One Day in September (1999)

Erg mooie documentaire met geweldige muziekkeuze. Vooral vlak voor het eind Child in Time van Deep Purple, geniaal. 4 1/2

sluit ik me volledig bij aan, vooral die snelle beelden met de deep purple song erbij op het einde deden het echt

Ben onder de indruk! Een zeer mooi in beeld gebrachte documentaire. Heb met open mond zitten kijken naar de realiteit van die twee dagen. Onbegrijpelijk hoe er is gestunteld door de desbetreffende personen en instanties op die zwarte dagen in september!

Indrukwekkende documentaire, meesterlijk en meeslepend gemonteerd. De spanning wordt haast voelbaar, terwijl je toch al weet hoe het gaat aflopen. Een aangrijpend en indringend document. In deze tijd weer relevant door de release van Spielberg's Munich.

Mooie docu die goed in beeld brengt hoe er destijds is gestunteld door m.n. duitse autoriteiten. Aangezien ik nog niet was geboren in 1972 is dit een zeer welkome aanvulling na het "Munich" van Spielberg om meer van de achtergronden van deze zwarte dag in september te weten te komen.

(de docu ligt overigens voor 6,99 bij Van Leest in de bakken op dvd).

Mooie docu die mij zeer goed beviel. Ik wist eigenlijk niet hoe die hele situatie was afgelopen, dus het einde was voor mij nog een kleine verrassing. Wel ongelooflijk wat een gestuntel onze oosterburen tentoonspreidden. Ook interessant dat er een Nederlands vrouwtje in de docu zat die perfect Engels sprak. Misschien kan ze Balkenende bijles geven.

Verder nog een speciale vermelding voor de muziek, die inderdaad erg goed gekozen was.

3,5*

Echt een super goede documentaire. Ik heb me geen seconde verveeld.

Heb de docu net weer voor een groot deel op de Belg gezien. Ik kwam er langs en ben blijven hangen ook al heb ik zelf de dvd in de kast staan. Blijft erg sterk en kreeg weer kippenvel op het einde bij Child in Time, wat is dat een indrukwekkende scene! De vier sterren blijven staan en worden alsmaar dikker.

Indrukwekkende docu! En echt, wat hebben die Duitsers deze situatie amateuristisch opgelost. 4 en halve ster:)

Werkelijk overdonderende documentaire, de opbouw is fenomenaal en er is serieus onderzoek gedaan. Geen leuk verhaal, geen happy end en sommige beelden zijn zeer schokkend. Enkele interviews met nabestaanden zijn ronduit hartverscheurend.

De lachende generaal Wegener, die de grootste verprutsing van een AT aktie in de geschiedenis leidde is stuitend.

Wat de film echt onderscheid is echter de muziek. Ik ben beslist geen fan van Deep Purple maar het paste wel bij de beelden van Furstenfeldbruck en de monstrueuze daad.

Maar wat mij het meest bekoorde waren Philip Glass, Moby en The Chronos Quartett; muziek die echt in je hoofd blijft zitten. Voor mij een van de hoofd redenen om de film destijds in Engeland te bestellen.

Deze een hele poos terug gezien, maar na het lezen van de bovenstaande verhalen snel maar eens herzien

Het is erg aangrijpend wat er is gebeurd, maar echt hoogstaand is de documentaire niet.
Er is veel archiefmateriaal bewaard gebleven en daar hebben de makers dankbaar gebruik van gemaakt om een stap-voor-stap samenvatting te presenteren.
Het is wel bijzonder dat ze de enige nog levende dader hebben weten opsporen en kunnen strikken voor een interview.

De Nederlandse weduwe vertelt een aantal mooie dingen over haar man; hij zag het schermen als ultieme manier om toenadering te bereiken tussen de volkeren, als een soort katalisator Ook mooi het verhaal van zijn toenadering met Palestijnse volleyballers op de Spelen.

De blunders van de Duitse autoriteiten zijn oneindig lijkt het wel. Dat er in Munchen geen commando's of getrainde scherpschutters voorhanden waren, dat is haast niet te geloven.
Er niet bij stilstaan dat ook de daders alles op tv kunnen volgen.
Het geforceerd door laten gaan van de Spelen. Doelbewust de daders laten ontglippen, waarna die werden onthaald als helden. etc. etc.
Omdat je de afloop van het drama weet, is het allemaal wat minder spannend.

Wis je geheugen xD

Ook gekeken mooie documentaire idd. Kan er veel over praten, zeggen etc. Maar bovenstaande berichten zeggen genoeg daar sluit ik me natuur hellemaal bij aan

Krijgt 4 sterren

Verbijsterend, wat een gestuntel.

indrukwekkend film dat een keer op TV uitgezonden zou moeten worden.

