The Ghoul (1975)

gisteren gezien en was weer vermakelijk,zoals alle films met Peter Cushing

Francis' film "The Ghoul" heeft helemaal geen overeenkomsten met de gelijknamige film met Boris Karloff uit 1933. Een gewezen dominee, Doctor Lawrence, houdt in zijn afgelegen landhuis, gelegen in een moerassig gebied, op de zolderkamer zijn zoon gevangen, die mensenvlees nodig heeft. De opbouw van de spanning, die zal uitgroeien tot een climax, is geslaagd. De prent wordt ook gedragen door de overtuigende cast: Peter Cushing en John Hurt.

Op DVD verkrijgbaar met als titel "Night of the Ghoul" in regio 1 als onderdeel van een 4-delige budget box-set van Brentwoord "Horror Rises from the Tomb".

De tweede 'The Ghoul' die ik in korte tijd zie, al hebben beide films niks met elkaar te maken.
Kevin Francis (zoon van) produceerde deze titel met zijn vader Freddie Francis als regisseur.
Er valt wel wat te merken dat men minder te besteden had dan met de Amicus & Hammer producties, maar toch is deze film nog best redelijk geworden.
De film is vooral heel Brits. Als kijker zien we hoe Daphne Billy over weet te halen om een race te doen tegen een van zijn gasten (hij geeft een feestje waar behoorlijk over-the-top gedanst word).
Ze verdwalen echter en komen terecht in een mistig moeras landschap.
Helaas heeft de lokale landlord (Peter Cushing) een zoon die zich voed met mensenvlees en een behoorlijk geflipte tuinman (tof neergezet door John Hurt).
De spanningsopbouw is wel degelijk. Peter Cushing doet het wel goed om zijn bezoek gerust te stellen en welkom te doen voelen.
De eerste climax is dan ook best goed gedaan. Hierbij krijgen we enkel nog maar de benen van de ghoul te zien. De climax op het einde van de film komt wat minder goed over. Dat ligt naar mijn mening vooral aan de make-up die ze op Don Henderson hebben gedaan.
Verre van angstaanjagend, maar goed, dat heb ik wel vaker met dergelijke films.
Al met al een redelijke titel. Leuk voor de liefhebbers van Europese (Britse) horrors.

In 1970 richtte Kevin Francis, de zoon van de (Horror)regisseur Freddie Francis, Tyburn-Film op. Zijn ambitie was om de nieuwe Hammer of Amicus te worden.Echter was er een klein probleem want tijdens de oprichting in 1973 raakte de markt voor dat soort films verzadigd en veranderde de smaak van het publiek. Het produceren van gothic-horror was financieel gezien waarschijnlijk niet het slimste idee. Er zouden dan ook maar drie films gemaakt worden.

Als een fan van Hammer-horror wilde hij doorgaan waar zijn idolen waren gebleven. Bij de tweede film werd er dan ook vele cast en de crew-leden van de oude Hammer ingehuurd. Zijn vader en Hammer-regisseur nam de regie op zich, Anthony Hinds (John Elder) schreef het script en de make-up effecten zijn van Roy Ashton. Daarnaast zijn het ex-Hammer-actrice Veronica Carlson en Peter Cushing die de hoofdrollen speelde. Gek genoeg was het John Hurt die hier als beste presteert als de doorgedraaide tuinman.

De film speelt zich, vreemd genoeg en anders dan de grote voorbeelden , af in het jazztijdperk van de jaren twintig. Nu zal dit financieel voordeel hebben opgeleverd omdat ze gebruikmaken van sets die zijn gebouwd voor The Great Gatsby. Een stel rijke kinderen daagt elkaar uit om te gaan racen naar Land's End en raakt vervolgens verloren op de heide. Ze komen bij het huis van Dr. Lawrence (Peter Cushing) en zijn sinistere Indiase dienaar. Cushing mompelt nogal eens over een Oosters religieuze sekte en de kijker weet dus dat er niet veel goeds zal uitkomen.

Met dat script herwerkt Anthony Hinds (John Elder) eigenlijk de film The Reptile (1966) Waarin ook een Engelse man en zijn familie wordt gecorrumpeerd door een slechte Indiase sekte. Echter komt deze uitvoering veel minder goed uit de verf. De film is verstoken van enige spanning, heeft maar weinig gevoel voor stijl en bezit een saaie regie. Ook mist de film het naakt die Hammer in de '70 jaren in zijn films stopte. (afgezien van een bijna naaktvrije scene waarin Daphne een bad nam) Met maar slechts één "gore" scène en het ontbreken van zowel naakt en spanning is de film vrijwel pure middelmatigheid. Al was het nog wel leuke middelmatigheid.