Breakfast at Tiffany's (1961)

Aardige film waarin een schrijver verhuisd en verliefd wordt op een meisje uit het apartementencomplex. Ondanks een aantal mooie en leuke momenten en redelijke dialogen weet het verhaal als geheel niet echt te boeien en komt de romance ook niet goed over. De film is zeer stijlvol en heeft ook een mooie soundtrack. Verder is het ook een plezier om Audrey Hepburn hier aan het werk te zien.

Veel charisma tussen beide hoofdrolspelers, leuke twist maar het blijft allemaal wat op de vlakte en braaf. Die chinees had trouwens totaal geen toegevoegde waarde en bracht enkel irritatie op.

Het eerste deel van Breakfast at Tiffany's is erg matig. Wellicht vernieuwend voor die tijd, maar nu vooral oubollig en moeilijk doenerij. Met name dat feestje staat bol van flauwigheden en raar gedoe. Die Chinees valt w.m.b. dan ook niet uit de toon (ik moest er zelfs stiekem om lachen, zo nu en dan).

Audrey Hepburn is geen sterke actrice (in deze film althans), maar het is haar uitstraling en schoonheid dat aantrekt. Een belangrijk gegeven om het liefdesverhaal interessant te maken.

Langzaamaan begint de film te boeien, en worden de dialogen tevens wat sterker. Terwijl de film vooral luchtig blijft (uitstapje; dingen stelen, bieb, ring graveren, etc.).

En hoe kan het ook anders dan dat de film eindigt met een klassieke kus.

Al met al heb ik me prima vermaakt, en dat zag er niet naar uit na een half uur op de teller.

3,5*
Goede filmkat ook.

Geweldige apotheose van deze film met "Moon river" (beste versie van de song, naar mijn mening, door Danny Williams; grote hit in Engeland in 1961).

Een enkele uitzondering daargelaten heeft Blake Edwards als regisseur vooral middelmatige films voortgebracht. Breakfast At Tiffany's past ook in dat rijtje.

Het is dat Audrey Hepburn er weer stralend uitziet en ervan probeert te maken wat ervan te maken valt, anders was de film het aanzien helemaal niet waard.

Een verhaal zonder voor- of achterkant en zo’n potsierlijke, groteske Mickey Rooney (een typisch Edwards accent !), wat moet je daar nou mee? Snel vergeten, me dunkt.

Ik had vantevoren een veel stijlvollere en serieuzere film verwacht, maar uiteindelijk wordt het maar een raar soort komedie. Vooral het begin vond ik tegenvallen. Wat moet je in godsnaam met die rare Aziaat en dat hysterische feestje?

Uiteindelijk ontpopt het zich nergens tot een echt boeiende of romantische film. Het verhaal is niet veel bijzonders, je komt nauwelijks iets te weten over de hoofdpersonages. Ik weet nu al niet meer waar er nu precies 1 uur en 50 minuten mee gevuld is. Je zit toch eigenlijk vooral te wachten totdat het een keer op gang komt.

Er zitten wat scènes in die aardig zijn (zoals die in de winkel) en Holly is, ondanks dat ze wat irritant is, wel een aardig personage. Een film als deze is door zijn ouderdom altijd wel grappig om te zien, maar verder?

Ik ging hem kijken omdat ik het nummer Moon River al een tijdje ken, en benieuwd was welke film erbij hoorde, maar om eerlijk te zijn vind ik dat een filmpje (want meer dan dat is het niet wat mij betreft) als deze zo'n mooie soundtrack niet eens verdiend.

2,5*

Het Hollywood van nu kan wat leren van een film als deze. De luchtige sfeer voelt niet zo geforceerd aan als die romkom's van nu. Het bronmatriaal zorgt voor de basis. Een van de beste komedieregisseurs doet grotendeels de rest en Hepburn maakt het af. Ik houd heel erg van komedies die volzitten met goede ideeen. Buster Keaton, Charlie Chaplin, Preston Sturges, Billy Wilder, Ernst Lubitsch, Woody Allen, De Coen's. Zijn de beste voorbeelden van grote komedieregisseurs die op basis van goede ideeen ontzettend aangename en kleurrijke films maken waar ze de toon precies goed hebben. Edwards kan daar ook wel bij zo langzamerhand.

Een film als deze moet het ook hebben van scenes die je bijblijven. En die zitten er genoeg in. De momenten waarin ze iets moeten doen wat ze nog nooit hebben gedaan, het feestje (een soort voorloper van the Party), de scenes in/bij Tiffany's (vooral met het graferen van de ring), scenes met die kat (die zonder pardon de taxi uitgezet wordt). Ik kon zelfs de rol van Rooney goed hebben.

