Paradise Lost: The Child Murders at Robin Hood Hills (1996)

Ik las het gisteravond/vanacht op teletekst en wist meteen dat het deze zaak betrof. Wat een goed nieuws. Ik hoop dat ze het DNA van die rare man er eens naastleggen, want volgens mij heeft die er iets mee te maken. Ik hoop dat er nu nog een docu komt over hoe het de 3 nu vergaat.

Wel heel erg triest dat deze (inmiddels) mannen maarliefst achttien jaar in de (doden)cel hebben gezeten. Echt tunnelvisie ten top dit. Hopelijk krijgen ze hun leven nog een beetje op de rit.

Zo!!! dat is inderdaad mooi nieuws,Maar inderdaad jammer dat ze 18 jaar in de cel hebben gezeten, alleen vanwege hun uiterlijk en muzieksmaak eigenlijk.

Director Atom Egoyan Reveals Details of His Movie About the West Memphis Three (Exclusive) - The Hollywood Reporter - hollywoodreporter.com

Ohw, wauw, daar verheug ik me nu al op.

Fijne keus voor een regisseur. Heb er wel vertrouwen in.

schitterend gemaakt , zonder te oordelen , informatief en toch huiveringwekkend...

Uitstekende documentaire. De makers roepen door troosteloze beelden van de crime scene / de setting en de perfecte muziekkeuze (Metallica - Sanitarium) een enorm naargeestige sfeer op. De gruweldaden lijken hierdoor als het ware nog akeliger en onmenselijker. Daarnaast wordt er een zeer accuraat portret geschetst van de enorme generatiekloof in dit soort dorpjes: conservatieve, 'bible fearing' ouders die geen voeling meer lijken te hebben met hun langharige, apathische kroost en de potentieel ingrijpende gevolgen van dergelijk onbegrip.

Wat enorm in het voordeel speelde van de documentairemakers, was de onvoorstelbare openheid binnen het onderzoek (misschien door onwetendheid van de betrokkenen): beelden van de slachtoffers worden getoond, de beschuldigden worden uitgebreid geïnterviewd en zelfs heel het proces wordt op film vastgelegd.

De documentaire was voor mij een uiterst aangrijpende kijkervaring omdat mijn empathie met een moreel dilemma te kampen kreeg: langs de ene kant had ik medelijden met de (wellicht onschuldige) tieners, maar wat als ze er toch iets mee te maken hadden? Damien's psychiatrische achtergrond pleit niet voor hem en ook de manier waarop zijn beste vriend Jason niet eens zeker leek van diens onschuld, was treffend. Langs de andere kant leefde ik natuurlijk mee met de nabestaanden van de slachtoffers, maar zijn zij wel allemaal te vertrouwen? Mark Byers maakt constant een verdachte indruk en inmiddels is ook Terry Hobbs ter verdenking gesteld.

Echt een geweldige documentaire! De hele trilogie is overigens geweldig.

Ook ik ken de documentaire dankzij het SBS-programma Reportage, wat ik vroeger geweldig vond. Een paar maanden geleden zag ik het nog eens, en het is volgens mij in al die jaren amper veranderd. Heb er nooit bij stilgestaan dat Paradise Lost (ik wist de naam niet en de zaak was slechts in grote lijnen blijven hangen, maar genoeg om te weten dat hij indruk had gemaakt) wel eens op Moviemeter zou kunnen staan. De Oscarnominatie voor het vrij recente derde deel vestigde me aandacht op de trilogie.

De grootste troef van de documentaire is eigenlijk vooral dat het zo'n interessante zaak is. Het lijkt wel een film zo bizar is het allemaal. De media, de plaatselijke bevolking (wat een inteelt, ik kan het niet netter verwoorden gewoon), de politie en gerechtelijke macht, allemaal staan ze eigenlijk behoorlijk voor lul door hun zelfingenomenheid in deze zaak. Een wel heel sterk geval van bevooroordeeld zijn en mensen veroordelen omdat ze anders zijn.

Wat de documentairemakers heel goed doen is in een sobere stijl, zonder echt partij te kiezen en ooit zelf in beeld te komen, tussen al die partijen heen bewegen en de zaak op redelijk gedetailleerde manier van meerdere kanten belichten. Slechts het tonen van allerlei feiten is voldoende om je als kijker duidelijk te maken dat een hoop niet in de haak is. Verbazingwekkend ook eigenlijk hoe dicht ze overal op mogen zitten. Dat zou tegenwoordig echt niet meer kunnen denk ik.

