Chushingura (1962)

Ik zit een beetje te surfen, stuit ik opeens hierop. Ik had nog nooit van deze film gehoord, maar 3,5 uur samurai-drama van Hiroshi Inagaki moet wel geweldig zijn!

En de dvd is gewoon te koop in de VS. Snel maar eens bestellen!

Het verhaal van de 47 ronin is misschien wel het grootste en bekendste verhaal uit het oude Japan. Het is dan ook erg vaak verfilmd. Het is een verhaal van eer, plicht, principes, loyaliteit en wraak. Dit is de eerste versie die ik te zien kreeg van dit epische verhaal. Ik koos voor deze versie omdat Toshiro Mifune erin meespeelt, en omdat ik regisseur Hiroshi Inagaki erg hoog heb zitten.

De film werd oorspronkelijk uitgebracht in 2 delen. Maar het is dus gewoon 1 verhaal. Ik kreeg de versie van 207 minuten te zien. Dat is volgens mij ook de meest gangbare versie, dat is deze dvd.
Nu lees ik net dat er ook een versie van deze film van meer dan 4 uur zou bestaan. Dat zou dan meteen de verklaring zijn voor het uitgebreidere einde dat ik ergens beschreven zag staan, en dat ik jammer genoeg niet in deze film te zien kreeg.

De dvd van Chushingura heeft op de voorkant een grote foto van Toshiro Mifune. Laat je echter niet misleiden, Mifune heeft zeker niet de hoofdrol, hij heeft maar een zeer kleine rol in de film. Alles bij mekaar is hij misschien een kwartier in beeld. Zo een man lokt natuurlijk kijkers, en het is jammer dat zijn rol niet groter is.
Verder zijn er eigenlijk weinig grote acteursnamen in de film terug te vinden, toch zijn er een paar die zeker het vermelden waard zijn. Zo komen we Takashi Shimura tegen, alweer hij. Ongelooflijk in hoeveel films de man blijft opduiken. Maar mij hoor je niet klagen hoor.
En dan is er nog Setsuko Hara, een erg mooie actrice met een lieve glimlach en een ongelooflijk sympathieke uitstraling. Geweldige actrice!
En dan is er nog een acteur wiens naam ik niet van buiten ken, maar hem herken je onmiddellijk als de goede vriend van Kambei, één van de samoerai uit Shichinin no Samurai.
Dat zijn dan de bekende namen, maar niemand van hen heeft een erg grote rol. De echte hoofdrollen worden ingevuld door de wat onbekendere acteurs.

Het begint dus allemaal met een conflict tussen Asano en de oudere Kira. Kira is een corrupte en zelfzuchtige man, en er ontstaat een conflict tussen hem en de jonge Asano. Van het één komt het ander en Asano wordt zo ver gedreven dat hij in een vlaag van woede Kira aanvalt. Dit kan niet onbestraft blijven en Asano wordt gedwongen om seppuku te plegen.
Dan zijn we ondertussen al één uur verder. De regisseur heeft er goed aan gedaan om voor een lange speelduur te kiezen. Zo krijg je als kijker uitgebreid te zien hoe de ruzie tussen de twee mannen escaleert.
De volgende twee uren van de film houden de mannen van Asano zich opvallend rustig. Maar zoals in het plot hierboven beschreven staat zweren ze wraak, en meer dan een jaar lang plannen ze hoe ze dit gaan doen.

Nu moet ik toegeven dat het bij deze film soms moeilijk is om de draad niet kwijt te raken en iedereen uit mekaar te houden. De meeste verhaallijnen zijn redelijk goed te volgen. Maar er zijn heel wat personages en ontwikkelingen, en sommige komen natuurlijk minder uitgebreid aan bod. Toch krijgen we zoveel mogelijk te zien. Dat maakt het allemaal wat verwarrend.
Daarom denk ik ook wel dat meerdere kijkbeurten noodzakelijk zijn, in die zin dat je bij elke kijkbeurt iets nieuws zal ontdekken.

De 47 samoerai waar het over gaat zijn eigenlijk met nog wat meer, maar hun groep werd kleiner door verschillende omstandigheden.
Zo is er één erg ziek op de nacht van de aanval, ééntje blijft bij een vrouw, en nog enkelen komen op het laatste moment niet opdagen. Zo blijven ze dus met 47 over.

