Sonne und Beton (2023)

Prachtige harde film met veel ellende en het nodige drama en een bijna uitzichtloze toekomst voor deze jongeren.

Betonnen woonkolossen bepalen het aanzien van Gropiusstadt. Een woonwijk in Berlijn die in de jaren 60 als een sociaal project uit de grond werd gestampt. Een optimistisch prestigeproject met flatwoningen bestemd voor de lagere sociaal-economische klasse. Het project pakte niet erg zonnig uit want reeds in de jaren 70 gleed de wijk af naar een achterstandswijk. De film is gesitueerd in het jaar 2003. Gropiusstadt is dan een culturele smeltkroes en een afschuwelijk woonoord.

De film zet protagonist Lukas en zijn vrienden centraal. Vier tieners die opgroeien in een stressvolle omgeving. Gezinsproblemen, problemen op school en problemen met rivaliserende Arabische jongeren die het groepje en met name Lukas behoorlijk onder druk zetten. Het zijn extra zorgen die bovenop de dagelijkse malheur worden geplempt. Het ontbreekt hun aan alles. Aan geld, aan perspectief, aan een liefdevolle omgeving. Hun wereld heet Gropiusstadt.

Het opvallende aan de film is dat de personages nooit simpelweg zwart of wit zijn gekleurd. Slechts een enkeling kan als puur slecht worden getypeerd. Puur goed bestaat niet. De film toont mensen met een geschiedenis. Mensen met dromen. Mensen met zorgen. Mensen die proberen met alle middelen die voorhanden zijn, het hoofd boven water te houden in een wereld waarin niemand zich voor hen interesseert. Sonne und Beton schetst een portret van een laag die aan de zijlijn van de samenleving bivakkeert en verbindt dat portret met Coming-of-age elementen.

Dat klinkt erg deprimerend en dat is het ook. Gelukkig weet regisseur en coauteur David Wnendt de depressie af en toe te verdrijven met momenten van opklaring. Sonne und Beton is ook een film waarin vriendschap en onderlinge verbondenheid uitgelaten momenten opleveren. Ze zijn weliswaar breekbaar, maar die momenten zijn er. En als op die momenten de zon daadwerkelijk even opdoemt boven het hoge beton van Gropiusstadt, dan lijkt de wereld opeens groter dan dat knellende leefgebied. Dan lijkt er zowaar perspectief te bestaan. Dan lijkt een ander en beter leven op een andere en betere plek opeens mogelijk. Sonne und Beton is een harde, ontroerende en bij vlagen optimistische film. Fijne film!