My Favorite Brunette (1947)

Erg fijne parodie op de detectivefilms en noirs uit de jaren 40!

3,5*

Op het spoor gezet door de vallende schroevendraaier op de ster van Dorothy Lamour (en het jaartal 1947) in the Walk of Fame in de film INLAND EMPIRE, moest ik deze film natuurlijk zien. Lynch zijn meesterwerk vormt een kaleidoscoop aan referenties naar Hollywood en zijn geschiedenis.

Hier en daar iets te flauwe komedie. Vooral Hope overdrijft jammerlijk en zorgt ervoor dat de film onvoldoende beklijft. Lamour speelt een aangenaam aantrekkelijke, in psychische problemen verkerende vrouw. Fantasie en werkelijkheid, het blijft een eeuwig verbonden duo.

Hope is weer grandioos in deze film , voor mij is hij een miskend genie

Onliners zoals steeds , zijn humor kunnen mij steeds nog laten lachen

een dikke 4,5 maar ben ook een fan van Hope

Dankzij deze misdaadkomedie begrijp ik beter waarom Bob Hope destijds zo populair was. Het is een geslaagde parodie op de film noir en de hardboiled detective. Sommige momenten waren echt grappig: de achtervolging waarin de achtervolgde de achtervolger werd om vervolgens nietsvermoedend zijn voormalige achtervolger aan te spreken, en de scéne waarin Peter Lorre hem die ring wilde doen vinden maar hij er telkens weer naast keek. In de tweede helft zakte het het wel wat ineen. Ook met Dorothy Lamour was het een aangename kennismaking.

Knotsgekke gedateerde comedy/drama met flauwe humor die soms wel grappig is. Ik mis helaas de kennis van de cinema uit de jaren 40 om de satire te kunnen herkennen, laat staan waarderen. De psychiatrische grapjes verbaasden me. Acteurs spelen de aparte types prima. Peter Lorre heeft helaas een bescheiden rol. Voor mij had het verhaal helaas teveel (onrealistische) plotwendingen die ik niet altijd even grappig vond.

Duidelijk een Bob Hope film, de man staat centraal met zijn humor. De rest van de film is wat bijzaak. Het is een parodie geworden op de romantische film-noir films. Waarbij het zelfs af en toe de vierde wand doorbreekt. Niet de eerste komiek die het doet, maar het valt wel op. De humor van Bob Hope is wat gedateerd in verhouding met andere komische filmacteurs. Daarom dat zijn naam, ondanks zijn bekendheid, niet meteen wordt genoemd als je een lijstje zou maken met komische acteurs. Hij mist de visuele aanpak van pakweg Chaplin of Keaton. Maar ook de charme en dialogen van Cary Grant of Clark Gable. De rol van Peter Lorre is vrij klein gezien de status van de man. De humor is eerder brave familiehumor geworden.

Maar op zich werkt het nog wel als je van het genre houdt. Een topfilm is het niet, maar de verwijzingen naar film noir zijn voor de filmliefhebber wel leuk. Het is een gezellige, maar weinig memorabele, komedie geworden. En met een leuke cameo van Bing Crosby!

Ik dacht oorspronkelijk door de titel dat dit een vervolg zou zijn op My Favorite Blond, ook met Bob Hope in de hoofdrol maar dat was niet het geval. Niet erg hoor verder want ook deze film is erg vermakelijk geworden!

Hope weet wel raad met dit soort rollen en haalt er ook zo veel mogelijk uit, Peter Lorre is daarbij ook nog eens erg overtuigend als bad-guy.

Erg leuke parodie op het wel bekende Film-Noir/Bogart style films, misschien op het einde een tikkeltje te overdreven maar dat mag de pret zeker niet drukken.

3,5*

Je moet ervan houden , deze nogal flauwe humor van Hope , het is niet echt mijn cup of tea al heeft de film wel zo zijn aardige momenten .