Saltburn (2023)

Haha, wat een heerlijk begin van het nieuwe jaar. Zeer absurd, veel zwarte humor en ja, zeer geil. De scene bij het graf...

Zo saai ik viel bijna in slaap

Ik snap de ophef niet want je ziet echt niets schokkends of bijzonders

Het enige mooie is de muziek

Leuk, bizar en grotendeels behoorlijk originele film.

Ook cinematografisch een mooie film waar op een prachtige manier gebruik wordt gemaakt van de mogelijkheden van Dolby vision.

Na het sterke Promising Young Woman opnieuw een bijtende satire van Emerald Fennell, fijne regisseur wel. Leuk geacteerd door Keoghan en Pike, maar alle acteurs komen wel uit de verf (al is de bijrol van Mulligan wel heel mager). Mooi stijlvol gefilmd en prima soundtrack, al ben ik niet zo enthousiast over het slotnummer, dat vond ik vroeger ook al een saai liedje.

Wel jammer dat er een veel te uitleggerig einde aan is gebreid, waarin Oliver zijn hele snode plan tot in detail uitlegt- dat was onnodig. Een beetje meer vertrouwen in het publiek volgende keer s.v.p.

Wow, we zitten net in 2024 en nu al meteen verrast door dit pareltje! Heerlijk psychologisch drama met een geweldige Kheoghan (met dit soort rollen gaat hij nog vele prijzen winnen!). Grotendeels gefilmd op een landhuis van een mega rijk gezin in Engeland. Soms over the top en daardoor heerlijk....

4*

Inktzwarte film over een buitenbeentje (Barry Keoghan) die door een aristocratische medestudent (Jacob Elordi) voor de zomer wordt uitgenodigd op het uitgestrekte landgoed van zijn familie. Bijzonder goed gespeeld en fraai opgebouwd, met een mooi gebruik van muziek en aantrekkelijk camerawerk. De satirische aspecten van het script werken een hele tijd naar behoren, totdat de boel tegen het einde wel erg over de top gaat en het allemaal niet meer serieus te nemen valt. Vermakelijk blijft de film echter zeer zeker. Keoghan is subliem in de hoofdrol.

Wat een lovende reacties zeg... Vond het zeker een aardige film, maar geen topper. Heb er wel om gelachen ja, maar absurd of vlijmscherp zou ik het verhaaltje niet noemen. Eerder een wat voorzichtige allemansvriend. 6/10*

Net als in Promising Young Women wordt er een spelletje gespeeld met sociaal-maatschappelijke rollen. Dit keer wordt het een stuk grootser aangepakt, en dat maakt de film helaas wat stuurloos. Het ontwijken van cliché's wordt tot sport verheven, maar met welk doel precies? Dat mag de pret echter niet drukken, door alle typetjes en absurde situaties wel erg vermakelijk namelijk. En een audiovisueel feestje, wat een schitterende beeldcomposities zeg!

Net als Promising young woman overgewaardeerd. Veel potentie, maar subtiliteit is ver te zoeken en ook deze film leent net iets teveel elementen van andere films (terwijl het pretendeert vernieuwend te zijn). Nee doe mij dan maar The killing of a sacred deer of The Menu.

Op zich wel aardig, maar had het idee het allemaal al heel vaak gezien te hebben. Van All About Eve tot the Favourite. Ook het eind is mega voorspelbaar, wellicht wel doordat het weinig origineel is uiteindelijk. Veel sterke scènes, maar ook af en toe wel wat nadrukkelijk op zoek naar controverse. Wel leuk geacteerd en goed in beeld gebracht.

De tweede parel die ik het afgelopen jaar heb mogen aanschouwen, de eerste was DogMan van Besson, nog even en ik kan een piepklein parelkettinkje in mekaar knutselen.

Ook hier een portret van een buitenstaander; een van de 12 archetypes van Jung, de outlaw, de rebel die verlangt naar wraak en revolutie maar ook een zwakheid met zich meetorst, namelijk misdaad of overstappen naar de duistere kant.

