Dans Ma Peau (2002)

Gezellig

Deze ga ik zeker niet bekijken.

Altijd van je afsnijden zeiden nog...

misselijk makende scenes..

In het begin lijkt Esther wat koud en afstandelijk, maar uiteindelijk blijkt ze toch een mens van vlees en bloed; regisseuse en actrice Marina de Van (schrijfster van onder meer 8 femmes en Sous le Sable) neemt het creëren van onderhuidse spanning in deze film wel heel letterlijk.

Afschuwwekkende, maar krachtige weergave van een frenetieke ziel.

Een zéér onprettige film waar ik me naderhand enorm slecht bij voelde.

We zien een jonge vrouw die zowel prive als op haar werk enorm succesvol is. Na een klein accident, waarbij haar been ernstige verwondingen oploopt, krijgt ze een onweerstaanbare drang om haarzelf nog meer te pijnigen, met kannibalistische trekjes erbij.

Sommige details worden niet gespaard, maar al bij al viel het wel mee. De film zou een metafoor moeten zijn voor al de verslavingen die we hebben, waarvan niemand iets vermoedt, maar dat kwam er voor mij niet echt uit doordat de film teveel focust op het hoofdpersoon en niet op de aanverwanten.

Best wel een sterke prestatie van Marina de Van die van haar repulsieve rol toch nog iets weet te maken, maar de film zelf vond ik niet geslaagd, mede door einde dat te bruusk werd beëindigd.

Zo'n categorie film die niet voor iedereen is. Deed me toch wel licht denken aan Trouble Every Day en La Vie Nouvelle. Marina de Van lijkt zelfs wel wat op Béatrice Dalle, zeker qua acteerprestaties en dat mag een compliment wezen.

Het plot hierboven is wel waardeloos. Zo lijkt het net alsof ze op een dag opstondt en dacht "zo laat ik mezelf eens lekker gaan snijden", want het gaat niet goed in mijn leven. Het gaat allemaal wel wat genuanceerder. Zoals wel vaker bij dat soort personen, hebben we eigenlijk helemaal niet door dat het slecht gaat met Esther. Dat gedeelte van de hotelkamer zit bovendien pas 45 minuten in de film. Jammer dus zo'n plot. Om half 1 snacht's ga ik ook geen correctie meer sturen, maar als die er niet komt, zal ik er zelf eens achteraan gaan.

In het begin is de film nogal suggestief. We zien een aanleiding tot, we zien een hint naar hetgeen wat gaat komen, maar het duurt de film 45 minuten om echt disturbing te worden. Stilte voor de storm, die ik in dit geval niet heel erg vind, want het is nergens saai.

Als de film eenmaal op gang komt, berg je dan. Heel wat maagomdraaiende scenes, al is het idee vaak al erg genoeg om me overal jeuk te doen krijgen. Brr. Echter het blijft niet bij ideeën en dat is misschien nog wel het erge, want sommige dingen wil ik echt niet zien, juist vanwege dat psychologisch effect wat het toch al heeft.

Audiovisueel ook niet slecht.

Ik zou de film niet heel mooi willen noemen, maar er zitten zeker wel aparte dingen in. Wat confronterende zooms, apart gebruik van split screen en wat wazige shots.

Ook de soundtrack is veel aanwezig. In het begin soms wat braaf, maar later steeds drukkender. Dit alles draagt allemaal bij aan de toch al niet zo fijne sfeer van de film.

Echt zo'n film die je 1x ziet en dan een hele tijd niet weer. Dat hoeft niet, het heeft zijn indruk achtergelaten. Qua score zat ik heel lang op 3.5* , de film laat tenslotte 45 minuten een beetje liggen, als je het vergelijkt met de laatste helft. Toch, de film verdient voorlopig dat halfje meer.

