He Who Gets Slapped (1924)

De eerste film met de MGM leeuw! En wat een mooie, bijna beangsitgende film. Het evenaart "The Unknown" met gemak en de clown met die bal die de hele tijd tussendoor komt, is bijna beanstigend.

De eerste MGM film,de eerste Hollywoodfilm van Sjostrom,een hoofdrol voor Chaney,de eerste serieuze rollen voor Gilbert en Shearer,en -zo wil de legende-Bela Lugosi als figurant in het clownskoor.

Klinkt als genoeg voor een zeer goede film,en dat is ook zo.Natuurlijk is deze film voor moderne kijkers over the top melodramatisch en moralistisch,maar daar staat genoeg tegenover.Qua thematiek is de film duidelijk verwant aan the phantom of the opera(ook weer Chaney),der letzte mann en der blaue Engel.

Gebaseerd op een stuk van de vrijwel vergeten Russische schrijver en Poe-imitator Andreev,is dit een van de minst Amerikaans aandoende grote Hollywoodproducties die ik ken.Feel good wil het niet worden,en het Russische masochisme van Andreev gecombineerd met het symbolisme van de Zweed Sjostrom levert iets erg Europees aandoends op,de moed van MGM om hiermee te debuteren dient te worden geprezen.

Sjostrom toont zich weer een meester van cinematografie door met de belichting een unheimlich sfeertje op te roepen,en de enscenering van de circusscènes is fenomenaal,evenals de crosscutting naar de reeds gememoreerde aardklootsclown..

Voor de verandering een synopticus die maar wat gilt:het punt is juist dat Beaumont helemaal niet mal is,maar geniaal.Ook als clown doet hij zich slechts als een imbeciel voor ,allicht.Hoewel de the tears of a clown-i pagliacci-een zot verliefd-thematiek zo afgezaagd is als een discussie over the shawshank redemption,werkt het toch dankzij het genie van Chaney,die hier weer bewijst een van de grootste acteurs/mimespelers aller tijden te zijn geweest.

Waarschuwing:het slot heeft hier en daar dermate pathetische trekjes dat het op de lachspieren kan werken.Maar hoort dat niet uitgerekend bij zo'n soort film en zo een anti-held?

Deze film heeft mij laten zien hoe een goede acteur Lon Chaney is, dit wordt dan nog eens bevestigd door 'The Penalty' en in mindere mate 'Blackbird'. Spijtig dat in films zoals 'The Hunchback of Notredam' en 'The Phantom of the Opera' hij zijn acteerprestaties niet kan laten doorschijnen door zijn rol als 'monster' en zijn derover gaande makeup en kostuum.

In deze film daarentegen toont hij wat hij waard is en regisseur Victor Sjöström speelt daar uitstekend op in.

Ik zie al uit naar 'The Unknown', 'West of Zanzibar' en vooral 'Laugh, Clown, Laugh'!

4 uitstekende sterren.

Prachtig melodrama met als thema, dat mensen vaak plezier hebben in het misfortuin en de tegenspoed van anderen. De legendarische Lon Chaney zet met zijn feilloze mimiek een formidabele rol neer als de personificatie van dat thema; volgens sommige critici zijn beste rol ooit. Het charmante duo Norma Shearer en John Gilbert zorgen voor enig romantisch tegenwicht (let op de liefelijke picknick scene) voor de donkere en tragische ondertoon van de film. Negentig jaar oud, maar een echte aanrader voor liefhebbers van minutieus doorwrochten drama’s!

Erg goed, laat maar weer eens zien dat freaky clowns al bestonden voor Stephen King zelfs maar was geboren. Lon Chaney lijkt wel een patent te hebben voor dit soort rollen als maatschappelijke outcast, hij is ook hier weer uitstekend gecast. Geldt ook voor de overige rollen, met name de graaf en zijn bevallige dochter.

De film kent, net als genregenoten als Freaks en The Unknown een on-Hollywoodiaans verloop, dat maakt het onvoorspelbaar en verfrissend, voor zover die term van toepassing kan zijn op een film van dik 90 jaar oud. Sterke scenes in het circus waar HE zijn ongemakkelijke act uitvoert, en met de leeuw (zou het dezelfde zijn als die uit het logo?), en van begin af aan duister en meeslepend.