Cheaper by the Dozen (2003)

Ik had deze film ooit al eens gezien, maar ik kon me er zo weinig van herinneren dat ik hem besloot gisteravond nog eens te bekijken. Ik snap ook niet dat ik eerder zei dat ik er niet mee heb kunnen lachen, want dat heb ik dus wel gedaan.

Het is gewoon een leuk, fris familiefilmpje. Niet al teveel ''poespas'' maar gewoon verstand op nul en genieten maar. Steve Martin en Bonnie Hunt leveren een leuke rol af. Ook Hilary Duff was leuk in haar rol, evenals de rest van de kinderen. Het voornaamste bij een film als deze is dat je kan lachen, vind ik. En dat heb ik gedaan. Vooral op momenten dat die kinderen de vloer onder kotsen of dat springkussen wat wordt opgeblazen. Ik leefde zelfs een beetje mee met die Mark en zijn kikker. Ik heb me er zeker mee vermaakt iig.

3,5*

Vermakelijke comedie over een gezin met maar liefst 12 kinderen. Het geheel is wel wat fragmentarisch en het verhaaltje aan de magere kant. Maar er zijn genoeg komische situaties en het gegeven op zich is al leuk. Verder zijn Steve Martin en Bonnie Hunt goed gecast en vormen een leuk koppel.

Degelijke Familie film voor de Degelijke Familie.

Wat een verschrikking van een film. Dat mensen hier voldoendes aan geven is mij een groot raadsel. Het enige wat je te zien krijgt zijn schreeuwende over-Amerikaanse kinderen en de altijd suffe Martin en Hunt. Maar vooruit, ik heb ongeveer 2 keer een glimlach gekregen, dus vandaar 1*.

Voor een film met Steve Martin heb ik maar één regel: NIET kijken!

Dit is best een grappige familiefilm. Heel geschikt om samen met je kinderen te kijken. De kinderen kunnen fantaseren hoe leuk het zou zijn om met een huis vol met kinderen te wonen terwijl de ouders vol afgrijzen meekijken en bedenken dat ze dit nooooooit zouden willen.

Het verhaal is behoorlijk voorspelbaar en stelt niet zoveel voor. Hetzelfde geldt voor het acteerwerk maar juist hierdoor is de film uitermate geschikt om ook met kinderen te kijken. Ook met de wat jongere.

Degene die er voor mij uitspringt is de jongen die midden in zijn puberteit zit maar ook heel erg de verzorgende rol op zich neemt ten opzichte van de kinderen. Dat was wel heel lief om te zien.

En verder is de film voorzien van de nodige grappen en grollen die zowel jong als oud kunnen waarderen. Alhoewel ik denk dat het vooral voor de jongere generatie grappig zal zijn.

Cheaper by the Dozen

Ik kan mijn eigen altijd erg vermaken met films zoals Cheaper by the Dozen. Dat gezellige feel-good moment die je er bij terug kan vinden is altijd mooi. Destijds was het kerstmis rond deze film dus uiteraard meteen gekeken en erg vermaakt. Acteren was leuk, verhaal was leuk en het concept was leuk. Steve Martin speelde zijn rol leuk! Zeker kerstmis aanrader en altijd leuk om eens mee te nemen!

3.5*

Ik had hem al eens gezien, en zover ik kan inschatten is het wel wat beter geworden of hij is wat op hetzelfde niveau gebleven. Hij begint namelijk behoorlijk saai, wordt daarna, zodra ze zijn verhuisd heel wat beter, maar zwakt daarna af. Typisch familiefilm ook, gezien het laatste gedeelte. Hoewel het vaak in grote gezinnen juist goed gaat, toont deze film behoorlijk wat onlogische, tegenstrijdige zaken. Het ene moment zijn het redelijk brave kinderen. Als Martin ze toespreekt luisteren ze zonder tegenspraak. Het andere moment breken ze de boel af. Klopt niet helemaal. Ook doen ze er grappen in, om het maar zo leuk mogelijk te maken, die juist niet altijd grappig zijn. En natuurlijk moeten ze ook nog allebei een baan hebben om het nog wat chaotischer te maken.

Duff is matig, Kutcher ook, hoewel die nog wel voor wat hilariteit zorgt, met o.a. die hond(en). Bonnie Hunt is leuk (speelt o.a. ook in Kissing a fool, als vertelster) en Martin doet het ook vrij goed. Maar de film zelf is erg onevenwichtig en het middengedeelte is het best. 2.0/4.0

Vele jaren geleden een aantal keer gezien maar wist me er vrij weinig van te herinneren dus gister nog maar is opgzet. Helaas vond ik het niets meer als een vrij matig familie filmpje.