Al met al dus een heel prettige ervaring. Je wordt er vrolijk van. 4 sterren.

Een onvervalste meidenfilm die voor het mannelijke deel van de bevolking hoogstens luchtig entertainment kan zijn. Het wordt evenwel geen al te foute boel en er komt een kat in voor die danig de show steelt.

Een fijne wegkijker, waar de vrolijkheid en het enthousiasme vanaf spat. Qua verhaal stelt het allemaal niet zo heel veel voor, maar de invulling maakt in ieder geval erg veel goed.

Audrey Hepburn speelt een leuke rol hier en zet een frisse, levendige vrouw neer, met een hoop uitstraling. Ook tegenspeler George Peppard doet het prima en de twee hebben ook een behoorlijke chemie met elkaar, iets wat altijd wel belangrijk is bij dit soort producties. Breakfast at Tiffany’s heeft wel even de tijd nodig om echt los te komen, maar er zitten een hoop afwisselende en leuke scenes in, waarvan het feest duidelijk wel het beste voorbeeld is. Alleen de rol van Mickey Rooney is wel dramatisch te noemen. Hij zet een of andere Japanner neer, die met zijn overdreven opmerkingen komisch probeert te zijn, maar dat meestal juist niet is.

Op de rol van Rooney na, zijn er verder gelukkig niet teveel minpunten. Het voelt allemaal aan als een luchtig tussendoortje, dat je met een prettig gevoel achterlaat. Die rode kater mag trouwens ook niet onvermeld blijven, want zonder hem was Breakfast at Tiffany’s toch een stukje minder leuk. Er zitten een paar leuke scènes in, waarin de vrolijke viervoeter duidelijk de show steelt.

Fris en fruitig dus, zo voelt dit ook na ruim vijftig jaar nog aan.

3,5*

Lula Mae...

Eindelijk was het zover! Ik kon Breakfast at Tiffany's eindelijk eens bekijken. En dan nog wel op Blu-ray. De film wordt overal de lucht in geprezen en ik wilde zien of deze klassieker nu écht wel zo goed is. Mijn conclusie: Ja.

Het verhaal is niet speciaal: een wilde callgirl wordt verliefd op een schrijver uit hetzelfde apartementencomplex. Hij wil haar, maar zij kan zich niet binden. Zij wil eerder een rijkere oude man zodat ze zekerheid heeft. Hij wil haar tonen dat een normaal leventje ook leuk kan zijn.

Hoewel dit niet bijzonder is en tot nu toe honderden keren is gedaan, blijft het verhaal interessant. Het begin is maar redelijk, maar na het feestje begint de film te vorderen.

Audrey Hepburn - een waar mode icoon - is fantastisch. Haar stijl spat van het scherm. En acteren kan ze ook nog eens. Jaja, Hepburn heeft mijn hart veroverd. Maar ook George Peppard doet zijn werk niet slecht. Hij speelt de rol van schrijver niet onverdienstelijk. Het enige personage war ik me mateloos aan irriteerde, was Mr. Yoshiashi.

Besluit: Breakfast at Tiffany's is een luchtige rom-com volgens het boekje, maar wel érg vermakelijk.

3,5*

Ik heb deze film nu drie keer gezien, en elke keer ben ik weer teleurgesteld. Wie of wat is Holly Golightly precies en wat doet ze? Ik weet het nog steeds niet. Naar ik heb begrepen moet ze een soort gezelschapsdame voor rijke heren voorstellen, niet echt een prostituée (laat staan een hoer) maar meer een geisha. Zou dat Audrey Hepburn kunnen zijn? Nooit van z'n leven. En dat achtergrondverhaal van Lula Mae Barnes, bespottelijk. Hepburn is één van mijn favoriete actrices, en niemand kan elegantie en vluchtigheid beter suggereren dan zij, maar in Breakfast at Tiffany's blijft haar sexloze personage als een vlindertje boven de aarde zweven zonder ook maar enig gewicht te tonen, hetgeen de film van elke zweem van realiteit berooft. (Nee, dan de aardse heftigheid van Liza Minnelli's Sally Bowles in Cabaret...)

