Becoming Led Zeppelin (2025)

Vanaf 27 februari 2025 in de bioscoop (Piece of Magic)

Toppunt van hun roem 1970?

Dacht het niet, dat was imo in 1971. Ach, wat zeur ik toch... het scheelt maar één jaartje.

Toen ik een jaar of 13 was las ik in OOR’s Popencyclopedie dat 13-jarige jongens de band geweldig vinden. Dat was misprijzend bedoeld maar ik herkende me erin: ik was 13 en voor mij was Led Zeppelin een openbaring van een magische muzikale wereld en ik ben altijd fan gebleven. Dus als oude fan wilde ik deze documentaire zien en hij stelde me zeker niet teleur.

De eerste helft gaat over de ontstaansgeschiedenis van de band – waar ik nauwelijks iets van af wist – zodat ik leerde dat rock ‘n’ roll Jimmy Page verliefd maakte op de electrische gitaar, dat hij al op 14-jarige leeftijd een veelgevraagd sessiemuzikant was maar na een tijdje moe werd van de te spelen muzak, de kans kreeg bij The Yardbirds te komen en na het vertrek van Jeff Beck de leadgitarist werd, dat John Paul Jones uit een vaudeville-cultuur komt en de orgel in de kerk speelde maar zelf het geluid van de bas uit de jukebox wilde maken en eveneens een succesvol sessiemuzikant werd, dat Robert Plant de bluesmuzikant Sonny Boy Williamson als voorbeeld had, de blues met eigentijdse psychedelica mengde zonder succes, dat John Bonham onder meer geïnspireerd werd door jazzdrummer Gene Krupa en het geluid van de drummers van James Brown, zich voegde bij Robert Plant maar ook gezamenlijk geen succes vonden. Dan voegt John Paul Jones zich bij Jimmy Page – twee professionele muzikanten die alle genres beheersten – die Terry Reid als zanger wilde maar die had net een solocontract getekend: Terry beveelde Robert Plant van de band Obs’ Tweedle aan en Robert haalde op zijn beurt John Bonham weer binnenboord.

The rest is history want toen ze samenspeelden gebeurde iets magisch: alle vier muzikanten voelden dat hun gezamenlijke energie en creativiteit hun leven zou gaan veranderen. Als The Yardbirds oefenden ze nog even hun nieuwe muziek voor een publiek in Zweden, namen daarna het eerste album op, tekenden bij het Amerikaanse label Atlanta om het uit te brengen waarbij Jimmy Page erop stond dat ze geen singleband maar een albumband waren – reeds als sessiemuzikant stak hij boven de rest uit omdat hij wist wat hip en wat niet meer hip was – besloten de naam te wijzigen in Led Zeppelin en veroverden ze eerst de VS en daarna Engeland. Met het tweede album werden ze echt groot waarop de documentaire tamelijk abrupt stopt, nu het verhaal hoe de band ontstond en groot werd is verteld.

Als fan heb ik genoten, zowel van de muziek als van het verhaal wat in wezen neerkomt op het succesverhaal van veel rockgroepen: sterk verschillende individuen met verschillende muzikale achtergronden die op zichzelf nauwelijks een carrière van de grond kregen weten hun talenten te bundelen waardoor er iets unieks en iets magisch ontstaat. En wat het genot van de muziek van Led Zeppelin voor bij altijd viervoudig heeft gemaakt: tegelijk hoor je alle vier muzikanten afzonderlijk de sterren van de hemel spelen (hetgeen een doel was van Jimmy Page) en op elkaar reageren. Wel is de documentaire ook een eerbetoon aan de band en hun vier leden met veel muziek zodat als je niet zoveel met die muziek hebt de documentaire een lange wat vermoeiende zit zal zijn.

Mooie docu, vooral ook doordat nummers er volledig in zitten in plaats van 20 seconden wat je vaak ziet in dit soort docu’s. Bovendien zijn de livebeelden ook echt van goeie kwaliteit. Ook mooi om het publiek van de late 60s te zien (zitten, de concertbeleving is heden ten dage wel heel erg anders) Erg te gek om in de bios te zien op luid volume.

Verhaal van de opkomst is daarnaast op interessante wijze verteld door de nog zeer goed geconserveerde ouwe rockers.

Kortom, prima docu. Al helpt het wel als je de muziek van Led Zep goed vindt.

Toegegeven: Ik ben niet echt een Led Zeppelin-fan. Maar ik respecteer ze wel en ze zijn een boeiende schakel in de popgeschiedenis.

