Hardcore Never Dies (2023)

Samenvattend: simpel verhaal, matige acteerprestaties. Het was zo voorspelbaar allemaal. Het inkijkje van de gabber cultuur kwam amper aanbod en de ripdeals en het drugsgebruik waren de hoofdthema’s van de film. Het einde was ook erg makkelijk afgewerkt 2,5* en dat vooral door de muziek

Jammer, beetje een teleurstelling voor mij. Speciaal gaan kijken met mn ouwe gabber met wie ik vroeger hardcore feesten af ging.

Dit is helaas geen film die over de hardcore scene gaat. Maar een vrij standaard verhaaltje wat zich afspeelt in de hardcore tijd.

Heb me hier uitstekend mee vermaakt, lekkere 90's sfeer en vette beats.

Oei. Tegenvaller zeg. De setting is aardig, acteurs aardig, maar verhaal is erg dun en einde verdient veel beter.

Jim Taihuttu zal vast van alles gedacht hebben bij het maken van deze film, maar niet om eens een origineel verhaal te vertellen. Dit is echt een zoveelste verhaaltje van iemand die middels familie of vrienden verzeild raakt in een crimineel milieu maar de film is ook niet meer dan dat. De gabberscene is niet meer dan achtergrond. Wel een waar alle gabbers criminele cokesnuivers zijn. Althans, geen idee wat Taihuttu hier anders mee duidelijk wilde maken. Inhoudelijk niet boeiend (en soms zelfs op het irritante af voorspelbaar) en ook weinig bijzonder geacteerd. Af en toe aardige sfeerbeelden en mooie dromerige stukjes maar al met al is het veel te weinig. 1,5*.

Wat een bizar marketing budget heeft deze film zeg. Nog steeds komt dit in ieder reclameblok voorbij.

Haha inderdaad. Dan denk ik altijd meteen dat het wel een slechte film moet zijn.

Wel wat te oud voor zijn rol maar wat een prima gabberkop heeft die Deddes toch. Vond ook rest van de cast eigenlijk best goed. Qua plot is Hardcore Never Dies totaal niet origineel maar volgens mij ging het de makers daar niet om, ze wilden een film maken met Rotterdam van de jaren 90 met z’n gabbercultuur als setting. En dat werkt, want hoewel ik destijds weinig moest hebben van gabber riep het toch nostalgische gevoelens op. De nineties waren toch wel erg leuk met al die subculturen en muziekstijlen.

Toch wel flink teleurgesteld. Alle argumenten daarvoor zijn al eerder gegeven.

Redelijk te bekijken verhaal door het tijdperk waarin het is verwerkt, maar het slaat de plank een beetje mis wat betreft de gabberscene. De mini-docu en trailer leggen nadruk op die tijd, terwijl de film alleen maar over drugs en gangs gaat.

Aardige film. Het verhaal heeft op zich wel wat met de gabberscene te maken maar gaat toch meer om de handel erom heen. De uitwerking kan er mee door. De film begint wat stroef en heeft wat moeite om op gang te komen. Na een kwart komt de vaart er pas in en wordt het ook best spannend. Het is wel wat voorspelbaar allemaal. Het acteerwerk is best aardig. Visueel valt er weinig aan te merken. 3.0

Je verwacht een mooie inkijk in de oude hardcore scene. Je krijgt een zwak voorspelbaar crimineel verhaal.

De beste hardcore zit achterin de aftiteling.

Alleen qua omgeving, de kamerinrichting, de oude bus, de nog in aanbouw zijnde Erasmusbrug, dat ziet er allemaal prima uit.

Niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Ik dacht om de één of andere reden dat 'Hardcore Never Dies' (2023) een komische actiefilm zou zijn, maar het is meer een sociaal-realistisch drama met gabberthema. Voor zo'n 90's nostalgiefestijn is het ook best een treurige film als de kale koppen, bomberjacks en sportschoenen onderdeel zijn van een mistroostige wereld vol ectasypillen en georganiseerde misdaad. Of zoals broertje Michael (Joes Brauers) door grote broer Danny (Jim Deddes) wordt meegezogen in een wereld die mijlenver afstaat van hun Rotterdamse arbeidersmilieu. Het is duidelijk dat regisseur Jim Taihuttu veel respect heeft voor deze muziekstroming in de sympathieke manier waarop hij klassieke muziek in hardcoremuziek laat overlopen. Hun beider vermogen om buiten jezelf te treden en als individu te verdwijnen in de klanken of het saamhorigheidsgevoel van dansen.

Aardige film, leuk natuurlijk ook door de bekende hardcore platen en de weergave van de 90's feesten regio Rotterdam. Kwa verhaal is het maar matigjes en wat mij meeste stoorde; film eindigt gewoon zomaar??

