La Route de Corinthe (1967)

1 van Chabrols mindere werkjes. De film hangt tussen thriller en misdaad in en gaat over grillige onverspelbare wegen zonder ergens te pieken. De hoofdrol wordt vertolkt door de Amerikaanse actrice Jean Seberg, die we vooral kennen van haar fraaie rol in Godard's A Bout de Souffle. Maar misschien bekender werd ze door haar vermeende connecties met Amerikaanse anti-vietnam politici en de zwarte Moslim beweging Black Panther. Ze overleed in Parijs aan een overdosis slaapmiddelen, maar de omstandigheden ware op zijn minst verdacht te noemen. Een onderzoek loste uiteraard niets op. Seberg werd slechts 40 jaar

Jean Seberg dus.

Ik dacht dat ik naar Persona's Bibi Anderson aan 't kijken was, maar het zal de mode (Twiggy) wel geweest zijn. Uiterst vreemde levensloop, als ik haar iMDB-bio moet geloven.

In een vreemde introductie met een smokkelende goochelaar, tart Chabrol openlijk met de geloofwaardigheid. De 'toverkunsten' van de goochelaar staan geheel op conto van Chabrol, die zelfbewust is dat hij 'vals speelt'.

Als de goochelaar zijn paspoort tovert uit de hoed van de douanier zien we het boekje al zitten. Ook als hij in de volgende scene, ontbloot in een gesloten ruimte, vanuit de offscreen ruimte een sigaar tevoorschijn tovert, gaan de medestaanders hierin mee.

Het is duidelijk dat Chabrol hiermee de voorwaarden voor deze film begrenst (of eigenlijk, juist geen grenzen stelt). Hij bevestigt het later met een quote, waarin hij vraagt dat we niet hoeven te geloven, maar dat we wel mogen dromen.

(Ja, dromen van Seberg en haar mooie jurkjes)

Dit is het startschot voor een luchtige versie van een semi-spionnenfilm met een vleugje Hitchcock. Naast mysterieuse 'zwarte doosjes' (de Engelse dub van deze film luidde 'Who's Got the Black Box?') is er een speurtocht waarin de bevindingen van secundair belang zijn. En als er een tipje van de sluier gelicht dreigt te worden, sterft de persoon. Zo houd je de film op gang.

Jean Seberg is de echtgenote van een geheim agent, die ongewild in de rol van amateur-speurneus terechtkomt. Met haar, bij vlagen, afschuwlijke Franse uitspraak, gebruikt ze haar charme, als een echte Thornhill en Hannay, om vooruit te komen.

Het blijft een middelmatige stijloefening voor Chabrol, die zich later zou wagen aan de meer psychologische thema's van Hitchcock. Die spreken mij wat beter aan.