Coach Carter (2005)

In mijn ogen een underrated film!

Deze film heeft misschien clichés maar zoals al eerder vernoemd werd is dit een waargebeurd verhaal over het opvoeden van straatjongeren en moet je dat aspect naar voren brengen. De manier waarop hij die jongeren opvoed is een lust voor het oog met zijn acteerprestaties !

De basketbalwedstrijden en de soundtrack geven je kippenvel bij deze film ..

Je moet natuurlijk van sport houden en het moraal begrijpen achter deze film!

Deze mag veel hoger geplaatst worden naar mijn mening.. Dat sluit niet uit dat hij bij de jeugd populairder zal zijn dan bij volwassenen en dat zal de doorslag geven!

Maar deze film zou een 4 op 5 moeten hebben .. Maarja wie ben ik

Heb deze al 10 tale keren bekeken en kan er niet genoeg van krijgen

Een van de beste films die ik heb gezien. Een geweldig verhaal en goeie cast. Deze film ga ik zeker vaker kijken!

Vooral het intense en dynamische spel van Samuel L.Jackson (hij leek zich volledig in z'n rol van coach te hebben verdiept) en de aantrekkelijke basketbal scenes tilde deze productie , gebaseerd op een waar verhaal, boven de gebruikelijke sportfilms uit. Het verhaal zelf over wat je met zelfrespect en discipline kunt bereiken als kansarme zwarte puber, was te lang van stof en voor een deel zelfs aan de saaie kant.

Erg stereotyp allemaal. En waar of niet tis wel allemaal heel erg van dik hout zaagt men planken met weinig verrassingen. Gelukkig blijft het allemaal nog wel te doen al is het wat lang. 3 zou net te weinig zijn 3.5 is ruim.

Prima sport film, wel wat aan de lange kant.

In zijn genre is dit een uitstekende film. Het is allemaal nogal moralistisch en soms ook wat onwaarschijnlijk, maar het blijft boeiend en sfeervol en Samuel L. Jackson is in zijn element.

Boven Gemiddeld

Wat een dramatisch lange zit.. Vol met clichés zoals al eerder vermeld en totaal ongeloofwaardig. De kwaliteiten van Samuel L. Jackson benoemen heb ik al vaak genoeg gedaan dus dat vind ik overbodig. Ik heb te veel films gezien om dit met een voldoende te waarderen.

Prima film vol met de gebruikelijke clichés. Dit soort (sport) films gaan er bij mij altijd wel in.

Maar wel goed gebracht. Clichés zijn altijd wel te vinden in films maat het gaat er om hoe het gebracht wordt.

Deze film gaat over kansen om wat te doen met je leven en over iets halen wat je zelf nooit voor mogelijk hield. Verhaaltechnisch wordt dat heel vaak herhaald. Heel vaak. De schrijvers en de regisseur duwen dit zo hard naar binnen dat je verlangd dat dat gaat stoppen. Verder heeft het zeker wat leuke elementen in het verhaal. En dat wordt nog eens flink opgezweept met het acteerwerk van Jackson en de geweldig in beeld gebrachte basketbal scenes. Dit is allemaal op een erg leuke manier en vol snelheid in beeld gebracht. Er goed gedaan.

Alles samen zorgt voor een vermakelijke film die toch alles binnen de lijntjes van Hollywood op safe speelt.

Een hele resem clichés die aan elkaar wordt geregen, maar wel op zo'n manier dat de film genietbaar en leuk om kijken blijft. Overal wist je wat ging komen, maar toch heb ik een leuke filmavond achter de rug.

“What’s your deepest fear?”

Coach Carter is een lekkere sportfilm die de clichés niet schuwt maar door het sterke acteerwerk van Samuel L. Jakcson en sommige jongere acteurs lang blijft boeien. Het verhaal rond jongens die in criminele buurten opgroeien en op school zwak presteren maar door sport een doel in hun leven hebben is natuurlijk niet nieuw en vanaf de allereerste scene is al duidelijk waar regisseur Thomas Carter naartoe wil met zijn verhaal.