Iets minder heftig en obscuur als ik dacht dat hij zou zijn, maar wel erg boeiend.
Het ziet er allemaal erg onderhouden uit en de meeste snijmomenten blijven gelukkig buiten beeld, daarom misschien nog wel iets effectiever/enger. Vooral die scenes in dat hotel, met de splitscreen waren geweldig! Toch wel verrasend dat iemand het heeft aangedurft een volledige film te maken over dit onderwerp, heb het vaak als sideplotje gezien in verschillende films (oa Secretery en Thirteen) maar nooit meer dan dat.
Niet dat ik het nou zo graag zie ofzo. Vind het alleen fascinerend hoe een mens uit het niets zo'n onstopbare drang krijgt om zichzelf te verminken, al kan ik me persoonlijk niet helemaal voorstellen wat iemand precies beweegt om zoiets te doen, zeker bij Esther niet omdat er voorheen helemaal niets aan de hand leek te zijn. Al kan ik er wel begrip voor opbrengen, de wereld is al zo hard en iedereen gaat daar op zijn eigen manier mee om. Neemt niet weg dat het wel als een ernstig ziektebeeld is. Minpunt vond ik dat het er soms wel heel lang over deed om opgang te komen en dan dat einde: Vond het allemaal veels te plots, kan me zo snel niet bedenken wat ik dan liever had gezien maar er lijkt op deze manier geen enkele hoop voor Esther te zijn. Had het haar zo gegunt, sympathiek als ze was. Zo leek het een beetje alsof ik naar pure exploitatie had zitten kijken. Desondanks toch een mooi en vooral haunting eindshot!

3 sterren

Automutilatie is een even bizar als intrigerend fenomeen. Als psychiatrisch verpleegkundige heb ik meegemaakt dat iemand zichzelf fors in de armen sneed, vervolgens naar de EHBO ging, werd behandeld maar eenmaal terug op de afdeling gewoon opnieuw keihard ging snijden, dwars door de hechtingen heen! En toch was ik niet minder geschokt door bovengenoemde gebeurtenis dan door deze film. Want Dans Ma Peau (letterlijk vertaald "in mijn huid") is een behoorlijk shockerende film met een zowel knappe als succesvolle dame die zich meer en meer laat gaan in het automutileren van haar lichaam door het schrapen van stukjes huid en het opeten ervan, dit is allemaal erg duidelijk en 'close' in beeld gebracht, brrr. Zoals Alastor al ironisch schreef: "een letterlijk wel heel erg onderhuidse spanning". Niet prettig om te zien maar wel realistisch want er zijn tegenwoordig heel wat jonge dames die zich te buiten gaan aan automutilaties, ondanks hun knappe uiterlijk en/of hoge intelligentie ... Een aanrader voor mensen met interesse in de menselijke geest ... als je er geen probleem mee hebt dat iemand zichzelf aan het opeten is!

Als een warm mes door de boter..

Een film met 2 gezichten, aan de ene kant heeft het een zeer krachtig uitgangspunt met enkele fraaie scenes, maar aan de andere kant betrapte ik mezelf meermaals op een gevoel van verveling. Het gebrek aan een interessant hoofdpersonage zorgde toch voor halve concentratie tijdens (vooral) de conversaties.

Waarom Marina de Van zelf de hoofdrol voor d'r kiezen neemt, is me niet duidelijk. Wat een vreselijk hoofd om 90minuten naar te moeten kijken . Je zou d'r toch bijna aanmoedigen met het hele gebeuren. Visueel heeft de film wel z'n momentjes. Richting het einde wordt het wat interessanter met een fraaie split-screen en een sterk eindshot. Over het algemeen breekt Dans Ma Peau echter weinig potten met z'n verschijning, uitvoering en uiteindelijk ook de impact.

Toegegeven; sommige momenten waren vrij ongemakkelijk en de film is erg menselijk gebracht. Het verloop is echter dusdanig oninteressant dat de impact langzaam maar zeker wegebt..nogal funest. Het kannibalistische aspect interesseerde me wel en voelde dankzij het serieuze karakter ook best krachtig, jammer dat de rest wat laat afweten.

Hotel (De?) Palma.

Op de dvd-cover al vergeleken met de body horror van Cronenberg en door bovengenoemde (vermeende, want ik vind het verder nergens terug) verwijzing en de splitscreens is De Palma in gedachten ook niet ver weg (de spiegeling in een plafondlamp is er ook zo eentje). En toch doet de Van wel haar eigen ding. Ook al deed de eindshot mij dan weer hevig denken aan Hitchcocks shot van de vermoorde Marion Crane in Psycho op de badkamervloer...