Behoorlijk griezelig dat het binnen een rechtssysteem mogelijk is dat deze jongens nog zo lang vast hebben gezeten op basis van zo weinig. Je hoeft niet bijzonder veel mensenkennis te hebben om te zien dat Jessie niet het grootste licht is en makkelijk te beïnvloeden kan zijn geweest tijdens de verhoren. De bloeddorstige ouders van de nabestaanden zijn erg griezelig en een stuk enger dan de drie jongens. Vooral Byers is een regelrechte psychopaat.

Het doet nogal surrealistisch aan om het contrast te zien tussen de door de verdediging opgeroepen intelligente expert in valse bekentenissen en de "expert" in occulte zaken die door de aanklager naar voren is geschoven. Die wordt ook wel even ongelofelijk ontmaskerd als blijkt dat hij zijn diploma via een of andere postorder-universiteit heeft behaald en nooit ook maar een collegezaal van binnen heeft gezien. Je verzint het niet. Erg rare twist ook als er op een door Byers aan de documentairemakers gegeven mes bloed blijkt te bevatten, en later is er ook nog een verhaal over een bebloede man in een restaurant, waar je gek genoeg verder niks meer over hoort.

Het einde is erg emotioneel en heftig. Juist deze zaak toont natuurlijk aan dat je mensen eigenlijk niet puur op hun uiterlijk mag beoordelen, maar die Jessie en Jason zien er zo klein, kwetsbaar en onschuldig uit als je ze geboeid ziet lopen. Erg ongemakkelijk om te zien. Damien is ietsje ouder en oogt een stuk berekenender. Hij komt ook uit een wat meer normaal nest dan de andere twee.

De uiteindelijke veroordelingen zijn afschuwelijk, maar Damien valt wel heel raar in negatief opzicht op door op het einde een verhaal te houden over hoe mensen hem zullen herinneren. Maar wellicht is dat om zich een houding te geven of omdat hij in shock is.
Vind het wel opvallen dat wat mensen hier de drie verdachten onverschillig noemen. Damien komt dan wel wat koeler over, maar ze hoeven niet per se te lopen schreeuwen of huilen natuurlijk, en je ziet Jessie en jason eigenlijk continu nerveus lopen draaien en friemelen, naar de grond kijken. Al is dat laatste iets wat een advocaat zijn cliënt niet graag zou zien doen, omdat het schuldig over zou komen. Hoe dan ook, 4.0*. Metallica's Welcome home (Sanitarium) kan ik niet meer horen zonder aan Paradise Lost te denken.

Deze documentaire richt zich op een relatief kleine kwestie (vgl. de Michael Moore shows).

Uiterst sober en redelijk objectief wordt verslag gedaan van de ontwikkelingen in deze moordzaak, waarbij voor- en tegenstanders aan het wordt komen. Daarbij is het frappant dat vooral degenen die geloven in de schuld als idioten overkomen (iets wat ze zichzelf toch echt aandoen) en diegene die in de onschuld geloven er een stuk rationeler in lijken te staan.

De sfeer van de film past voortreffelijk bij de, naar ik aanneem, sfeer die in die omgeving rondom de hele zaak moet hebben geheerst.

Uitstekende documentaire die het proces volgt tegen drie jongens die worden beschuldigd van de moord op drie andere 8-jarige jongens. Indringend en ook goed gemaakt omdat beide kanten (familie van slachtoffers en beschuldigden) aan het woord komen. Vooral ook een boeiende blik op het Amerikaanse rechtssysteem dat simpelweg niet objectief is.

Deze uitstekend gemaakte documentaire blijft echt wel een aantal dagen in je hoofd zitten als je hem hebt gezien.

Want er waren ook zoveel dingen die niet echt onderzocht zijn en een aantal dingen die gewoon niet klopten.

Maar wat bij mij zo raar overkwam was dat de verdachten zo kalm bleven bij allerlei verschillende beschuldigingen.

Zoals die gast(Michael) die ooit met Jason in de gevangenis had gezeten, die vertelde in de rechtszaal dat Jason tegen hem had gezegd dat hij een jongetje had gecastreerd en dat hij het bloed uit zijn penis had gedronken en daarna zijn ballen in zijn mond had genomen.

Als er zoiets over mij zou worden gezegd en ik het niet zou hebben gedaan dan zouden mijn ogen en mond wijt opengesperd zijn van verbazing !!!

Maar aan Jason zag je gewoon niets van gelaatsuitdrukking.

Bij het aanhoren van het eindvonnis was het net hetzelfde, ikzelf zou uitgeschreeuwd hebben dat ik onschuldig was en dat ik er totaal niets mee te maken had.