        Daarnaast is George Peppard hier een totaal charismaloze verschijning (in 1961 was het plan voor hem duidelijk nog niet samen gekomen) en is de bijrol van Mickey Rooney werkelijk zeldzaam flauw. De enige die nog enigszins overeind blijft is Patricia Neal, die haar scènes met Peppard nog iets van waardigheid meegeeft. Bovendien zijn de visuals (inclusief het hier zo romantische New York) immer fraai en blijft Audrey Hepburn natuurlijk onder alle omstandigheden toch de prachtige Audrey Hepburn, dus te genieten blijft er genoeg. Maar na afloop kan ik toch niet ontkomen aan de indruk dat ik heb zitten kijken naar een film met een groot gat in het midden, alsof de scriptschrijver van de Holly Golighty uit Truman Capote's novelle (volgens de IMDb-trivia-pagina "a prostitute, had an abortion, liked to smoke weed, was bisexual and swore like a drunken sailor") alle scherpe randjes had afgevijld zonder te beseffen dat wat er overbleef eigenlijk gewoon geen personage meer is.

Roger, Prachtige review. Helemaal mee eens...

Dank je!

Ook eens met Roger Thornhill, met name Peppard was een kleurloos personage. Hij had een weinig dankbare rol als observator, maar hij weet er dan ook helemaal niks mee te doen. Bij mijn weten zou het bij deze ene grote hoofdrol blijven, tot hij opeens weer opdook in the A-Team. En Rooney als Aziaat, tsja, andere tijden zullen we maar denken.

Dan de rol van Holly, inderdaad een belachelijk achtergrondverhaal, dat hele gedoe met haar man en haar leven op de boerderij, haar broer- het had wat mij betreft weggelaten kunnen worden. Ik vond het feestje op zich wel grappig, zat tenminste wat schwung in, en een aantal scenes waren aardig, ondanks Peppard en dankzij Hepburn, maar de film is uiteindelijk weinig overtuigend, en op het eind werd het wat saai. De "twist" met de gecodeerde boodschappen zag je natuurlijk al van mijlenver aankomen. En Moon River hoef ik de komende 3 jaar niet meer te horen.

Teleurstellend.

De muziek van Henry Mancini klonk mij bekend in de oren, ik vraag mij af of ik de film vroeger ook al eens niet gezien heb. Als komedie vond ik de film "Breakfast at Tiffany's" niet echt geslaagd. Sommige gags zijn flauw, en de vrijwel onherkenbare Mickey Rooney is ronduit irritant. Hij heeft duidelijk betere tijden gekend. Audrey Hepburn mag dan nog een bevallige verschijning zijn, ze is bijlange niet zo aantrekkelijk en sympathiek als in bvb "Roman Holiday". Als jongedame die er alleen op uit is om met een rijke man te trouwen kon ze mij niet bekoren. De kat viel echter wel in mijn smaak.

Had een beetje hetzelfde probleem, als die trivia kloppen, dan heeft de scriptschrijver een duidelijke opdracht meegekregen. Maak het script voor een zo breed mogelijk publiek en haar alle scherpe randen eraf. Toch blijft het een fijne film. De rol van Rooney stoorde mij meer.

Blijft ook bij een herziening een vermakelijke en sfeervolle film om te kijken. Audrey Hepburn was een prachtige vrouw en leek veel jonger dan haar daadwerkelijke leeftijd in deze film. (31)

George Peppard was een geschikte tegenspeler en de 2 hadden een mooie chemie! duidelijk een goed koppel.

Wat ik ook wel grappig en voor die tijd gewaagd vind aan deze film is dat beide hoofdrolspelers alles behalve perfect zijn en ook zeker geen brave wezens waren.

In 2009 gaf ik hier een 3,5 aan, en die blijven zonder moeite staan.

De blu-ray versie is een aanrader trouwens, deze film is ontzettend mooi opgepoetst! Audrey in HD is de moeite waard.

Ik kende de film al jaren als klassieker. Het bekijken van de film was echter een zware ontgoocheling. OK Hepburn ziet er elegant uit maar gedraagt zich als een dom, verwend en oppervlakkig wicht. De dialogen zijn onrealistisch en flauw (helemaal niet grappig of romantisch). Het scenario is zo mogelijk nog lichtvoetiger. In mijn lijstje van slechtste films ooit.

Hepburn ziet er mooi uit maar wat een vreemd en dom, naïef, labiel en wispelturig personage speelt ze. Ronduit irritant. Wat haar achtergrond is en waarom ze bepaalde beslissingen neemt is onduidelijk. Ik begrijp niet waarom dit een klassieker is geworden.

“It's useful being top banana in the shock department.”

