Sing Sing (2023)

Nieuwe A24 release!

Trailer

Vanaf 24 oktober 2024 in de bioscoop (Splendid Film)

Een film met een dertien-in-een-dozijn verhaal waarbij iemand met anderen een project wil opzetten dat dan wel/niet/wel/niet/wel lukt, maar dat verder in geen enkel opzicht vernieuwend is. Geen komisch randje, geen plotwendingen, cinematografisch niets bijzonders, etc.

Van het acteerwerk moest de film het ook niet hebben, maar de cast blijkt grotendeels uit de daadwerkelijke personen te bestaan. En aangezien het over toneel gaat, krijg je dus eerder toneelschoolacteerwerk dan overtuigende emoties.

Vervelen deed het toch ook weer niet, dus een zware onvoldoende wil ik niet geven.

In NYC gezien. Je kunt in Amerikaanse bioscopen een hele contraption krijgen om ondertiteling voor doven en slechthorenden mee te kunnen lezen; een soort telefoon met Subcatch op een flexibele statief. (Ik had de vertoning met open ondertiteling gemist.) Werkte als een zonnetje. Wel soms aanpoten om het bij te houden als er snel gepraat werd.

Sterk. En ik vond het acteerjuist juist zeer overtuigend.

Jammer dat deze zo onder de radar door lijkt te gaan, hopelijk komt dar nog verandering in.

4,1*

EDIT: vanaf 23 januari 2025 in de bioscoop

Ah, een film over theater (wat hebben filmmakers toch altijd een zekere liefde voor theater?) en dat vertaalt zich ook in de film: dit ding had net zo goed op de planken gespeeld kunnen worden. Met het medium film wordt echt niets gedaan. Geen bijzondere shots, geen bijzondere fotografie, niet speciaals dat met de camera of montage wordt gedaan. Zelfs dat dit afspeelt in de gevangenis komt nauwelijks naar voren. Een enkele keer als bewakers weer eens een kamer overhoop halen met de doorzoeking of als men praat over vrijlatingen etc.

Het onderwerp is aardig en Domingo heeft je van nature met zijn uitstraling en stem je sowieso al mee dus dat zit meestal wel goed. Naast dat hij nog wel wat gevoel legt in zijn rol. Alleen jammer dat de film dan weer een redelijk voorspelbaar verloop kent met ergens na 2/3 de emotionele uitbarsting. Dus verrassen doet de film ook nergens. Door het innemende acteerwerk nog wel uit te zitten maar dat is het dan. 2,5*.

Sing Sing is een zwaarbewaakte gevangenis voor zware criminelen. John “Divine G” Whitfield [Colman Domingo] zit een levenslange gevangenisstraf uit en is een van de oprichters en vaandeldragers van een toneelgezelschap voor gedetineerden dat twee keer per jaar een toneelstuk opvoert. Zijn hoop op vervroegde vrijlating is gegroeid sinds een tape is opgedoken waarin een andere gevangene bekent verantwoordelijk te zijn voor de moord waar Divine G voor is veroordeeld. Clarence “Divine Eye” Maclin (die zichzelf speelt) is de nieuwkomer in de groep die dankzij toneel een persoonlijke transformatie doorgaat met Divine G als mentor. Sean San Jose (als Mike Mike) en Paul Raci (als regisseur Brent Buell) zijn de enige andere acteurs, de andere mannen spelen zichzelf. De authenticiteit en de ontspannen sfeer (ongebruikelijk voor een gevangenisfilm) geven dit iets extra’s, maar het scenario is helaas nogal conventioneel, de ontknoping is stroperig met zijn gemanierde spel wordt Domingo weggespeeld door Buell en “Divine Eye”.

Ah, mooi.

Hier was ik echt benieuwd naar. Dit zijn echt de films waar ik de mening van mrklm erg belangrijk bij vindt. 3,5 ster, ik ga deze film zeker zien.

Aangename film, met een apart sfeertje in de gevangenis.

Voor de tweede keer gezien in de bioscoop.

Paul Raci is uitstekend gecast als regisseur, net als de overige acteurs.

The " close your eyes" scenes in de groep, waren emotioneel rakend voor mij.

Fijne soundtracks ook.

Een aanrader.

3,5 *

Het moet zowaar de gevangenisfilm zijn waarbij ik nu toe het minst aantal bewakers heb gezien. Vooral binnen de muren dan was het echt zoeken naar cipiers. Ik had ook de indruk dat iedereen vrijwel harmonieus met elkaar samenleefde. Het wordt vrij rooskleurig voorgesteld allemaal.

Nuja, hier en daar ook een aantal rake thema´s zoals wanneer eenieder zijn ziel blootlegde en aan de groep uitte hoe hun dromen eruit zagen ging of waar ze hadden willen zijn. Ook confronterend was het verhoor bij de commissie om vervroegd vrij te komen.

Best wel een interessante aanpak van filmgenre waarbij het programma van het toneel centraal staat. Leuk om te zien hoe sommigen hier volop in opgingen.