En dat is helemaal niet erg want clichés heten niet voor niets clichés en in Amerika groeien ontelbare jongeren op deze manier op. En als je dan ook nog Jackson als coach Carter hebt sta je als regisseur eigenlijk al met 1-0 voor. Helaas blijven de meeste andere personages wel erg eendimensionaal en het acteerwerk is wisselend. Rob Brown was ook sterk en het verhaal rond Kenyon en Kyra (Ashanti, niet slecht) voelde geloofwaardig en echt aan. Onder andere Rick Gonzalez, Nana Gbewonyo, Antwon Tanner, Channing Tatum en Robert Ri’chard moeten het doen met wel erg mager uitgewerkte personages en het acteerwerk was niet al te best. Daarnaast duurt de film te lang. Ruim twee uur voor dit soort film is niet nodig en op een gegeven moment gaat de film echt slepen en ga je op de klok kijken. Jammer, want de basketbalscènes zijn geweldig in beeld gebracht en Carter weet er een goed einde aan te breien. Iets meer maat houden en keuzes maken de volgende keer. Coach Carter is een gedegen sportfilm die door het spel van Jackson makkelijk op de been blijft.

Het gevaar is groot dat een film met zo'n plot een kleffe bende wordt. Laat dat nu precies zijn wat hier gebeurt. En ook een echt moralistische film. Carter wordt behoorlijk op een voetstuk geplaatst. Direct in de eerste wedstrijd betalen zijn conditietrainingen zich uit en wint het team in de slotseconden nadat de coach precies voorspelde dat de tegenstander een vrije worp zou missen. Je vraagt je ook af hoe hij zo snel het respect van zijn spelers weet te winnen. Als het zulke moeilijke jongens zijn lijkt het me niet realistisch dat je ze direct op de eerste training zo ver krijgt meer dan een uur alleen maar te rennen. Dat is niet eens een gezonde manier van je conditie opbouwen. Het lijkt ook wel alsof de coach pas heel laat voor de eerste wedstrijd het strijdplan doorgeeft aan het team, en als er een toernooi wordt gespeeld lijkt het wel alsof het slechts uit 1 wedstrijd bestaat. Opvallend ook wel dat op de allerlaatste wedstrijd na, het grote leermoment, alles wordt gewonnen.

Ook de persoonlijke verhaaltjes zijn halfslachtig uitgewerkt, waardoor de bekende problemen als tienerouders, armoede, drugs, bendes en leerachterstanden eigenlijk alleen cliché en nep overkomen. Sowieso is het ghettosfeertje kunstmatig en gepolijst in de film. De soundtrack is echt wat te braaf, en we zien weliswaar een schietpartij, maar het slachtoffer blijkt niet eens een van de spelers te zijn maar slechts de criminele neef van een van hen. We zien wel in drugs gedeald worden maar er wordt niets gebruikt. Slechts wat alcohol op een feestje, waar de spelers zich ook met de aanwezige meisjes vermaken. Waarna ze betrapt worden door de coach en de ouders die de eigenaar van het huis zijn, alsof ze net iets vreselijks hebben aangetroffen.

Verder ook weinig interessante personages, typetjes slechts (gespeeld door acteurs als Tatum en Ashanti), en dialogen die ook niet best zijn. Af en toe een kleffe speech of slechte oneliner. Precies wat je vreest dus eigenlijk. In visueel opzicht ook geen aantrekkelijke film. Bij vlagen zelfs lelijk. Eigenlijk ook wel raar dat een film die onnodig lang duurt en best wel lekker wegkijkt en zo afgeraffeld aanvoelt. Beter hadden ze meer aandacht aan de persoonlijke en academische kant van de spelers besteed, en het wat minder aan gedaan met het basketbal. 2.0*.

Een film met een mooie boodschap en Jackson die een fantastische rol neerzet. Er is eigenlijk maar weinig slechts op te noemen aan deze film.

De film pakte gelijk en heeft ook geen minuut verveeld. Het is allemaal wel wat voorspelbaar en soms wat over de top, maar dat kon deze film prima hebben. Er zaten toch ook wel wat verrassende elementen in. Het verhaal zelf heeft een prima opbouw en is goed te volgen. Ik ben blij met het geschreven einde, gewoon lekker verliezen in plaats van clichématig winnen. Ondanks dat die hele speech daarna natuurlijk niet onverwacht kwam

De acteerprestaties waren geweldig. Deze rol is Jackson op zijn buik geschreven, wat een overtuigingskracht! Ik werd volledig meegenomen in het verhaal en vergaat vaak dat ik gewoon naar een film zat te kijken. Ik weet dat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, maar net als ieder waargebeurd verhaal vermoed ik dat er veel gedramatiseerd is. In dit soort films vind ik het altijd een mooie afsluiter om te zien hoe iedereen terecht is gekomen. In dit geval vond ik het wel wat magertjes, miste toch wel enkele hoofdrolspelers hierin.

