Golgotha (1935)

Jesse talks! .Eerste film dus waarin de roemruchte Nazarener zijn smoeltje opentrekt,en ook de eerste waarin hij vol in beeld wordt gebracht.

In den beginne lijkt dit een totale rip-off van De mille te worden met grote decors en de gebruikelijke sandalen esthetiek,maar Duvivier slaat al snel een totaal andere richting in,qua stijl althans.De film kan tamelijk bizar worden genoemd en zou je als manieristisch kunnen kenschetsen.De regisseur doet erg zijn best om alles zo arty mogelijk te houden,en gaat zich te buiten aan een extreme hoeveelheid aan trekking/crane/dolly shots,heb er zelden zoveel in 1 film gezien.Hierdoor krijgt het werk vanzelf een soort hypernerveuze dynamiek.Dit wordt nog verstrekt door de composities waarin Duvivier zich een groot liefhebber toont van diagonalen en die hij duidelijk heeft geleend van de manieristische schilders zoals Pontormo of Tintoretto,terwijl ik nog wat meer aan namesdropping doe door er El Greco aan toe te voegen.

Ook de fotografie is opvallend,waarbij de spooky belichting doet denken aan Dreyer.Daarover gesproken:de gek uit Ordet lijkt wel heel erg op de profeet hier,let ook op de manier van spreken die vrijwel identiek is.Op zijn beurt toont Duvivier enkele groteske close ups van de baddies à la LPDJA.Wat Gabin betreft:misschien niet zo'n gelukkige keuze om de oerparisien te casten als Romeinse proconsul.

Het is duidelijk dat Gibson deze film heeft gezien,wat wel blijkt uit de flagellatiescène die opvalt doordat wordt gesuggeerd dat het gepeupel bijna klaarkomt bij het aanschouwen van de folteringen.Duvivier is trouwens buitengewoon politiek incorrect en beeldt Judas af als een soort Ewige Jude incl. enorme semietengok.

Het eind is behalve voorspelbaar nogal braaf te noemen:Duvivier was een believer,of deed uit prudentie alsof.

De soundtrack werd verzorgd door de nog enigszins bekende "serieuze"componist Ibert.

. prachtig omschreven.