Keoghan speelt weer eens fantastisch, wat een genot om naar dat karakteristieke hoofd te kijken. Maar sowieso die hele houding van hem, dat schuchtere, en tegelijk ook iets ondeugends alsof hij iets aan het beramen is, onder het mom "stille wateren..".

Hij zuigt de camera naar zich toe.

Het laatste halfuur vond ik 't sterkst. Het is weliswaar een groot filmcliché: de hippe dansvloer scène, maar hier is ie erg cool gedaan vind ik; Keoghan in een betoverend blauw neonlicht met een gewei(tje) op zijn hoofd, met Loneliness van Tomcraft dat door de ruimte schalt. Muziekkeuze vond ik een beetje te bedacht, Murder on the Dancefloor heb ik nooit wat aan gevonden, maar zorgt wel voor een toepasselijk zinnetje "Gonna burn this goddam house right down!".

Die hilarische scène op het graf, ik heb me rot zitten lachen.

Als kers op de taart worden we tot slot nog getrakteerd op een poedelnaakte Keoghan die vrolijk, ongecensureerd door de enorme vertrekken van dat schitterende landhuis danst.

Heb de film moet ik eerlijk bekennen op een wel erg laat tijdstip gezien en eigenlijk zou ik 'm nog een keer moeten/willen zien, als ik wat helderder ben, wat absoluut geen ramp is.

Kent u "The Talented Mr. Ripley"? De makers van Saltburn wel. Mr. Ripley heet nu Oliver Quick, zijn streken zijn hetzelfde. Je moet wel eerst de film uitzien om tot die conclusie te komen want het verhaal ontwikkeld zich bijzonder traag. Op enkele bizarre erotisch getinte scènes na valt er niet heel te beleven. De film draagt het predicaat komedie, helaas heb ik nergens kunnen lachen of het moet zijn om de totaal verknipte familie die woont op het landgoed Saltburn. Volgens mij heeft het met zwarte humor weinig van doen. De film intrigeert wel en mede door de hoge kwaliteit van acteren blijf je toch kijken.

Blijkbaar is het een nieuwe trend om films een kunstzinnig tintje te geven door te kiezen voor het beeldformaat 1:1,33 alsof je naar een ouderwetse beeldbuis zit te kijken. Ook onlangs uitgekomen films als The Whale en Maestro hebben dit vervelenden formaat. De film Saltburn oogt als geheel heel fraai, alsof er gebruik is gemaakt van Technicolor techniek, maar in breedbeeld was dit ongetwijfeld nog mooier geweest.
Saltburn wordt mijn inziens onterecht nogal opgehemeld, bij tijden is het langdradig en saai. De ontknoping is nog het leukste van de film en tegelijk ook ontluisterend omdat je dan weet dat je naar een remake van Mr. Ripley hebt zitten kijken.

Talented mr. Ripley is ook een goede connectie, had ik zelf nog niet bedacht. Het is écht weinig origineel helaas.

Emerald Fennell scoorde goed met haar debuut, de thrillerkomedie Promising Young Woman (2020). Een verrassend leuk debuut. Ik was derhalve erg benieuwd naar haar tweede film en werd niet teleurgesteld. Saltburn is het bekijken zeker waard.

Saltburn is wederom een mooie mix van thriller en komedie. Een bijzonder amusant verhaal over een briljante student Oliver van arme komaf die in Oxford studeert en bevriend raakt met de rijke Felix die hem uitnodigt om een paar dagen bij hem en zijn excentrieke familie woonachtig in een prachtig kasteeltje door te brengen. Vervolgens ontwikkelt zich een film waarin duistere scènes worden afgewisseld met luchtige scènes.

In Saltburn draait het verhaal om de verhouding tussen twee sociale klassen. Oliver past niet goed tussen de elite van Oxford en Oliver past niet goed binnen de entourage van de rijke familie. Hij wordt geduld, maar hoort niet echt bij de incrowd. Met deze gegevens zou de film gemakkelijk het spoor van een sociaal drama kunnen volgen. Dat gebeurt echter niet. Saltburn doet veel meer denken aan een film als Gisaengchung (2019) waarin een arme luis het huis van rijke lui op nonchalante wijze infiltreert.

