Beau Is Afraid (2023)

Een van mijn favoriete acteurs. Helaas kan ik van het verhaal wat minder genieten. Er zitten zeker geinige scènes in maar als geheel is het mij iets te vaag. Dit soort verhalen zijn niet aan mij besteed. Daarom geen voldoende, ondanks een prima spelende cast.

Op voorhand was ik erg benieuwd naar de derde langspeler van Ari Aster. Twee uitstekende films gingen immers aan Beau is Afraid vooraf. Ik vond Beau is Afraid echter een verschrikkelijke tegenvaller.
In de film jaagt Aster een wanhopige Joaquin Phoenix een waanzinnige nachtmerrie in. Dat begint hoopvol, maar in plaats van gewoon spannende verwikkelingen in te brengen, hult Aster het verhaal in een surrealistische mantel met geheime zakken vol groteske gebeurtenissen. Gebeurtenissen die los van elkaar staan en die geen enkel houvast bieden door het surrealistische decor waarin ze plaatsvinden. Ik hou daar niet van.
Aster houdt daar wel van. Als de titelheld in de eerste minuten van de film door de straten van de stad slentert, kun je je nog verheugen op de absurde dingen die om hem heen gebeuren. Een naakte waanzinnige steekt willekeurig mensen neer. Tieners kopen wapens bij een kraampje. Een mensenmassa moedigt een man aan om van het dak van een flatgebouw te springen. Beau leeft in een nachtmerrieachtige wereld. De wereld van alledag is gek. De aanzet van het verhaal is sfeervol. Er heerst bij mij een spannende verwachting.
Phoenix speelt de gepersonifieerde vertwijfeling goed. Toch krijg je nooit toegang tot het personage. Die is te doorgedraaid. Beau is overbelast. Hij is in de war en leeft in een permanente toestand van angst. Beau stuitert van het ene spectaculaire decor naar het andere en ondergaat in elk nieuw decor van alles. Toch blijft Beau een eendimensionaal personage. Het lukte me niet een waarachtige interesse in het personage op te wekken. Ook niet in de andere personages.
Terwijl Beau een filmlang op zoek is naar zijn moeder, stottert de pacing van deze 179 minuten durende film nu en dan behoorlijk. De groteske situaties zijn soms nog wel leuk, maar de weg van de ene situatie naar de andere stagneert en dat is dodelijk voor de concentratie die na een leuk momentje of leuke situatie weer eventjes terug was. Visueel is de film het aanzien overigens best waard. Mij beviel het gedeelte dat zich in een bos afspeelt waarbij opeens een toneelachtig uiterlijk verscheen en wat animatie opdook, eigenlijk best goed.
Beau is Afraid vertelt van een graduele wandeling van een curieuze hoofdpersoon. Het is een film die een groep kijkers ongetwijfeld goed geamuseerd zal bekijken. Het is ook een film die een andere groep kijkers behoorlijk prikkelbaar en wanhopig zal achterlaten. Ik behoor tot de laatste groep.

Volledig met je eens Collins, ook al beoordeelde ik hem een pak hoger. Bij mij zat het gevoel dan net wél goed ondanks de gelijkaardige kijk op de film.

Ik ken mensen die tot de beste films van het jaar vind behoren en ik ken ook mensen bij wie dit op hun floplijstje hebben staan. Zo'n verdeeld oordeel maakt wel nieuwsgierig. Maar ik ben hier zo'n saaie eikel die er ertussen zit. Ik vond het eerste uur erg goed, maar wat daarna kwam een stuk minder. Ik zag een film die origineel was en waar veel goede ideeën inzaten. Maar ook een die een goede editor had kunnen gebruiken.

Ik begin na twee films aan te voelen waar de zwakke plekken van Aster zitten. De film werkt voor mij om twee redenen niet helemaal. En die zaten allebei in wat minder ernstige mate ook in Midsommar (zijn debuut heb ik niet gezien) De film is veel te lang en verliest zich nogal eens in loze zijlijntjes en nieuwe wereldjes die weer verdwijnen als de film wat verder is. En de films grootste handicap: De film is op zijn best als je een band met de realiteit hebt die verstoord is omdat je in Beau's hoofd zit, maar de film raakt die band met de realiteit regelmatig helemaal kwijt en dat maakt dat de film veel minder goed werkt en bijvoorbeeld lang niet zo verontrustend is als dat hij ooit zou kunnen zijn.

