat het slechts bij een Oscarnominatie is gebleven (...)