Al Límite (1997)

Ze bestaan zowaar : films waarin Bud Spencer een serieuze "piatto " vertolkt...hoe hij hier terecht kwam weet ik niet precies, de credits echter vermelden ene G. Pedersoli als medeproducent. Familie, vermoed ik zomaar. Een co- productie met IT en FR, vandaar dat die gekke Dalle hier ook opdraaft als de talkshow- late night uiteraard- hostess Elena. Niet echter de protagonisten die 2 : dat zijn Spanjolen Puigcorbé als de deranged serial killer en MILF Bosch- met absurde blonde kleurspoeling- als de onderzoeksrechter. Ach ja, waarom niet.

Is dat hierboven geen spoiler ? Nee, hoor, we weten na 10 minuten al dat Puigcorbé de killer is omdat we hem...gewoon in die hoedanigheid in beeld zien ! Dit is dus geen whodunnit, maar een overduidelijk op gekende modellen als "basic instinct " geente typische nineties thriller die in navolging van de Verhoeven klassieker probeert het beroemde "dramatische ironie "procédé ervan na te apen, zij het hier- zoals de meeste navolgers- lomper. Die deranged serial killer thematiek zal dan de 7 fallout zijn ongetwijfeld.

Geset in een absurd, abstract nineties universum zoals we dat ook uit duizenden van dit soort thrillers uit die tijd kennen en verder geen pogingen ondernemend het waarschijnlijk te houden, al helpt het slechte acteerwerk daarbij een eerder onbedoeld handje. Kat en muis spelletje tussen killer en rechter werkt dan ook niet. De verplichte "erotiek "valt hier nogal tegen, ja natuurlijk neukt Dalle wat- in de schaduw- met de killer, en krijgt ze verder haar verdiende loon. En Spencer dan ? Zal een minuut of 20 in beeld zijn als brave flic die Montaigne uit zijn hoofd kent...net als de killer, die genreconform briljant is en buitendien een forensisch schiziater die een autoriteit is op het gebied van... briljante deranged serial killers. Origineel hè ?

Kortom : uiterst derivatief product, schijnbaar toen ook geen succes en regisseur Campoy besloot zich voortaan te beperken tot produceren.

De genre aanduiding "horror "voor deze doorsnee thriller die made for tv lijkt- niet is trouwens- slaat verder volstrekt nergens op. Ook gruwelijke kills hoeft u hier niet te verwachten, had allemaal zo in Baantjer oid gekund.

Tenslotte de score : veel evergreens, ingeluid met Hollands glorie via radar love van the earring.