Maar waar Hitchcock en De Palma toch vaak gaan voor een tamelijk ingewikkeld dan wel vergezocht plot (niet erg verder, integendeel), daar kiest de Van voor de afwisseling van de horrors met een puur drama van een moderne, aantrekkelijke vrouw, gevangen in een (kennelijk) leeg bestaan van werken, feestjes en een vriend die al net zo hard werkt. In die zin komt het het meest in de buurt van een Cronenberg, let's say... Crash. Subtiliteit is (grotendeels, want enkele absurdistische momentjes is de film niet misgund^) de hoofdmoot, zodat het 'echte werk' er een uitstekend contrast mee vormt. Niet al te veel verhaal, maar meer het idee van a couple of (fateful) days in the life of... Genoeg om het onderwerp eens te belichten (van binnenuit, zou ik bijna zeggen), zonder meteen met pasklare verklaringen en/of antwoorden aan te komen kakken. Intens.

4,0* voor nu. De fijne soundtrack is ook het vermelden waard, trouwens.

Het schijnt dat de Van ook een aantal behoorlijk shocking shorts heeft gemaakt, maar daar kan ik verder zo gauw niets over terugvinden. Iemand?

^ Bíjna grappig zijn de constateringen dat er welhaast een moordenaar (of heb ik de laatste tijd teveel giallo's gezien?) moet rondlopen wanneer er bloed wordt gevonden in het huis en later in het restaurant.

Brrr, dit ging vrij ver. Dans Ma Peau is een interessante mix tussen een vrij modaal vormgegeven drama en een poëtische schets van een wegzinkende vrouw. Wereld om haar heen draait door (vakanties, samenwonen, nieuwe baan), zij zelf is geabsorbeerd door maar één concept, zelfmutilatie. Echt fantastisch wordt het niet, op enkele subjectieve scènes na, maar Marina de Van is dan ook geen Claire Denis.

Mag er zijn.

Deed me inderdaad wat terugdenken aan Trouble Every Day, maar ook de body horror van Cronenberg was niet ver weg. Toch gaan er jammer genoeg een paar kleine dingetjes fout.

De film is een mix tussen de duistere/zieke Franse wave en een Franse praatfilm. Dit laatste zorgt ervoor dat de andere scenes aan kracht winnen, maar het zorgt ook voor wat saaiere tussenstukken. Het personage van de Van wordt in de dramatische tussenstukken niet sterk genoeg uitgewerkt, waardoor daar het effect een beetje gemist wordt.

Maar verder serieus creepy. de Van is gewoon een ziek wijf (in deze film), veel meer woorden zijn er voor mij niet aan vuil te maken. Het levert een aantal smerige en indrukwekkende scenes op. Daarom niet extreem of belachelijk goor, gewoon gestoord effectief. Laatste 45 minuten van de film zijn inderdaad wat beter, maar toch hervalt de film steeds weer in z'n cyclus van mindere tussensegmenten.

Erg jammer, want verder een uniek en sterk filmpje. Indrukwekkend is het zeker, bij momenten vol afschuw naar het beeld zitten staren, maar het zijn vooral die individuele scenes die eruit springen. Als geheel is het nét niet goed genoeg. Wel knap werk van de Van, zowel voor als achter de camera.

3.5*

V niet M , mocht je inderdaad Marina de Van bedoelen.

Bedankt! Weirdo typo, zal wel aan het uur gelegen hebben

Behoorlijk verontrustende, ongemakkelijke film.

Zitten zeker een aantal sterke, onaangename scènes in en De Van speelt erg overtuigend.

Dans Ma Peau kent duidelijk wel z'n ups en downs. De tussenstukken zijn vaak een stuk minder goed uitgewerkt en zijn soms vrij saai. Daardoor merk je toch wel dat het niveau van de film lang niet altijd even sterk is.

Dikke 2,5 *

Toen de film begon dacht ik. dit word een korte film want ze is zo op, tjezus wat was ze eng mager zeg.

Wat de film zelf betreft weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik ermee aan moet, ik vond hem op zich wel goed maar ik ga hem denk ik niet nog eens zien.

Ongemakkelijk.

Ik zie mezelf als een redelijk doorgewinterde horrorkijker, maar bij deze film bekroop mij erg vaak het gevoel van ongemakkelijkheid. Ook ik ontkom er niet aan om de vergelijking met Trouble Every Day (2001) te maken en Marina de Van kan zo doorgaan als het evenbeeld van Béatrice Dalle, ze heeft zelfs het karakteristieke spleetje tussen haar tanden zitten.