Toch kijkt wel leuk weg, 3*

De titel is een beetje misleidend, dus verwacht geen film over de gabber-cultuur van de jaren '90. Dit is hoofdzakelijk een misdaaddrama dat zich afspeelt tegen de achtergrond van die cultuur. De film begint sterk, met een hilarische openingsscene, maar gaandeweg komt de klad er helaas een beetje in. Plot en personages zijn aan de voorspelbare kant en het script mist diepgang, waardoor één en ander uiteindelijk een beetje blijft steken in goede bedoelingen. Het einde is ook wat afgeraffeld. Aan het akteerwerk ligt het in ieder geval niet; vooral Jim Deddes als foute broer Danny is geweldig. En tijdsbeeld en sfeertekening zijn eersteklas.

Het kwam allemaal een beetje geforceerd en amateuristisch over en een film over de hardcore scene was het ook nauwelijks. Had eerder 't idee naar een extra lange aflevering van van God los te kijken. Het gek*nker mocht wel iets minder maar dat hoort er nou eenmaal bij. Heb me geen seconde verveeld dus ze hebben toch iets goed gedaan. Geen hoogvlieger maar een laagvlieger wil ik 't ook niet noemen.

Taihuttu maakt de Nederlandse cinema great again.

We kennen hem nog van de uitzonderlijke NL-misdaadfilm Wolf. De Oost heb ik nog niet gezien, maar nu komt hij met een opzet wat voor mij een natte droom zou moeten zijn.

Jaren 90. Ik heb deze jaren maar als broekkie mogen meemaken, maar de muziekstijlen vlogen je om de oren. In Nederland was daarbij de gabbercultuur geboren. En daar moest toch ook echt eens een keer een film over gemaakt worden.

Taihuttu weet op de meest precieze en vakkundige manier dit tijdperk neer te zetten en lijkt dit ook met alle nostalgie en liefde gedaan te hebben. Oude televisieprogramma's, verpakkingen, materiaal, VW-autootjes, Nintendo, taalgebruik, kapsels, kleren, gedrag, taalgebruik (Tsja, die was in die tijd nog lang niet woke), de Erasmusbrug in aanbouw... Deze ingrediënten weten de film al te laten staan als een huis.

Michael is zeventien jaar en muzikaal. Zijn passie is pianospelen maar zijn ouders, en vooral zijn vader zien hem liever overuren maken in het welvarende arbeidsleven. Hij is de enige overgebleven zoon. Hij volgt zijn studie en werkt in de kassen. Maar op een dag staat zijn onterfde broer voor zijn neus. Hij valt meteen op met zijn ronkende Golf, kale kop en wat hij op de MP3-speler heeft opstaan.

Michael lijkt voor een keuze te staan. Het uitbundige leven binnen de gabberscene, of het saaie onderdrukte leven thuis? Hij gaat voor het eerste en laat zich helemaal inzuigen in een wereld van harde beats, eindeloos stampen, pilletjes... maar toch ook wel de misdaad.

Hij leidt een dubbelleven, maar toch bevalt de ene helft. Hij lijkt zijn broer meer te begrijpen en kiest voor hem.

Met hem en een gabberchick laat hij zich meevoeren in een dynamische achtbaan die op den duur ook risico's met zich meebrengt. Zijn broer staat nog onder druk te staan van een Molukse maffia die hem er steeds aan herinnerd dat hij nog een schuld open heeft staan.

Grappig was ook die scene in die snackbar, waar Danny concludeert dat het nummer Sweat over kontneuken gaat. En ook kan je op een gegeven ogenblik zien dat Taihuttu iets van de film Pusher heeft geleend.

Ik vond dit weer een nieuwe vooruitgang in de Nederlandse films. Het is Taihuttu gelukt om de kijker helemaal in de sfeer van die tijd te laten meetrekken en er hier toch wel een internationaal pareltje van te maken en hiermee ook nog mee te liften in de weinig besproken retro-hype van deze tijd.

Maar deze verdient een pluim.

4,5*

Cast is prima, 90s sfeer en details ook. Ik vind jammer dat er niet meer in zat. Dit was makkelijk een vier of zes delige serie geweest, met mooie verhaallijnen, maar nu is het verhaal flinterdun. Ook het einde stelt teleur. Zo’n open einde doet gewoon afbreuk aan het geheel. Er waren zoveel kansen voor meer diepgang, qua gabberscene, muziek, relatie, drugshandel - het blijft nu wat oppervlakkig.

Wat irritant dat die film ineens is afgelopen zonder einde!

Sterke opening en eerste half uur.

Uitstekende hoofdrolspeler.

