The Ghoul (1933)

Erg sterke film, zelfs nu nog. Karloff is goed op dreef als misvormde bediende en Thesiger is net als in Bride of Frankenstein lekker creepy met een perfect Engels accent. 4,5

Wel aardig sfeertje zoals gewoonlijk, maar niet spannend waar het spannend moet zijn en er gaat weinig dreiging uit van Karloff's performance.

De muziek bestaat uit o.a. een flauwe bewerking van Mahler's derde symphonie.

Saai. Karloff loopt er als een gebochelde zombie bij, wat leuk oogt, maar voegt werkelijk niets toe. Af en toe een sfeervol setje, met veel mist en vrij duister, maar wordt continue verstoord door theatrale performances. Met name Dorothy Hyson is een stoorzender. Dat soort rollen maken de films uit deze periode onkijkbaar als horror. Pijnlijk slecht en misplaatst geacteerd. Misschien in een verkeerde bui, maar kon hier vrijwel niets mee.

Boris Karloff als een ondode. De make-up ziet er nog wel goed uit, maar verder doet zijn personage zo weinig. Uiteindelijk gaat er niemand dood en krijgen we een cheesy happy ending voorgeschoteld.
Ernest Thesiger zet nog de beste acteerprestatie neer als de bediende Laing. Vooral zijn Britse/Schotse accent doet hij erg goed. Helaas hebben ze daar tegenover Kathleen Harrison als miss Kaney. Een personage die voor de comic relief moest zorgen (vermoed ik), maar daar faalt ze enorm in. Overdreven en bijna hysterisch acteer werk. Vooral de scenes met Harold Huth's personage, waar zo zogezegd verkikkerd op raakt, zijn tenenkrommend.
Ik heb het idee dat men met minder van die scenes en meer Karloff actie scenes een veel betere prent had gemaakt. Nu blijft het wat aan de matige kant.

De korte samenvatting klonk alsof dit wel een leuke film kon gaan worden. Dat viel dus behoorlijk tegen, ik kan best wel wat gedateerdheid of traagheid hebben, maar The Ghoul was zeldzaam saai. De mysterieuze aspecten die gesuggereerd worden in de samenvatting komen totaal niet uit de verf, weinig spanning, er is geen moord of doodslag te bekennen en hoewel overacteren wel vaker voorkomt in die periode was het hier wel heel erg.

Het werd me al snel duidelijk waarom The Ghoul zo weinig bekend is en niet op een klassiekerstatus kan rekenen zoals Dracula of Frankenstein. Karloff als Ghoul krijgt uiteindelijk veel te weinig te doen om deze prent boeiend te maken. De andere scènes zijn zoals al door eerdere kijkers opgemerkt nogal theatraal. Er zijn nogal wat karakters, ze praten veel (beetje typerend voor een aantal vroege geluidsfilms en kennelijk was het de eerste gesproken Britse horrorfilm) en er is nogal wat over en weer geloop. Maar toch voelt het allemaal zo traag aan alsof de film 2 uur duurt. Setting was nog best wel leuk donker kerkhof en mistig, maar een voldoende kan ik er niet van maken. Ik heb ook nog meegekregen dat de film blijkbaar lange tijd als 'verloren' werd bestempeld en pas ergens in de jaren 80 er uiteindelijk een print opdook.

De film staat te boek als de eerste Britse horrorfilm met geluid; de zogenaamde 'Talkie" En praten doen ze! Het is een stormvloed aan woorden die we krijgen te horen. Terwijl juist het acteer en camera-werk gedateerd overkwamen. Al zijn er soms nog wel mooie expressionistische beelden. Verder lijkt de film gemaakt te zijn om graantje mee te pikken van het succes van de universele monsterfilms. Het lijkt dat de film 'The Mummy' (1932) model heb gestaan voor deze prent. Het was zelfs gelukt om de grote ster uit die film Boris Karloff te strikken! Al is zijn aandeel in deze film erg klein. We zien hem aan begin sterven en in de laatste 15 minuten wat rondlopen. Wat me brengt bij het tweede euvel van de film; de film was niets meer of minder dan een kluchtig geval. Iedereen zit achter het heilig juweel, Het Eeuwige Licht', aan. Er wordt dus algauw vergeten dat de film om spanning en verschrikking hoorde te draaien. Nee dit was niet geslaagd!