Los Angeles Plays Itself (2003)

Geweldig en origineel video-essay van professor Thom Andersen, die een collage maakte van de manier waarop zijn 'hometown' door de jaren heen in film is afgebeeld. Andersen heeft scherpe, duidelijke meningen, ontzettend veel onderwerpkennis en een sterk analyitsch vermogen dat leidt tot heldere, intelligente, en vaak ook verrassende conclusies. Grote afwezige is Boyz N the Hood (naar mijn mening een van de allerbeste Los Angeles films), maar Andersen's aandacht voor de werken van Kent McKenzie, Haile Gerima, Charles Burnett en Billy Woodberry lijkt erop te wijzen dat hij wellicht minder gecharmeerd was van Singleton's film. Ook bijvoorbeeld Magnolia, Mulholland Dr. en Pulp Fiction komen niet aan bod, maar ja, zelfs drie uur is niet genoeg om de gehele filmische geschiedenis van de stad te bestrijken.

De film is genoemd naar wat Andersen Fred Halsted's 'gay porn masterpiece LA Plays Itself' noemt, en heeft overigens nooit een commerciele release gehad, aangezien de copyrightkosten in de vele miljoenen zouden lopen. Jammerlijk zal een dvd release er dus voorlopig ook wel niet in zitten.

Komen hier fragmenten van Short Cuts in?

PS. Poisonthewell, hoe heb je deze film dan kunnen zien?

ik heb m gedownload.

Short Cuts wordt idd aangehaald (niet zo positief; Andersen is geen fan van de film).

Ik moet meteen denken aan het huis van Jackie Treehorn(uit ''The big Lebowski''), maar werd ook gebruikt in ''Charlie's angels'' en ''Bandits'', zie ik nu: Sheats Goldstein residence, zit dat er toevallig nog in?

Yep! Al worden Charlie's Angels en Bandits niet genoemd.

Ok, thx, lijkt me wel een interessante docu.

Net eens stukje gekeken en het is ontzettend intense. Deze binnenkort kijken. Volledig op YouTube te zien.

Filmprofessor Thom Andersen geeft een bijna 3 uur durend college over hoe Los Angeles in films afgebeeld wordt. Ik vond het echt bere-interessant! Hij heeft niet de beste vertelstem, tikkeltje zeurderig, maar het past wel bij de sfeer van deze docu. Niet altijd komt Los Angeles namelijk goed naar voren in de Hollywood-films volgens hem. Andersen laat dat haarfijn en met wat cynisme zien in allerlei korte filmfragmenten die vervolgens gebundeld zijn in de onderwerpen, die hij behandelt. Zo worden de typische landmarks getoond en ook op welke manier ze gebruikt worden in de diverse films. Erg leuk om te herkennen of te zien, zeker als je zelf eens in deze stad bent geweest. Ook het buitenproportiele voorkomen van al dan niet corrupte L.A.-Cops (iets wat mij altijd opvalt) wordt ook behandeld.

Er komt zowaar een DVD aan via Cinema Guild (regio 1)

Yes!

De filmfragmenten zijn wel leuk, maar de vertelstem kan ik geen drie uur aanhoren. De verteller klinkt niet alleen mopperig en zeurderig, maar inhoudelijk is het ook gemopper en gezeur.

Drie uur is echt veel te lang.

Los Angeles is geen mooie stad, hoewel er wel interresante plekken zijn blijft het toch eerder een verzameling van brede wegen met laagbouw erlangs. De bewoners waarschuwden mij keer op keer: na negen uur moet je je echt niet op straat vertonen. Wellicht is dat inmiddels weer anders.

Dit stukje is wellicht ook wat mopperig bedenk ik me nu

Misschien moet je dan een Los Angeles film kijken van een low-tourist director, zoals Thom Andersen het noemt.

Los Angeles is niet echt een favoriete reisbestemming voor velen in Nederland; de meesten hebben iets met New York, of aan de Westkust, San Francisco. Het is volgens mij een moeilijk te doorgronden stad; door die oppervlakkige Hollywood-glamour en die schaduwkant van criminaliteit mijden veel mensen de stad, denk ik. Ik ga op korte termijn een kijkje nemen.