De lange praatstukken hoefden voor mij niet echt, want dat zorgde er bij mij meer voor dat de verveling toesloeg. Maar aan de andere kant wordt er zo wel een mooi contrast gecreëerd voor de gruwelijke scènes die volgen waarin we zien hoe Esther zich op allerlei manier tracht te verminken en dit gaat erg ver moet ik zeggen. Hierbij wordt zeker niet geschroomd om dit vol in beeld te brengen en dit prijs ik zeer.

Ik zie dat Marina de Van naast het vertolken van de hoofdrol ook de film heeft geregisseerd en dat heeft ze zeker niet onverdienstelijk gedaan. Er zaten wat interessante shots in, met name de scène waarin het lijkt alsof haar arm gevoelloos lijkt te zijn en tegen het einde aan met de split screen.

Al met al een zeer indrukwekkende film waarbij het gevoel van ongemakkelijkheid je steeds lijkt te bekruipen. Je moet jezelf alleen wel even door enkele saaie stukken heen zien te worstelen om te kunnen 'genieten' van de gruwelijkheid van automutilatie in zijn puurste vorm.

3,5 Sterren.

heeft me wel geïntrigeerd dit filmpje zeker omdat dit een zeer realistisch gegeven is, zelfmutilatie en om dit volledig vanuit haar beleving te bekijken. ik geef 3,5* moest het nog iets zieker in detail gebracht werden, was het zeker minsten 4* en nu hop naar Guinea Pig collectie

Ik had hier meer van verwacht (op basis van de recensies op de site). Het verhaal was me te saai en - ondanks dat dit niet echt een graadmeter zou moeten zijn - het hoofdpersonage verschrikkelijk om naar te kijken. Het kon me om die reden dan ook niet echt boeien wat ze nu allemaal aan het doen was. Sowieso ontging de hele reden van de automutilatie me (ik begrijp dat hier waarschijnlijk niet eens een verklaarbare reden voor hoeft te zijn, maar toch), waardoor het me ook niet aangreep of choqueerde.

Er zitten overigens wel degelijk fraaie scenes en shots tussen, maar ook daarbij vond ik het vaak meer vorm boven inhoud. Hierdoor kwam het wat willekeurig op me over. Het eindshot is daar een prima voorbeeld van: prachtig shot, maar waarom?

Sterk.

Ietwat markante combinatie van drama en horror, inderdaad enigszins vergelijkbaar met Trouble Every Day, waar de horror pas in latere fasen de overhand neemt. Het personage van de Van had beter uitgediept kunnen worden, vermits het drama toch een aardig gedeelte van de film beslaat, maar haar acteerwerk an sich is niks minder dan grandioos. Doet vaak denken aan Beatrice Dalle, niet louter haar voorkomen, maar ook haar mimiek en maniertjes stemmen wat overeen.

De zelfmutilatie scenes behoeven geen langdurige explicatie dunkt me; die zijn weerzinwekkend in hun eenvoud. Niet buitengewoon ranzig of expliciet, wel enorm effectief en gewoonweg ziekelijk. Deze afstotelijke scenes zijn, bovenal, hetgeen waar Dans Ma Peau op teert. Visueel komt de film ook geregeld sterk uit de hoek, al mist de soundtrack wel wat punch die de film wellicht nog extra kracht verleend had tijdens het climaxen.

Maar een zeer effectief filmpje van - en hoe kan het ook anders - Franse bodem. Paar kleine flaws wellicht, maar de choquante, indrukwekkend momenten die de film rijk is weten daar met gemak voor te compenseren. 3,5*.

Nog steeds erg benieuwd naar deze.....binnenkort toch maar eens opzetten.

pfff, wat was dit moeilijk om te kijken zeg...

(compliment )

Een gruwelijke film. Maar ook wel zo ongeveer de grens van wat je aan mensen kunt laten zien. Topprestatie van Marina de Van, die niet alleen de regie deed, maar ook de rol speelde van de vrouw die niet meer kan stoppen om zichzelf te verminken. Heb er met afgrijzen naar zitten kijken. En dat is toch een knappe prestatie van een filmmaker.

Maar de film laat ook een aantal vragen onbeantwoord. Hoe lang kun je hier mee doorgaan tot je omgeving ingrijpt? Lang kennelijk. En dat is behoorlijk verontrustend. Hoe komt het dat iemand, ondanks de schaamte, geen hulp zoekt? Ik weet nog wel een paar vragen die de film bij mij oproept.

