Nan Guo Zai Jian, Nan Guo (1996)

Fijne Hou weer.

Vooral de "transport"scenes zijn erg indrukwekkend. De scenes op de trein, in de wagen en op de moto zijn prachtig vormgegeven. En voorzien van een mooie, dan wel nogal vreemde soundtrack.

Verder weer typisch Hou. Scenes die de tijd krijgen om volop te evolueren. Er lijkt steeds niks te gebeuren, maar steeds 'explodeert' er wel iets, of weet de sfeer nogal plots te veranderen. Prachtig gevoel voor timing heeft de man, en hij weet alles ook nog eens erg mooi vast te leggen.

Erg traag (en waarschijnlijk wat vaag voor velen), maar wel weer een erg mooie en aparte film. Blijft een sterk filmmaker. Nu z'n oudere films nog maar eens proberen (en zien te vinden). Aanradertje, voor wie weet waar hij aan begint.

Via Three Times en het prachtige Millennium Mambo werk ik mijn weg terug door zijn oeuvre. Deze is ook sterk. Via malafide praktijken, maar ook met een gewoon restaurant, het stelletje 20'ers probeert alles om een flinke stap vooruit te zetten en het te maken in een veranderend Taiwan. Veel lange shots vanuit auto, trein of vanaf motor illustreren het dolende bestaan en mooi is hoe gaandeweg subtiel duidelijk wordt dat ze ondanks hun tough image alle cruciale talenten ontberen en uiteindelijk (letterlijk) in het maaiveld blijven steken. Het is geen makkelijk te volgen film en de verhaalclues worden bepaald niet overdadig verstrekt, hetgeen ik af en toe wel irritant vond. Het valt me verder op dat net als Tsai Ming-Liang Hou Hsiao-Hsien veel aandacht besteedt aan eten. We zien hele bakjes rijst in de protagonisten verdwijnen. Wellicht om de personages vooral aards te houden. Geen idee.

Vrij anders dan de andere Hou's die ik zag eigenlijk. Een stuk drukker en warriger over het geheel, met minder oog voor subtiliteiten en een intieme sfeer. Wel typerend voor Hou om de zogenaamde generation-X neer te zetten, in een hoop opzichten erg gelijkend op Milliennium Mambo. Goodbye South, Goodbye volgt een stelletje nietsnutten, laat een aantal onhandige deals en probeerseltjes zien die enkel destructie veroorzaken en een stap voorwaarts onmogelijk maken. Hier tussenin zijn de scenes die de rust creeren prachtig mooi. Met de motorscene als grote uitschieter, die in zijn eentje al de film de moeite waard maakt. Buitengewoon knap, hetgeen de postermakers ook wel was opgevallen.

Weer laat Hou de camera vooral lang aanstaan, waardoor zijn personages de tijd krijgen om een scene op hun manier te dragen. Door zijn cameravoering weet hij zijn films telkens een mijmerende en haast meditatieve sfeer mee te geven.

Goodbye South, Goodbye is wederom een beschouwing, alleen hier niet de stilzwijgende Yoko (uit Kôhî Jikô) of de tevreden Song (uit Le Voyage du Ballon Rouge), maar een groep 'criminelen' die wat rondhangen en aan geld proberen te komen. Dat maakt toch wel een verschil; ik had hier veel minder binding met de personages.

Denk dat ik wat dat betreft meer heb met zijn latere films.

Toch vond ik ook hier de manier van filmen, het stilzwijgende volgen van acteurs, het lange aanhouden van shot mooi gedaan.

Geen echte hoogvlieger, maar een alleraardigst werk van Hsiao-hsien Hou.

Voordat ik aan deze film begon, had ik op imdb gelezen dat Nanguo Zaijan, Nanguo complexer en beter zou zijn dan de beste misdaadfilms van Scorsese; namelijk Mean Streets en Goodfellas. Aanvankelijke kon ik die aanname niet serieus nemen en dacht ik dat de schrijver aan het overdrijven was. Mean Streets is gevoelsmatig een van mijn lievelingsfilms en Goodfellas is nog altijd 18 jaar na dato op het technische vlak door niemand geëvenaard

Maar geloof me, mensen. Dit arthouse misdaad filmpje is beter dan Mean Streets en Goodfellas. Ik heb deze film samen met mijn broer gezien. Hij vond deze film helemaal niets. Volgens hem was de film veel te traag en er gebeurde helemaal niets.