Deze documentaire geeft wel een goede introductie in de stad en de manier waarop het in de loop van de tijd op beeld is verschenen, alhoewel wellicht een tikje gedateerd inmiddels (en die stem is inderdaad koel en droog, voor bijna drie uur).

Ik zou bijvoorbeeld wel willen weten wat Andersen dé LA film van de laatste 10 jaar vindt. Mulholland Dr. misschien, alhoewel die film eigenlijk in essentie meer een (anti)Hollywood-film is dan een LA-film, zoals Chinatown dat wel is. Crash ligt voor de hand, alhoewel Andersen daar niet van gecharmeerd zou zijn.

Een aantal van de genoemde films heb ik inmiddels ook gezien, zoals The Long Goodbye, L.A. Confidential, D.O.A., Sunset Boulevard. Dit jaar zijn er ook weer een aantal LA/Hollywoodfilms uitgekomen (of komen nog uit) die meer de onderhuidse kant van LA/Hollywood als onderwerp hebben: Maps To The Stars, Nightcrawler, Inherent Vice.

Dat kun je Andersen echt niet vragen. Andersen moppert een minuut of vijf op films en tv series die Los Angeles afkorten tot L.A.

Het is al even geleden, maar ik meen dat je met de trein van LA naar San Francisco kan rijden. Leuk, omdat je dan heel dicht langs de oceaan rijdt (en naar San Francisco gaat).

‘Los Angeles is where the relation between reality and representation gets modelled’ aldus Thom Andersen. In Los Angeles heeft de performance de realiteit ingehaald. Niemand weet nog wat we zien als het masker afgaat: de schijnvoorstellingen zijn de werkelijkheid zelf geworden. David Robert Mitchells recente revelatie Under the Silver Lake is het perfecte voorbeeld. De stad openbaart zich als een droom, een in nevelen gehulde schroothoop van urban myths en referenties naar Hollywood en haar iconen. De Amerikaanse filmmaker en academicus Thom Andersen (1943-) zal vermoedelijk geen al te grote fan van Mitchells cultuurorgie zijn. In een stad van leugens zoekt hij naar waarheden; de soms felle kritieken op de filmische representatie van zijn thuisstad zijn de rode draad van de openingsakte. Een prominent aanwezige voice-over (Encke King – vertrouwde Andersen z’n eigen stem niet?) leidt ons langs een stroom van misleidende filmfragmenten, vol met mythen over de stad en zijn inwoners. Andersen legt geografische incoherenties bloot (het gebrek aan continuity cuts in auto-achtervolgingen bijvoorbeeld) en buigt zich over de talloze films (onder meer Chinatown, L.A. Confidential) die de stad van engelen ontmaskeren als een broeinest voor corruptie en wetteloze transacties. In krap drie uur trakteert Andersen op een stortvloed aan beeldmateriaal en prikkelende observaties. Het is dan ook geen schande om de documentaire in delen te bekijken; details blijven beter hangen en raken minder snel verloren in de zee van informatie. De laatste tien minuten van Los Angeles Plays Itself schreeuwen om een vervolg. Andersen sluit af met wat je neorealistische L.A. cinema zou kunnen noemen: een selectie van onafhankelijk gefinancierde films die segregatie en onderdrukking aan de kaak stellen. ‘Je denkt toch niet dat je hier een gringo op straat zult zien?’ zegt een Mexicaanse winkeleigenaar tegen een bezoekster. ‘Die hebben hun eigen wijken.’ Op dat moment besef je je andermaal dat het verhaal van Los Angeles ook altijd het verhaal van blanke elites is geweest. En dat iedere representatie van de stad, hoe onschuldig cinefiel ook, impliciet onvermijdelijk een politieke lading met zich meedraagt. Van The Exiles (1961) tot Bush Mama (1979): wie regisseert Los Angeles reveals itself?

7 bijzondere essayfilms over steden en herinneringen - Cine

deze woensdag, 11-3, te zien in EYE.

Uitgebreid verslag van de This is Film! - Heritage in Practice- lezing over Copyright (EYE, 11-3) en de bijbehorende film LAPI.

This is Film! Een stad als een masker