Zwakke bijrollen en aan het einde was het budget op.

Ik vond dit wel een toffe film. De titel vind ik niet echt gepast bij de film. Je denkt door de titel een film te krijgen over de gabber cultuur, deze film speelt zich echter allemaal maar af tijdens de gabbers periode van de 90's, een verdere link met hardcore muziek is er niet echt. Gabbers, de muziek en gabberfeesten, maar gabbers en hardcore worden hier weggezet als crimineel en drugsgebruik en verder gaan ze niet op de scene in. Om die reden vind ik de titel niet passen.

Als misdaadfilm kijkt het prima weg en vond ik de film wel geslaagd. ook de 90s setting is verder erg leuk. Het einde vond ik dan weer wat minder, voelt zo plots, als de film midden in het verhaal stopt. Jammer.

Met name Jim Deddes zet zijn gabber personage nogal geforceerd neer.

En dat gevoel blijft overheersen gedurende gehele film.

Sowieso wordt er vrij matig geacteerd en dat komt de film eveneens niet ten goede.

Beetje gabber feesten, beetje misdaad en een moeizame poging om wat drama toe te voegen maken van deze " Hardcore Never Dies" een niemandalletje.

En dat is jammer. Met een wat strakkere regie en betere acteurs had hier meer uit te halen geweest.

2.5*

Prima hoor dat een film publiciteit krijgt maar je kan het ook overdrijven zeg. Er wordt nu al maandenlang extreem veel reclame voor deze film gemaakt (en dat zie ik niet perse als een pluspunt), en ik ga hem zeker een eerlijke kans geven, maar vrees toch dat mijn vermoedens gaan uitkomen. Ben benieuwd.

Het gebruikte aspect ratio van 4:3 biedt weinig ruimte voor perspectief en verbeelding. Hardcore never dies vertelt een platgeslagen verhaal op een weinig boeiende manier. Het script is mager en de dialogen zijn saai tot slaapverwekkend.

De openingsscene wekt hoopvolle verwachtingen die helaas niet worden ingelost, hetgeen volgt is helaas weer Nederlandse middelmatigheid. De film komt niet verder dan een weergave van een dystopisch sfeerbeeld van de jaren negentig, de gabberscene en aanverwante pillenhandel. Hoofpersonage is een weinig tot de verbeeldingsprekende 17 jarige met amper tekst en een ernstig gebrek aan karakter gespeeld door een 24 jarige.Joes Brauers doet zijn best maar er valt voor hem weinig eer te behalen. Alle aandacht wordt dan ook getrokken door Jim Deddes die ondanks alle tekortkomingen van de film toch een geloofwaardige dealer neerzet. Hij is dan ook het enige lichtpuntje in deze lowbudget film die zich in de marketing uitdrukkelijk richt op een gabber-minded publiek.

De achtergrond is interessanter dan het verhaal. Jim Taihuttu zet de gabberwereld geloofwaardig neer. Wat je vaak ziet bij dit soort nostalgie-films is dat alleen de dingen die in het collectieve geheugen zijn blijven hangen naar voren komen. Taihutu dook diep in de tijd, dacht aan alle details en koos niet alleen voor de hits, maar ook voor minder bekende gabbernummers (omdat je op zo'n feest natuurlijk ook niet alleen de classics hoorde). Ik las ergens dat alle kleding ook echt in die periode gedragen werd, dat er geen aussies in voorkomen die pas een paar maanden later op de markt kwamen. Er zit veel liefde in deze film, dat waardeer ik.

Jim Deddes is een geloofwaardige gek, maar waarom laat je iemand die niet uit Rotterdam komt een Rotterdammer spelen. Dat accent is het net niet helemaal en dat leidt dan toch af.

Verder heb ik niet zoveel met het genre 'domme gast doet domme dingen en komt daardoor in de problemen'. Het verhaaltje is nogal dun en kon mij niet echt boeien. Dat je er middenin valt en dat het ook niet helemaal wordt afgewikkeld vind ik dan wel weer leuk. Iemand voor me in de zaal riep na afloop, met enige afkeer in haar stem: 'Echt zo'n Cineville-einde'. Gelukkig wel, ja.

Eens met Drulko Vlaschjan.

Dacht dat de film een ode aan de Gabberscene zou zijn. De gecreërde sfeer van het tijdsbeeld en de feesten is voortreffelijk gedaan, maar het standaard misdaad-verhaaltje kan ik echt geen ode noemen... Hoe dan ook, het haalt de film een flink stuk naar beneden. 6/10*

Een niet onaardige film van Nederlandse makelij, maar waarom dat oude beeldformaat? De hele film voelde al jaren 80 aan dus wat mij betreft overbodig.