Stijlvol en charismatisch. Woorden die Audrey Hepburn goed omschrijven. Het stijlicoon heeft een screen presence waar je 'u' tegen zegt. Breakfast at Tiffany's is zeker niet perfect, maar als je Hepburn dan Moon River hoort zingen ben je gelijk verkocht. En die jurken, hoeden en zonnebrillen hé…

Het samenspel tussen Hepburn en Peppard is sterk (complimenten ook voor de dialogen) en de personages zijn goed uitgewerkt. Ik had een wat oppervlakkige film verwacht, maar Breakfast boort ook een diepere laag aan met zijn personages. Want uiteraard is het leven van Holly op de langere termijn niet houdbaar en zijn er in het verleden wat dingen gebeurd. En gelukkig schuwt Breakfast deze aspecten niet en vooral het einde maakt indruk.

Audrey Hepburn was een stijlicoon, vooral dankzij haar verschijning in de little black dress van Givenchy, gecombineerd met parels en een tiara. In de openingsscène doet ze aan windowshopping en wordt de titel letterlijk uitgebeeld. Naar het schijnt gaf dit problemen met de menigte en het verkeer. Bovendien zou de slanke filmster in werkelijkheid geen ontbijtkoek van bladerdeeg eten.

Holly Golightly lijkt op het eerste zicht een glamoureuze levensstijl te hebben, maar algauw blijkt ze op een klein, rommelig appartement te wonen en verbergt ze haar verleden en haar ware identiteit. Truman Capote, die de novelle schreef, baseerde zich op het model Dorian Leigh, bij wie hij echt via de brandladder naar binnen drong. Ook zij loog over haar verleden en haar ware identiteit, en Capote gaf haar de bijnaam Happy-Go-Lucky. Paul Varjak, die op Capote lijkt, ontrafelt beetje bij beetje de waarheid over Holly. De twee klaplopers (two drifters) vinden elkaar en beleven avontuurlijke momenten samen. In de novelle gaan ze uiteen, maar in Hollywood moesten ze er toch een happy end aan breien.

Leuke nevenrollen zijn er voor Martin Balsam en Patricia Neal, de Amerikaanse vrouw van Roald Dahl. Een minpunt is Mickey Rooney als stereotiepe Aziaat, al was het wel een goed idee om Holly vervelende boven- en onderburen te geven, om weer te geven hoe New Yorkers als haringen in een ton leven. De naamloze kat staat symbool voor Holly's goedaardige kern. Wanneer ze die uit de taxi gooit, gooit ze haar zelfrespect weg.

De jazzy muziek van Henry Mancini past uitstekend bij de grootstedelijke levensstijl: het zachtaardige Moon River en het levenslustige mannenkoor. Dit blijft een heerlijk spel van realiteit en dagdromen.

Leuk dat je nu net over deze film schrijft, Dievegge – ik was altijd nogal negatief over deze film, getuige mijn review van 10 maart 2014 hierboven, maar hoewel ik eigenlijk nog niets van die kritiek kan terugnemen ben ik inmiddels toch wel om, vooral vanwege de prachtige fotografie (net als Mescaline heb ik hier nu de Blu-ray van, en daarop ziet de film er echt subliem uit), de toch wel erg goede rol van George Peppard die mooi het midden houdt tussen observatie en (op het einde) initiatief, en natuurlijk de weergaloze Audrey Hepburn, van wie ik een steeds grotere liefhebber word. Breakfast at Tiffany's is misschien een onwaarschijnlijk sprookje, maar wat heeft deze film een prachtige glamour in het dagelijkse leven gevonden...

Ja, het zijn in de eerste plaats losse scènes en beelden die bijblijven, samen met de muziek. Ik denk wel dat Holly Golightly gebaseerd is op Dorian Leigh, die loog over haar leeftijd en haar verleden en zich glamoureuzer voordeed dan ze was. Later is ze met verschillende rijke mannen getrouwd en is ze fotomodel geworden. Ze leek ook wat op Audrey Hepburn, al had Capote liever Marilyn Monroe in die rol gezien.

Fijn filmpje, leuk mee wakker geworden deze zaterdagmorgen. Hepburn is hier een feest om naar te kijken, wat mij betreft.

