Ji-geum-eun-mat-go-geu-ddae-neun-teul-li-da (2015)

Weer zo’n experimenteel gewrocht o.a. à la Di Yi Ci (2012) en de Eleanor Rigby-cyclus (2013), waarin hetzelfde verhaal (nou ja, verhaal ?) twee keer wordt verteld. Dat zou best aardig kunnen zijn, mits de personages en/of de dingen, die zij beleven, interessant genoeg zijn. Dat is helaas niet het geval. Het gaat over de toevallige ontmoeting tussen een gesjeesde filmregisseur (getuige het vrijwel lege filmzaaltje) en een tobbende kunstschilderes, die bij gelegenheid wat meewarig naar haar eigen werk zit te kijken. De allicht filosofisch bedoelde gesprekken, die zij samen voeren, gaan helemaal nergens over.
Om daar gedurende twee keer een uur een camera en microfoon op te richten getuigt wel van doorzettingsvermogen. Die eer komt ook de toeschouwer toe, die het tot het einde uithoudt. Ik had van regisseur Sang-soo Hong al geen hoge dunk. Dat is door deze film nog minder geworden.

Di Yi Ci (2012) is experimenteel? Die film is ongeveer het tegenovergestelde van een Hong film.

Weinig speciaal he deze.

Wanneer ge bij het zien van een film je voortdurend afvraagt welke filosofie er nu eigenlijk achtersteekt dan zit je niet al te comfortabel te kijken, temeer daar je nieuwsgierigheid uiteindelijk tot heel weinig leidt.

De rol van het meisje in het eerste gedelte was nog iets, dat van de regisseur in het tweede hoorde misschien grappig te zijn, maar kon ik niet mee lachen.

Een beschouwing van de kronkels in het leven, de toevalligheden die bepalend kunnen zijn, keuzes die heel verschillend uitvallen.....!?

Had er meer van verwacht. Schijnt nochtans dat van deze regisseur - ik zag van hem al "Hahaha", wat ook al niet bekoorde - dit één van zijn meer toegankelijke films is.

Ik heb de ene na de andere film van Sang-soo Hong zien verschijnen de afgelopen paar jaren; de man is een veelfilmer. Maar dit lijkt mijn eerste te zijn. Right Now, Wrong Then leek van zijn recente films de meest gelauwerde, maar net als de andere mensen die de moeite namen een bericht te typen, loop ook ik er niet al te warm voor. Het kan een cultuurverschil zijn, maar als je na een uur nog steeds geen binding hebt met de karakters, of waarom je naar hen zit te kijken, dan is dat geen goed teken. Ik kan wat slow cinema op zijn tijd absoluut waarderen, maar hier viel voor mij minder te halen dan ik hoopte. Niet qua vorm, en niet qua inhoud.

Daarmee sta ik niet direct te springen om meer te gaan kijken, maar ik zal tzt The Day a Pig Fell Into the Well ook een kansje geven, vermoed ik. Tips zijn welkom.