Goh deze film goed beschrijven lukt enkel met lappen tekst en dan komt ge waarschijnlijk nog woorden tekort. Vond dit een geweldige film, met een heerlijk surrealistische ervaring, waar ik heel wat bij voelde. Zat ook zoveel in deze film, waardoor ik meerdere uiteenlopende top kijkervaringen had tijdens het kijken van deze film. Ook wel knal prestatie van Joaquin Phoenix als Beau. Dikke 9/10.

Rare film die niet te volgen is en ook nog eens ongelooflijk lang duurt. Komt erop neer dat er geen realiteit is en alles is fantasie. Als dat in je eigen hoofd zit is dat prima, maar een film van iemand anders fantasie is niet te volgen.

Film is zeker niet voor iedereen weggelegd.

Het eerste stuk, van zodra ie vd psy komt met nieuwe medicatie en dat ie fuckedup en paranoia in zn appartement zit, vond ik zo de max, ik ging zo mee op, in de rol van Beau en had ook steeds het gevoel dat ik zeker geen milliseconde mocht missen.

En als ie bij mensen word verzorgd, waar ook meisje Toni (Kylie Rogers) woont en door Beau haar kamer moet afstaan, waarop er scène volgt dat Toni emmer verf naar binnen kapt, echt dat was dan weer zo'n 'damn nice one' moment.

En ook die periode in het bos en het theater en waar er dame aan het vertellen gaat over over Beau en je hem allerlei fases ziet doorkruisen, vond ik echt über de max.

Ook als ie naar huis gaat, echt spelen er zich zulke sublieme momenten af.

Weet je, ik ga de bij nader inzien opdrijven van dikke 9 naar een volle 10/10.

Ari Aster levert zo wel op 5j tijd 3 geweldige films af met eerder, Hereditary (Film, 2018) (9/10) Midsommar (Film, 2019) (10/10)

en nu deze Beau en wordt zo echt wel één van mijn favo regisseurs en zeker top-10 waardig, maarja wie wip ik daarvoor zo even uit mijn top 10

Edit: Lucio Fulci, heeft plaats moeten ruimen voor Ari Aster, die op 7 in mijn top-10 regisseurs komt te staan.

In 2011 had Ari Aster al een korte film van 7 minuten met de titel "Beau". Dat verhaal van die korte film is praktisch hetzelfde als het begin van "Beau is Afraid". Dus dit zal de uitgewerkte versie van de korte film uit 2011 zijn. Ik heb daar verder nog niets van gehoord maar dat moet haast wel.

Beau is Afraid, is best wel een hele vreemde film. Nou weet ik dat Ari Aster zijn vorige 2 films ook vreemde films waren, maar met "Beau is Afraid " doet Aster er nog een schepje bovenop. Wat een weirde film zeg

@Umbra,

Aan je tekst kan ik nog geen touw aan vastknopen, net zo warrig als de film Beau is afraid. Na elke alinea was ik buiten adem, omdat ik geen idee wanneer je zin stopte met het ontbreken van leestekens.

Ontopic:

Beau is afraid is geen puzzel die moet worden opgelost of een mysterie dat moet worden ontgrendeld. Het zit hem echt in de details.

Voor degenen die wat dieper willen graven. Een aantal van de beelden, thema's en symboliek komt prominent in de film voor.

Probeer het niet uit elkaar te halen net als ik, en je zult het krijgen waar deze film naar toe wilt gaan. Maar voor mij nu regelrecht naar de prullenbak. Geen goede film.

Naar mijn inziens voldoende komma's en punten gebruikt, misschien ligt het aan mn Vlaams Nederlands, word ik op andere Nederlandse fora ook wel eens op aangesproken

[/quote]

Naar mijn inziens voldoende komma's en punten gebruikt, misschien ligt het aan mn Vlaams Nederlands, word ik op andere Nederlandse fora ook wel eens op aangesproken [/quote]

Ik maak maar een grapje. Gelukkig vat je het niet te serieus op.

