A Complete Unknown (2024)

Er is een periode geweest waarin ik mezelf zonder moeite filmliefhebber zou hebben genoemd. Sinds televisieseries meer en meer mijn nieuwsgierigheid begonnen te wekken en ook andere interesses de kop opstaken, is het kijken van films wat op een lager pitje beland, maar juist die andere interesses zorgen er zo nu en dan voor dat ik weer eens vol verwachting voor ga zitten. Het zijn namelijk de onderwerpen die me moeten aanspreken en niet per se de filmische kunsten van de maker, want hoewel die naar behoren moeten zijn, blijft het voor mij het meest van belang dat de setting en/of hoofdpersonen me kunnen bekoren. En het liefst wil ik daar altijd van te voren een degelijke inschatting van kunnen maken.

Bij A Complete Unknown was ik er niet zo bang voor dat de bezigheden van de hoofdpersoon me zouden tegenstaan. Bob Dylan was namelijk vooral bezig met muziek en de muziek waarmee hij zich (aanvankelijk) bezighield heeft me altijd zeer kunnen bekoren. Heel bekend met (of geïnteresseerd in) zijn hele oeuvre ben ik niet, maar de platen die hij in de jaren '60 heeft uitgebracht heb ik de afgelopen jaren regelmatig gedraaid en zullen de komende jaren zeker af en toe de revue blijven passeren. Dat de nieuwste Dylan-film specifiek over die periode gaat was daarom een aangenaam gegeven dat me gemakkelijk wist te overtuigen er eens naar te kijken.

Nu zullen degenen die een verhalend geheel hadden verwacht nogal bedrogen uitkomen, maar wie net als ik door de muziek werd getriggerd en daarvoor is komen opdraven zal ongetwijfeld een paar plezierige uren doormaken als-ie naar deze film aan het kijken is. Uiteraard worden de liederen niet helemaal willekeurig en zomaar opeenvolgend ten gehore gebracht en de vluchtige fragmenten uit Dylans privéleven vormen aardige bruggetjes, maar die scenes zijn op zich niet beklijvend en fungeren vooral om juist de muziek naar de voorgrond te brengen. Het betreft context in dienst van liedtekst, want daar gaat logischerwijs de meeste kracht vanuit.

Het feit dat de muziek die gebracht wordt krachtig is, is overigens allesbehalve vanzelfsprekend. Het nabootsen van andermans muziek is immers een risicovolle onderneming, waarbij het allemaal nog net even wat nauwer komt dan bij het in de huid kruipen van iemand die alleen aan de hand van dialogen op het witte doek verschijnt. Dat het zowel hoofdrolspeler Timothée Chalamet als de muzikale bijrolacteurs gelukt is de door hen gezongen liederen subtiel maar overtuigend met hun eigen stem te reproduceren, is erg bewonderenswaardig en getuigt van vakwerk als het aankomt op de acteerprestaties die in deze film worden neergezet. Ook de stemmen bij scenes zonder zang waren erg overtuigend en vooral Edward Nortons Pete Seeger zal me wat dat betreft nog wel even bijblijven.

Nu ben ik op basis van het afsluitende, roemruchte optreden op het Newport Folk Festival in 1965 haast geneigd inhoudelijk uit te wijden over de muziek, omdat uit die scenes zo mooi duidelijk wordt hoe smaken verschillen en wat ze teweeg kunnen brengen, maar waar het uiteindelijk om gaat is of deze film goed in de smaak valt en gelukkig is dat inderdaad de conclusie die ik mag trekken. Dat is voornamelijk te danken aan de hoeveelheid muziek die er in terecht is gekomen en daarom indirect aan de hoeveelheid goede muziek die Dylan in de jaren '60 geschreven heeft, want het is van de zotte hoeveel prachtige nummers er voorbij komen en hoe vaak je bij jezelf kunt denken: "O ja, die hadden we ook nog."

Het is, kortom, een prachtige viering van de twintiger jaren van Bob Dylan en een heerlijke ode aan de muzikale kunstwerkjes waarmee de wereld destijds met dank aan hem heeft mogen kennis maken.

Het kwam niet echt bij me binnen. Ik voelde afstandelijkheid bij en tussen de personages, met uitzondering van de charismatische en excentrieke Edward Norton.

Wat ik van documentaires over Bob Dylan heb geleerd, is dat hij enorm gedreven, enorm gepassioneerd en energiek was in zijn jonge jaren.

