Sympathy for the Devil (1968)

Aanvullende informatie van IMDb: Jean-Luc Godard's original director's cut (titled "One Plus One") runs approximately 110 minutes and consists largely of additional footage of the black power militants. The film's producers were dissatisfied with this cut and deleted 11 minutes, changed the title to "Sympathy for the Devil" to underscore the Stones connection, and added the final version of the title song to the film's soundtrack, over a freeze-frame of the last shot. These changes were all made without Godard's knowledge; when he finally saw them at the film's London Film Festival premiere, he allgedly went berserk and physically attacked one of the producers.

Hopeloos saaie bedoeling die (voor mij) nauwelijks te volgen is. "analyse van de tegencultuur eind jaren '60" staat hierboven bij de plotsynopsis en hoewel die tegencultuur uitgebreid aan bod komt is het me een raadsel wat de uitkomst van die analyse is. Ik kon niet echt een lijn ontdekken in al die losse stukken. Tussendoor zitten nog opnamen van de Rolling Stones die aan het liedje Sympathy for the Devil werken en hoewel het nog wel aardig is te zien hoe zo'n liedje tot stand komt werd dit na een tijdje erg eentonig en moet je denk ik wel een echte Rolling Stone fan zijn om dit te waarderen.

Waarschijnlijk de minst toegankelijke film van Godard, maar zeker de moeite waard. Wat mij betreft hadden de stukken waar de Stones repeteren minder gekunt.

3 1/2 *

De verschillen tussen de Director's Cut (One + One) en de theatrical release (Sympathy for the Devil) zijn groter dan Queto hierboven aangeeft. De uiteindelijke plaatversie van het lied is ook tegen het einde van de film gezet, terwijl de stones zitten te jammen en uiteindelijk in meligheid en vermoeidheid van de lange sessie langzaamaan stoppen. Zonde, want in de structuur van de film (Constructie vs Destructie) is deze verzandende uitloop van het constructieve deel geweldig mooi in beeld gekomen - door hier juist het eindresultaat overheen te gooien komt dat veel minder uit de verf.

Ook is tijdens een scene die begint met het achterhoofd van Brian Jones heel veel van de voorlezende voice-over weggelaten. Voor mij als Stonesfan is dat dan wel weer fijn, maar voor mij als filmliefhebber is het vervelend dat er aan het origineel is gedonderd.

ik heb een paar jaar geleden de, denk ik, gewone versie van deze film gekocht, maar lees nu dat er dus verschillende versies zijn. Ik meen dat ik ook zo iets las op de dvd hoes van de pas verschenen nieuwe dvd versie, dus dan ga ik hem toch maar nog een keer aanschaffen.

Overigens vind ik dit een super saaie, gedateerd aandoende, niets zeggende film, interessant doen om het interessant doen en ik vermoed dat ie ten tijden van uitkomen al niet te volgen en gedateerd was.

Maar ja je bent Stonesfan en dan zijn de stukjes Stones wel een must see! Erg interessant om te zien en te horen hoe zo'n song langzaam maar zeker gevormd wordt.

Voor het Stones gedeelte toch nog 2 sterren (anders was het 0,5 geweest)

De DIRECTORS versie ONE PLUS ONE (die op de net uitgebrachte DVD netjes naast de verpeste versie staat) is, als het je alleen om de Stones gaat (en eerlijk gezegd had ik de film anders ook nooit bekeken) van groot belang, vanwege die veel langer doorlopende Jam vlak voor de laatste andere sessie, die men helaas in de wat commercielere versie (alsof dat zin heeft met zo een film) voor een belangrijk deel is weggehaald.

Absolute aanraders, dus.

In Frankrijk is hij ook uitgebracht, met nog wat extra's, maar die voegen op Stones-gebied weinig toe - al is de vergelijking van beide versies daarop wel erg interessant.

(Overigens is in Frankrijk ook HYDE PARK opnieuw uitgebracht, met DRIE NOG NOOIT VERTOONDE NUMMERS!! Mercy mercy, Stray Cat Blues en No Expectations!! GEWELDIG!!)

ok bedankt voor de info, ik ga hem meteen komend weekend halen.