Deze film stijgt voor mij echt ver bovenuit andere films in het genre. Had geen zin in sentimenteel gedoe vandaag en daarvoor heb ik ook een prima film uitgekozen. Natuurlijk zitten er hier en daar scenes met wat meer drama, maar het is goed gedoseerd en niet te overdreven.

Ik ben onder de indruk van deze film en vind hem op MM ook ondergewaardeerd. Eén van de beste films uit dit genre en geef dan ook een (voor mij) vrij uitzonderlijke score: 4.5*.

Ramvol alle clichés die je maar kunt bedenken, maar het werkt wel. Met name door het sterke acteerwerk van L. Jackson blijft het gewoon een erg plezierige film om naar te kijken. Verloop is redelijk voorspelbaar, maar dit wordt nergens vervelend.

3,5*.

Goeie film met een goed verhaal!

Drama / Sport film, welke gebaseerd is op een krantenbericht uit 1999.

Een basketbalcoach houdt zijn veelbelovende high-schoolteam op de bank, omdat de leerprestaties van zijn pupillen ver onder de maat blijven. En een diploma is belangrijk, want een lucratieve sportcarrière is maar voor weinigen weggelegd, zo betoogt coach Ken Carter (Samuel L. Jackson).

Deze voor een Amerikaanse sportfilm vrij ongebruikelijke boodschap, geeft het verder nogal voorspelbare geheel toch iets extra's.

Coach Carter verteld het spraakmakende waargebeurd verhaal van een high school basketbalcoach die het waagde om de academische prestaties van zijn studenten boven sportief succes durfde te stellen. Ken Carter is een succesvol ondernemer in Richmond, California toen hij gevraagd werd door zijn oude coach om basketbalbalploeg van Richmond High te coachen, dat vol met ondermaats presterende ego's zit. Carter stelt direct orde op zaken met duidelijke regels en harde disciplinaire maatregelen, die als neveneffect hebben dat ze conditioneel beter worden. Ze winnen hun wedstrijden maar het team blijft Carter disciplinaire testen en op academisch vlak de kantjes eraf lopen. Dit drijft Carter tot een drastische maatregel: geen basketbal tot hun cijfers op orde zijn. Door dit besluit roept hij de toorn van geheel Richmond over zichzelf af.

Het verhaal van Coach Carter toont op kleine schaal hoe diep de wereld gezonken is met de verering van sport. Deze film toont waar het verwaande gedrag begint: gedurende de puberjaren. Dat zijn namelijk de jaren waarop een topsporter moet doorbreken maar dit zijn ook de vormende jaren voor volwassenheid. Carter's actie was bewonderenswaardig maar bleek slechts een druppel op een gloeiende plaat. De meeste leden van de basketbalploeg acteren matig. Channing Tatum vertoont zijn gebruikelijke autistische spel. Antwon Tanner speelt altijd hetzelfde type en datzelfde geldt voor Robert Ri'chard. Rob Brown viel me enorm tegen. Na zijn goede debuut in Finding Forrester had ik wel iets meer van hem verwacht. Enkel Rick Gonzalez weet er daadwerkelijk bovenuit te steken als de zichzelf overbluffende Timo Cruz.Toch is het wel een prima film dankzij het sterke verhaal en een uitstekende hoofdrol van Samuel L. Jackson en omdat de jongens als gehele groep wel een acceptabele prestatie leveren. Ook de basketbalscenes zien er gewoon prima uit.

Coach Carter is een uitstekend sportdrama met een zeer sterke boodschap die helaas nog steeds aan dovemansoren is gericht want sport en sporters zijn nog steeds mijlenver verheven boven alles en iedereen.

Voor de aardigheid maar eens geprobeerd, want sportdrama's doen het altijd leuk, hoewel het altijd wel naar cliché en hetzelfde neigt. En dat is met Coach Carter niet veel anders. Het begin is ook niet echt opzienbarende.

Een sportteam met talent, de kansarme jeugd, weinig uitzicht op maatschappelijk succes, de buurt met zijn criminaliteit, en dan is daar de coach uiteraard die de ondankbare taak op zich neemt iets van dit zooitje te willen maken. Het is allemaal niet nieuw en doet denken aan een mix tussen Remember The Titans en Dangerous Minds. Het is Jackson die als Ken Carter de film van meet af aan gestalte geeft en doet dat niet eens heel erg Samuel L. Jackson achtige maar behoorlijk ingetogen. Aardig is toch zeker de harde aanpak die vrucht werpt en het stukje saamhorigheid om Cruz weer bij de ploeg te krijgen. Tot daar is de film aardig.

