En Passion (1969)

DVD uitgifte staat gepland op 2 Augustus 2004.

Wat een ongelooflijk mooie film. Ik dacht dat ik zo ongeveer wel alle meesterwerken van Bergman had gezien.

Wat weer zo mooi is, natuurlijk de Fotografie van Sven Nykvist en de regie van Bergman natuurlijk. Daar kun je altijd van genieten.

Maar de film werkt dieper en met meer drama.

En wat een fantastische rollen weer van Max, Liv , Bibi, en Erland. In elke film spelen ze zeer geloofwaardig weer compleet andere rollen.

Maar wat echt ongelooflijk is dat de film uit 1969 stamt. Je ziet het wel aan die paar auto's maar het ziet er allemaal zo perfect mooi uit. En dan het drama, zo bijzonder. Tussen het ontmoeten van mensen en relaties. Een voorstudie van Scenes van een Huwelijk welhaast maar hier zo ontzettend mooi verfilmd. Op Faro.

Zoals zo vaak bij Bergman valt bij een eerste viewing niet alles op zijn plaats, maar wat heb ik me vermaakt bij deze film. Voorlopig 4.5*

Een zeer indrukwekkende film met een enorme, emotionele diepgang, die duidelijk gemaakt is om heel vaak te zien.

De verhaal-stijl is erg bijzonder en heeft eerst wat gewenning nodig, maar daarna rest slechts bewondering en veel waardering.

De prachtige beelden mogen hierbij niet ongenoemd blijven.

Voor nu een 4*, maar herziening levert vast wel meer op.

De wereld bestaat uit slachtoffers en beulen zegt Andreas in deze film en dat lijkt me zo'n beetje de hoofdgedachte van de film. De film viel me tegen, maar wellicht dat herziening helpen zal. Vond het nu vooral irritant de tamelijk clichématige 'slachtoffer'klachten die in de film naar voren werden gebracht, bijna pathetisch. Ik kan tegen drama, maar dit gaat me net een stap te ver. Al is de figuur Elis wat afwijkend en beter verteerbaar dan de anderen.

De fragmenten tussendoor waarbij uit de film gestapt wordt, begreep ik niet zo goed. Op zich niet onaardig, maar wel wat storend, ze haalden je er echt uit en voegden weinig toe vond ik.

Een slechte film is het zeker niet maar mijn favoriete Bergman al helemaal niet. Iets te doorzichtig gepsychologiseer. Bergman staat wel vaker een beetje wankel op die rand, maar in En Passion is er minder dan gemiddeld om dat te compenseren. De commentaren van de acteurs op hun personages werken ook niet. Bijt dan door en maak dat echt onderdeel van het concept zoals Resnais in Mon Oncle D'Amerique bijvoorbeeld) en speel dan meer met het idee van echt-nep. Of laat het gewoon weg.

De film lijkt overigens veel meer op Bergmans jaren '70 films dan op de films die hij hiervoor maakte. Kijkend naar Bergmans filmografie denk ik dat je dit moet duiden als een overgangsfilm naar een aantal jaren '70 films die ik aanzienlijk beter vond.

Het weerzien met Bergmans vaste clubje topacteurs vind ik altijd wel weer heel erg fijn.

3.0*

een geweldige film, met een aan het denken zettend eind.

Bergman in kleur, dat is even wennen. Kenmerkend is altijd de schitterende zwart-wit fotografie, die vaak veel symboliek en somberheid bevat. Een essentieel ingrediënt voor een Bergman? Nee, zo bewijst The Passion of Anna (ik weet niet of hij al eerder in kleur heeft gefilmd, maar dit is de eerste die ik zo zie). Ook hier weet hij verdraaid goed gebruik te maken van beelden; aan de ene kant straalde het wat meer warmte uit, maar aan de andere kant toch ook de leegte.

Altijd een plus is de - voor mij bekend als de - Bergman-cast. Wat hier vooral spreekt is de onderlinge samenhang, die ironisch getypeerd worden door iedereen's eenzaamheid of isolement. Vreemd maar niet onaardig waren de interviews van de acteurs tussen door, die allemaal een korte psychologische schets maakte van zijn of haar personage. Een briljante zet om de personages te begrijpen en doogronden of een makkelijke zet om beetje uit te sloven met psychologie, ik weet het niet. Het werkte gek genoeg wel. Wel ben ik benieuwd of het voorgeschreven was door Bergman of dat de acteurs zelf antwoordden. Interessantst waren de verschillende karakters die op het veld naast elkaar gezet werden. Vooral het stel van Eva (Bibi Andersson) en de cynische Emil (Erland Josephson) spraken mij aan. Helaas concentreert de film op een gegeven moment zich volledig op Andreas en Anna, waardoor mijn aandacht enigzins wegzonk. De verteller (Bergman himself) leidt ons door het verhaal en is vooral aan het eind zeer belangrijk. Het einde liet me met aardig wat vragen worstelen en kwam ik met een nogal vergezochte idiote theorie, maar na een nachtje slapen valt alles beter op haar plaats, en was de op het eerste gezicht vreemde slot toch wel weer doordacht en briljant. Enkel de geschiedenis van Andreas blijft mij een raadsel.

Voorlopig 3,5*, maar een verhoging zit er dik in.

Kan me heel goed vinden in het commentaar van starbright boy... Een tikkeltje erover...

Van de cast was vooral Erland Josephson voor mij een revelatie.

Goed acteerwerk zoals altijd van deze sterren, dat moge duidelijk zijn. Maar voor de rest vond ik er eigenlijk niet zo veel aan. Wat mee kan spelen is dat ik gedurende de film heel veel moest niezen enz. vanwege allerlei stof om me heen, en het feit dat ik al erg lang niet meer dit soort films heb aanschouwd. Van de week the Serpent's Egg van Bergman gekeken maar dat is andere koek. Daarvoor misschien al wel meer dan een jaar geen Bergman gezien. Ik vermoed dat ik het ''oog'' voor de genialiteit van deze manier van cinema even kwijt ben. Of het was gewoon echt een middelmatig verhaal. Ben het einde ook alweer vergeten, gisterenavond gekeken!

Volgens mij de eerste Bergman die een onvoldoende van me krijgt. Normaliter houd ik wel van zijn stijl, maar bij En Passion had ik moeite de ogen open te houden. Ik heb eigenlijk helemaal niks met films over kibbelende lovers. Dat ellenlange geouwehoer is dan ook slaapverwekkend en out-of-character-interviews tussendoor voelen vreemd aan. Dit leek me al de minst interessante film van deze box (met Skammen en The Serpents Egg. Je moet echt kicken op dialogen om deze film te kunnen waarderen, want van alle andere elementen hoef je niets te verwachten.

De interludes werken niet echt op deze manier, maar verder toch wel weer erg boeiend. Ik vergeet Max von Sydow altijd te noemen als een van mijn favoriete acteurs, maar wat is ie toch goed.

Vond dit toch wel een prima Bergman, al hadden die korte monologen van mij ook niet gehoeven. Maar in elk geval een stel fijne acteurs en een intrigerend verhaal. Een nogal donkere eindscène waaruit blijkt dat Andreas' dagen op het eiland geteld lijken.