Tja die andere Hyde Park moet ik natuurlijk ook hebben, maar wellicht komt ie snel ook hier uit (die nr's heb ik natuurlijk al wel in audio op bootleg).

Te gek dat je me dit even liet weten!

Ik vond dat het eerste uur van deze film erg sterk was. We krijgen een zeer interresant sfeerbeeld en er zitten enkele sterke scenes in over de maatschappij, haar opinies en gebeurtenissen in de rebelerende jaren. Vaak erg intens en raak maar ik heb bij Godard ook vaak het gevoel dat hij meer wil zeggen dan dat hij te zeggen heeft. Er zitten veel shots in met als enige gedachte dat zolang je een camera maar lang genoeg laat draaien er vast wel iets diepers te zien valt. Godard's filmische experimenten pakken bij deze film overigens wél goed uit, en dat komt vooral omdat hij teert op de natuurlijke interesse die zijn thematiek en de Rolling Stones met zich meebrengen.

Of Godard geluk had of gewoon enkele sterke keuzes heeft genomen, het neemt niet weg dat dit een ijzersterk tijdsdocument is.

Op zich een aardig idee om iets constructiefs tegenover wat destructiefs te zetten alleen is de combinatie van muziek met politiek niet echt passend. Het is nu steeds een swicth van The Stones naar de politieke ideeen van Godard en daar is verder totaal geen link tussen. Ook is de voice-over erg irritand. Hoe het nummer Symphaty for the Devil tot stand is gekomen is trouwens niet alleen voor een Stones liefhebber de moeite waard maar voor iedereen die van dat nummer houdt. Leuk om een keer gezien te hebben (vooral omdat hij voor 2,99 in de winkel lag) maar verre van een leuke toegankelijke film.

waardevolle opnames, leuk om te zien.

Beelden van de Stones in de studio worden afgewisseld met absurde, subversief politiek geladen sketches (die niets met de band te maken hebben).

Het titelnummer heeft de tand des tijds aardig overleefd, dat geldt minder voor de communistische thematiek.

Als experimentele film, en als een document over de politieke spanningen in de jaren zestig, is Sympathy for the Devil echter goed te kijken: vaak fascinerend, en soms oprecht gewaagd en prikkelend. Te drammerig en afstandelijk echter, om volledig door te worden meegesleept.

Mensen die deze film kijken in de veronderstelling dat het een documentaire betreft over de Rolling Stones, wordt aangeraden de spoelknop bij de hand te houden.

Onevenwichtige en maffe 'documentaire' van de voor mij onbekende Jean-Luc Godard waar naast The Rolling Stones die stoeien met Sympathy for the Devil ook bizarre interviews en scenes die behoorlijk politiek getint zijn. Op zich best interessant, maar je kunt niet simpelweg de hele tijd je visie voor de camera blijven opdreunen. Het missende verband tussen die scenes en The Stones stoorde ook. Vooruit, het is wel aardig om die typisch jaren '60 kwesties aan bod te zien komen maar het kon me niet echt boeien. Het leukste blijven de opnames zelf. Als er enkel werd geconcentreerd op de Stones dan hadden Stonesfans flink kunnen genieten maar nu blijft het een mengelmoes die voor slechts een klein publiek aantrekkelijk is. De opnames van The Stones en een aantal interessante teksten zorgen nog voor een prima cijfer van mijn kant, maar echt heel enthousiast kan ik er niet van worden.

3,0*

Ik zag wel een verband tussen de opname-gedeelten en de overige stukken. Beide geven uiting aan een politieke mening, hebben een politieke en provocerende lading.

Ook de constructie van een song (over iets wat algemeen wordt beschouwd als destructief, sympathy voor de duivel, kill the Tsar enz.) tegenover de anti-establishment propaganda in defilmpjes en interviews geven een soort tegengestelde link (shit, ben iknou nog te volgen?.....).