De verfilming van het gelijknamige boek van Truman Capote. Het verhaal van een jonge vrouw die vooral uit is op glitter en glammer en dat verwisselt met echte liefde. Eigenlijk zijn de 3 grootste rollen in de film nogal miscast. Mickey Rooney uiteraard met één van de bekendste whitewashings in de filmgeschiedenis. Zowel Rooney als producent Richard Shepherd en later ook regisseur Blake Edwards hebben zich meermaals hiervoor verontschuldigd en gaven aan iemand anders te casten als ze de film opnieuw zouden maken. Het siert hen dat ze die fout erkennen, maar blijft een pijnlijk punt in deze film. Al kan je dat helaas bij veel dingen wel zeggen over het (vooral) oude Hollywood.

George Peppard is een flauwe acteur en ook al is zijn rol niet bepaald dynamisch, is hij ook hier meer dan ooit kleurloos. De rol van Audrey Hepburn voelt dan weer aan alsof Marilyn Monroe hier had moeten staan, wat ook een keuze was van Capote. Maar toch is Hepburn geweldig en laat ze zien hoe sterk ze is als actrice. Ze speelt Peppard met gemak weg en steelt elke scène.

De film voelt ouder aan, maar heeft toch nog wel dat 60's gevoel genoeg. Heerlijke muziek van Mancini en een boeiende mix van humor en romantiek. De film is best wel genieten, Hepburn maakt veel goed en je zit toch wel met sterke namen achter de camera.

Lijkt mij een borderliner die Holly

Eigenlijk weet ik niet goed wat ik met deze film moet. Ergens intrigeerde me het wel. Ik vind het sowieso wel leuk om het tegenwoordig stikdrukke, overvolle New York in een heel andere tijd te zien. Toch lijkt een nagenoeg lege straat me ook in de jaren zestig onmogelijk, tenzij je als filmmaker de boel kon afzetten. Het is wel interessant hoe de film vaak behoorlijk stijlvol is, maar vol met lelijke of slechte dingen zit. De humor is afgrijselijk. Het feestje waarin iedereen dronken wordt, is daarvan het beste voorbeeld. Er gebeuren dingen waarvan iedereen wel weet dat zelfs dronken mensen dat niet uitspoken. De tenenkrommende karikatuur van een Japanner (die opvallend vaak zijn hoofd stoot) kan anno 2018 echt niet meer. Er is eigenlijk geen enkel personage, behalve de eerste echtgenoot van Lula Mae, waar ik respect voor kon opbrengen. George Peppard maakt van Varjak een levensloze zoutzak en Audrey Hepburn zet Holly heel vervelend neer. Ik heb sowieso niks met figuren die rijke mensen willen trouwen. De film is wel uit te zitten en het is dat ik graag dit soort klassiekers gezien wil hebben. Ik raad 'm alleen maar aan vanwege Mickey Rooney's achterlijke en beledigende vertolking van mr Yunioshi.

Audrey Hepburn was een prachtige vrouw en ik vind het best een vermakelijke film, maar niet meer dan dat. Ik vind 'm nogal oppervlakkig, maar het is een klassieker en Audrey Hepburn is een icoon, en ik denk dat ik 'm vooral daarom wilde zien. Qua verhaal vind ik 'm niet heel bijzonder en niet onmisbaar. Tiffany's had ik mij als een leukere plek voorgesteld toen Holly erover vertelde. Ik vond het een saaie plek die mij niet interesseerde, maar ieder zijn ding. Het leukst vind ik de winkel waar ze de maskers stelen, de kat en het feestje. De klagende buurman vind ik helemaal niet grappig. Ik vind dat erg flauw en daardoor storend. Holly vind ik een lief, levendig en eigenzinnig personage. Ik houd daar wel van. Voldoende. 3*

Best oké.

Had er vooraf niet zo heel veel van verwacht, Edwards kende ik van de vervelende Panther films, Hepburn heeft me ook nooit echt kunnen overtuigen. Gelukkig vond ik het een stuk leuker dan verwacht. Niet meteen het meesterwerk waarvoor het aanzien wordt natuurlijk, maar wel een degelijk filmpje.

Vooral de chemie tussen Hepburn en Peppard zit wel goed. Beiden zijn niet de meeste leuk of gezelligste personages, maar ze intrigeren beiden wel en wanneer ze samen zijn broeit er toch wat. Verder een paar leuke scenes, zoals het feestje, het stelen van de maskers of het graveren van de ring.

Jammer dat het einde weer een stuk minder luchtig moet en dat er nog een hoop haren in de boter moeten alvorens het verwachte einde alsnog uit de kast getrokken wordt. Had makkelijk een kwartiertje korter gekund en het gevoel achteraf was nog wat positiever geweest.

En Mickey Rooney ... holy shit

2.5*