Ook een film dat alle kijkers van Spielberg`s Munich zou moeten zien, alleen maar zo dat ze konden zien hoe die Film Munich meer op de Fabeltjeskrant lijkt dan op wat er echt was gebeurd zoals in One Day in September goed is neergelegd

deze film is een aanrader!

goed dat deze film vanavond op NL televisie (net 5) uit wordt gezonden - zeker voor iedereen die Munich heeft gezien - maar heel jammer dat het erg laat wordt uitgezonden en nog erger meteen na Munich! - was veel beter anders om geweest: eerst de waarheid en dan pas Spielberg`s fabeltjeskrant versie

Had de film vanacht erg graag willen zien, maar 2:10 is voor mij te laat! Morgen er weer vroeg af, dus helaas!

Pfff, zenden ze hem ruim een half uur later uit dan de gids, alsof ie nog niet lang genoeg is. Ik blijf er nog wel voor op, maar helemaal van harte gaat het niet meer.

Heel erg indrukwekkende documentaire. Spanning voelde ik door m'n hele lijf bij 't bekijken hiervan. Ook bijna niet te geloven wat een gestuntel daar heeft plaats gevonden door de duitse verantwoordelijken.

Deze docu is zeer zeker een aanrader.

Sterke documentaire. Ik heb geboeid staan kijken. Het onderwerp interesseert me dan ook wel erg. De Duitse autoriteiten hebben echt extreem lopen blunderen rondom deze gijzelactie, en zelfs daarna rond de kaping van een vliegtuig van Lufthansa. De blunders worden in documentaire duidelijk naar voren gebracht, en het is allemaal mooi gemonteerd, en een goede afwisseling van interviews met direct betrokkenen (waaronder de enige gijzelnemer die het heeft overleefd, erg bijzonder natuurlijk, aangezien hij is ondergedoken en dit de eerste keer was dat hij er openlijk over sprak), reconstructies (met wat goede en verduidelijkende animaties of plaatjes) en vooral veel echte beelden vanuit de media. Een aardigheidje is dat een de geïnterviewden, de vrouw van een van de gedode atleten, een Nederlandse is.
Wat me erg opviel is dat de documentaire aan het begin vrij licht van toon was en dat deze toon steeds zwaarder werd, met als meest heftige moment dan natuurlijk het einde, met die snel gemonteerde beelden waarin ze de lijken ook lieten zien en beelden van hoe de gijzelnemers in Libanon of Libië dacht ik als helden werden onthaald. En dan niet door een relatief kleine groep maar door een enorme menigte, echt stuitend vond ik dat. Dat de gijzelnemer die werd geïnterviewd zei geen spijt van zijn actie te hebben en er zelfs trots op te zijn, dat vind ik dan een stuk acceptabeler. Deze man was of is een linkse extremist, al die mensen op straat waren gewoon doorsnee inwoners uit dat land. En die keuren blijkbaar al dat geweld op onschuldige sporters goed. Dat valt gewoon niet te bevatten. Iets anders wat ik ook vrij bizar vond was die Duitser die lachend vertelde over de premier of zo die onder een bureau dekking moest zoeken. Ik snap best dat als je er aan terugdenkt het ergens wel iets komisch heeft dat zo'n hoge pief dekking moet zoeken onder een bureau, maar om er nou zo openlijk over te lachen is erg ongepast.
Andere beelden die aangrepen waren die van het Olympisch dorp, waar je gewoon op een steenworp afstand van waar de gijzeling aan de gang was allerlei mensen zich zag ontspannen, lekker zonnen in zwembroeken en tafeltennissen, alsof er niks aan de hand was.
Een anekdote van de vrouw van de overleden schermer was dan wel weer mooi. Libanon en Israël waren in oorlog, maar hij zag Libanese sporters en ging daar gewoon vrolijk naartoe om een praatje te maken, en die mensen waren ook heel vriendelijk terug, alsof er geen oorlog tussen hun beiden landen aan de gang was.
Een ander sterk punt dat ik moet noemen aan One Day in September is de muziek, die vaak goed gekozen is en het juiste tempo of stemming aan het geheel weergeeft. Michael Douglas als voice-over vond ik ook best wel goed werken. Gelukkig heeft hij niet zo heel erg veel tekst, want op een gegeven moment zou je denk ik vooral Michael Douglas zelf horen, in plaats van een geschikte voice-over die goed vertelt wat er verteld moet worden.
De afloop van het gijzelingsdrama was me (natuurlijk) al bekend, maar toch wordt de documentaire naar het einde toe erg spannend. Dat zegt ook wel wat over de kwaliteit ervan.

