Lo Scopone Scientifico (1972)

Wat zie ik, nog maar 1 stem voor deze overbekende klassieker met Sordi, Silvana,Cotten en Bette Davis ?

Goed, klassieke komedie waarin lumpenpaupers Sordi en Silvana het scopa spelend mogen opnemen tegen de in een rolstoel gezeten Davis en haar secretaris Cotten, verwijzing naar het koppeltje Swanson- von Stroheim ongetwijfeld. Aangezien we weten dat Davis al scopa spelend de hele wereld over reist om paupers met geleend geld totaal te ruineren, hebben we er niet veel fantasie voor nodig om te vermoeden dat we hier naar een parabel zitten te kijken over het yankee-imperialisme en wurgkapitalisme met Bette als the ugly american. En ugly is ze hier zeker, die befaamde bllk alleen al zorgt ervoor dat je scopa avondje ongeacht de uitslag niet prettig zal zijn. Veel zegt ze niet, maar die uitroep: I want to play cards ! terwijl ze stervende is ,is een klassieker. Haar weinige gebrabbel in het Italiaans werd gedubd, maar dat is zo weinig dat het niet teveel stoort. Bovendien bestaat de Bette Davis magie uit haar mimiek, niet haar stem.

Sordi speelt weer een typische rol als sympathieke loser, Silvana een minder typische als sloofje dat er weinig elegant uitziet, of dat was althans de bedoeling, ook hier schittert ze gewoon weer.

Zoals gebruikelijk bij Comencini veel aandacht voor de kiddies, die een uiteindelijk niet onbelangrijke rol spelen.

Onderhoudende tragikomedie met vier kanjers van acteurs aan de kaarttafel. De film fileert op scherpzinnige wijze de tegenstelling tussen de “haves” en “have-nots” in de kapitalistische samenleving, waarin de onderkant wegens een gebrek aan veerkracht kansloos is ten opzichte van de “happy-few”. Er is naar mijn bescheiden mening niet zo veel veranderd in de maatschappij sinds Comencini ruim 40 jaar geleden deze film maakte.

Op zich een triest verhaal over (wan)hoop, verteld met een flinke brok (zwarte) humor en vlekkeloos vertolkt door Bette Davis, Alberto Sordi, Joseph Cotten en de altijd bekoorlijke Silvana Mangano.

Schitterende drama-komedie met 4 groten van het witte doek.

Het plebs is niet opgewassen tegen de macht van het geld, dat is zowat het onderwerp en ondertussen kunnen we genieten van meerdere grappige scènes met onze 4 kaarters - elke op zijn/haar beurt subliem in zijn/haar rol - maar ook stilstaan bij het trieste beeld dat wordt opgehangen van de schare geïnteresseerde dompelaars waarbij de vele menselijke gebreken, kleinzierigheden, naijver en onmogelijke verzuchingen scherp worden blootgelegd.

Een zeer goede Comencini.