Deze film is vooral het resultaat van vier individuele interviews. Met Robert Plant, John Paul Jones en Jimmy Page en een opvallend goed passend archief interview met John Bonham (die stierf natuurlijk in 1980 en dat was ook het einde van de band). Daarbuiten wordt de film geillustreerd als een scrapbook. Veel foto's (ook kinderfoto's) en spulletjes als oude concertaankondigingen en concertkaartjes. En daarbij nog concertbeelden, waaronder beelden uit een heel vroeg stadium. En zoals genoemd zijn er best vaak complete nummers in te horen en dat is zeker bij deze band wel een pluspunt. Nummers van Led Zeppelin werken nog minder goed in fragmentjes dan veel andere bands.

De film idealiseert Led Zeppelin enorm en is het verhaal zoals de drie levende leden het willen brengen. Er is geen enkele rimpeling te vinden in de film. Het wilde rock 'n roll-leven waar de band ook bekend om was wordt genoemd in één bijzin. Kritiek die je op de band kan hebben (het soms iets te vrij citeren van anderen bijvoorbeeld) komt helemaal niet aan bod. De info in de docu is iets te gladgestreken. Bovendien stop de film na Led Zeppelin 2. Dus het lastiger einde komt niet in de film voor.

De film vertelt ook wel aardig wat interessants. Bijvoorbeeld hoe allerlei muzikale klussen (allerhande sessiewerk, Jimmy Page in the Yardbirds enz.) van voor de band de muzikanten vormden en zorgden dat ze al geroutineerde en veelzijdige spelers waren vanaf het begin. Ook de vroege invloeden komen aan bod. Maar ik had liever wat meer kanten in de film gehad.

Het leukste is het haarscherpe beeld op groot formaat, dan pas zie je hoe jong die gastjes waren eind jaren 60.

Typische docu met wat pratende hoofden en archiefbeelden, liefst gemixt met wat beelden van de maatschappij toen om een tijdsbeeld te scheppen. Echt niets bijzonders. Maar deze stijgt wel duidelijk boven veel soortgenoten uit om twee redenen: plezier en focus.

De focus zit er vooral in dat de docu zich enkel richt op de eerste jaren: de jeugd, het vormen van de groep en het eerste succes. Geen stukken van verval en omgaan met roem en heroïne maar vooral gericht op het maken van muziek en het produceren door Page. Dat is boeiend, vooral omdat men genoeg interessants te vertellen heeft. Over bijvoorbeeld de chemie tussen drummer en bassist en hoe juist zo hun nummers ook ontstonden. En dat ondersteund met beeld en vooral geluid van die nummers.

Maar de focus zit er ook in dat enkel de drie artiesten (en Bonham via een oude opname) aan het woord komen en ze hebben duidelijk plezier om over vroeger te vertellen. Dus geen uitgebluste of weinig inspirerende mensen die over een band mogen praten en hun eigen rol daar maar gewoon de muzikanten zelf die vooral over muziek praten. En daar hadden ze alle drie duidelijk zin in. Daarmee is dit gewoon een fijne documentaire om te kijken.

Daarbij speelt dat de pacing prima is met een goede afwisseling van docu en gewoon knalgoede muziek waardoor die 120 minuten echt zo voorbijvliegen. 3,5*.

De titel zegt het al; deze documentaire schept geen allesomvattend beeld van de legendarische rockband maar geeft vooral een gedetailleerd kijkje op de beginjaren, van oorsprong tot het eerste succes. Het had allemaal wel wat strakker gemonteerd mogen worden, bepaalde muzikale stukken zeuren wat mij betreft te lang door, maar ja, ik ben dan ook geen echte fan. De leuke interviews met de overlevende bandleden van het eerste uur maken in ieder geval veel goed. Knap ook hoe het interview met de in 1980 reeds overleden drummer John Bonham in de documentaire zit verwerkt. Dit zorgt tegen het einde zowaar voor een mooi emotioneel moment.

Het in oktober 1969 verschenen album ‘Led Zeppelin II’ betekende de definitieve doorbraak voor Led Zeppelin. Gitarist Jimmy Page, bassist John Paul Jones, frontman Robert Plant en audio-opnames van de in 1980 overleden drummer John Bonham (die sowieso zelden interviews gaf) vertellen de individuele voorgeschiedenis van de bandleden en de muzikale reis die Led Zeppelin maakt vanaf het moment dat The Yardbirds (waar Page gitarist van was) er besloot de brui aan te geven. Qua opzet en visuele stijl heeft het lange tijd veel weg van een aflevering van ‘Behind The Music’, maar uniek beeldmateriaal en (vooral) registraties van liveoptredens maken dit tot een traktatie voor fans en maken de niet-ingewijden (ongeacht smaak of voorkeur) duidelijk hoe virtuoos en vooruitstrevend deze legendarische groep toen al was. Dus zie dit vooral in de bioscoop of met een degelijke geluidsinstallatie.

Interessant tijdsbeeld en mooie ode aan een memorabele band. De nadruk ligt wel op de beginjaren. Iedereen die (zoals ik ) op Stairway to Heaven zit te wachten, komt van een koude kermis thuis.