Vond leatherhead wel een goede analyse geven. Daar kan ik weinig aan toevoegen. Maar wat dit met horror te maken heeft, ontgaat me. Helemaal niets, of ik snap niet wat horror is.

Dit hakt er wel in...

Erg pijnlijk filmpje van de Fransen. Al ging Trouble Every Day, letterlijk en figuurlijk, wel iets dieper (in het huid)

Al was deze ook zeker niet minder pijnlijk. Het begint met een doodnormale ogenschijnlijke vrouw; getrouwd (fijn huisje boompje beestje allemaal), die tijdens het luchtje scheppen op een feest een paar keer struikelt, en zichzelf net het evenwicht kan bewaren. Maar wanneer ze in de badkamer is heeft ze een hele bloedspoor achtergelaten en heeft ze een ferme beenwond.

Zulke ongelukken kan iedereen overkomen, alleen dat ze er pas achterkomt wanneer ze de wond zelf ziet vind iedereen opmerkelijk. Hier begint wel het hele mooie psychologische gedeelte; door het feit dat ze een tijd geen pijn gevoeld heeft begint ze zich steeds meer dingen af te vragen over haar lichaam en pijngrens. De vragen beginnen haar zodanig bezig te houden dat ze, jawel, nog meer wonden bij zichzelf gaat creëren om te kijken of de reacties die ze erop geeft wel in orde zijn. Sowieso is het al totaal niet in orde, maar hier begint het pijnlijke complexiteit dat het leven van haarzelf, haar werk en haar huwelijk op het spel zet.

Niet alleen het feit dat ze graag met scherpe voorwerpen in haar huid loopt te poeren is pijnlijk; ook het feit hoe iemand zichzelf in een vicieuze cirkel heeft verweven om zichzelf te verminken maakt het nog pijnlijker. En dan niet eens uit zelfhaat, waar het vaak met dit soort verhalen uitdraait, maar gewoon als een soort dwangneurose. Ook dat ongeluk in scene zetten was een sterke scene.

Ja, dit is niet echt een film om vrolijk van te worden. Ook de opbouw en de samenloop waarbij de film vaak op de slow burn toer blijft pruttelen geven een alledaags doch ongemakkelijk sfeertje. Echter neigt het met die methode helaas soms ook ietwat saai te worden.

En ja, let wel. Littekens verdwijnen nooit.

3,5*

Deze Franse film ook eens bekeken en had er eigenlijk niet zoveel mee. Niet dat het zo'n slechte film was, maar echt in het verhaal kwam ik toch niet.

Goh, het was niet mis, maar toch minder m'n ding.

Sterke film. Zoals velen al schrijven 'ongemakkelijk om naar te kijken', en dat lijkt me dan ook zeker één van de bedoelingen. Sommige scenes zijn bijzonder ongemakkelijk om naar te kijken en dat is deels wat deze film zo sterk maakt. Daarnaast vind ik de Van zeer sterk in haar rol als de obsessieve Esther. Je kan de wanhoop, passie en simpelweg de ziekte van de hoofdpersoon voelen.

Zonde dat de film af en toe wat inkakt met ellenlange dialogen over dat bedrijf waar Esther voor werkt. Wanneer dit niet het geval was geweest dan had ik er een halve ster bij gedaan. Voor nu: 4*.

Deze debuutfilm van Marina de Van tekent een schokkend en provocatief portret van ene Esther (verdienstelijk vertolkt door regisseuse), die zoekende is en vertwijfeld en obsessief probeert zich bewust te worden van de aard van haar connectie met haar eigen lichaam.

De zoektocht naar de emotionele binding met haar lijf en leden wordt actueel als een verwaarloosde beenwond die er heel pijnlijk uitziet, vreemd genoeg amper pijn veroorzaakt. Zij raakt op een ongezonde manier geïntrigeerd. De wond en het litteken fascineren haar dermate dat zij zich zelfs terug trekt in haar woning om er ongestoord te pulken en de wond te bewerken zodat nieuwe wonden ontstaan waarmee een relatie moet worden opgebouwd. Opportunity knocks!

Naarmate dat sneue proces zich doorzet en steeds ernstiger vormen aanneemt, komen bij Esther gevoelens van bevrijding en genoegdoening te voorschijn. Esther gaat haar lichaam als veel meer zien dan als een puur estetisch ding dat gewoon functioneert en waar je ten hoogste een beetje trots op bent. Zij aanbidt haar lichaam. Zij raakt eraan verslaafd. Ze doet aan zelfmutilatie. Ze doet aan zelfkannibalisme. En terwijl ze een band met haar lichaam opbouwt, verliest ze de binding met de buitenwereld.