Ondertussen zijn we drie uur verder en is er nog bijna geen actie geweest. Dat wordt bewaard voor het laatste half uur wanneer ze Kira gaan aanvallen.

Ik moet zeggen dat de film bijzonder mooie beelden bevat. Zo krijgen we prachtige landschappen en besneeuwde straten te zien. De film is werkelijk een lust voor het oog. Aan alles is te zien dat Hiroshi Inagaki met veel zorgvuldigheid en oog voor detail heeft gewerkt aan deze film. Overal is veel aandacht aan besteed, kleding, huizen, prachtige sneeuw, traditionele kapsels, ......
Visueel is het soms verbluffend. En dat is in meer samoeraifilms het geval.
Ook op de muziek is niets aan te merken.

Chushingura is een lange maar uitstekende film.
Dit is dus zeker een absolute aanrader voor de liefhebbers.

De Amerikaanse DVD is al heel lang OOP, maar ik zie dat er in Australië ook eentje is uitgebracht en die is voor weinig te vinden: 47 Ronin (2007, REGION 4 DVD New) | eBay

De vijfde samoerai-film van Inagaki die ik zie en ook de vijfde in kleur! Maakte hij ooit zwart-wit films vraag je je dan af (en bestaan er chanbara van voor 1968 in kleur van andere regisseurs?).

Inagaki neemt nogal zijn tijd (de Australische R4 PAL-DVD duurt 199 minuten) om dit beroemdste samoerai-verhaal te vertellen. Hij schenkt veel tijd aan de introductie en vooral ook aan randzaken. En in dit geval is dat een positieve zaak. Veel aandacht gaat uit naar rituelen en omgang binnen families en in de samenleving buiten de samoerai-code en zo om. Er wordt ook gezongen en er komt zelfs nog even een Nederlandse handelsmissie in voor! Vele andere samoerai-films die loyaliteit tot onderwerp maken (welke niet ? ) focussen vaak alleen zeer sterk op dat gegeven.

Ondanks de lengte sleept de film eigenlijk helemaal nergens. En door de rust en ruimte is het ook allemaal prima te volgen – beter dan veel andere films zou ik willen zeggen. Zoals we van Inagaki gewend zijn is het verder allemaal erg verzorgd (sneeuw! altijd mooi), maar zijn scherpe randjes ook wel wat weggehaald. Inagaki is toch wel een van de meest ‘laagdrempelige’ (is dat gelijk aan commerciële?) cineasten geweest binnen de klassieke Japanse cinema denk ik.

De eerder dit jaar overleden Hara Setsuko speelt hier haar op-één-na-laatste rol, ze was toen begin 40. Toch bijzonder, ik zag haar nooit eerder in een samoerai-film of period-piece. Yamanaka’s Kochiyama Soshun is wellicht ook wel zo’n soort rol – weet dat eigenlijk niet meer zo goed. Mifune Toshiro speelt een niet onbelangrijke bijrol als lansvechter en hij gooit het ditmaal weer over een licht-komische boeg. Normaal gesproken een wankel evenwicht, maar ditmaal pakt het niet geheel onverdienstelijk uit.

Naast Hara en Mifune is deze film sowieso helemaal volgestopt met bekende gezichten: Aratama Michiyo, Fujita Susumu, Hirata Akihiko, Kato Daisuke, Mizuno Kumi, Seizaburo Kawazu, Shimura Takashi, Takarada Akira, Tsuchiya Yoshio, Uehara Ken om er een paar te noemen. Namen die je misschien 1-2-3 iets zeggen, maar als je de gezichten in de film erbij ziet is het appeltje-eitje.

O ja en ook zeer opmerkelijk is Ifukube Akira’s muziekscore: in de slotscène gebruikt hij (zijn eigen) themamuziek van Gojira/Godzilla! Bovendien wordt er op meerdere plaatsen in de soundtrack gebruikt van een Hammond ( ?) orgel. Een tamelijk opvallend accent.

klinkt wel goed eigenlijk!

had het gevoel dat Inagaki door niemand écht heel geweldig gevonden wordt, maar met zoveel leuke details lijkt me dit wel meer dan de moeite waard. klassiek verhaal ook uiteraard, altijd goed.