Het is toch het gedeelte waar Carter met zijn contract, regels, en vooral cijfers en bijles, die het meeste boeit en anders dan anders is. Waar het meestal toch draait rond die ene teamprestatie, of ontdekt worden door een scout blijkt, dat de hele insteek van coach Carter niet te zijn. Het draait om normen en waarden, om fatsoen en een basis om later vanuit verder te bouwen, vooral als het niet mocht lukken als speler. Jammer, of mogelijk overgeromantiseerd, is dat kennelijk niemand dit begrijpt van die heethoofdige en kort door de bocht ouders. Aardig nog te benoemen is zijn aanpak tegen de gebaartjes en het vernederen van de tegenstander.

Coach Carter is daarmee vooral een prima en degelijke film te noemen die het moet hebben van zijn tweede deel. Erg aardig voor een keer.

Precies wat je ervan mag verwachten: een degelijke 'coach-met-onconventionele-methoden-weet-slechte-jongeren-op-het-rechte-pad-te-krijgen' film. Maar de sportende jongeren acteren goed en geloofwaardig en Jackson steelt de show. Hij zet echt een geloofwaardige coach neer. Prima opbouw, voor mij goede lengte en wordt er de tijd genomen om het verhaal te vertellen en de ontwikkeling te laten zien. Ja, er zitten veel clichés in, maar zoals iemand aangaf in een review: er is (helaas) een reden dat ze cliché zijn geworden. Maar ik moet ook zeggen: de film voegt niet veel toe ten opzichte van soortgelijke films. Je krijgt precies wat je ervan mag verwachten en als je van dat genre houdt, ga deze film je niet teleurstellen. Ik houd van dergelijke films. Dus voor mij persoonlijk misschien wel 4 sterren, maar objectief denk ik 3 sterren. Dan maar middelen: 3,5 sterren.

"You said we're a team. One person struggles, we all struggle. One person triumphs, we all triumph.”

Best een vermakelijke en leuke sport drama van Amerikaanse bodem zoals eigenlijk wel te verwachten was. Normaal gesproken had ik nooit echt een hoge pet op over dit soort films, wellicht dat ik die precieze connectie niet heb en ik leef natuurlijk ook niet de Amerikaanse droom. Nu kwam ik deze film dus tegen op ‘Netflix’, eigenlijk had ik eerst een stukje gezien op de app ‘TikTok’ waarna ik toch wel heel erg benieuwd was naar deze film, waarvan ik wist dat hij op Netflix staat. Ik heb hem vrijdag dus toch maar aangezet en ik was toch wel enigszins verrast.

Jackson speelt een prima rol, ondanks dat het niet heel erg groots was, het is in ieder geval niet zijn beste werk. Hij hield zich nogal in maar, kwam goed charismatisch over waardoor je als kijker voornamelijk makkelijker het verhaal kon volgen. Het verhaal vond ik immers ook gewoon erg leuk, al was het allemaal wel wat voorspelbaar en uiteraard voor de hand liggend.

Het acteerwerk vond ik prima, de setting ook. Ik moet zeggen dat het voor mij gewoon een prima rustig film avondje was. Het dramaeffect had soms misschien wel wat sterker gemogen. Toch heb ik een prima avondje gehad, niet te spannend en ook niet te lastig. Keek makkelijk weg, prima.

Van het begrip "subtiliteit" lijkt regisseur Thomas Carter geen kaas te hebben gegeten, want Coach Carter kent een behoorlijke vrachtlading aan doorgedrongen dramatiek en sentiment. Zodra je de kinderen ziet die (een briljant spelende) Samuel L. Jackson hier onder zijn hoede neemt, kan je hun persoonlijke problematiek zowat meteen al raden, waardoor een deel van het kijkplezier verloren gaat. Daarnaast is er beduidend weinig aan competitieve sport te zien, het lijkt toch vooral te gaan om de succesboodschap die de scenaristen aan het gebeuren hopen mee te geven. Het personage van Jackson is gelukkig erg interessant en zijn methodes bieden genoeg om als kijker op te kauwen, ondanks dat het weinig genuanceerd wordt gebracht. De finale mag er wezen, maar de film zit wel heel tjokvol aan nodeloos getraan waardoor het tempo onevenwichtig uitpakt. Voor een keertje is het allemaal best te doen, maar realistisch vond ik het allerminst.