Clash by Night (1952)

Wow... wat een geweldige film, zowel het verhaal, het acteer- als wel het camera-werk. De uit Duitsland gevluchte regisseur Fritz Lang laat de film beginnen in een documentaire sfeer. Uniek en heel apart, prachtige beelden en doeltreffend. Je wordt als het ware het verhaal ingezogen. We krijgen een goed beeld van de verhaalloka- tie en zien zelfs Marylin Monroe aan het werk bij de visafslag.

Om meteen maar bij het voortreffelijke camerawerk te blijven: zeer sfeervol en prachtige momenten met ook veel shots in 1-take. Dat laatste moet vaak overgedaan zijn, zeker waar ook Marylin Monroe moest optreden, immers zij kon zeer slecht haar teksten onthouden. Veel mooie cameramomenten, zoals de 3 spiegelscene met Barbara "Babs" Stanwyck en de momenten waar de geliefden elkaar steeds meer naderden, wat nog versterkt werd door steeds meer camera-close-ups! Ook heerlijk, dat de film in zwart/wit gedraaid is; die sfeer kijg je niet in kleur. Prachtig cinegrafisch moment is ook, waar- bij Stanwyck met koffer langs de spoorlijn loopt, terwijl er een stoomloc aankomt... Alleen al voor dat camera-werk moet je deze film zeker nog een keer kijken, genieten gewoon. Die one-shots deed Otto Preminger ook al in de fantastische Film-Noir Fallen Angel uit '45.

Dan de acteurs: deze film maakt volledig duidelijk waarom "Babs" Stanwyck de beste betaalde Amerikaanseactrice was. Dit is volgens mij haar beste rol. Een 10, ze is geweldig. Friz Lang geeft haar alle (acteer) ruimte en die neemt ze ook gewoon. Ze is evenals Anne Baxter (The Eazors Edge) niet een echte glamourgirl, maar wel een voortreffelijke actrice voor karakterrollen. Een voorzetje daarvan gaf ze al in '32 in Baby Face en in mindere mate in Double Indemnity.

Robert Ryan vond ik in zijn meeste films wat "wooden", hier is hij dat zeker niet. Dat liet hij al wat zien in On dangerous Ground, The Set-Up en Crossfire. Ook een prima vertolking hier, al is "Babs" net ff beter.

Marylin is mij ook erg meegevallen. Haar uitstraling vind ik hier zelfs beter dan in Niagagara, ze is zeer ontspannen. Mede door de sup- port van Barbara Stanwyck heb ik inmiddels begrepen, die haar ook groot op de aftiteling heeft laten zetten.

Een beetje mis-cast was de toneelacteur Paul Douglas, hoewel hij wel in zijn rol groeide. Zijn "cosmopolitan"-uitstraling past niet direct bij zijn rol als visser.

Roken: evenals in Bogey's Dead Reckoning zijn in deze film bijna geen rookvrije momenten.

Het script heeft sublieme teksten, en al valt er in deze Noir" geen schot, de vonken spetteren wel van de dialogen af. Marylin: "I don't want to marry. As soon as you marry a fella, he bosses you". Enz., enz.

De film is ook eerder een "Drama" dan een "Noir", hoewel het prima camerawerk zeer veel "Film-Noir"-momenten heeft. Ik ga Clash by Night snel weer kijken!

Deze film past zeker in 't rijtje van Casablanca, The Razor's Edge en In a lonely Place. Clash by Night zal de bezitters van die films ook zeker aanspreken.

Met gemak een 4.5*(IMDB 9/10*).

PS

Verneem ook graag "Mug", waarom hij deze film een "2" heeft gegeven.

Nou, ik ben zeker een liefhebber van Casablanca en In A Lonely Place. En Fritz Lang' zijn films overtuigen me eigenlijk allemaal. Ben hier dus best benieuwd naar.

(De filmposter.)

Een pakkend drama, met een in mijn ogen erg sterke Paul Douglas als de echtgenoot die een onbaatzuchtige liefde aan de dag legt voor zijn vrouw en daarbij eigenlijk zichzelf bijna wegcijfert.
"Clash by Night" beschouw ik als een moraliserende parabel over huwelijks(on)trouw en vergeving , prachtig in beeld gezet door Fritz Lang. De zoveelste DVD uit de Warner film-noir Box sets waar ik echt heb van genoten.

Fritz Lang, Marilyn Monroe, Barbara Stanwyck. Een explosieve combinatie van drie zacht gezegd zeer sterke en eigenzinnige persoonlijkheden. Zou je denken.

Het komt echter niet helemaal uit de verf. Dat heeft niks te maken met het acteerwerk van Monroe en Stanwyck. Die zijn allebei erg goed. Ook op de regie van Lang is niet veel aan te merken. Niet uitbundig, maar sfeervol en degelijk.

