Mickey 17 (2025)

Eindelijk gezien , en ik ben totaal niet teleurgesteld in tegenstelling tot velen anderen hier. Nee helemaal niet, ik vind het zelfs een mooie film. Goed verhaal en visueel ziet het er ook heel goed uit. Ik had wel een ander soort sciencefiction verwacht, niet dat ik het niet goed vond, maar ik had niet gedacht dat het komisch zou zijn. Ik had namelijk weinig van de trailer gezien. Het is wel een sf film die ik in mijn priveverzameling wil hebben. Ik vind Robert Pattinson leuk acteren en Naomi Ackie kende ik alleen van "Blink Twice", maar ik vind het best wel een leuke actrice.

"Mickey 17" is natuurlijk een hele andere film dan "Parasite". Maar de films van Bong Joon Ho vind ik over het algemeen wel goed. "Mickey 17" is ongeveer in net zo'n stijl als "Snowpiercer" die ik ook best wel goed vond. Het zal me benieuwen wat zijn volgende film gaat worden, ik dacht dat het een animatie film wordt, als ik me niet vergis.

Ik heb me geamuseerd met Mickey 17, ook al is het inderdaad geen absolute topper. Het grootste minpunt dat je de film denk ik kan verwijten, is dat het niet helemaal toonvast is. Het ene moment ben je naar een soort slapstick-komedie aan het kijken, dan weer naar een hele weirde 'arthouse', om vervolgens ook nog eens te schakelen naar een typische heroïsche 'blockbuster'-finale. De film vliegt alle kanten uit. Sommige stukken en elementen werken héél goed, anderen wat minder, maar het is daardoor vooral geen naadloos geheel. Ik vond het positieve veruit overwegen, maar ik snap dat het voor sommigen als een ''vlees noch vis'' geval kan aanvoelen.

Maar wat werkte? Veel eigenlijk, voor mij. De futuristische wereld die Bong Joon-Ho - wel, niet 'geschapen' heeft, want het is gebaseerd op een boek - maar dan toch vormgegeven heeft in ieder geval, steekt sterk in elkaar. Visueel valt er veel om van te genieten; qua vormgeving en effecten, maar ook zéker qua camerawerk. Joon-Ho is intussen toch al lange tijd meester in zijn vak, en dat zie je er aan af. Prachtig gefilmd, heel dynamisch. Het design van de aliens ziet er ook goed uit, bijvoorbeeld. Creature design kan je toch ook wel echt aan hem overlaten. De acteerprestaties vond ik over de gehele lijn ook héél sterk; iedereen wist perfect wat er van hem of haar verwacht werd. Pattinson is werkelijk fantastisch. Hij moet veel uit de kast halen en verschillende versies van zichzelf spelen, de één onhandig, onwennig maar lief, de ander roekeloos en kwaad, maar hij doet dat echt geweldig. Hij heeft in sommige scènes zelfs een soort van Buster Keaton-vibe of 'kwaliteit' over zich heen hangen, met de fysieke 'slapstick' soms. Hij draagt de film, gemakkelijk. Mark Ruffalo en Toni Collette weten ook éxact in wat voor film ze spelen. Ik vond het juist heel amusant hoe karikaturaal ze waren en hoe dik ze het er bovenop legden.

Wat werkte niet? Zoals ik al zei, heel toonvast is de film niet, en Joon-Ho wilt teveel. Het eindstuk werd me veel te zoetsappig en 'typisch', bij gebrek aan een beter woord. Dat had ik toch een stuk sterker verwacht, je zit bijna in een Disney-film nu. De boodschap is helder en duidelijk, én waardevol, maar had wel ook op een andere manier overgebracht kunnen worden, zonder te vervallen in zo'n typische blockbuster-climax. De zij-personages, neergezet door Steven Yeun en Naomi Ackie, komen ook niet zo goed uit de verf. Vooral het personage van die laatste schiet ook echt alle kanten uit, van geile drugsverslaafde tot heroïsche heldin. Maar: all in all heb ik wel echt genoten van Mickey 17, en vind ik de score hier (en elders) betrekkelijk laag.

Dikke 3.5*.

Waarom had die ene gast aldoor een duivenpak aan?

Anyway; matige film, qua ideeën vliegt het alle kanten op zonder een goede rode lijn. Uiteindelijk weet ie de warboel met veel kunst- en vliegwerk een beetje rond te breien. Op zich wel (lichtjes) vermakelijk, soms wel een gniffel, Patterson en Ackie (!) zijn sterk. Ruffalo is een matige imitatie van Mike Myers als Austin Powers. Nee, deze had ik prima kunnen missen maar heel erg vervelend was het ook niet.