Tsja, wat moet je nou vinden van een film als deze? Origineel en ambitieus is de film zeker. We hebben wel vaker films gezien waarin de angsten van de protagonist letterlijk worden gemaakt, maar zelden in een film die maar niet van ophouden weet. In het middenstuk (zo ongeveer in het gedeelte met dat theater in het bos) begon ik er wel een beetje genoeg van te krijgen.

De sets zijn wel schitterend en het kan niet gezegd worden dat Aster niet volledig controle heeft over de emoties die hij bij de kijker weet op te roepen. Voor het eerst heeft hij een film gemaakt die (gek genoeg) op momenten heel warm genoemd kan worden, en ook is dit veruit zijn meest grappige werk tot nu toe. Er had alleen wel een uur of wat van de speelduur afgekund. Het neigt nu allemaal toch een beetje naar zelfingenomenheid.

Speciaal filmpje, maar eenmaal op dreef was het behoorlijk genieten. Eigenlijk zitten we zowat in het chaotische hoofd van iemand die zijn verstand verloren is. Enkele markante scènes en een duister, soms zelfs griezelig sfeertje houden de kijker aan boord.

Ari Aster lijkt wel de man tegenwoordig binnen de horror. Ik vind dat persoonlijk niet. Na Hereditary dat ik wel goed vond wordt het steeds weirder. Midsommar had al van die supervreemde scènes en is misschien wel de meest belichte (letterlijk veel licht) horrorfilm dat ik ken. Nu Beau is Afraid is ook al zoiets speciaal. Tijdens de film merk je weinig dat het misschien soms grappig kan opgevat worden. Want achteraf denk je van hoe kom je er zelfs op. Eigenlijk zijn er een drietal delen in deze film die elk zowat een uur in beslag nemen. Misschien zelfs eerder 4 vermits het bos ook nog als deel gezien kan worden. De sfeer en insteek van de film veranderen dus bijna constant en hierdoor kakt de film op bepaalde momenten zeker in. Na de film had ik zoiets van wat stelde dit voor? 3u gekeken en op zich een speciale zit, maar vond ik dit goed. Niet bepaald. Joaquin Phoenix doet ook meestal wel vreemdere films. Ik ben wel benieuwd naar Napoleon maar vermits hij de hoofdrol speelt zal ik er juist minder van verwachten.

Aardige film over een man die de trip naar zijn moeder niet meer kan maken. Origineel en onvoorspelbaar is deze film zeker. Het begint zeker veelbelovend, maar het wordt steeds vager allemaal en de lange speelduur begint op een gegeven moment wel parten te spelen. Het geheel is wel piekfijn in beeld gebracht allemaal. Een nipte 3.0 sterrenn.

Een ding moet je regisseur Ari Aster nageven: hij weet altijd een bizarre sfeer neer te zetten. Toch weet deze krankzinnige film ondanks een uitmuntende Joaquin Phoenix me niet altijd bij de les te houden. Ik wil Beau is Afraid uit de grond van mijn hart een geniale kruisbestuiving vinden, maar het lukt slechts bij vlagen. Het ontbreken van een (voor mij persoonlijk) diepere betekenis achter het cryptische verhaal laat me vooral gedesillusioneerd achter.

2,5 * Verwarrend

Ik vind Hereditary briljant, ik vind Midsommar briljant en ik vind Beau echt kut met peren. Ik houd van raar en vreemd maar ik kon hier echt geen kaas van maken.

Ik dacht dat deze film van Ari Aster eentje zou worden met een diepe laag, trauma en horrorelementen. Maar het is eigenlijk niet meer dan wat de titel zegt: Beau is een sneue pillenslikkende loser die maar niet initiatief neemt om iets voor elkaar te krijgen omdat hij zich bij alles angstig voelt. De band met zijn moeder is raar want hoewel het lijkt alsof hij alles doet om naar haar huis te komen blijkt zij alleen maar een grote teleurstelling in hem te zien.
Het eerste uurtje was vermakelijk, daarna werd ie traag en ergens hier en daar was het een trip. Ik hoor bij de groep die het idee achter de film kan waarderen maar niet nog eens hoeft te zien want ik denk vaker terug aan die enorme piemel op zolder dan mij lief is.
Persoonlijk heb ik meer met Hereditary en Midsommar want Beau Is Afraid is dan wel weer eentje die daar buiten valt.