De film bouwt het verhaal op rondom een impliciete vraagstelling. Wie gebruikt eigenlijk wie? Is Oliver een parasiet of is de familie die geld verdient zonder de handen vuil te maken en anderen voor zich laat werken een parasitaire familie? Best intrigerend en de vraagstelling levert een vermakelijke film op. Hier en daar permitteert de film zich een paar verrassende wendingen, maar die zijn niet heel gecompliceerd. De film is gemakkelijk te volgen. Misschien is ie soms zelfs wat voorspelbaar. Het is de film vergeven. De film als geheel kijkt prettig weg en vermaakt uitstekend.

Barry Keoghan die de rol van Oliver op zich neemt, is goed. Zijn personage is zowel de figuur waarmee de kijker zich kan identificeren als de figuur die de kijker een onaangenaam gevoel bezorgt. Een ander opvallende rol is de rol van Richard E. Grant als het hoofd van de familie. Het hoofd is een schertsfiguur die door Grant heerlijk schmierend wordt vormgegeven. De overige grote en kleine rollen zijn eveneens plezierig ingevuld. Prima personages in een prima verhaal. Het enige dat je de film kwalijk zou kunnen nemen is de ietwat lange speelduur van 130 minuten, die uitnodigt tot soms te langgerekte scènes die best iets compacter uitgewerkt hadden mogen zijn. Verder niets dan lof.

Grotesk is denk ik het juiste woord voor deze film; echt geweldig. Heerlijk Engels ook.

Niet zo goed als Promising Young Woman maar wel opnieuw een markante film van Emerald Fennell

Wat een aangename verrassing deze inktzwarte tragi-komedie. Prachtig script, geweldig camerawerk, mooie plaatjes, goede soundtrack en zeer goed acteerwerk. Keogahn speelt de sterren van de hemel, maar ook alle bijrollen zijn echt geweldig, vooral de butler. Heerlijk, die gezichtsuitdrukkingen van die man.

Ik heb zoveel films gezien dat ik me vaak afvraag of er nog één is die me kan verrassen; nou, dat deed deze film! Ik had het einde echt niet zien aankomen. Vier en halve ster.

Tegek! Fijne zwarte komedie, goed gespeeld en geregisseerd. De kijker weet het eerste uur niet waar het naartoe gaat, om vervolgens over te gaan op en soort intruder/huurmoordenaar plot en vervolgens feestelijk te eindigen. Knap dat ze je toch steeds laten gissen waar het nou eigenlijk heen gaat. Helaas is de plotwending op het einde al wel snel duidelijk. Maar Keoghan zet hier de beste badguy in de afgelopen 10 jaar neer. Ik heb ook erg veel gelachen. 4,5*

In eerste instantie wilde ik deze film 4,5* geven, maar na een nachtje rusten heb ik besloten dat een 4* genoeg is.

Saltburn heeft zoveel hype, de helft van mijn gay vrienden hebben hem gezien en waren er lovend over. Is de film goed? Ja. Hij is zelfs geweldig. Emerald Fennell heeft opnieuw bewezen dat ze een gevatte en bekwame regisseur is die niet bang is om gevoelig materiaal te behandelen en het op een nieuwe en frisse manier te brengen.

Ten eerste is deze film prachtig. De beeldverhouding is puur als stilistische keuze gebruikt en dat zou pretentieus kunnen overkomen. Dat is niet zo, want elk beeld is prachtig. Ik heb me vaak vergaapt aan de composities, de kadrering, de camerabewegingen en de belichting. De camera die ongemakkelijk lang blijft hangen op een vreemd moment en precies weet wanneer hij naar de volgende scène moet gaan en wanneer niet. De badkuip en dat gedoe in de aarde, bijvoorbeeld. Verdorie, dat was goed spul.

De eerste akte voelde ongemakkelijk vergelijkbaar met mijn eigen ervaringen op school en dat is een deel van de reden waarom ik het leuk vond. Het was confronterend maar ook troostend. In de tweede akte ging het een beetje bergafwaarts. We begrijpen de premisse, kennen elk personage en ik had het gevoel dat de film aanvankelijk niet wist waar hij heen moest. Een homo-erotisch liefdesverhaal, een mysterieuze psychologische thriller, een zwarte komedie? Het voelde te rommelig.