De directe aanleiding voor haar gedrag moge dan duidelijk zijn, maar de exacte reden voor Esther‘s psychische val daarna, wordt niet uitgelegd. Die wordt aan de eigen interpretatie over gelaten. En dat is lastig. Esther is een succesvolle vrouw die zich, op het moment dat het haar op elk vlak voor de wind gaat, voor de eerste keer in haar leven realiseert dat haar zekere en gelukkige leven helemaal niet zeker en gelukkig aanvoelt. Eerder oppervlakkig en kunstmatig. Die mate van bewustwording moet wel een zodanige schok opleveren, dat afleidend gedrag een blijvende troost wordt en de psychische val een feit.

Omdat de film af en toe wat saaie fragmenten had, bleven de interpretaties maar komen. Zo kreeg ik ook nog de indruk dat de film kritiek levert op functioneel en materieel gewin door de bestuurders van de consumptiemaatschappij, die de consument als niet meer dan een lichamelijke bron beschouwen waaruit eindeloos kan worden geput. Jaja, mijn hoofd bulkte werkelijk van de interpretaties. Gelukkig vergat ik de meeste ook direct weer.

De bespiegelingen gaven mij iets te doen om de film door te komen. Ik bedoel nu niet dat de film me helemaal niet boeide. Nee, dat bedoel ik niet. De film bezit absoluut boeiende fragmenten. Ik bedoel dat de vele beelden van geprik en gesnij in wonden en van getrek en gescheur aan repen huid, aan mij niet echt besteed zijn. Veel te realistisch. Ik hou niet van dergelijke beelden in een setting die verder niet aan een horrorsetting doet denken.

De film is een macaber drama dat geweld en mutilatie op een intellectuele wijze in het verhaal verwerkt, zodat de kijker niet op simplistische wijze van de geboden gore kan genieten.

Inderdaad. Hoe macaber!

Dans Ma Peau is vooral heel ongemakkelijk. Esther, zo op het oog een succesvolle vrouw in zowel werk als privé, krijgt op een gegeven moment de smaak te pakken qua zelfverminking. Hoewel de film uiteindelijk niet heel goor of expliciet wordt, blijft het qua sfeer een onplezierig werkje. Op een positieve manier, dankzij de toch wel beklemmende visuele manier waarop de nieuwe hobby van Esther getoond wordt. En toch sleept de film ook regelmatig, met lange scenes over Esther haar relatie of werk waarin niet zoveel boeiends gebeurt. Echt veel inzicht in de geestelijke toestand van Esther krijg je ook niet (tenminste, ik niet maar misschien kunnen anderen er meer mee), behalve dan dat er duidelijk wat draadjes los zitten. Die rol speelt Marina de Van, ook regisseur, dan wel weer met verve. Qua sfeer doet de film het echt goed, het gaat echt onder de huid zitten en etteren, maar qua pacing en verhaal is het toch een tandje minder. Alsnog een ruime voldoende wat mij betreft.

Apart in elkaar gestoken Franse horrorfilm die naadloos aansluit bij de New French Extremity-beweging, die voornamelijk in de jaren 2000 opkwam. De film voelt dan ook vrijwel enkel en alleen aan als schokmiddel, aangezien regisseuse Marina de Van niet veel aanvangt met de dramatiek eromheen. Gelukkig draagt Dans Ma Peau wel een zekere (Franse) charme en acteert De Van zelf bijzonder goed, maar al bij al is dat te weinig om de situatie waarin het hoofdpersonage zich bevind enigszins emotioneel aan te laten voelen. Dat heeft er vooral mee te maken dat De Van als figuur gewoon niet zo heel boeiend is, waardoor de film regelmatig vervalt in oninteressante discussies. De regie kent wel een lekker rauwe en passende toonzetting en het aantal onsmakelijkheden liggen aardig hoog. Ik neem aan dat de liefhebber daar ook een film als deze voor kijkt. Juist hierdoor is het spijtig te noemen dat het geheel ook erg geïnteresseerd is in het scheppen van een achtergrond en daar gaat het dan ook mis. Het staat voor mij persoonlijk een best kundig geregisseerde film compleet in de weg.