The Cat and the Canary (1939)

Uiteraard niet echt "eng" meer, en wie niet tegen Bob Hope kan moet hier ook vooral niet naar kijken.

Voor wie nu nog leest: een – wat zeg ik? de perfecte "spooky house"-comedy-thriller, waarin rijke erfgename Paulette Goddard (met een voor mij nog altijd adembenemende glimlach) achterna wordt gezeten door spoken… of door een uitgebroken psychopaat… of door andere jaloerse erfgenamen… of door Bob Hope, hier in zijn derde film, nog jong en fris, met dialogen die speciaal voor hem werden geschreven en die zijn specifieke persona van coward who makes good hier op zijn voordeligst deden uitkomen. Bovendien wordt deze film gedragen door de professionaliteit die zelfs een doorsnee-Hollywood-produktie uit het Gouden Tijdperk altijd kenmerkte maar die hier zelfs het geheel nog naar een hoger niveau tilt: uitstekend ingevulde bijrollen, snelle dialogen, een briljante geluidsband met nog altijd "creepy" geluidjes, en bovenal prachtige sets die mij door een extreem sfeervolle belichting totaal doen vergeten dat we hier te maken hebben met studiosets in plaats van een halfvergaan spookhuis in de bayous van Louisiana. Hollywood moonshine op z'n best, voor de fijnproever.

Schattig.

Bob Hope is een acteur die eigenlijk te vlot is voor het tijdperk waarin hij acteerde. Waar acteurs vroeger nogal houterig overkwamen, heb ik dat gevoel bij Hope nooit. Ook hier is hij weer een duidelijk lichtpuntje. Al moet ik zeggen dat Goddard ook niet die typische trut is die ze vaak als leading lady in oudere films laten opdraven.

Verder wel grappig om eens een oude versie van het aloude verhaal te zien. Het cluedo element werkte wat minder, maar het "haunted" (nu ja) house gedoe was best leuk. Veel schaduwen, een charmant huis schatkisten die gevonden moesten worden. Eng, spannend of mysterieus wil het nooit worden, maar wanneer men door de geheime gangen loopt is het best sfeervol.

Fijn ook dat het allemaal niet te lang hoeft te duren. 70 minuten zijn meer dan genoeg voor een film als deze. Verder ook nog opvallend dat men ook in '39 al last had van het remake virus. De vorige versie was pas 12 jaar oud toen men met deze remake op de proppen kwam.

1.5*

Die twaalf jaar oude versie was een "stomme" film en voor Hollywoodbegrippen dus al antiek : "tijd voor een snappy update!" Bovendien werd het script van déze versie speciaal voor Bob Hope herschreven en/of bijgevijld, zodat zijn "persona" en zijn humor er op hun voordeligst in uit zouden komen om zijn carrière definitief te lanceren.

Als liefhebber van oude meuk toch wel met plezier gekeken. De perfectie wordt nergens benaderd, tegenwoordig zou je eisen dat je er met zo een sterk basisverhaal meer moet uithalen, maar als product van die tijd zeker geslaagd. Ook de mogelijkheid om de legende Hope een keer te zien, alhoewel me dat eerlijk gezegd niet meeviel. De man speelt hier niet echt naturel, en brengt zijn personage nooit tot leven, wat nou precies zijn charme is wordt mij nergens duidelijk. Goddard in de vrouwelijke hoofdrol is een stuk levensechter, en camoufleert met haar bijdrage bijna dat regisseur Nugent hier en daar wat al te rommelige steken laat vallen. Geen Hitchcock in de dop derhalve, deze versie is onderhoudend doch mist de pure klasse. Wel één van de betere verfilmingen heb ik begrepen, wat bijna uitnodigt om het thans nog een keer te proberen. Had overigens wel wat korter gekund.

Het loopt op deze pagina niet bepaald storm, dus voor wie ik dit precies schrijf weet ik niet, maar toch: deze film is samen met The ghost breakers (van één jaar later, eveneens met Hope en Goddard) in december 2022 door Eureka op een Blu-ray uitgebracht. Uitstekend beeld, met optionele Engelse ondertitels, en als extra's bij The cat and the canary een trailer, een 20 minuten lange gesproken toelichting over de geschiedenis van de horror-comedy door filmliefhebber Kim Newman, en een commentaartrack van Kevin Lyons en Jonathan Rigby (enigszins bizar omdat ze dat officieel samen doen, maar in de praktijk pikt Lyons 90% van de spreektijd in terwijl Rigby vooral dingen als "Yeah yeah yeah", "Absolutely" en "Of course" ertussendoor mag gooien). Mijn oude van de BBC opgenomen en eigenhandig van VHS op DVD overgezette kopie kan eindelijk bij het grofvuil.