Het probleem is dat het verhaal niet zo boeiend is. Het is uiteindelijk niet veel meer dan een melodramatische huwelijkscrisis. Weinig echt intrige, weinig suspense, weinig spanning.
En dat terwijl er tot twee keer toe iets gebeurt wat aanleiding kan geven tot iets dergelijks, te weten de vondst van de dode baby in het begin, en het verdronken kind op ongeveer tweederde van de film. Daar gebeurt verder helemaal niets meer mee, en worden we uiteindelijk opgezadeld met een vrij standaard verhaal over mislukte ambities, verloren dromen en een uiteindelijk moreel volkomen acceptabel maar ronduit saai einde.

Livin' in my house! Lovin' another man! Is that what you call bein' honest? That's just givin' it a nice name!

De films waar Marilyn Monroe een hoofdrol in speelt heb ik ondertussen al allemaal gezien dus het enige wat me rest is de titels onthouden van de films waar ze een klein bijrolletje in speelt en dan hopen dat ze hem op TCM uitzenden. The Asphalt Jungle heb ik al zo kunnen bemachtigen en deze Clash By Night was de volgende.

Misschien zat ik nog in de sfeer van maar ik verwachte eerlijk gezegd meer een misdaad verhaal dan dit drama. Dat vermoeden werd trouwens nog een beetje versterkt toen ik op de openingscredits Fritz Lang zijn naam tevoorschijn zag komen. Een veronderstelling die compleet verkeerd is want de film is zowel in zijn verhaal en ook in het geheel een drama. Een plotlijn is er amper te noemen en de film lijkt de gehele tijd voort te kabbelen via dialogen die vaak uitgebreid zijn op de verkeerde momenten. Zo had ik gerust wel wat meer willen zien gebeuren met het gegeven van de dode baby in het begin van de film. Het is eigenlijk enkel in het laatste halfuur dat de spanning zich wat begint op te bouwen en dat de film interessant wordt maar dan is het eigenlijk al te laat.

Fritz Lang zijn cinematografie ziet er wel weer uitmuntend uit. Dit is de 4e film die ik van hem zie (M, Metropolis en het tegenvallende Moonfleet zijn de andere) maar telkens weet hij wel een aantal mooie scènes voor zijn lens te schetsen. Het is alleen jammer dat dat deze pracht allemaal teniet wordt gedaan door het saaie verhaal.

Marilyn Monroe is natuurlijk de reden dat ik de film keek en alhoewel ze toch weer een kleine rol heeft slaagt ze erin om de scènes waar ze wel is in te zien naar zich toe te trekken. Hoogtepunt is toch wel het kleine stukje waar ze samen met Joe aan tafel zit en hem een speelse maar toch gemeende vuist op zijn kin neer plant. Het gebeurt in een flits maar ze slaagt er in om het met zo'n flair en elegantie te doen dat het een scène is die ik me zal blijven herinneren. Ik kende Barbara Stanwyck niet voor deze film en voor mijn part moet ik ze later ook niet meer echt tegen komen in een film want ze wordt compleet weggespeeld door haar twee mannelijke tegenspelers, Paul Douglas en Robert Ryan. In het begin had ik mijn twijfels bij Douglas maar naarmate de film aan zijn climax komt blijkt hij wel een degelijk personage neer te zetten.

Op zich geen slechte film maar de goede cast en de mooie shots maar die worden genekt door het veel te saaie verhaal. Toch wel jammer want hier had meer ingezeten. Natuurlijk wel een must voor elke Monroe fan doordat ze hier toch al laat zien wat ze in haar mars heeft.

2*

Take any six of 'em - my wife included. Throw 'em up in the air. The one who sticks to the ceiling, I like

Zwaar ondergewaardeerde Film Noir van Fritz Lang. Wat me dikwijls opvalt bij Film Noirs en misdaadfilms uit het zwart/wit tijdperk is dat de sfeer meestal doorslaggevend is om de film een hogere score te geven, meer nog dan het verhaal. Dan kijk ik vooral naar films als Casablanca, Double Indemnity en Sunset Boulevard, films die ik zo kan waarderen vanwege hun schitterende sfeer die je als kijker meetrekt doorheen het verhaal. Twee andere belangrijke factoren die dikwijls bijdragen aan die schitterende sfeer is het acteerwerk en dan met name de chemie tussen hoofdrolspeler en hoofdrolspeelster en de inventieve, spitsvindige dialogen. Clash by Night voldoet aan al die factoren om één van de beste Noirs te zijn die ik tot nu toe zag, hoewel er maar weinig 'misdaad' te bespeuren was want de film heeft misschien wel net iets meer weg van een liefdesdrama.

De film wist me in de eerste vijf minuten al mee te voeren wanneer je vissersboten en vishandelaren te zien krijgt langs een klein, rustig havendorpje, een sfeer die de film niet meer losliet. Verder valt er over het acteerwerk ook al geen verkeerd woord te zeggen, zelden zo genoten van een goede cast aan bekende acteurs. Barbara Stanwyck, Paul Douglas en Robert Ryan speelden de sterren van de hemel als respectievelijk Mae Doyle, Jerry en Earl. Ook de kleine bijrollen werden goed vertolkt, Marilyn Monroe is ook hier weer een leuke verschijning, en ook Paul Douglas deed het niet slecht als Peggy's (Marilyn Monroe) vriendje. Overigens vond ik het camerawerk net als in andere films van Fritz Lang weer buitengewoon goed.

