De Weg naar Bresson (1984)

Al te pakken, Gimli?

Zal er snel werk van maken. Binnenkort heb ik toch tijd genoeg.

Dank voor de tips nogmaals.

Over dat pessimisme versus luciditeit trouwens, erg mooie quote van hoofdpersoon Charles in Le diable probablement:

"My illness is seeing to clearly."

Woorden die ik zelf veelvuldig heb uitgesproken, en me erg veel doen.

Deze woorden heb ik dus ook vele malen gebruikt (in iets andere vorm). Die Bresson kan nu al niet meer kapot voor mij. Binnenkort Diary of a Country Priest maar es op dvd halen. Ik verwacht erg veel van Bresson.

Deze documentaire is een extra bij de nieuwe Britse Artificial Eye-release van Un Condamné à Mort S'est Échappé ou Le Vent Souffle Où Il Veut/ A Man Escaped.

Bedankt voor de info.. Heb nog geen tijd gehad om de DVD te bekijken, maar afgaande van wat er op de hoes stond (extras to be confirmed) hield ik nergens rekening mee!

Twee jonge Nederlandse filmmakers (of studenten nog denk ik) zijn onder de indruk van de films van Bresson en gaan naar Cannes waar Bresson zijn (uiteindelijk laatste) film L'argent voorstelt. Mooie kleine analyse en en fascinerend mini-interview met Bresson zelf. Fijn, dit soort extra's op DVD.

Kleine 3.5*

Niet zo'n beste documentaire. Ik kan het initiatief erg waarderen maar wat mij betreft wordt er te veel geklungeld en wordt de informatie op wel heel taaie manier gegeven. Ellenlange fragmenten van films waarbij de clue al vroeg tijd wordt bereikt plus het schandalig lang tonen van quotes die onscreen met gemak vijf keer kunnen worden doorgelezen. De hele functie van telkens terugkomen op het taai tonen van filmposters waarbij jaartallen worden genoemd ontgaat me ook nogal. Los daarvan kun je ernstige vraagtekens zetten bij de keus voor voice-over. De Weg naar Bresson is een sympathieke onderneming maar als film niet sterk.

puur op de informatieve waarde beoordeeld

hoewel ik tot nu toe (probeer Bresson's werk chronologisch te kijken) moeite heb echt van zijn films te genieten, heb ik toch grote bewondering voor mensen die op deze manier met film bezig zijn, die heel veel zinnige dingen weten te zeggen en die uiteindelijk streven naar eenvoud (zoals Tarkovsky dat ook zo mooi verwoord in deze docu) en naar 'gevoel', hoe paradoxaal dat ook lijkt bij Bresson. Ik 'voel' hem nog niet helemaal, en had veel van de dingen die in de docu gezegd worden elders al gelezen, maar het is toch allemaal weer een stukje duidelijker geworden. En ben weer extra benieuwd geworden naar zijn latere werk!

En als opfriscursus en tijdsdocument!

Het mooiste moment van de documentaire is toch wel het slotakkoord waar Bresson (L'Argent) en Tarkovski (Nostalghia) hun prijzen ophalen in Cannes voor respectievelijk 'Best Director' en 'FIPRESCI Prize'. Ze worden door het publiek al dan niet uitgefloten, toegejuicht, geklapt en eisen een 'speech' van Bresson. Maar uiteindelijk is het Tarkovski die alleen maar zegt: Thank you. Thank you very much.

Kippenvel!