Chalamet maakt er een beetje een vroeg oude jonge man van. Een enorme einzelgänger.

Maar ik zie betrekkelijk weinig passie en bevlogenheid. Ik krijg ook niet echt een beeld van de psyche van Dylan. De hele film denk je; Dylan waar ben je toch met je hoofd...?

Een vrij plichtmatige biopic met overwegend onsympathieke en elkaar vermijdende personages.

James Mangold Walk the Line imponeerde veel meer en is een tour de force.

Gisteravond deze film gezien over het leven van Bob Dylan.

Ik was aangenaam verrast en vond het een mooie film die moeiteloos wordt gedragen door Timothée Chalamet.

Timothée Chalamet gaat de oscar voor beste acteur in een hoofdrol winnen dat kan niet anders.

Verwacht geen biopic. Het is meer een slice of life die laat zien dat Dylan zich in vaagheid wenst te wentelen en voor iedereen ongrijpbaar blijft. In die zin geslaagd. Maar wat mij betreft is de balans te veel doorgeslagen naar de optredens en muziek. Wellicht aangenaam voor zijn fans en zeker goed vertolkt door de hoofdrolspeler, maar ik begon pas in het laatste kwartier echt 'in' de film te komen. Goede rol van Chamalet, dat wel. Maar als geheel voor mij niet boeiend. Dat kan alles te maken hebben met Dylan, waar niemand grip op lijkt te krijgen. Maar daarmee is hij wellicht ook niet geschikt om een film aan hem te wijden. Te ongrijpbaar en voor een film daarom, wat mij betreft, niet boeiend.

Diepe buiging voor Edward Norton. Zijn invulling van zijn rol, was wat mij betreft de parel van deze film.

Een mooie film over de jonge Bob Dylan.

8 Oscarnominaties. Dat belooft wat. Nu vind ik de Oscars lang niet altijd gelijk staan aan goede films wat mijn smaak betreft, maar het blijft toch wel een zekere graadmeter. Ik vroeg me af of die belofte ingelost zou gaan worden.

A Complete Unknown vertelt het verhaal van de jonge Bob Dylan, die aankomt in New York tot aan het beroemde moment waarop hij zijn geliefde akoestische muziek transformeerde naar elektrisch, wat hem niet in dank werd afgenomen door de puristen.

Vanaf het moment dat de film start wanen we ons in de jaren ‘60. De kleding is treffend, de sets zijn werkelijk prachtig en de kleuren lekker nostalgisch, zoals oude kleurenfoto’s. Een heel dik compliment voor dit aspect van de film.

Bob Dylan zelf wordt fijn neergezet als een recalcitrante, enigszins arrogante muzikant die binnen no time de kunstenaarsscene in New York bestormt en al snel furore maakt buiten de stad, geholpen door Seeger en Boaz. Hij lijkt regelmatig te parasiteren op hun liefde voor hen, maar dat blijft ambigu.
Sowieso komen we weinig te weten over de muzikant. Zijn verleden wordt niet behandeld, en gedurende de film is er nauwelijks sprake van karakterontwikkeling. Hij is uiteindelijk nog steeds de rebel die niet in een hokje geplaatst wil worden.

Dus 8 Oscarnominaties is wat veel van het goede, maar een fijne film is het zeker. Ik heb een zwak voor het oude New York en als muzikant is het voor mij een genot om al die namen en muziek voorbij te zien komen. Maar de sets en de algehele sfeer zijn wat mij betreft de echte sterren van de film.

4*

Mooie film die een mooi tijdsbeeld schetst en de beginjaren van Bob Dylan fraai uiteenzet. Veel muziek, is ook een meerwaarde wat mij betreft. Zeer goed mee vermaakt. Waarom Dylan door velen op MM in deze film onsympathiek genoemd wordt ontgaat mij.