Anyway, ben een groot Stones fan en hier zijn ze toch echt op het toppunt van hun kunnen te zien en bewonderen. Vandaar een 3,5. Niet hoger want daarvoor was het kijkgenot dan weer te laag (je moet je verdorie de hele tijd inspannen om het nog te snappen allemaal........... )

Afgaande op de commentaren hier heb One Plus One gekeken (de director's cut). Typisch Godard allemaal, hier toch wel goed toegepast, ik kan hierin goed meegaan met Drs. DAJA - eindelijk eens een goede keuze. Sluit qua vermenging van stijlen en de links-politieke toon aan bij wat Jarman later zou gaan doen. Mooi tijdsdocument al duurt het allemaal erg lang (Godard heeft niet veel duidelijk te maken en voor wát hij wil duidelijk maken is hij nogal lang van stof).

Dit staat hier trouwens als documentaire op de site, maar dat is het natuurlijk helemaal niet. Misschien in het Oostblok in de Jaren 60 werd dit als docu over het Westen beschouwd - de corrumperende werking van geld en de blanke heersende elite (en die wonen in gele duikboten) en die zelfs de muziek van de zwarten hebben gestolen

Ik vraag me nog steeds af wat nou eingelijk een adequate titel verklaring zou kunnen zijn. Tja, het is me duidelijk dat het tevens de titel van de Stones song is, maar wat is de achterliggende gedachte? Waarom juist deze song, wat heeft de titel meer specifiek met de thema's te maken enz. Iemand een idee? Was het Godards idee om aan te geven dat de maatschappij steeds meer richting het negatieve ging? Er steeds meer sympathie voor militantie was? Het spoort volgens mij dan weer niet met de opkomst van de vrouwenbeweging, wat toch weer een zeer positief ding is (of Godard moet een overtuigd bestrijder van vrouwen rechten zijn geweest.....).

De originele titels is One Plus One, wat volgens mij gewoon verwijst naar twee delen die samen iets vormen en samenhangen (wat dat laat Godard in het midden). De titel Sympathy for the Devil hoort bij de uitgebrachte film en is gewoon met een commercieel idee in het achterhoofd als ik dat zo teruglees hier. Pas later heeft Godard de originele cut en titel weer in ere hersteld. Omdat hier op de site de oorspronkelijke release wordt gevolgd staat er dus de commerciële uitbreng titel - Althans zo verklaar ik het.

Heb wat simpel speurwerk gedaan (IMDB) en daar vind ik het volgende, wat wellicht een aanvulling is op hetgeen je schrijft.

De Stones werden door de gevestigde orde als een bedreiging van de moraal gezien (zelfs als duivels aanbidders) (vooral van die van kinderen). Datzelfde gold voor de Black Panthers, de vrouwen beweging enz.

Daarnaast, tenminste, dat was een post op IMDB die mij redelijk plausibel klinkt, kan de titel one+one ook te maken hebben met de moorden op de Kennedy-gebroeders. Tijdens het maken van de song hebben Richards en Jagger de tekst 'who killed John Kennedy?' vervangen door Who killed the Kennedys?' aangezien toen Robert Kennedy net was neergeschoten.

En dat hebben we vanmiddag dan ook gedaan.

Die stukjes film zijn waardeloos. Heb totaal geen interesse in dat soort politiek beladen gedoe.

De Stones-scenes zijn te weinig Stonesmuziek en teveel pseudo-diepzinnig geleuter.

Ik had liever een making-of van Beggars Banquet gezien.

2 sterren voor de Stones.

Een beetje lezen op moviemeter of zelfs maar op de film hos had je kunnen duidelijk maken dat dit niet een 'making of' is............

Op dinsdag 20 januari draait Sympathy for the Devil aka One + One samen met Ladies and Gentlemen: The Rolling Stones van Jean-Luc Godard in de 'The Rolling Stones Rock 'n' Roll Night' in Cinema OT 301 aan de Overtoom in Amsterdam.

Inloop: 19:30

Entree: 4 euro

meer informatie op facebook en Cinema OT 301