Absurdistische film die nergens boeiend wordt. Film is behoorlijk chaotisch en daardoor vervelend vind ik. Soms denk je dat het verhaal ergens heen gaat maar dan sterft het weer in mafkezerij. Nee dit soort films zijn niets voor mij, dat is wel duidelijk

1*

Een wat vreemde film van de koreaanse regisseur Bong Joon Ho, die qua toon een beetje ongemakkelijk tussen komedie en science fiction stuitert. Mooi vormgegeven en de cast gaat er volledig voor, maar het script is herhaaldelijk aan de flauwe kant en de film is veel te lang voor een dermate karig plot.

Op zich hou ik van 'out of the box' films. Maar dit was eigenlijk gewoon een hele domme film.

Ik dacht dat het veel meer ging over de verschillende levens die Mickey krijgt en wat dit met hem doet.

Meer diepgang over 'de zin van het leven' en of er ook iets is na de dood?

Maar nee, het ging alleen maar over seks, macht, oorlog tegen wormachtige wezens.

Het enige pluspunt in deze film is Toni Collette. Ze steelt de show met haar verbale en non-verbale acteerprestaties.

Verder gauw vergeten deze film.

Eens dat dit de minste is van deze regisseur. Echter, je bent nog mild en best verbazingwekkend waar ik meestal ruimhartiger beb bij waarderingen van dezelfde film als jij. Deze film is in werkelijk alles een clcihe en onnodig gericht op flauwe komedie. Werkelijk alle betrokkene van wie ik redelijk tot goed ken zijn zwaar ondermaats; editor, acteurs, regisseur, cameraman, editor... Zelfs de componist - het enige echt kwalitatief sterke - maakt dit maar waar voor gelukkig een groter deel van de duur van de film6, maar vliegt ook wat keren uit de bocht, vooral naar het einde v5an de film. Gedrocht.

Het stikt van analoge verwijzingen naar wat we als mensheid in het verleden misschien anders of beter hadden kunnen aanpakken. Zonder in details te treden denk ik hier bijvoorbeeld aan hoe lomp veel ontdekkingsreizigers in contact zijn getreden met tot dan toe onbekende volkeren, hetzij vanuit een door religie ingegeven superieuriteit, of nietsontziende kortzichtige eer- en hebzucht, wat niet zelden, daarbij ook ingegeven door miscommunicatie, onfortuinlijke precedenten en ressentiment voor de lange termijn schepte. Met vallen en opstaan zien we eigenlijk de mensheid van adolescente onbeholpenheid (17) naar volwassen cynisme (18) geraken, zo interpreteerde ik het althans. Ethische dilemma's passeren die zinspelen op collectivistische gewetenloze (medische) experimenten uit het verleden: dierproeven sec ter meerdere eer en glorie van de menselijke ijdelheid, genocide, slavernij, fascisme. Ook metafysica, (de)ontologie, filosofie die balanceert tussen wetenschappelijk monisme vs religieus dualisme komen aan bod. We zien veel voortschrijdend inzicht dat met een falend collectief geheugen gedoemd is zich te moeten blijven herhalen om niet helemaal in vergetelheid (Ja, die put naar de verbrandingsoven) te storten.
De catch22 met een stuk touw in de mond deed me denken aan het einde van Lock Stock en Two Smoking Barrels en ook heb ik weer zo genoten van die heerlijk arrogante kop van Mark Ruffalo, met zijn Trumpiaanse, bijna Mike Meyers achtige, mimiek. Er zijn nu toch aardig wat films gemaakt al die leunen op de concepten reïncarnatie en tijdreizen als metafoor voor het leven, met Groundhog Day (aanvechtbaar uiteraard!) toch wel de bekendste. Maar waar menig nieuwe variant erop uitputting van het idee doet vermoeden laat het oude concept zich zo nu en dan toch weer vanuit een verfrissende invalshoek nieuwe trucjes leren. Wat werd ik aangenaam op mijn vooringenomenheid gewezen door de regisseur die mij met de beginscene in de grot op het verkeerde been zette.

Dood saai dit. En dan ook nog eens bij uitstek de meest irritante rol van Ruffalo ooit - die ik normaal toch wel kan waarderen. Nee, dit vond ik echt 10x niks.

Vond het een vreemde, beetje rare film. Beetje rommelig. Wel onderhoudend. Gevoel wat ik had: Niet een 1 duidelijk verhaal, maar een aaneenschakeling van scenes.

Moest wel erg lachen om Ruffalo. Deed me sterk aan Trump denken...