4.0 sterren

Same here!

Geweldig donker drama.

Hier draagt ze de film samen met Ryan en Douglas (en is Monroe enigste minpunt van de film, ze heeft volgens de annalen volledig gesteund op Stanwycks know-how).

Mag ik aanraden: The Strange Love of Martha Ivers, misschien wel Stanwycks beste vertolking binnen het Film-Noir genre (naast 'Double Indemnity' natuurlijk).

en in All I Desire (Sirk) is ze ook heel sterk.

Keek deze film eigenlijk ook voor Monroe en was inderdaad op dat vlak wat teleurstellend, behalve dan die vertederende scène met Keith Andes (waarvan ik niet wist dat die op zo'n tragische wijze om het leven was gekomen), waar hij zegt:

'In my book marriage is a two-way proposition: you're just as much responsible as I am. So, that little eye is gonna roam... if what you think is Joe's alright until somethin' better comes along... honey, you better take another streetcar. Well, what's it gonna be? ', waarna zij bijna in tranen uitbarst en hem nadien omhelst.

Stanwyck en Douglas waren geweldig dus een 4* is zeker gerechtvaardigd.

Uitstekend werk over vereenzaming en daaruitvoortvloeiend de drang naar een beter leven met de onvermijdelijke drama's ten gevolge.

Goed verhaald en knap geacteerd, zekerlijk door Paul Douglas en ook door Barbara Stanwijck die destijds heel dikwijls instond voor rollen die flirtten met de gangbare goede moraal.

Een Noir om van te smullen, ten eerste is daar de geweldige cast met een Stanwyck die weer eens een geweldige rol neerzet, zij wordt langzamerhand mijn favoriete actrice uit die periode.

Ten tweede zijn de dialogen op het scherpst van de snede, iedere scene valt er wel te genieten van een one-liner of een spitsvondgheid van een van de acteurs.

Ten derde is de opzet erg mooi, het begint al bij de vissersboten waar je langzaam mee wordt genomen naar het dorpje waarin het verhaal zich afspeelt. Ook het camerawerk is weer van hoog nivo zoals we wel gewend zijn bij Lang.

Vrijdag 22/ 2 te zien op TV > TCM > 13:05 uur

Clash By Night is de derde van vier Lang films deze maand en weer erg anders dan de vorige. Clash By Night neigt meer naar melodrama van het intelligente licht-subversieve soort. Niet ver verwijderd van films van iemand als Douglas Sirk.

Het script is goed, maar Lang haalt alles eruit wat er in zit met een geweldig gecaste en geweldig geschoten film. Dat begint al meteen als de film begint met een dialoogloze opening van een minuut of zes waar de situatie heel fraai wordt geschetst. Dan ontvouwt zich een verhaal over eenzaamheid, een zoektocht naar veiligheid en passie. Stanwyck is zoals eigenlijk steengoed. Robert Ryan (voor de tweede dag achter elkaar) speelt de passie, Monroe met een van haar vroegste serieuze rollen laat hier al zien dat ze de uitsraling van een ster had. Douglas die de veiligheid speelt voldoet maar is minder goed dan de anderen en was de enige van de vier acteurs die ik niet kende.

Clash By Night begon als een toneelstuk van de wat vergeten maar interessante schrijver: Clifford Odets. Ook het onderschatte The Big Knife is gebaseerd op een toneelstuk van hem. Sweet Smell Of Success bevat zijn dialogen. Clash By Night is minder cynisch dan die twee, maar even volwassen. Odets schreef ook scripts en regisseerde zelfs twee films.

Uit de doorbraakjaren van Marilyn Monroe die hier een bijrol speelt. Al is het Barbara Stanwyck die de lead speelt en 30 jaar later een Oscar won voor haar carrière. Clash by Night won geen prijzen (of nominaties). Al is het ook niet slecht. Wat verouderd, een typische Hollywoodverfilming van een toneelstuk. In de handen van een ervaren cast en crew, waaronder Stanwyck en Monroe natuurlijk, maar ook regisseur Fritz Lang. Een romantisch drama over een vrouw die met zichzelf in de knoop ligt tussen standvastigheid en een warme thuis enerzijds, en het onzekere maar wel meer avontuurlijke en sexy leven anderzijds. De twee vrouwen stelen de show met sterke karakters. Stanwyck is draagt de film, maar het is Monroe die zorgt voor het evenwicht en de film mee hoger tilt. Zelfs in deze kleine rol, schittert ze toch maar als onderschatte actrice. En je merkt het ook als ze in het verhaal een tijd niet in beeld komt. Verder geen slechte film, maar meer wordt het ook niet.