Sette Orchidee Macchiate di Rosso (1972)

Wat een schitterende poster zeg!!

Ietwat misleidend ook,maar daarover later meer.Beste giallo van Lenzi en sowieso aardig kijkvoer.Dat is vreemd genoeg vooral te danken aan de plot,die zeker tot de best uitgewerkte vd giallo-canon behoort.Het scenario is dan ook gebaseerd op een romannetje van Edgar Wallace,capabele pulpauteur wiens verhalen ook de basis waren voor CCAFA Solange,die nog wat beter is.

De synopsis klopt verder niet echt,maar wat kan mij het ook allemaal een fuck schelen,doe lekker je ding.Na een standaard giallo begin gaat de film meer de standaardthriller toer op,waarbij opvalt dat uitgerekend zombiepulp-exploitant en slechte smaakgoeroe Lenzi alles terughoudend in beeld brengt,vandar dat die Argento-achtige poster een ietwat verkeerde indruk geeft vd stijl.Wel bevat de film een aardige splattermoord à la the driller killer.

De male lead is een houten klaas,die gelukkig wordt omringd door vrij capabele collega's en natuurlijk wat lekkere wijven,vooral Mell dan.Niet dat Lenzi zich te buiten gaat aan sleaze overigens,wat natuurlijk jammer is.

De identiteit vd dader zou ook ervaren giallo kijkers moeten ontgaan tot het laatst.

Tenslotte weer een prima soundtrack van Ortolani.

Synopsis aangepast.

Naar mijn giallo-smaak iets te recht toe recht aan. Geen gedenkwaardige driedubbel overgehaalde plottwists en te weinig personages die misschien wel eens de killer met de leren handschoenen zouden kunnen zijn. Umberto Lenzi gooit er nog één boormachine-kill in, maar verder blijft het allemaal wat tam.

Een giallo film waarbij toch de nodige de aandacht vereist is. De titel verwijst naar een scène waar zeven bloed-gevlekte orchideeën op een grafsteen liggen die de link vormen naar een lijst van zeven vrouwen waar de killer op gemunt heeft. De lijst van de vrouwen is opgesteld door het feit dat de killer wraak wil op de dood van zijn broer waar één van die zeven dames mee te maken heeft tijdens een auto-ongeluk waar de broer achtergelaten werd en stierf. De dame had ook een affaire met de broer. De lijst van de vrouwen : het hoertje Ines (Gabriella Giorgelli)

Anita Ferri, Kathy Adams (Marina Malfatti), Elena Marchi (Rossella Falk), Concetta de Rosa (Petra Schürmann), Anna Sartori ( dubbelrol van Marisa Mell die hier een tweeling speelt ) en Giulia ( Uschi Glas ) die allemaal in het hotel hadden gewerkt waar zijn broer vertoefde. Buiten een drill-moord zijn de andere kills braafjes gezien het latere werk van regisseur Umberto Lenzi. Best een onderhoudende film waar de killer niet dadelijk te voorspellen is. Pluspuntje is ook de sound die bepaalde scènes wat kracht en stijl geven. 7/10

Alright, break it down.

What? Without a search warrant sir?

Yes, I'll get one tomorrow.

Pff toch wel weer vrij saaie Giallo, dit keer van Umberto Lenzi (bij mij vooral bekend van de heerlijke kannibalen film Cannibal Ferox). Ik begin me toch langzaamaan af te vragen of Giallo wel mijn genre is. Ik kan genieten van iets als Argento's Tenebre of Fulci's The New York Ripper. Maar de meer traditionelere Giallo's uit de jaren 70 vind ik toch vaak een vrij lange zit.

Begint met een ongebruikelijk hoog tempo met veel slashings. De kills zijn echter behoorlijk underwhelming. Na deze vliegende start krijgen we het gebruikelijke who dunnit plotje met wat stijve harken in 3 delig pak die erachter proberen te komen wie de moordenaar is. En dat is toch waar het voor mij in deze film (en vele 70's Giallo's) misgaat. Het is mij allemaal iets te gepolijst, iets te traag, iets te theatraal (flauwvallende dames bij het minste geringste) maar vooral ook iets te braafjes allemaal. Het interesseert gewoon nauwelijks. Ik vind mijn Italiaanse horror dan toch stukke leuker wanneer het wat meer all out en trashy is.

De dames zijn allemaal hartstikke mooi en de soundtrack van Ortolani is onderhoudend. Heel veel meer kon ik hier helaas niet uithalen.

Vind het ook altijd zo'n enorm zwaktebod van dit soort films dat de killer dan op het einde nog snel in een monoloog even moet uitleggen wat hem/haar nou precies bewoog de moorden te plegen omdat er anders geen touw aan vast te knopen is. Maar misschien is dat al een teken genoeg dat Giallo misschien toch niet helemaal mijn genre is.

Featuring de meest kinderlijke politie sketch ever.