Carousel (1956)

Mooie film over leven na de dood . Zo moeten er nog films zijn!!!

Hier komt het bekende 'You'll Never Walk Alone' vandaan geloof ik.

Inderdaad, dit is de betreffende musical waar het voetballied vandaan komt.

echt een waardeloze musical,slecht plot ,geen diepgang etc, met slechte muziek........ op you never walk alone na, dat op een tragisch moment in de film schitterend wordt gezongen.

Alleen hierom was de film de moeite waard en krijgt van mij 2,5 ster.

Werkelijk een van de allermooiste uitvoeringen ooit (inclusief gerry and the pacemanekers)

Bij het horen van de openingstune belooft de film een hoop goeds. Maar nee hoor, niks aan.

De oeruitvoering van 'You never walk alone' is meesterlijk. Verder gewoon een mooie musical.

Rodgers & Hammerstein waren de goden van de Amerikaanse musical in de jaren 40 en 50. In Nederland kennen we eigenlijk alleen maar The Sound of Music.

Ook niet zo vreemd, want de tand des tijds hebben de musicals denk ik niet doorstaan. Te beginnen met deze, Carousel. Nu nog bekend doordat het (voetbal/marathon)nummer 'You'll never walk alone' oorspronkelijk hier vandaan komt, en voor de buffs, de sample van the Carousel Waltz in Dire Straits' klassieker Tunnel of Love.

Ook deze R&H musical is een adaptatie van een bestaand werk, namelijk het toneelstuk 'Liliom' van de Hongaar Ferenc Molnár (in de jaren 30 trouwens tweemaal verfilmd door o.a. Fritz Lang), en die Molnár is niet een onbekende voor de moviebuffs, zijn Hongaarse toneelstuk was ook de grondlegger van o.a. Billy Wilders One, Two, Three (1961).

Tot zover het journalistieke gedeelte...

De film, daar draait het nu eenmaal om. Je ontkomt niet aan de indruk dat de muzikale stukken geplaybackt zijn en gezongen worden door anderen; op het stompzinnige af. Tevens jammer dat die Shirley Jones als Julie een complete miscast is, terwijl haar hoofdrol cruciaal is. Gordon MacRea doet er alles aan om deze bleue jongedame te doen bloeien, zonder effect. In het beruchte nummer If I Loved You vallen de bloesems van saaiheid maar uit de bomen.

Het ziet er allemaal verzorgd uit, mooie dans-sequenties en een balletscene van zo'n 10 minuten. Maar de vele ronduit saaie liedjes ontsieren de boel. Zonde.

Vooruit, pak uw zakdoeken (en doe de ramen even dicht, trust me): YouTube - You'll Never Walk Alone - R&H's Carousel 1956

Mug heeft volkomen gelijk met zijn opmerking over de saaie liedjes in deze film, die bovendien zonder enige uitstraling worden gebracht. Eigenlijk is de Carousel Waltz, dat iedereen wel kent van kermissen, het enige nummer dat een beetje lekker in het gehoor ligt. En natuurlijk het overbekende “You’ll Never Walk Alone”. Maar een ieder die de uitvoering van Gerry & The Pacemakers kent, zal ook daar zijn schouders bij ophalen.

Als liefhebber van (film)musicals ben ik dan ook erg teleurgesteld in deze Rodgers & Hammerstein productie. Te meer omdat het verhaaltje ook al niet veel voorstelt.

Niet de allerbeste musical en alhoewel naast de muziek, echte liefde hoog in het vaandel staat, toch eigenlijk wat triest.

Het acteren vond ik wel goed, op een niveau zoals het in musicals uit die tijd past maar het meeste plezier komt toch uit de songs.

Naast het ondertussen door miljarden voetbalfans geradbraakte (R & H draaiden zich wellicht evenveel keer in hun graf om) "You'll never walk alone" zijn er toch ook het mooi romantische "If I loved You", het uitbundige "june is bustin' out all over" en de mooie tekst van "Soliloquy".

Ha, Shirley Jones. Ma in de Partridge Family. Leeft nog steeds, overleefde haar stiefzoon, David Cassidy. Leuk de deuntjes. Mooiste is Soliloquy, hartroerend. Met name in de uitvoering van de paar jaar terug overleden Glen Campbell.

Ik ken de uitvoering van Gerry & the Pacemakers heel goed maar ik kan mijn schouders niet ophalen voor deze uitvoering zoals BBarbie beweert.

Die van Gerry klinkt natuurlijk veel beter in het stadion en eventueel in cafe's ofzo maar alleen maar respect waar het allemaal begon voor dit nummer en het klonk gewoon heel goed ook.

Wist van tevoren ook niet dat ie er aan zou komen dus was ook aangenaam verrast toen ik het nummer hoorde en heb meteen even gegoogled waar het nummer dan van af komt en mooi om te weten dat het nummer voor deze film gemaakt is en hier dus ook allemaal begon. Leuk persoonlijk weetje!