Bizarre trip. Met name het eerste uur, je weet niet wat je ziet.

Hij verkeert dan eigenlijk in een continue psychose.

Michel Gondry meets Spike Jonze meets Charlie Kaufman meets Truman Show.

Het duurde mij allemaal toch wat te lang en ik vond het pijnlijk om zo lang naar zo'n zielige man te kijken. Maar deze film kent zeker een aantal memorabele scènes.

Psychadelische Kubrick-achtige lange zit.

Die Ari heeft ergens wat LSD gevonden in dat Hippie-bos.

Beau begon me op een gegeven moment flink te irriteren. Dat is waarschijnlijk ook de bdoeling, maar pfffff...

Hoop op een ommekeer hield me tot het eind aan het scherm gekluisterd. Het eidshot vond ik een zware anti-climax.

Heerlijke film en de beste van Aster wat mij betreft. Beau is een soort ongeluksmagneet die maar totaal apathisch alles ondergaat wat hem voor zn voeten geworpen wordt. Zodra hij de kans krijgt vlucht hij en komt zodoende in de volgende situatie terecht.

Het maakt niet uit het is hallucinaties het zit in zn hoofd misschien zijn sommige dingen wel echt en in zijn leven aan het gebeuren wie zal het zeggen? Net als Beau raak je als kijker ook de draad kwijt. En als je dat stoort is het een gemiste kans. Dit is ook kunst en dat hoef je niet altijd te begrijpen het slaagt goed om je mee te nemen in een emotionele roetsjbaan. Tegelijkertijd voel je weinig omdat het de hoofdpersoon ook weinig lijkt te doen..

Ik vind alleen drie uur wel veel te lang dit moet je in twee uur af kunnen doen met wat scherpe keuzes en misschien heeft Aster net even teveel ideeën in deze film willen stoppen. Het eerste uur blijft het beste en ook op het einde is hij sterk. Maar er had wat uit het midden weggesneden kunnen/moeten worden om de perfecte te benaderen.

Phoenix is altijd goed deze man maakt alleen maar goede keuzes in de rollen die hij speelt. En als we het hebben of gare Hollywood middle of the road nou Phoenix weet toch maar mooi die stomme films te ontwijken. Ok, Napoleon was op het randje. Hier speelt hij iig prima.

Een heerlijke surrealistische ervaring

Ik denk dat ik me erbij moet neerleggen dat elevated horror gewoon nooit mijn genre zal worden. Ik weet dat het voor velen een mooie mix is van horror & drama met een arthouse sausje daar overheen, maar bij mij valt het steeds tussen 2 stoelen en is het doorgaans te gefragmenteerd om me te raken, waardoor het nooit eng of dramatisch wordt.

Bij alle films van Ari Aster, Jordan Peele en andere Robert Eggersen heb ik hetzelfde. Het heeft geweldige momenten en de regisseur heeft een film in zich die ik wel van begin tot eind top kan vinden, maar het is niet deze, misschien de volgende. Maar het blijft altijd maar de volgende, het is nooit deze. De enige uit dat genre die ik wel top vind, is It Follows.

Ook hier weer. Het eerste hoofdstuk is geweldig, het volgende deel was nog OK, maar al wat minder. En in het bos raakte de film me kwijt. Op zich had dat hele segment wel "iets", maar niet meteen binnen deze film. En wanneer iets saai wordt, dan verdwijnt ook de horror en/of het onbehagen.

Poeh he... deze film blijft maar hangen bij mij en dit is ook zo'n soort film waar ik liever nu even geen uitleg verhaal aan geef. Omdat ik maar heel moeilijk mijn persoonlijke verhaal hier in kwijt kan, nou eerst maar 3 sterren en het even verder laten sudderen....

