Jours Tranquilles à Clichy (1990)

Soort remake van de Deense film Stille dage i Clichy uit 1970 en net zo vervelend. Nota bene van Claude Chabrol en die wist toch wel hoe je een film moest maken. Film ziet er dan ook piekfijn uit. Maar vraag me niet waar die over ging, ik zou het niet kunnen vertellen. Een Amerikaan en een Pool zetten in het Parijs van de jaren dertig de bloemetjes buiten en dat lijkt aardig te lukken. Maar dan heb je het ook wel gehad.

Beide films zijn min of meer gebaseerd op het werk van Henry Miller en zijn losbandig verblijf in Parijs. Maar waar de Deense film opzien baarde door de expliciete seks en het bloot, in deze versie kom je niet verder dan een paar blote borsten. Wat er voor in de plaats gekomen is, is oeverloos gelul over niks, en dat bijna twee uur lang. Zoals in zovele Franse films uit de jaren negentig (ze zijn het nu aan het afleren). De film mist overigens iedere Franse sfeer, op een paar opnamen van de Normandische kust na.

Film is niet erotisch, niet witty, niet spannend, niet oh la la, helemaal niks dus. Andrew McCarthy en Nigel Havers horen al net zo min in deze film thuis als het tweetal twintig jaar eerder. Twee heren die voortdurend grappig lopen te doen en dat is heel vermoeiend. Film heeft ook meer van een (mislukte, of Amerikaanse) comedy, dan van een drama. Welk drama? Deze film dus. Op IMDb kwam hij ook niet verder dan 4,9. Snel vergeten dus.

Ik vraag mij af wat Claude Chabrol bezielde toen hij besloot de gelijknamige schandaalroman van Henry Miller te verfilmen. Natuurlijk is Chabrol er niet vies van om een forse dosis seks in zijn films te stoppen, maar een gedrocht als deze verwacht je eerder van een regisseur als Walerian Borowczyk dan van Chabrol.

Hoewel Andrew McCarthy naderhand nog talrijke films heeft gemaakt, was zijn filmcarrière ten tijde van het maken van deze film goed beschouwd al voorbij. Dat Chabrol ook zijn ex Stéphane Audran laat opdraven, vind ik vooral een kwestie van slechte smaak. De enige die zonder kleerscheuren uit deze film tevoorschijn komt, is in mijn ogen Stéphanie Cotta als de minderjarige vriendin van de beide lamzakken.