En wat vond ik er nou van:

"A Complete Unknown" (2024) is een biografische film geregisseerd door James Mangold, die het leven van de legendarische muzikant Bob Dylan volgt. De film, gebaseerd op het boek "Dylan Goes Electric!" van Elijah Wald, neemt ons mee naar de vroege jaren '60, toen een jonge Bob Dylan naar New York City verhuisde en zijn weg vond in de muziekwereld. Timothée Chalamet schittert in de rol van Bob Dylan. De film toont Dylans opkomst in de folk scene, zijn ontmoetingen met iconen zoals Woody Guthrie en Pete Seeger, en de controversiële overstap naar elektrische muziek tijdens het Newport Folk Festival in 1965. De cinematografie en de live opgenomen muziekoptredens voegen een authentieke sfeer toe aan de film. Chalamet zingt zelf de Dylan-nummers en speelt gitaar en mondharmonica, wat bijdraagt aan de geloofwaardigheid van zijn vertolking. Aanrader? AB-SO-LUUT! "A Complete Unknown" is een must-see voor zowel Dylan-fans als liefhebbers van biografische films. En de 2 uur en 20 minuten vlogen dan ook voorbij.

Wel grappig hoe dit soms werkt. Ik zat juist in het eerste gedeelte (voor de pauze) echt 'in' de film. Dat tweede gedeelte met de strijd tussen akoestisch/elektrisch kwam voor mij niet helemaal uit de verf. Dylan werd ook steeds onsympathieker, en vooral zijn relatie tot de andere personages werd steeds afstandelijker.

Helaas

Beetje erg lang wel. Het lijkt wat in herhaling te vallen. Desondanks goed te verteren. De aandacht blijft wel. Dylans muziek blijft me niet trekken en erg sympathiek kwam hij ook al niet op me over, maar dat maakt ook niet uit. Dat laatste, dat hij gewoon stronteigenwijs zijn eigen ding deed op dat festival, dat beviel me wel.

I like Johnny Cash.
(I love Johnny Cash (?))

Ik dacht oprecht dat dat een grapje was.. een niet zo subtiele verwijzing naar Walk the Line.

Mooie quotes, genoten van alle liedjes, maar totaal onbekend, ha de ja.

Op 1-5 liedjes na zegt Bob Dylan me ook vrij weinig, en wat ik van hem ken, is bekender dankzij andere artiesten, niet door hem.

Een lange zit, net niet boeiend genoeg. Meer een nagenoeg verborgen concertregistratie dan een goed lopende film, al is en was Elle Fanning tranentrekkend (tot) aan en in haar laatste scènes.

Nee, Bob Dylan blijft voor mij meer in nevelen gehuld, k voel totaal geen behoefte om meer van hem te willen opzoeken. Dat had ik bij Walk the Line direct heel erg.

Ik moet zeggen dat ik het ook leuk vond om de figuur 'Cash' hier weer te zien. Cool Dude. Een Bad Boy die je moeilijk kunt haten, zelfs al hij dronken zijn auto het parkeerterrein niet afkrijgt.

Hij heeft iets charmants, oprechts en ontwapenends, ook al kun je niet helemaal van hem op aan. Hij is leuk om erbij te hebben. Dat kon ik van Dylan hier minder zeggen. Uiteraard is dat makkelijker in een film waarbij je weet dat zijn dronken rij-actie goed afloopt en hij geen moeder met kind doodrijdt, om de hoek.

Redelijke biografische film. Het verhaal is beperkt tot de begin jaren van Dylan en geeft een mooi tijdsbeeld. De uitwerking is wat doorsnee en ook wat oppervlakkig. Het is wel een leuke mix van Dylan’s leven en zijn muziek waarbij het laatste, gelukkig maar, de boventoon voert en de film nog enigszins wat lift. Chalamet zet een goede rol neer, alhoewel hij meer de oude Dylan lijkt na te doen, dan de vroegere energiekere persoon. Visueel mooi aangekleed met heerlijke sixties settings. 3.0/3.5

Ik ben op zich niet heel erg geïnteresseerd in Bob Dylan, maar ik was wel benieuwd naar Timothée Chalamet, die wel een van de leukste en beste acteurs van zijn generatie is.

De film wordt volledig gedragen door hem en zijn vertolking, voor de rest blijft er eigenlijk weinig over. Vooruit, Edward Norton heeft misschien niet de meest flitsende rol, maar de manier waarop hij zijn stem gebruikt is echt heel goed, vond dat echt heel leuk gespeeld en zijn Oscarnominatie ook wel terecht.

Elle Fanning daarentegen kan alleen heel de film met zorgelijke blik kijken, ik weet niet echt wat te maken van dat personage, of dat van Joan Baez (nooit van gehoord, maar oke).