Prachtige film op zich en heerlijke muziek nummers die ik nog nooit gehoord heb, behalve de ''never walk alone''

Maar gezien de omschrijving van de film heb ik me merendeel zitten afvragen, oké prima er mag iemand terug om wat recht te zetten.. en dan alleen maar te kijken naar een gedeelte van zijn leven voor zijn dood? om dan nabij het einde het eindelijk te zien... om wat te zien eigenlijk? het was al te raden de man is een loser en kon niks in zijn leven dus wat heeft het zin om terug te mogen en niks goed te maken?

Eigenlijk verrassend donkere thematiek voor een Broadway-Hollywood-musical: de hoofdpersoon is een vrij onsympathieke man met losse handjes die ook nog eens niet meer onder de levenden is, en in de loop van het verhaal liggen misdaad, verleiding, achterdocht en hooghartigheid bijna permanent op de loer. En Gordon MacRae had met Oklahoma weliswaar al zijn sporen verdiend, maar zijn uitstraling in deze rol is toch te nietszeggend om te kunnen zorgen voor een sympathie bij de kijker die beoogd hoofdrolspeler Frank Sinatra misschien wèl had kunnen leveren. Daardoor slaat de film enigszins dood, hoewel er wel flink wat compensaties zijn, zoals prachtig camerawerk (die opnames van de zeilbootjes op het water!), de uitbundige scène met serveersters van een visrestaurant en diverse matrozen die samen June is bustin' out all over zingen en dansen, het ballet op het einde van Billy's dochter (Susan Luckey) en de jongen van de kermis (Jacques d'Amboise), en de leuke rol van Gene Lockhart als de "Starkeeper", de administrateur van het hiernamaals. Jammer dat de hemel er niet erg inventief uitziet, met die flauwe hemelsblauwe achtergrond met plexiglas sterren – je zou toch zeggen dat ze met de mogelijkheden die dat idee bood wel raad moeten hebben geweten daar in de Droomfabriek.

Een paar maanden verder en deze film blijft nog steeds door mijn hoofd zeuren, juist vanwege de minpunten die ik hierboven aanstip. Zo is het juist de kracht van Gordon MacRae dat hij perfect kan uitstralen dat zijn personage wel een goed hart heeft maar niet de slimheid bezit om dat in te zien, terwijl de filmpersoonlijkheid van Sinatra juist te uitgekookt en te wereldwijs is om dat overtuigend over te brengen. De thematiek van de losse handjes wordt hier ook enigszins verzacht, want in tegenstelling tot bijvoorbeeld de non-musical-verfilming van Fritz Lang uit 1934 krijgen we hier niet expliciet te zien hoe Billy Julie een klap verkoopt, maar door de laatste scène (de diploma-uitreiking) krijgt de film wel een bevredigend einde middels een slot dat je sentimenteel kunt vinden, maar ook juist humaan zoals tekstschrijver Oscar Hammerstein II het bedoelde. Kortom, een kleine herwaardering vanwege de psychologische insteek. En bovengenoemde pluspunten blijven natuurlijk gewoon staan.

        Wie trouwens de 50th Anniversary Edition-dubbel-DVD van deze film koopt, krijgt daar op de eerste DVD een aardig audiocommentaar van onder andere hoofdrolspeelster Shirley Jones bij, en op de tweede DVD staat zomaar een uitstekende print van bovengenoemde Liliom van Fritz Lang inclusief Nederlandse ondertitels.

Sinatra zette in overigens 1963 wel een geweldige versie van Soliloquy op de plaat!! Op dezelfde plaat ook You'll never walk alone.

Op de commentaartrack wordt verteld dat Sinatra vooraf heel veel zin in deze film had en tijdens de "pre-production" zijn duetten met Shirley Jones ook vol enthousiasme zong. Toen hij op zijn eerste filmdag op de set aankwam draaide hij zich echter na een halve minuut weer om en reed terug naar het vliegvuld; Jones en haar mede-commentator Nick Redman speculeren flink over de mogelijke redenen daarvoor (had Sinatra geen zin in dubbele opnames vanwege twee verschillende soorten camera's? dacht hij dat de rol niet bij hem zou passen? was hij kwaad omdat iemand van 20th Century-Fox hem niet zag zitten? wilde Ava Gardner hem op háár filmset bij zich hebben?), maar ze komen er niet uit. Daarna vertelt Redman dat hij in de archieven van de filmstudio nog diverse pre-production-opnames van Sinatra voor deze film heeft gevonden, maar niet die van Soliloquy (althans ik meen dat het vooral om díé opname ging, maar ik zou me kunnen vergissen). Misschien heeft Sinatra aan wat touwtjes getrokken om die opname te laten verdwijnen omdat hij al vage plannetjes had om dat nummer later zelf op te nemen? (You'll never walk alone wordt niet door zijn beoogde personage gezongen in de film.)

Een heel verkeerde boodschap in een vrij vlakke film. De kleuren zijn geweldig en het dansen is onberispelijk. Het is alleen zo dat niet veel van de liedjes echt blijven hangen of je enthousiast maken. De personages zijn helemaal niet sympathiek. Hoe zou je ze ook leuk kunnen vinden? Het zijn allemaal een stelletje mannen die vrouwen slaan, dieven en andere pietluttige karakters. Het ergste is dat ze worden afgeschilderd als ✨nonchalant en charmant✨

Maar zoals ik al zei, het dansen is perfect en You'll Never Walk Alone is kippenvelverwekkend.