Suture (1993)

Uitstekende moderne noir. Geschoten in stylish zwart-wit.

De castingtruc is bizar, maar voegt zeker iets toe aan deze heerlijke film. Een aanrader.

**** met kans op meer.

Deze film 15 jaar geleden gezien in een beter filmzaaltje in Antwerpen, en wat een ervaring! Ik was toen een beetje overrompelt, ik wist niet hoe mijn aandacht te verdelen tussen het intrigerende verhaal, met in het begin van de film de geniale casting joke als extra verwarrende factor , de prachtige fotografie/montage, de mooie modern gestileerde decors en de uiterst originele soundtrack. Nu, 15 jaar en evenveel filmervaring later, leek bij een tweede kijkbeurt de film en het verhaal heel wat eenvoudiger. Na een flashback gevolgd op de (gewoonweg supermooie) openingsscene, word het verhaal, buiten enkele droomsequenties, gewoon cronologisch verteld. Het verwarring zaaiende effect van de casting joke was bij de tweede zit natuurlijk verdwenen, en van een overrompeling was dan ook geen sprake meer. Toch nog erg genoten van deze film, die zelfs na 15 jaar nog steeds erg avant-garde en origineel overkomt. Zou een cult - klassieker moeten zijn (geworden), maar daarvoor is misschien alles net iets te braaf. Gekruid met een beetje Tarantino specerijen had dit waarschijnlijk anders uitgedraaid.

Inspired by the paranoid visions of John Frankenheimer's The Manchurian Candidate and Seconds, Arrow Video will add to their catalog: Suture

De poster is een spoiler naar mijn gevoel.

Dan ben je wel heel streng.

Vreemd maar tegelijkertijd heel erg intrigerend filmpje. Dat een aantal weken na het gezien te hebben nog steeds in mijn hoofd blijft rondspoken. Het verhaal voelt, onder andere, in grote mate Hitchcockiaans aan. Ook De Palma's Body Double schoot als mogelijke invloed telkens door mijn hoofd, maar ik kan fout zijn. Het steekt inhoudelijk in ieder geval goed in elkaar, hoewel een zekere suspension of disbelief vereist is. En vooral de keuze om de twee hoofdpersonages totaal niet op elkaar te laten lijken, terwijl ze zogenaamd praktisch elkaars spiegelbeeld horen te zijn, is een hele, wel ja, vreemde maar tegelijkertijd ook interessante. Ik vind niet dat Siegel deze keuze fantastisch goed onderbouwt in zijn film - op momenten voelt het een beetje als interessantdoenerij of een gimmick aan - maar ik snap het wel, en sta er ook wel achter. Dennis Haysbert weet de film goed te dragen, maar vooral Michael Harris is ijzingwekkend. De bijna expressionistisch-kubistische zwart-witstijl oogt bijzonder prettig, en geeft Suture vaak een bijna buitenaards gevoel, alsof het zich niet in onze wereld afspeelt, maar tegelijkertijd toch ook zonder twijfel wél. Het creëert een verontrustend gevoel. Kil en afstandelijk, maar toch ook vreemd pakkend.

Van de heel uitleggerige en moralistische laatste vijf minuten ben ik geen fan, maar over het algemeen was dit wel een heel unieke filmervaring. Zeker de moeite om je eens een dikke anderhalf uur in onder te dompelen, zonder twijfel. 3.5*.