De cast was nog best aardig maar jammergenoeg nergens echt leuke of grappige momenten.

Denk dat het iets meer is voor de jongeren.

2,0*

“Twelve kids... That's nuts.”

Hartverwarmende film over een gezin met twaalf kinderen. Als zij moeten verhuizen naar de grote stad komen er problemen. De oudere acteurs doen het goed, maar de show wordt gestolen door de kinderen (vooral Alyson Stoner is leuk). Zeker als ze zich gaan verzetten tegen de verhuizing komt de film tot zijn recht. Het chaotische leven met twaalf kinderen komt in ieder geval overtuigend over. Ik werd al moe als ik er naar keek. Het sentimentele einde mag geen verrassing heten.

Cheaper by the Dozen

Dit blijft een leuke film. 12 kinderen is super chaotisch, maar brengt ook veel liefde in een gezin en dat illustreert deze film goed.

3 sterren.

Lollig.

Shawn Levy is een regisseur die zich duidelijk altijd op het wat jongere, maar niet te jonge publiek heeft gericht. Daarin draagt hij een best stabiele positie. Kan regelmatig projecten regisseren met een meer dan behoorlijk budget. Soms pakken zijn films matig uit, maar deze film is toch wel gezellig te noemen.

Ik zag de remake eigenlijk stukken eerder dus ik dacht een redelijke indicatie te hebben van wat ik kon verwachten, maar eigenlijk is deze film heel anders geworden dan ik dacht. Beide films dragen hetzelfde concept; een familie met een ongelooflijke hoeveelheid aan kinderen. De remake is echter wat maatschappelijker, deze film is eerder volop entertainment.

En dat doet de film best goed, al blijft Martin altijd wel rollen spelen die voor zijn doen erg makkelijk zijn. Deze rol is daarin niet echt anders, behalve dat hij soms in wat dramatischere posities wordt gedwongen die een rol als deze met zich mee draagt. Levy heeft de combinatie van dramatiek en komedie altijd wel begrepen, maar hier wordt de wat serieuzere kant voor een langere tijd genegeerd.

Toch kent de film genoeg gezellige momenten, al maakt er geen enkele echt een blijvende indruk. Wat ik ook jammer vond, was dat ik slechts enkele kinderen wat beter leerde kennen. Een hoop kinderen worden naar de achtergrond geschoven. Sommigen krijgen een probleem die binnen drie zinnen wordt benadrukt en daarna gaan we weer door. Het concept is toch wat te ruim om in een film van 98 minuten te proppen.

Het blijft simpel vermaak. Vermaak dat niet te lang duurt en meerdere degelijke momenten kent, maar geen enkel hoogtepunt. Echt gelachen heb ik niet, ik heb ook zeker weinig meegeleefd met de film. Maar ik werd wel naar behoren vermaakt en dat lijkt toch wel het primaire doel van de film te zijn. In het algemeen niet te veel te klagen, dus ik kan de film bekronen met een nette voldoende.

Toch niet bepaald een leuke film. Combinatie Bonnie Hunt en Steve Martin is leuk en Piper Perabo met Ashton Kutcher gaat ook wel maar dit is te weinig om de film hoog te waarderen. Hoewel het intro nog grappig begint wordt de film al snel vervelend door onvriendelijke houding van oudste zoon die later op school gepest wordt en vindt dat hij te weinig aandacht krijgt van zijn vader. Met de kikker gaat ook nog wel alleen dat geknoei met eten (eten is om gegeten te worden). Martin krijgt een goede baan als coach, hierdoor moeten ze verhuizen maar de kinderen vinden dat maar niks. Als Hunt een succesvol boek heeft geschreven moet ze voor promotietour een tijd naar New York. Hierdoor moet Martin de kinderen alleen opvoeden. De oudste dochter die al uit huis is, wil samen met haar vriend wel meehelpen. Maar de vriend mogen de kinderen niet en gaan die vervolgens tegenwerken. De film wordt later serieus als van Mark de kikker overlijdt en die geen aandacht krijgt en vervolgens wegloopt zodat ze op zoek gaan naar hem.
De film schetst verkeerd beeld van gezin met veel kinderen, waar ze vaak allemaal zo hun taak hebben om pa en moe het leven wat gemakkelijker te maken. Er kunnen natuurlijk wel een aantal lastig zijn maar zo overdreven als in deze film volgens mij toch niet. Maar als je de kattenkwaad die ze allemaal uithalen leuk vindt om te zien dan zul je je wel amuseren met deze film. 2.0