Gelukkig maakte de derde akte alles goed, want dat was topcinema. Spannend, ongemakkelijk, hilarisch, gênant. En dat laatste shot zal me de rest van mijn leven blijven achtervolgen op alle mogelijke goede manieren. Oké, dat klonk best wel creepy.

Soms viel mijn aandacht een beetje weg. Maar dan kwam er een geniaal staaltje filmwerk langs om me er weer in te trekken. Het is een verzameling geweldige scènes met mindere scènes om ze samen te binden.

Jacob Elordi is geweldig, maar de echte MVP is Barry Keoghan. Laten we hem de komende jaren nog wat meer in de gaten houden.

4*

Ik ging hier ook totaal blind in en dat werkte prima. Lekker quirky filmpje dat de hele speelduur weet te boeien.

Ik lees hier een hoop vergelijkingen met andere films maar degene die er voor mij het dikst op lag, lees ik hier niet. Namelijk Teorema (Film, 1968) . Het lijkt wel een soort moderne remake.

Verder een uitstekende cast (Richard E. Grant!) en heerlijk diverse soundtrack (Rent!) die de bij vlagen wel erg onlogische en gezochte verhaallijn wel redelijk maskeren. Ook een bizar slechte (expres?) belichting.

Zwartgallige humor met sterke momenten. Fantastische humor zoals de politie en het doolhof. Het zijn de zeer kleine zinnen en scènes die t m doen. Desondanks ook wat minpunten, want zijn positie en rol op de universiteit en op het landhuis stroken niet met elkaar. De underdog positie is prima, maar daar blijft t ook bij. Misschien zijn er wel scènes met de wiskunde-nerd eruit gehaald, want er ontbrak iets. Verder zijn een aantal scènes te absurd en ongepast (geen spoilers hier) dat het de film flink omlaag haalt. Het doet het verhaal niet goed en leidt behoorlijk af.

Tja, wat hier van te vinden. Lange tijd had ik geen idee waar ik naar aan het kijken was, maar tegen het einde aan wordt het er dan ook wel weer heel vingerdik bovenop gelegd. De minuscule uitleg wat Oliver allemaal gedaan heeft was wat mij betreft niet nodig. Daar had naar gehint mogen worden, maar ik had dat liever ambigu gezien. Nu bleef er op het einde weinig meer over waar ik nog over kon blijven nadenken. Barry Keoghan vind ik één van de sterkste acteurs van zijn generatie - en neemt ook steevast interessante rollen/projecten aan - maar deze rol weet hij niet hélemaal te verkopen. Of misschien net helemaal wel, en ben ik gewoon geen fan van het personage, even goed mogelijk. Moeilijk te zeggen in dit geval. Er zit gewoon weinig dynamiek in het personage; het is een vrij eenzijdig traject van vreemd en onsympathiek naar nog vreemder en onsympathieker. Jacob Elordi vond ik prima, maar het zijn vooral Rosamund Pike en Richard E. Grant die vollédig doorhebben in wat voor film ze spelen. Absoluut hilarische acteerprestaties, vooral van Grant. Het is de zoveelste film waarin de snobistische, wereldvreemde eliteklasse er volledig door wordt gehaald, maar heel veel dieps heeft Saltburn daar verder niet over te zeggen. Het zijn vooral Grant en Pike die dat doorhebben, en acteren alsof dit pure camp is. Wat het ook is. En daar plak ik verder absoluut geen negatief oordeel op; dat heeft zeker z'n bestaansrecht in cinema.

Dan komt het relatief lagere oordeel er vooral op neer dat ik écht niets had met het personage van Keoghan, dat de film weinig te zeggen heeft en dat het einde veel te hard wordt voorgekauwd. De expliciete weirdness pakt voor de rest nog wel leuk uit, visueel een fris filmpje, en het onvoorspelbare was een plusfactor voor het grootste deel van de film. Maar het laatste kwartier haalt het voor mij van een 3.5 naar een 3*.