Sfeervolle misdaadfilm vol nostalgie.

Green street hooligans. Trainspotting. American history X. Zo maar een paar films waar ik aan moest denken tijdens mijn biosbezoek bij de Uitkijk in Amsterdam. Hardcore Never Dies is niet het meest originele verhaal, maar ik heb grotendeels geboeid gekeken.

De film start goed, en de eerste akte is geweldig. Alleen de opening monoloog al is fantastisch. Een beetje Choose Life, maar dan op zijn Nederlands. Dus lekker droogkomisch. Ik hou ervan.
Het middendeel van de film sleept, en lijkt een herhaling van zetten en subplots die eruit hadden gekund (wat was er nu met dat meisje, was ze zwanger, pleegde ze abortus, had ze een soa? Ik heb geen idee, het werd verder ook niet genoemd).
Het slot van de film voelde wat afgeraffeld aan, dat de paden van de broers uit elkaar zouden gaan had ik wel verwacht, (en dat de oudste het waarschijnlijk niet gehaald heeft) maar dit voelde wat onbevredigend.

De film heet Hardcore Never Dies, maar is meer een misdaadfilm dan een lofzang over de muziek. Nu zullen sommigen zeggen dat die twee verweven waren met elkaar, maar het merendeel van de gabbers zat niet tot over hun oren in de drugshandel.
De muziek staat duidelijk op de tweede plaats in deze film over de gabbercultuur. Want de film gaat vooral over escapisme en het loskomen daarvan, en hardcore slaat wellicht dan ook meer op de levenshouding van doorgaan en niet opgeven. Een ode aan de Hardcore muziek kan ik deze film niet noemen, als de film zich een aantal jaren eerder of later had afgespeeld had er andere muziek als soundtrack geklonken en en dat had voor het verhaal niets uit gemaakt.

Maar ondanks de kritiek wel een dikke voldoende. Ik hou nu eenmaal van films die zich in een bepaalde scene afspelen. Alsof je even kunt meekijken in een wereld waar je normaal niet komt. Of het nu hooligans, de maffia, skaters of skinheads zijn, het maakt me niet uit, een film over subcultuur gaat er bij mij altijd in. En deze film laat je heerlijk meekijken in de wereld van de jaren 90 gabberscene. Of althans, in een bepaald deel daarvan.

Ook een dik compliment naar de setdressers. Het meubilair, de auto’s en tot aan de wandcontactdozen aan toe, het ziet er allemaal heerlijk herkenbaar uit. Zelfs TMF en Rolf Wouters komen nog even voorbij.
En de muziek, ja dat is toch ook gewoon vet? Knallen!

3,5*

Hardcore Never Dies is een hommage aan één van de meest kansloze maar tegelijk unieke culturen in Nederland. Ik mocht 'm destijds in volle glorie meemaken. De echte pillenslikkersfeesten waren voor de meeste pubers een brug te ver, maar menig scholier fietste desondanks met een Thunderdome CD in de discman naar school. Vaak door mij geproduceerd, omdat ik de enige op school was met een CD-brander en elke dag een stapel kopietjes mee naar school nam. Zo heb ik een mooi zakcentje verdiend aan de hype met illegale handel - en dan niet met pillen, haha.

Alles aan de film is dan ook zeer herkenbaar en duidelijk met liefde gemaakt. Het kapsel van Michael (voordat hij zijn knar kaalscheert) is geniaal, net als de kleding, de TV's, alles. De film is uitgebracht in 4:3 beeldformaat, wat ook wel helpt bij de geweldige sfeerschepping. Dat daarbij te pas en te onpas "mongool" wordt geroepen is, indachtig ons huidige woke tijdsgewricht, elke keer weer een klein nostalgisch orgasme in je oren.

Dat zit allemaal zo leuk in elkaar dat je bijna over het hoofd ziet dat het als film een zeer gemankeerd product is. Talloze verhaallijntjes worden ingestoken maar niet afgemaakt. Aan het einde blijf je zelfs zitten met vraagtekens omtrent hoofdpersonen. Ook ging de focus van een jongen die de gabberscene in wordt gezogen ineens naar een Undercover-achtig plot, waarin zelfs Huub Smit, die nota bene ook speelt in voornoemde serie en de Ferry-spinoffs, komt opdraven. Wat dat betreft is het alsof we het allemaal al eens hebben gezien, maar dan beter, met de onnavolgbare Frank Lammers.

Veel potentie, maar een krappe 3 sterren wegens simpel verhaal met te veel losse eindjes.

P.S. de opening is zó goed ("slapen, beetje neuken, en af en toe vreten zoeken") dat de film daarna alleen maar tegen kon vallen