Sterke documentaire. De tragische gebeurtenissen begin september 1972 gedurende de olympische spelen worden zorgvuldig, stap voor stap uit de doeken gedaan. Heel helder en boeiend wordt de zeer complexe situatie uiteengezet met al die verschillende betrokken partijen en individuen. Zowel Duitse als Israëlische officials doen hun woord maar wat de documentaire nog boeiender en unieker maakt zijn de perspectieven van de vrouw van een van de vermoorde sporters en die van een van de toenmalige terroristen (de enige nog in levend zijnde). Regelmatig is te zien dat bij verschillende geïnterviewde de emoties nog steeds hoog oplopen (bv. de Duitse official die eerst moet lachen om een voorval tijdens de bevrijding en later het duidelijk zichtbaar moeilijk heeft).
De documentaire is erg sterk in zijn opbouw en stevent na een bijna luchtig, vrolijk begin af op het welbekende noodlot dat de sporters boven het hoofd hing. Ondanks dat die afloop bekend is weten de makers de spanning hoog op te voeren en laat de uiteindelijke ontknoping me ook niet koud. Er zitten dan ook behoorlijk harde en expliciete beelden in. Verder wordt er erg goed gebruik gemaakt van muziek (Led Zeppelin, Deep Purple).

De documentaire wist toch ook wel tot een paar (voor mij tot nu toe iig) verassende en verbijsterende onthullingen te komen. Zo sta ik echt te kijken van het bijna amateuristische optreden van de Duitse regering. Het niet hebben (of mogen inzetten) van speciaal getrainde agenten of militairen en nog meer het chaotische en slordige optreden tijdens de geplande bevrijding (nou ja gepland). Onvergefelijke fouten zoals het op het allerlaatste moment terugtrekken van de agenten die fungeerde als “flightcrew”, het ontbreken van radiocantact tussen de schutters, het landen van de heli’s op de verkeerde plek waardoor eigen agenten in de vuurlinie kwamen te liggen… M’n kaak zakte er spontaan van omlaag, wat een broddelwerk!

Ook bijzonder de onthulling dat de 3 gearresteerde terroristen zeer waarschijnlijk via een in scène gezette kaping van een Lufthanssa vliegtuig op vrije voet zijn gekomen en een heldenonthaal kregen omdat zodoende de regering dacht verder buiten schot van terroristische groeperingen te kunnen blijven. Onvergeeflijk en dus niet zo vreemd ook dat Israël nadien zelf passende maatregelen tegen de verantwoordelijke van deze terreurdaad heeft genomen.

Voor iedereen die min of meer geïnteresseerd is in deze materie een aanrader.

4*

Bijzondere documentaire met een zeer goede muziekkeuze, met name het einde zorgde voor documentaire op niveau, ondanks kleine schoonheidsfoutjes, one to remember.

gisteren deze oscarwinnaar voor 3 euro gekocht bij Blokker.

een zeer goede film en een aanrader.

poster op deze site is geel, en DVD hoes was bijna precies dezelfde alleen het had een rode hoes.

Dat was zeker het hoogtepunt. Verder blijf ik dit soort docu's weinig cinematografische waarde vinden hebben. Het geheel bestaat voornamelijk uit archiefbeelden, oude nieuwsbeelden en interviews. Het onderwerp is vijf sterren waard qua interessantheid. En daar zijn de hoge scores ook altijd voor. Er zijn echter maar een paar momenten die er voor zorgen dat dit zich onderscheidt van het lezen van een goed artikel of zelfs Wikipedia pagina. Toch 3 sterren. Het biedt geen nieuwe inzichten, maar je zit er 11 olympische spelen verder toch met verbazing naar te kijken.

Een documentaire die de interesse wel wekte. Ik vermoed dat het eind jaren '80 begin '90 een documentaire serie was op de kro die aan alles sinds Wo2 een aflevering wijde wat resulteerde in Korea, Vietnam, Falkland, en naar ik me meen te herinneren was er ook een aflevering gewijd aan terrorisme waarin het debacle van München werd behandeld met de nasleep van de Lufthansa kaping en de ontwikkeling van de GSG9. Het verhaal gedurende De Spelen nam ik toch met verbazing tot me, dit kon toch niet waar zijn? Hoe had men zoiets kunnen doen op een podium als De Spelen? Het resulteerde dan ook in interesse voor films als Munich van Spielberg en het al oudere Sword of Gideon die vooral draaien rond de vergelding.