Gezien die discussie over Common People is dit wel een leuke woordspeling.

Overigens ging dat nummer vermoedelijk over de vrouw van oud-minister Varoufakis: Greek finance minister responds to claim that wife was inspiration behind Pulp hit | Pulp | The Guardian - theguardian.com

Moeilijk om deze film te beschrijven zonder te spoilen, maar toch een poging.

Oliver leert Felix kennen op Oxford. Felix is super populair en Oliver valt eigenlijk ook voor hem en doet er alles aan om bij hem in de buurt te zijn.

De jongens worden vrienden en als de zomervakantie nadert wordt Oliver door Felix uitgenodigd om naar zijn landgoed <vul titel in> te komen.

Felix zit goed in de slappe was en zijn familie ook.

Daar worden we geconfronteerd met de misschien wel disfunctionele familie wat allerhande leuke scenes oplevert. Typisch Engels is ook dat er nooit direct iets gezegd wordt en dat als het op gevoelens aankomt men liever over de smaak van de taart praat dan over wat er zich werkelijk afspeelt.

Uiteindelijk blijkt dan toch dat de vork anders in de steel zit dan waar je als kijker in meegenomen wordt.

Dit is ook het type film waarbij elk frame een prachtige foto op zichzelf is. Let er maar es op! Soms vraag je je wel af of dat echt nodig was.

Met de 2 uur en ongeveer 10 minuten kijkt de film mooi weg, maar eenmaal klaar besef je dat het een middel was om het einde uit te leggen, en dat er in de tussentijd eigenlijk niks aan de karakters is veranderd of ontwikkeld. Iedereen is nog precies zoals ze geïntroduceerd werden. Ook vraag ik me af waar de sex gerelateerde scenes voor bedoeld waren. Nu komt het over alsof ze puur zijn om de kijker wat ongemakkelijk te maken met homo-erotische toespelingen. Dat wordt wel prachtig gepresenteerd door Barry Keoghah. Hij gaat er vol voor. Mooi om te zien.

Dat maakt voor mij dat deze film de 7 niet overstijgt, al zou een 8 voor de durf ook niet onterecht zijn, maar dat is meer omdat we in een wereld leven waarin weinig risico's genomen worden op filmgebied iets waar je blijkbaar bij Amazon af en toe nog es verrast kunt zijn.

Bij het einde riep ik dan ook hardop: dat is typisch Amazon! De kijker mag raden wat daar gebeurde, het deed mij in ieder geval aan The Boys denken.

Fenomenaal! Met name genoten van Barry Keoghan... erg interessante verschijning die mijn aandacht bleef trekken. De film deed mij met momenten denken aan Parasite tijdens het kijken. Tof camerawerk en gebruik van kleur, soundtrack heel toepasselijk. Mooi man!

Okay. Hier en daar shockerend om shockerend te zijn zoals wanneer Oliver de badkuip gaat uitlikken. Dat had verder geen toegevoegde waarde voor het verhaal, misschien meer om aan te tonen wat een weirdo het wel niet is.
Sfeer is goed en de karakters ook prima.

Langdradige en saaie vertoning. Typisch een film die zomaar een berg Oscars zou kunnen krijgen.

Murder on the dancefloor na ruim 20 jaar weer hit in Nederland dankzij naaktscène in film | Show | AD.nl

Nul nominaties.

Leuk gefilmd, maar inhoudelijk niet eens zo heel boeiend of bijzonder. Het eerste halfuur is nog het beste. Vooral de eenzaamheid van Keoghan wordt mooi getoond ook vooral door zijn innemende acteerwerk. Sfeervol, leuk geschoten, boeiend. Eenmaal richting het landhuis wordt een en ander wat absurder en weet lang niet altijd te boeien, sommige passages zijn zelfs saai te noemen. Ook kreeg ik het idee dat al veel vaker te hebben gezien alleen doet de film voorkomen alsof ze volstrekt origineel is. Niettemin zit er genoeg sterks en moois in, vooral visueel, voor een goede voldoende. Maar was iemand nu echt ondersteboven van dat einde? 3,5*.