Soms zit je jaren te wachten totdat je eens een film voorgeschoteld krijgt die echt perfect zou moeten zijn. Vrijwel nummer 1 waardig. In principe weet je wel voor jezelf wat een film nodig zou moeten hebben om dat voor elkaar te krijgen. Maar het is het vaak allemaal net niet. Dan slaan ze uit de bocht, wordt het toch net iets te cliché, of behaalt het net niet de juiste kracht, is het of te kort of te lang. Na het zien van Hereditary en Midsommar moest er toch ook wel een tijd komen dat ik Beau is Afraid ging zien, maar de laatste tijd haak ik wel sneller af bij films die een te lange speelduur lijken te hebben. Toch ben ik hier maar eens aan begonnen... en ik heb zeker geen spijt.

In zijn twee vorige films wist Aster op een subtiel doch treffende wijze een menselijke psyche en gemoedstoestand te combineren met treffende horror. Rouw lijkt hier centraal te staan. Uit welke bewegingen Ari Aster dit verwerkt en bijna zo treffend en intensief neerzet, lijkt geheim te blijven. Maar je kan er bijna niet omheen dat Aster wel goed weet waar hij het over heeft. Familieverlies staat centraal. Hoe diep het raakt en wat voor werelden het creëert. Ja, en dat is natuurlijk alles behalve om te lachen voor een weldenkend mens. In Beau is Afraid lijkt hij met deze zelfde aspecten een hele andere richting uit te slaan. Dat van komedie, maar dan niet minder bizar, surreëel en pijnlijk.

Joaquin Phoenix. Wie kent hem niet sinds zijn sterke optreden in Joker? Dit gekwelde karakter mag hij nu behoorlijk aanscherpen in deze prent. Ik had er het een of ander over gelezen, maar ik had niet verwacht dat ik bepaalde termen al te serieus moest nemen. In deze prent speelt hij de eenzaat Beau. En Beau is bang.

Beau is diep getekend door zijn angstaanvallen en runt zijn sessies bij een psycholoog. Wat er op de oppervlakte broedt krijgen we nog niet te weten. Maar wat nu wel belangrijk is is dat hij een nieuwe dosis medicatie moet slikken. Wel in combinatie met water, anders wordt het zijn dood. Ondertussen lijkt dit het moment te zijn om na vele maanden zijn moeder weer eens op te zoeken die aan de andere kant van Amerika (of de hel ervan) leeft.

Want dan wordt je meegezogen in een wereld die niet alledaags is. Apocalyptisch bijna. Bij het moment dat een van de marktkramen gewoon doodleuk op straat geweren verhandeld weet je al genoeg. En dan zijn we nog lang niet klaar. De wereld om Beau heen lijkt met zijn gemoedstoestand mee te denken. De stadsbuurt waarin hij woont lijkt letterlijk een open inrichting van levensgevaarlijke gekken te zijn. (waaronder die naakte steker) Voor je het weet wordt je in een absurdistisch decor meegezogen en lijkt het einde nog lang niet in zicht te zijn. Het is de nacht voordat hij de vlucht naar zijn moeder moet halen. Maar dan verslaapt hij zich en dreigt hij zijn laatste vlucht te missen. En als het allemaal niet erger kan realiseert hij via een telefoontje dat zijn moeder een dag later is overleden. Een kroonluchter is op haar hoofdgevallen; aldus de postbode die toevallig een pakketje kwam bezorgen. Typisch.

Dan komen we bij het volgende opdracht. Hij moet de begrafenis bijwonen maar wordt geschept. Vervolgens belanden we niet alleen in een nieuw hoofdstuk, maar ook in een compleet ander scenario. Met dat cree stel die een vrijwillige inrichting heeft gemaakt (alsof iedereen in Amerika dat kan) en Beau hierin vergezeld wordt met een bipolaire tienerdochter en een ex-huurling met een shellshock. Ook die wietscene met die meiden was treffend. Vanaf dat ogenblik krijg je steeds meer door dat Beau is Afraid, net als de serie Euphoria, een aanklacht is tegen de Amerikaanse medicatie-industrie. En dat niet alleen... Maar we kijken verder.

Want in het derde hoofdstuk slaat de film weer compleet de andere richting op. Alsof er voor iedere liefhebber wat wils is. Maar relevant is het zeker. Hier komen we in een bos terecht met een wel hele vreemde bevolkingsgroepering en dan voornamelijk het toneelstuk dat hierom draait. Je zou het als een intermezzo kunnen zien. In dit toneelstuk richten we ons dan uiteindelijk op de levensweg van Beau. Nee, wacht eens even... op de vader van Beau. Dan lijken er zich paralellen te vormen in het tijdsbestek en raak je als kijker even de draad kwijt. En vervolgens moet er ook even plaats komen voor een geschifte actiescene die je ook eventjes in een jungle in oorlog doet wanen.