Ik ben van mening dat in deze film juist heel veel gebeurt. En dat deze film talrijk is aan details; zo veel dat je snel geneigd bent je concentratie en aandacht erbij te verliezen, waardoor je de film dan niet meer volgt. Met consequentie dat je dan met het lege gevoel en met de gedachte dat er niet is gebeurd achterlijft. Deze film is zeer moeilijk te volgen. Daarom moet je Nanguo Zaijan, Nanguo ook meer dan 1 keer zien!

Maar onderschat dit meesterwerk niet! Deze film ziet er visueel erg mooi uit, oogt realistisch en er is geen sprake van verheerlijking van de georganiseerde misdaad. Wat mij betreft is Nanguo Zaijan, Nanguo het meesterwerk van Hsiao-hsien Hou (zijn beste film)!

***** / *****

Eens , beste Hou !

... and it's easy to see why; many Houians, including the redoubtable Japanese film historian Shigehiko Hasumi, rank it at the top of his oeuvre. ...

TIFF.net

Cahiers du Cinema's top 10 of the decade :

01. Nan guo zai jian, nan guo (1996)

01. Carlito's Way (1993)

Cahiers du Cinéma's top ten films - en.wikipedia.org

Weinig stemmen hier, en weinig berichten ook. Opvallend, want m'n 11e Hou alweer maar toch zeker wel één van de fijnere. Een sfeerschets met wat losse scènes aaneen waar ergens wel een rode draad in te vinden is, maar soms had ik ook geen idee waar ik nu precies naar keek. Maar ja, die losse momenten zijn alle zo fijn en kijken zo lekker weg soms dat dat allemaal niet uitmaakt. Vooral alles wat met transport te maken heeft (die trein, dat motorritje, dat rondrijden door de stad bij nacht) is heerlijk dromerig, vooral ook met die bevreemdende soundtrack. Maar ook dat ik met genot een minuut zit te kijken naar iemand die inktvis loopt te wokken of zijn honden loopt te voeren. Dan vindt er een gesprek op de achtergrond plaats maar daarvan kreeg ik eigenlijk niets mee. Het einde zakt dan iets in, mede doordat het inhoudelijk langs niet altijd even sterk wordt gebracht, maar toch zeker 4,0*.

Hoeveel versies zijn er ? Versie die ik gezien heb , duurt maar 107 minuten . Van de andere versies heb ik nog nooit gehoord . Deze versie heb ik : YouTube en DVD & Blu-ray

Bij Hou heb ik het altijd moeilijk om bij eerste visie te snappen wat het om draait. Ook hier. Die mooie interludiums waar personages in treinen zitten of met brommers rijden, zich laten geleiden als het ware met een passende score op de geluidsband ... Naar een noodlot ? Die droge afstandelijke registratie van een gangster milieu ... Zijn visie op generatie X ? De settings in de bergen, het plan met de varkens ... Zijn idee hoe Taiwan blijft steken in de rurale wortels, de moeilijke vooruitgang van modernisering op het platteland van Taiwan? Wat met het einde ?

Wat we zien is zo simpel en tegelijk zo complex (dat is Hou ten voete uit) en in deze film is die tegenstelling zo groot dat de verwarring voorrang krijgt op de beleving. Tweede visie sowieso maar ik ben benieuwd of Hou met deze film de lat niet te hoog heeft gelegd.

Ik geniet altijd enorm van Hou, dat is niet een gewaagd statement want dat had iedereen al kunnen zien aan mijn regisseurs top 10. Ondanks de matige verkrijgbaarheid van zijn werk is wat niet heb gezien teruggebracht tot een hele prille commerciele film. Twee episododenfilms en twee essentielere, latere films. Deze mag, net als wel meer werk weleens op een opgeknapte blu-ray (graag betaalbaar) verschijnen, maar voorlopig deed ik het met een niet zo heel goede DVD. Een fraaie existetialistische gangsterfilm. Hou-stijl.

De transportscenes zoals Onderhond ze noemt zijn erg sterk. Maar ik ben nog een meest dol op hoe Hou scenes opbouwt en de focus soms bijna ongemerkt verlegd. Zo mooi. Ook deze film zit er weer vol mee.

Aangezien de man ook al wat ouder is vraag ik me af of we het laatste van 'm gezien hebben.