Deze docu liet ik dan ook niet liggen en startte ik vanavond met grote gretigheid in met als intro een degelijke opbouw en fraai beeld van het veranderde Duitsland en in die zin de triomf van de joodse delegatie met hun vlag op ooit zo gewijde grond in München nog wel wat de bakermat van het Nazisme zoals bekend. Het lijkt een tijd waar alle plooien zijn gladgestreken, het nieuwe Duitsland zich toont en waar men zich verre van zorgen maakt. En ik moet zeggen dat ik me altijd afvroeg hoe de aanslagplegers zo gemakkelijk op het terrein konden komen, iets dat ook gestalte gegeven wordt in Spielberg's Munich en nu op zijn plek valt. Er was simpelweg geen beveiliging of bewaking. Waarom? Omdat de echte tijd van het terrorisme kennelijk nog moest aanbreken. Saliant detail is toch wel dat dit uitgerekend in Duitsland moest gebeuren met de hele geschiedenis van de Holocaust in gedachten, alsof het karma betreft...

Het beeld vervolgd zich zoals bekend, de gijzelneming, de eerste dode, een ontsnapte, de eisen, een deadline met bikkelharde sancties, uitstel en het verdere steekspel tussen de partijen. Op de achtergrond de onzekerheid bij bekenden en familie. Het is de opmaat voor het ingrijpen op het vliegveld dat toch wel op een ontstellende, ronduit bizarre fuck up uitloopt. Dat het een catastrofe geworden was wist ik maar dat het zo'n bende geworden was...de beelden van de aftermath zijn ontnuchterend, onschuldige slachtoffers afgemaakt of gecremeerd in een helicopterwrak. Het is om stil van te worden. En dan die in eerste instantie positieve berichtgeving gevolgd door de berichtgeving van Howard Cosell met woorden omtrent de afloop die zich denk ik kunnen meten met de mededeling dat JFK vermoord was.

Het maakt One Day In September tot een beklijvende en indringende documentaire die geen detail vergeet, ook al ontbreekt het aan beelden van binnen in het complex tijdens de gijzeling, en verder op een goede montage en sterke muziek kan rekenen. Ook al speelt het drama in Duitsland, het toont andermaal de brandhaard die de Israëlisch en Palestijnen voor elkaar vormen en dat waarschijnlijk ook altijd zullen doen vrees ik.

Ik kwam recent bij toeval op het spoor van een nieuwe documentaireserie van (of beter, met medewerking van) de VPRO, en voordat ik daaraan toekwam zag ik een verwijzing naar deze film, van wat voor mij een van de beste documentairemakers ooit is: Kevin Macdonald. Tijd dus om te kijken.

Wat overtuigt is de verbijstering over de ongekende naïviteit van de organisatie. Blunder op blunder werkelijk, en geen enkel excuus komt maar in de buurt. Het was toch tenslotte niet voor het eerst dat er iets met een aanslag, een gijzelneming, of een kaping werd georganiseerd met overduidelijke directe betrokkenheid van de PLO. Zelfs niet in Duitsland - en dan zelfs ook nog niet eens in Beieren. Hoe men heeft kunnen denken dat er geen beveiliging nodig was. Hoe men zichzelf in een hoek heeft weten te zetten zodanig dat het leger niks mocht, de politie niks kon, er geen leiding was en de volledige macht der wet er bij liep als de spreekwoordelijke Keystone Kops. Bewonderenswaardig, zowel van Macdonald als van de betrokkenen, dat dat zo helder en openlijk uitgesproken wordt.

Maar evengoed verbijstert de redactie van Macdonald me - net als die van de serie van de VPRO jl. Het schiet me gewoon echt verkeerd dat de gijzelnemers daar zonder duiding, zonder tegenwerpingen en zonder kritische noot een podium krijgen voor hun aperte zienswijze. Ze vonden dat ze in oorlog waren, en daarom was het wel ok. Daarbij wordt dan maar even vergeten op welke ongekend beestachtige manier ze met hun slachtoffers omgingen, en daar vraagt ook niemand ze even naar, hoe ze dat dan zelf zien. Dan kan je naief denken dat dat pas sinds 2015 boven water is met de publicatie van de NYT, maar daar blijkt ook duidelijk uit dat er al sinds 1992 voldoende duidelijk was, in ieder geval in beperkte kring - maar met alle talking heads die Macdonald bij elkaar heeft weten te krijgen, hij moet daar vanaf geweten hebben. Dus waarom worden de daders daar niet mee geconfronteerd? Of, alternatief, als je er om wat voor reden dan ook geen ruchtbaarheid aan had willen geven, waarom krijgen ze de daders van deze beestachtigheden de gelegenheid om te spreken? Onbegrijpelijk.

En waar ik ook niet mee door de bocht kom is de muziek. Bij dat soort beelden past wat mij betreft alleen een volstrekte stilte.

Al met al een moeilijke film om een mening over te vormen - en ik begin nog maar niet eens over de misselijkmakende houding van het IOC, en hoe die tot op de dag van vandaag voortduurt. Sport staat niet los van politiek, en dat zal ook nooit zo zijn.