Uiteindelijk komen we in het vierde hoofdstuk terecht op de plek waar hij al die tijd zijn moest. De liefde van Ari Aster voor architectuur van huizen staat hier weer centraal. Beau is te laat, maar nu lijkt het echt tijd te worden om eens uitgebreid op de zaken in te gaan. Zaken die toch wel al dreigend dichterbij komen. Waarin geheimen, leugens, herinneringen en pijnlijke confrontaties de boventoon spelen.

Doorheen de film richten we ons ook op de jeugd van Beau, waarin een reis op een cruiseschip centraal staat en hij verliefd raakt op het meisje Elaine. Ook zijn relatie met zijn alleenstaande moeder komt hier aan bod, die vrijwel onderhuids wordt weergeven, maar je als kijker de rest mag invullen. Is hier sprake van een incestueuze verlangen en maakt zijn moeder uit jaloezie wijs dat Beau aan diezelfde desbetreffende erfelijke ziekte lijdt als zijn vader? Namelijk dat zijn "hartruis" dodelijk zal worden als hij ooit klaar zal komen?

Die scene waarin van zijn huis bijna een familiemuseum was gemaakt en hierin overduidelijk ook nog eens de neo-liberalistische pijnpunten uit de vorige eeuw blootgegeven worden; die in principe de opvoeding van Beau hebben verstoort en bepaald, werkt je op je lachzenuwen zo diep dat het gaat. En dan staat Elaine ineens op de stoep, en wil met hem naar bed.

En dan komen we, als het goed is, in de echte nachtmerrie terecht dat is bepaald door de band met zijn moeder; die gaandeweg in de film, dood of levend, steeds enger lijkt te worden. Met het nodige lot op de zolder van dien. WTF!!

Het onderscheid tussen werkelijkheid en nachtmerrie; als die al te ontrafelen was, wordt hierin ook steeds vager en absurder. Werkend naar de afgrond. En vervolgens naar een rechtszaak die me een beetje aan Idiocrazy deed denken, maar dan zonder hoop. Om vervolgens nog lang na de aftiteling te blijven kijken.

Beau is Affraid. Wat moet ik zeggen? Forrest Gump in horrorland? De hel op aarde? Een doorgeschoten medicatiemaatschappij? Alternatieve werelden? Een avontuur in de hel? Misschien wel een combinatie van allemaal en voor de doorgewinterde kijker een ruime keuze aan genres: Komedie, horror, coming of age, actie, drama, mysterie en toneelstuk. Ari Aster heeft de psychische problemen nu wel heel creatief uitgebreid.

Voor mij was dit gewoon de perfecte film sinds jaren waarin echt alles uit de kast gehaald wordt en Aster hiermee zich echt naar de top heeft gewerkt. In jaren heb ik nog geen recente film gezien die zo geschift, diep, duidelijk, bizar en treffend is geweest en daarin combinaties maakt waar je u tegen zegt. Of Ari Aster zat aan de drugs of de coronaverveling maakte hem gek. Het zou en moet geen goede zaak zijn geweest!

5,0*

Review Moviemeter horror challenge 2024: Gister even een dagje geen horror, alhoewel, wel met mijn vrouw seizoen 1 van Gyeongseong Creature (Serie, 2023 - 2024) afgekeken (erg sterke serie overigens, aanrader ook!). Maar wat gaan sommigen weer snel zeg, heel wat bij te lezen als je zo even een dagje zelf wat minder actief bent, je bent zomaar 2 paginas verder op het forum, leuk dat enthousiasme

Bewust deze film gekeken op een vrije dag, zodat ik niet gedurende de avond tegen de slaap zou moeten vechten om hem uit te zitten, maar poeh man, toch bijna een halve vrije dag voor op moeten offeren... Want zo voelt het ergens wel, opofferen om mee te gaan in deze achtbaan van, ja wat eigenlijk, van alles. In de beschrijving op Prime werd gesproken over een paranoide man, of in ieder geval iemand die veel last ervaart van angsten, iets in die trent. Nou dit was wel een tandje meer, zeg maar gerust full-on chronische psychose. Ik heb zelf tot een paar maanden terug ruim 15 jaar lang in de psychiatrie gewerkt en regelmatig ook met clienten gewerkt die je kunt vergelijken met Beau, ongrijpbaar en triest, en vrijwel altijd zijn er ook externe invloeden die mede maken dat iemand is zoals diegene is geworden.