Ergens in deze film zat iets uitdagenders verborgen, maar dat is het toch niet. Het scenario veelal nagespeeld door de echte acteurs is daar te conventioneel voor en zo doet de film bijna alles on cue. De verstoringen van de roze wolk komen allen van buitenaf en op de momenten dat je ze aan voelt komen . Uiteindelijk sympathiek maar conventioneler en gladder dan waar de vorm om vroeg. Ik merk terwijl ik dit schrijf dat de film wat negatiever in mijn hoofd zit dan op donderdag toen ik hem zag. Ik ga een halfje terug. Al vind ik de redding die je kunnen uiten door kunst kan bieden wel degelijk geloofwaardig.

Sing Sing - Fast Forward review

Bespreking uit Sing Sing - ikruikversemosterd:

"Ik heb lang gezocht naar de juiste woorden om mijn waardering voor Sing Sing te beschrijven, het ontroerende gevangenisdrama over de deelnemers van het RTA theaterprogramma. Eén regel bleek genoeg. En die kwam zowaar uit de film zelf. Een zeer korte “recensie” die goed samenvat waarom Sing Sing mij vol in het hart raakte. Het gaat om dit licht poëtische citaat, uitgesproken door Sean Johnson, die in zekere zin zichzelf speelt:

“We here to become human again, to put on nice clothes and dance around and enjoy the things that is not in our reality.”

Dat is exact wat Sing Sing representeert. De vermenselijking van geharde criminelen. Sing Sing gaat over het willen vergeten van pijn en trauma’s, het snakken naar een beetje hoop in het uitzichtloze en monotone gevangenisleven. Het podium biedt die mogelijkheid. Zelfs de stugge Clarence Maclin ontdooit in het spotlicht. De beste scènes spelen zich af tijdens de repetities en acteeroefeningen, als iedereen zich comfortabel genoeg voelt zijn diepste verlangens, dromen en ambities te delen.

En dan denk ik, achter die boevenmaskers schuilen eigenlijk geknakte levens. De mannen zitten met een reden achter de tralies. Maar ze blijven wel mensen.

De perfecte woorden voor een nagenoeg perfecte film."

Gevangenissen zijn interessante oorden. In gevangenissen heerst een strenge discipline waaraan niemand uit vrije wil onderhevig wil zijn. De gevangene wordt altijd geobserveerd en is gedwongen om steeds dezelfde strikte rituelen uit te voeren. Het is een dankbare setting om een verhaal te vertellen dat groepsgedrag thematiseert en een enkele figuur uit de groep nader belicht.

Het verhaal draait om een theatergroep. De film is op waarheid gebaseerd. In hoeverre dat klopt, weet je natuurlijk niet, maar feit is wel dat er in de Sing Sing Correctional Facility in de staat New York een programma is opgezet met de naam “ Rehabilitation Through The Arts”. Het doel van dat programma is dat gevangenen zichzelf door middel van kunstzinnige workshops beter gaan leren kennen. Kunstzinnige ontplooiing schijnt hen te helpen om beter voorbereid de wereld buiten de gevangenis weer in te stappen.

De protagonist is een fictief karakter. Andere elementen zijn dat niet. De authenticiteit is er bij gebaat. Zo werd de film in diverse voormalige gevangenissen opgenomen. Ook worden de meeste rollen vertolkt door echte gevangenen. Het is daarnaast opmerkelijk en verfrissend dat de film niet met de gebruikelijke clichés komt aanzetten. Geen geweldsscènes. Geen opschudding op de binnenplaats of in de eetzaal. Regisseur en schrijver Greg Kwedar kijkt achter de clichés.

Hij legt de nadruk op de gevangene als mens. Niet dat dit een diepzinnige portrettering van de karakters oplevert. Nee, helemaal niet. Kwedan knaagt slechts aan de oppervlakte van de personages. Die insteek zal met pragmatisme te maken hebben. Het aantal karakters dat een belangrijke positie in het verhaal inneemt, is gewoon te hoog om op individuele basis dieper onderzoek uit te kunnen voeren. En de protagonist? Voor hem geldt dat hij in de loop van de film steeds minder als protagonist herkenbaar is. In beginsel is hij de drijvende kracht achter de theatergroep. In de loop verdwijnt dat beeld meer en meer en wordt hij deel van het geheel en even zichtbaar als de andere personages.

Sing Sing is een krachtig gevoelsdrama dat zonder kitscherige pretenties emotie oproept en de kijker weet te overtuigen dat achter iedere gevangene een mens schuilt. Sing Sing is een boeiende film die weet te prikkelen en te ontroeren. Goeie film.

Ondanks een wat voorspelbaar plot is dit toch een prachtig drama, met veel empathie gemaakt en behoorlijk ontroerend dankzij een voortreffelijke cast. Je zou niet zeggen dat slechts drie van de acteurs professionele acteurs zijn. Maclin steelt zelfs vaak de show tegenover een Domingo die weliswaar ook weer sterk is (en wel echt een beetje een typetje speelt), maar zijn charisma veel van het werk laat doen. Raci vond ik ook weer geweldig.

Je krijgt overigens nooit het idee dat het verhaal zich in een soort fantasiewereld afspeelt, ook al is dit uiteindelijk wel best een feelgoodverhaal met een onbeschaamd hartverwarmend einde. Juist omdat er zoveel tijd met het theatergezelschap wordt doorgebracht komt het altijd extra sterk en haast vreemd over als we ze allemaal ineens weer in hun cel of elders in de gevangenis zien. De film is verder ook best overtuigend als een pleidooi voor het belang van kunst.