Maar bij Damien en Jason en van tevoren Jessie zagen we weer totaal niets ?????

Volgens mij kregen ze een kalmeer pilletje in hun drankje van tevoren.

De Rechter en de advocaten en de onderzoeksdesklungels waren hier de winnaars in deze zaak,

en natuurlijk ook John Mark Byers volgens mij .

Jaren nadien werd de zaak terug onderzocht en wat bleek .....geen enkele match of DNA werd toen gevonden tussen de vermoorde kinderen en de zogezegde daders.

Verder is er niets meer onderzocht want niemand van de drie wou nog een nieuwe slopende rechtszaak.

Ze hebben uiteindelijk getekend dat ze schuldig waren omdat ze dan vrij mochten.

Bij een weigering zou dan weer een lang en onzeker rechtsproces volgen.

De beschuldigden lopen nu dus eindelijk weer vrij rond.

Maar de dader loopt ook nog vrij rond.

En de Rechter: die telt iedere dag zijn geld en hij zag dat het weer goed was en hij dacht" wat ben ik toch een held" .

Mijn interesse in deze documentaire werd gewekt door Making a Murderer. Die docu wordt vaak vergeleken met Paradise Lost en de overeenkomsten zijn ook niet te missen. In beide docu's gaat het om verdachten die absoluut niet beyond reasonable doubt schuldig zijn, maar waar de rechtsgang een loopje met de feiten neemt. Making a Murderer heeft me echt weggeblazen, voor Paradise Lost geldt dat in iets mindere mate. Wel zat ik regelmatig met verbazing te kijken, want wat komen er toch idiote mensen naar voren in die tweeënhalf uur. Alsof ze een leger dorpsgekken hebben opgetrommeld en die bij elkaar hebben gezet. Het leverde af en toe nog een lach op, in een verder pijnlijke zaak waarin de kwetsbaarheden van het Amerikaanse rechtssysteem duidelijk blootgelegd worden. De vooringenomenheid en de tunnelvisie zijn schrijnend. Gelukkig blijven de makers behoorlijk objectief in de zaak staan zo lijkt het. Er wordt geen kant gekozen en voor- en tegenstanders krijgen de kans om hun zegje te doen. Leuk dat er ook nog een twist in zit. Ik was overigens erg verrast door het feit dat ze de foto's van de slachtoffers toonden zonder enige censuur of aankondiging dat de beelden als schokkend ervaren kunnen worden. Ik miste in dit eerste deel voor mijn gevoel nog wel een behoorlijk stukje context, maar ben zeker benieuwd geworden naar deel twee.

Een intrigerende documentaire over de West Memphis Three en de driedubbele kindermoord waar zij voor veroordeeld zijn, maar ook een waarvan ik op meerdere fronten keer op keer in verbazing val. Ten eerste: het gemak waarmee alles toendertijd gefilmd kon worden. In de rechtszaal, interviews met de verdachten, ouders van zowel de slachtoffers als de verdachten, familieleden, dorpsbewoners, de hele rataplan. Inclusief grafische foto's van de lijken en de crime scene.

Ten tweede: de personen. Het is echt ongelofelijk wat een ontzettende verzameling randdebielen, inteelthoofden, nauwelijks sociaal functionerende figuren en apaten er bij elkaar wonen in West Memphis, Arkansas. Het speelt zich af diep in de Bible Belt van de VS, in een achtergebleven gebied, en dat is te zien ook. Dit gaat trouwens op voor vele partijen in de zaak: zowel sommige van de familieleden (in het bijzonder de familie Byers), maar ook de verdachte Jesse sporen duidelijk voor geen meter. En om eerlijk te zijn, ook hoe zo'n Jason reageert (of eigenlijk - compleet niet reageert) kan ik me niet echt in verplaatsen, al is dat wellicht natuurlijk gedrag voor een timide, zwaar geintimeerd jochie van 16.

En ten derde, enigszins gerelateerd maar wellicht het meest schrijnende: de complete aanfluiting wat betreft het politieonderzoek en de vervolging, en vervolgens ook de rechtszaak. Het is een zaak die overduidelijk de lokale politie compleet de pet te boven gaat, maar hulp van boven wordt niet gevraagd en niet geaccepteerd. Complete incompetentie en vooringenomenheid bij het politie-onderzoek, een belachelijke rechtszaak waarbij de getuige-expert in het occulte misschien nog wel het dieptepunt is. Waarbij metal luisteren, occulte interesse en dragen van zwarte kleren de doorslaggevende factoren lijken om de West Memphis Three te veroordelen; immers, dan moet je wel Satanist zijn en kinderen verkrachten en vermoorden, nietwaar? Dat is in ieder geval wel de gangbare gedachte bij de lokale bevolking en politie. Concreet bewijs was er in ieder geval niet; slechts wat van-horen-zeggen getuiges en bekentenissen van de zwakzinnige Jesse onder politiedruk waar ook nog eens duidelijk weinig factueel van klopte.