Tuurlijk lijkt het allemaal van de hak op de tak te springen, alhoewel de oplettende kijker wel degelijk verbanden zult zien, en tuurlijk lijken sommige fragmenten zwaar overdreven. Echter weet niemand eigenlijk precies hoe een psychotische episode eruit ziet voor diegene die erin zit en dat kan per persoon, per situatie verschillen, wat is echt en wat niet, who know`s really? Ik vond veel zaken erg herkenbaar, hoe zijn appartement eruit zag, hoe hij zich verhoudt tot de buitenwereld, hoe hij eigenlijk vooral goed probeert te doen en zijn best doet, maar zichzelf continu verliest of niet begrepen wordt en dan met name de vereenzaming, angst en onzekerheid.

Ik vond het geen horror in de zin dat ik het kan vergelijken met andere horror (niet zo op het eerste gezicht in ieder geval), maar de horror zit hem hier voor mij echt in de interpersoonlijke strijd die zich tevens naar het goed en kwaadschiks voegen naar de maatschappij vertaald, mijn werk heeft mij op veel vlakken denk ik verhard (ben blij dat ik zo lang anderen heb kunnen helpen, maar ben eerlijk gezegd ook blij dat ik sinds een paar maanden mij niet meer met andersmans shit bezig hoef te houden op die manier, binnen een bureaucratie die dat alleen maar moeilijker maakt) en tegelijkertijd tevens een relativerende functie gehad over mijn eigen situatie. Je zal maar zo in je eigen gevangenis zitten als Beau en tegelijkertijd jezelf moeten zien te redden in de buitenwereld... Ik kan ook niet zeggen dat ik het een "fijne" film vond, , maar wel een film die in mijn optiek een goed inkijkje geeft in de gedachtespinsels van iemand die dringend hulp nodig heeft en de film doet dat op een heel sterke manier, waarbij ik Phoenix subliem vind spelen.

Een geslaagdere titel is "Beau Won't Shut Up", aangezien die regel perfect omschrijft wat regisseur Ari Aster heeft afgeleverd met zijn nieuwste film. Een geheel dat vooral eindeloos lang lijkt te duren en Joaquin Phoenix in een rol plaatst die al na een stuk of 60 minuten een nogal vermoeiend effect teweegbrengt op de kijker. Het is natuurlijk absurd om je te bedenken dat een film als deze tegen een speelduur van 178 minuten moet aanzitten, aangezien Aster na enige tijd niets interessants meer te vertellen heeft en vervolgens overgaat in een aaneenschakeling van absurditeiten en agressieve genrewisselingen. Het eerste uur bevat fijn geëxperimenteer met de camera en Beau is Afraid oogt verder ook op visueel vlak erg verzorgd, maar wellicht is alle lof vanuit de vorige griezelprojecten een beetje naar het hoofd gestegen van de makers. Ik hoop dus dat Eddington uitmondt in een wat strakker en vooral korter project.

Moest ik Beau zijn, ik was ook bang! Niet erg begrijpelijke maar zeker ongelooflijk meeslepende film, die Beau's angsten in al zijn aspecten laat zien. Triestig maar ook mooi...

Herzien. Wat een waanzinnige film is dit toch. Ik vind de theater sequenze iets te lang, anders zouden het 5* zijn. Maar wellicht de volgende kijkbeurt.

Een bijzondere trip, dat zeker. Het idee voor deze film is jaren eerder al geboren. In één van zijn eerste korte films ontmoeten we Beau al eerder. Opvallend detail is dat Beau daar een donkere man was, maar het concept is hetzelfde. De korte film duurt amper 6 minuten en is hier te bekijken.