In Nome del Popolo Italiano (1971)

Wederom een COMMEDIA all'italiana triomf voor Risi/Gassmann/Tognazzi/Age/Scarpelli met de gebruikelijke elementen: een larger than life Gassmann als een soort proto-Berlusconi tycoon die meent boven de wet te staan en Tognazzi als meer ingetogen ,in dit geval ronduit als een calvinistische noorderling overkomende onkreukbare magistraat. Hierbij worden de nodige geestigheden gedebiteerd( "natuurlijk heb ik geen alibi. Alleen daders hebben dat") en zijn ook de visuals continu ironisch.

Hoogtepunt is het Fellineske slot, dat niet alleen verrassend en intelligent is maar ook om je rot te lachen.

Het vermoorde mokkeltje ( Galleani) was verdomde lekker, en we krijgen ook nog de bruid van Michael Corleone uit 2 te zien als dochter van Gassmann( Stefanelli ).

Muziek van Rustichelli.

Tognazzi en Gassman zijn op dreef als elkaars totale tegenpolen, waarbij de laatste staat voor alles wat corrupt is. Grappig hoe de naam van zijn bedrijf steeds terugkeert als een Italiaans bouwsel het weer eens begeeft. Maar ook het personage van de rechter is niet zonder mankementen zoals op het laatst blijkt. Actuele film ook in deze gepolariseerde tijden, waarbij de waarheid wordt verdraaid met kapitaal dan wel terzijde wordt geschoven uit rancune.

De muziek van Rustichelli is in beginsel wel leuk maar wel erg aanwezig, hetzelfde riedeltje wordt voortdurend herhaald. Mensen die gevoelig zijn voor schreeuwende Italianen zullen het zwaar krijgen.

Hele vlotte film, met interessante personages. Een Berlusconi avant la lettre, hoewel Silvio ten tijde van deze film 36 jaar oud was en een stramme magistraat.

Er komen aardig wat mooie dames opdraven en de film zit vol humor, nergens te kluchterig. Het einde is wel bijzonder.

En daarnaast alles wat hierboven al geschreven is door de onvolprezen pippo il buffone en Flavio.