Het eerste uur is best interessant. Vervolgens is de vertolking van Times Are a-Changing eigenlijk de enige scène waar ik echt enthousiast van werd. Maar alles wat daarna kwam boeide me eigenlijk helemaal niet meer. De clash tussen wat Dylan zelf wil en wat de folk-scene van hem verwacht, tja. Dat is een onderwerp dat voor mijn gevoel ook al 100x eerder gedaan is in vergelijkbare films en nergens meer boeiend aanvoelde. Dat hij dan ‘ruige’ muziek speelt op een folkfestival zal ongetwijfeld een ding zijn geweest in de muziekhistorie, maar om nou te zeggen dat ik het een geweldige climax vond van de film, mwa, het zal wel.

Kleine 3,5*, maar wel volledig door Chalamet.

Ja, Chalamet is echt een Grote geworden sinds zijn jonge hond begin.

Geen Dylanfan en ook niet zo bekend met zijn oeuvre, maar wel best genoten van deze biopic. Geen idee wat waarheidsgetrouw was en wat niet, dus daar kon ik me alvast niet aan storen. Ik denk wel dat Chalamet een prima prestatie neerzette als de jonge Dylan. Hij heeft er naar verluidt ook menige jaren aan gewerkt. Fijn om de jonge en erg eigenzinnige Dylan zo te zien.

Maar het klopt ook wel wat ik hierboven al las dat er verder weinig overblijft van de film. Een paar liedjes klonken bekend in de oren en ik zat wel in de vibe, wat toch wel wat de bedoeling is van dergelijke films. Dat aparte optreden met zijn rockgitaar vond ik wel eigenaardig, maar zeker een leuk intermezzo.

Fijne setting sowieso van de sixties. Heerlijk om in die tijd terug gekatapulteerd te worden. Geen topfilm denk ik, maar zeker wel geslaagd voor mij.

Inderdaad, helaas pindakaas.

Weer een film die voor een biografie goed te pruimen is. Het is overigens wel vrij braaf allemaal, met uiteindelijk wat te weinig focus om zelfs maar iets te leren over Dylan. Al die shots van personages die reageren op Dylan zijn optredens en gedrag worden op een gegeven moment toch wat eentonig, vooral ook omdat er nooit veel drama is. Ook kan ik me voorstellen dat als je niets hebt met de vele muziek van Dylan en zijn tijdsgenoten, dat de film dan op een gegeven moment wel gaat irriteren. De film zit er namelijk echt propvol mee. De gemiddelde musical heeft nog minder nummers. Ik ben overigens wel een fan, en het hielp me juist wel door de film heen. Het New York van de jaren zestig is ook erg sfeervol.

Chalamet is sterk in de hoofdrol en klinkt zelfs behoorlijk als Dylan als hij zingt. Ook al blijft zijn personage vrij geheimzinnig, Chalamet is gemaakt voor dit soort rollen. Norton was best een verrassing in een warm soort rol die ik niet van hem gewend bent (een indrukwekkende imitatie van de echte Seeger, zonder dat hij vergeet om een echt mens te spelen), en Barbaro was dat al helemaal. Die kende ik niet eens. Fogler vond ik behoorlijk irritant als manager Grossman. Hij is ook het enige personage dat zo karikaturaal is. Veel van de optredens van Dylan zijn ook niet heel subtiel op zich. De sterkere scènes vond ik de meer intieme, zoals die aan het begin in het ziekenhuis, of in de hotelkamer op het einde.

Besprking van A Complete Unknown - ikruikversemosterd:

"A Complete Unknown wil heel graag de verschillende gezichten van Bob Dylan samenbrengen in een multidimensionaal portret, de nukkige zanger blijft helaas een in sigarettenrook gehuld mysterie. Aan Timothée Chalamet ligt het niet. Hij imiteert perfect de nasale scherpe zang en heeft duidelijk geoefend op de gitaar. Dit is meer een kwestie van onderontwikkeld drama.

Op een ander vlak weet A Complete Unknown wel goed te scoren: hoe Dylans stijl veranderde en bijdroeg aan de revolutie van de popmuziek. Dylan werd, al dan niet tegen wil en dank, vaandeldrager van de politiek geladen folkmuziek, maar kon geen weerstand bieden aan de aantrekkingskracht van de elektrische gitaar. Fans wilde “tokkelliedjes” zoals Blowin’ in the Wind, Dylan schoof gaandeweg naar gejaagde blues.

