Erogotoshi-Tachi yori: Jinruigaku Nyûmon (1966)

Niemand deze fantastisch film gezien?

Fantastische film vind ik een beetje een groot woord.

Het is wel een film waar ik verbaasd van sta te kijken als je bepaalde scenes voor je krijgt en dan bedenkt dat het een film uit 1966 is.

Deze film gaat over sex en pornografie, maar er zitten geen vulgaire of pornografische beelden in. Het is meer een film die gaat over een paar mannen die besluiten hun geld te verdienen met het maken en distributeren van dit soort films. Natuurlijk is de maatschapij daar nog niet klaar voor en moeten ze dus erg opassen. Ze worden van alle kanten aangevallen of het nu om morele of geld kwesties gaat het gaat ze niet goed af.

Ik stond wel even verbaasd te kijken van bepaalde scenes. Zo komt er een man aankloppen die graag sex wil hebben met een maagd, omdat hij dat nog nooit heeft gedaan. Of zijn de mannen verbaasd als blijkt dat tijdens het opnemen van hun nieuwe pornofilm het koppel bestaat uit een meisje met een intelectuele stoornis en haar vader.

Minpunt aan deze film is dat het vaak erg saai en langdradig is, maar dat je daardoor wel genoeg te zien krijgt van de worstelingen waar deze mannen mee zitten.

Wat ik wel erg grappig vond is dat de man op het einde uit de pornografie stapt en al zijn tijd in een totaal nieuwe vorm van sex stopt. De man stapt over naar (zoals de Japanner het noemen) de Dutch wife industrie en zal daarmee de eerste zijn.

Ik zou de film dus een 3 geven, maar dan heb je het ook wel weer gezien.

De film ging wat mij betreft vooral haast ten onder aan het rommelige plot, waar ik dikwijls totaal de draad van kwijtraakte. De sporadische vervreemdende en mysterieuze scènes vond ik erg mooi, maar met het geheel kon ik minder dan gehoopt.

Een interessant onderwerp, al helemaal voor die tijd, met hier en daar erg mooie scènes, maar over de hele linie toch wat weinig beklijvend.

Ben benieuwd wat de hoogstemmers hier zo geniaal aan vonden. Heb namelijk erg het idee iets gemist te hebben. Deed me ergens wel wat denken aan tijdsgenoot Yuke Yuke Nidome no Shojo, die ik met zijn strakke vertelling en mooie visuele stijl een stuk geslaagder vond.

Bedoel je, zoals vaak bij dit soort uitspraken, onterecht, dat de film uniek is en "zijn tijd ver vooruit" of juist, terecht, dat de film gemaakt is in een tijd waarbij dit onderwerp juist in het midden van de maatschappelijke belangstelling stond!?

Met de achteruitgang van het bioscoopbezoek en, daarmee, de opkomst van het "pinku" genre was er met het inmiddels twee keer opnieuw verfilmde Hakujitsumu (1964) een onvervalste mainstream hit, maar de film Black Snow (nog geen MM) die de regisseur van Daydream het jaar daarop maakte, werd wegens obsceniteit aangeklaagd en creerde de discussie waar ook the Pornographers deel van uitmaakt. Nu was Black Snow ook vooral een anti-Amerikaanse film en zowel linkse (bijv Oshima) als rechtse (bijv Mishima) intellectuelen verdedigde de film met het vermoeden dat niet obsceniteit maar politiek de werkelijke reden voor vervolging was.

Imamura pakt het onderwerp zoals altijd van de onderbuik en de onderkant van de samenleving aan, zijn hoofdpersonen negeren de politiek en het filosofisch geneuzel van de middenklasse waar je niks aan hebt. Maar deze arme, half-criminele lieden leven dus wel onder hetzelfde dunne laagje beschaving dat we de moderne maatschappij noemen. Dat levert verwarrende gevoelens en een verwarrende film op.

Ik vind het interessant dat Imamura zo aan dezelfde kant, maar in aanpak toch volledig tegenover een filmmaker als Oshima staat. Bij beiden heb ik wel vaak moeite van de film te genieten tijden het kijken (ook deze kent veel slepende stukken en is nergens heel grappig, mooi, ontroerend, diepzinnig, enz.) maar ik vind de onderwerpen die ze aansnijden wél heel interessant en de manier waarop volledig uniek en bijzonder. Mijn waardering groeit naarmate ik meer zie en het allemaal beter kan plaatsen. Oshima bewonder ik momenteel wel meer dan Imamura, ik ben toch meer politiek/theoretisch ingesteld denk ik... beiden hebben echter niet zo'n directe (zowel esthetische als emotionele) impact als hun collega Yoshida, of zelfs Shinoda (waarvan ik onlangs het werkelijk meesterlijke Double Suicide zag).

ik denk het wel...