De documentaire geeft een goed, en voor zover ik kan beoordelen ook vrij neutraal, overzicht van het onderzoek en de rechtszaak. De pijn bij de familie van de slachtoffers is duidelijk, maar wat ook overduidelijk is, is dat er van het politie-onderzoek niets deugde en dat de lokale politie-amateurs daar ook nog eens mee wegkomen bij de rechtbank. Of de West Memphis 3 toch schuldig zijn, op grond hiervan lijkt het me van niet (en hoogstwaarschijnlijk niet, is schijnbaar de huidige consensus), en wie wel schuldig is, ook geen idee - al wordt er ook een theorie gepresenteerd die een stuk meer hout lijkt te snijden. Maar dit is een meeslepende documentaire over een enorm deprimerende zaak, en die helaas nog steeds niet naar behoren is opgelost.

Eh.

Mijn tegenvallende cijfer, zeker ten opzichte van de gemiddelde score, komt niet omdat het kwalitatief zo'n matige bedoeling is. Eerder subjectiviteit, want ik kijk met andere criteria tegen documentaires aan dan dat ik naar films kijk. Bij een docu is het dan ook eerder of ik ervan kan genieten of leren of juist helemaal niet.

Ervan leren kan ik overigens wel, maar wat ik vooral heb geleerd is hoeveel onzin je in een documentaire kan betrekken voordat je eindelijk bij de kern komt. Uiteraard dragen de beelden allemaal op hun eigen manier bij, maar het leven van de hillbillies kon me eigenlijk gestolen worden. Het gaat namelijk uiteindelijk om de moord, en die wordt zeer geduldig uitgewerkt met een bijna volledige rechtszaak die in beeld wordt gebracht.

Het zal vast erg interessant zijn voor de liefhebbers van de zaak, maar ik was er na enige tijd wel weer klaar mee. Toen ik na een uur op de klok keek zag ik ook plots dat het 150 minuten duurde. Het tweede deel van de film lijkt zowat uitsluitend te bestaan uit een rechtbankgebeuren, en dan vraag ik me persoonlijk af wat je dan als documaker nog toevoegt aan de film.

De hoge cijfers liegen er niet om, er zal vast een element inzitten dat ik over het hoofd heb gezien. Voor mij is het vooral het geduld testen. Niettemin moet ik zeggen dat er wat akelige beelden tussenzaten en dat de film het gebeuren wel in z'n volledigheid laat zien. Dat is fijn, want zo komt het wel enigszins betrouwbaar over. Of ik de vervolgdelen ooit kijk? Wellicht, maar nog even niet nu.

Boeiende docu die ik ooit al eens zag op TV over een gruwelijke moordzaak in het religieuze, conservatieve zuiden van de VS. In het begin gaat de film wel iets te snel, zo is het toch onduidelijk hoe en wanneer ze nou bij de drie jongens uit kwamen. Maar buitenbeentjes en alternatievelingen (waar je kennelijk al snel toe behoort in sommige zuidelijke staten als je je iets anders kleedt en niet naar de kerk gaat) worden met argusogen bekeken en de beschuldigingen van satanisme komen al snel naar boven. Onnodig trouwens dat de verminkte lichamen zo worden getoond, het verbaast me ook dat de nabestaanden daarmee akkoord gingen. Vond dat toch een beetje sensatiezucht wat verder niet bijster veel toevoegde.

De ouders die gevolgd worden zitten begrijpelijkerwijs vol woede en doodsverwensingen, ik zou denk ik ook op die lijn zitten, maar respect voor de opa van een van de slachtoffers die zich als enige vergevingsgezind kon tonen. De stiefvader die op nogal theatrale wijze de (vermoedelijke) daders vervloekt is wel een bijzonder figuur, en naar later blijkt ook een verdachte. De film eindigt met de veroordeling van de drie, waarbij Damien toch wel een vreemde indruk maakt, met zijn ijdele gedrag en ongepaste trots over zijn reputatie als monster. Aan de andere kant, de verdachten zijn zelf nog kinderen die nauwelijks lijken te beseffen wat hun te wachten staat. Vanavond maar deel 2 bekijken.