Die spanningen komen tot een explosief hoogtepunt als Dylan tijdens het traditionele folkfestival zijn elektrische gitaar uit de koffer haalt. Geen gezapig getokkel maar stevige gitaarslagen, bedoeld om op te dansen. Fans waren woedend. Ontgoocheld. Hoe kon hun held deze afschuwelijke herrie spelen? Hoe kon hij zijn idealen zo weggooien? Hoogverraad!

Dat is waar A Complete Unknown voor mij over gaat: hoe popmuziek een welgemikte trap onder de kont kreeg en voor altijd veranderde. Kijk naar de muziek van nu en je weet dat de stemming lang geleden is omgeslagen. Dylan speelt eerder een bijrol en blijft een “complete unknown”. Een beetje ironisch is dat wel. Het is toch zijn levensverhaal."

De muziek van Bob Dylan spreekt mij niet zo aan en daar heeft deze film geen verandering in gebracht. Een degelijk gemaakte maar niet al te boeiende biopic. De film focust op het begin van de carrière van Dylan, maar echt goed leer je Dylan door deze film niet kennen. Ook de mensen om hem heen komen er wat bekaaid van af. Relaties worden abrupt afgekapt (en weer opgestart) en de personages komen niet echt tot leven. Dat ligt overigens niet aan het acteerwerk, want dat is in orde. Met name Chalamet en Norton doen het zeer behoorlijk. Toch ontbreekt enige binding met de personages. Deze film geeft mij geen aanleiding om het repertoire van Dylan toch eens wat nader te gaan verkennen.

De film zelf vond ik middelmaat, ik heb al beter gezien. De muziek is ook iets minder mijn genre al heeft die zeker een paar aanstekelijke nummers & het is absoluut een schitterende artiest. Geen afbreuk.

Maar vd film zelf had ik wat meer verwacht.

Goed om eens gezien te hebben.

Ofschoon ik deze film in veel opzichten ondermaats vindt legt het zonder voorbehoud Dylan's autistische geest bloot.

Tegenwoordig wordt iedereen die niet lekker in de running ligt al snel of autist of narcist genoemd. Ik heb geen opleiding in psychologie. Kun je me vertellen wat er in deze film getoond wordt waaruit blijkt, onomstootbaar blijkt, dat Dylan autist is? Of, om het beter te zeggen, een afwijking heeft die binnen het autismespectrum valt?

Onomstootbaar?

Nee, dat lukt me niet.

Nou, ja. Probeer het dan omstootbaar te doen. Minder stellig wel, maar toch kan het verhelderend zijn.

Ik neem niet spoorslags aan dat je het woord 'autistische' alleen gebruikt omdat het zo lekker klinkt, maar dat je er daadwerkelijk ook iets mee bedoelt dat met de betekenis van dat woord verband houdt.

'Jouw liedjes zijn als de schilderijtjes in de tandartsspreekkamer' zegt hij tegen Joan Baez. Zij valt even stil na deze beledigende woorden en repliceert dan ' jij bent eigenlijk best wel een klootzak."

Dylan geeft er blijk van geen idee te hebben van de uitwerking van zo'n opmerking en dus zijn onvermogen zich te verplaatsen in haar.

Syndroom van Asperger - Wikipedia - nl.wikipedia.org

Niet mee eens. Ten eerste weet Dylan wel degelijk in deze film wat de uitwerking van dat soort opmerkingen is. Ten tweede is Asperger wel war complexer dan de lompe versimpeling die je er nu van maakt.

Waaruit blijkt dat Dylan in deze film de uitwerking van deze opmerking weet?

Er zijn veel meer aanwijzingen in de film. Hij voldoet niet aan de sociale code die min of meer voorschrijft dat in een relatie je iets over je persoonlijk verleden vertelt en dat je bijdrage aan die relatie meer moet inhouden dan enkel en alleen gitaargepingel. Uiteindelijk moet hem in zeer duidelijke taal medegedeeld worden dat hij moet opdonderen waarschijnlijk omdat hij moeite heeft met het interpreteren van 'onduidelijke 'signalen" van anderen. Zijn gezichtsuitdrukking laat zich moeilijk lezen en het liefst verbergt hij zich achter zijn zonnebril. Hij heeft zich helemaal toegelegd op één ding en dat is liedjes maken waar hij heel erg goed in is.

Is dit ook interessant als je niet zo veel met Bob Dylan hebt?

nee