De Koreaanse regisseur Bong Joon Ho brengt een fraai vormgegeven sciencefictionkomedie met een helaas weinig subtiele satirische inslag. De manier waarop bepaalde figuren in Mickey 17 worden neergezet is ronduit infantiel, waardoor zeker de humor van deze film niet echt uit de verf weet te komen. Gelukkig doet Robert Pattinson het overtuigend in een best gewaagde en veeleisende hoofdrol, al blijft ook hij erg veel hangen in typerende trekjes. Ho vergeet verder vooral om een aantal hoogtepunten neer te zetten, want zeker de finale komt bij lange na niet zo meeslepend of innemend voor de dag als dat de makers hadden gehoopt. Steven Yeun, Mark Ruffalo en Toni Collette leveren daarnaast een aantal van hun meest irritante acteerprestaties ooit af en dat maakt een zit van 137 minuten natuurlijk niet veel draaglijker. Dankzij een onvoorspelbare inhoud en mooie visuele effecten wint Mickey 17 echter wel een nipte voldoende.

Heb het iets meer dan een uur volgehouden en ben toen de zaal uitgegaan. Ik vond het eerste half uurtje nog veelbelovend, maar op een gegeven moment merkte ik dat ik totaal geen plezier meer beleefde aan de film. Sterker nog, het begon op m’n zenuwen te werken. De verhaalvertelling, de rollen, het (gebrek aan) plot. Nee, voor mij echt een misser dit helaas.

Bong Joon-ho maakt maatschappijkritische films. Films als Snowpiercer en Parasite stellen de sociale ongelijkheid in de moderne samenleving aan de orde en dat geldt ook voor de sciencefictionfilm Mickey 17. In Mickey 17 vertelt Bong de geschiedenis van een rechteloze arbeiderskloon met de naam Mickey (Robert Pattinson) die het slachtoffer is geworden van een technocratisch systeem dat alle moraliteit overboord heeft gegooid. Een exponent van dat technocratische denken is de fascistoïde antagonist Kenneth Marshall (Mark Ruffalo), die de ongekroonde koning is van een ruimtemissie op zoek naar delfstoffen die de uitgebuite aarde niet meer bezit.

Mickey is een expendable. Een wegwerpmens, zou je kunnen zeggen. Hij wordt ingezet om gevaarlijke opdrachten uit te voeren en als hij daarbij om het leven komt, wordt hij opnieuw gekloond. Daarbij wordt de nieuwe Mickey weer voorzien van het actuele geheugen van zijn voorganger zodat het net is alsof zijn leven niet werd onderbroken en gewoon is voortgezet. De planeet waar men terecht komt is een ijsplaneet en niet geschikt voor mensen om op te leven. Dat betekent voor Mickey dat hij veel opdrachten krijgt en vele malen sterft.

Vooral in het begin van de film waarin een beeld van de uitgeputte wereld en zijn gedesillusioneerde bewoners wordt geschetst, is de hand van Bong goed te herkennen. De sociaalkritische noot wordt luid gezongen en is gekruid met een grote hoeveelheid zwarte humor alsmede met een brok melancholie. Ook zijn er de voor Bong typische slapstick-momenten die zich bijvoorbeeld schaamteloos openbaren als het leven van Mickey weer eens aan zijn einde komt. Onder de humor schuilt echter steeds heel doeltreffend de melancholische laag die een ontnuchterende werking heeft. Het goede camerawerk en de uitgekiende montage die prima samenvalt met de muziek van huiscomponist Jung Jae-il, zijn de middelen die Bong daarvoor inzet.

Het verhaal is niet erg origineel, maar vermaakt. Zo is het vermakelijk om te zien hoe expressief Pattinson zich inzet om het personage Mickey tot leven te brengen. Mark Ruffalo gaat ver in zijn rol als excentrieke leider maar blijft als karikatuur net binnen de lijntjes. De ijzige omstandigheden van de ijsplaneet zijn mooi vormgegeven en zorgen voor koude rillingen. Het merkwaardige leven dat zich op de planeet bevindt maakt nieuwsgierig. Tot aan de helft van de speelduur vormen humor en ernst een goede balans die zorgt dat de overtrokken elementen in de film de weegschaal niet naar het belachelijke doen omslaan.

Totdat het wel gebeurt. Na een plotwending zo halverwege de film wordt het personage Marshall opeens tamelijk dominant in het verhaal geplaatst. Alle nuance gaat overboord en lawaai, hectiek en onzinnigheid nemen het stokje over. Het spannende basisidee betreffende de uitbuiting van de rechtelozen, bestaat niet meer. De nieuwe spanning wordt gevonden in de confrontatie van de arrogante mens met de buitenaardse natuur en het buitenaardse leven. Setdesign indrukwekkend. Creaturedesign evenzo. Het voelt alleen zo verrekte overladen aan. Onzinnig ook. Alsof je je opeens in de finale van een superheldenfilm bevindt. Heel visueel indrukwekkend allemaal, maar ik merkte dat ik tegen het einde niet meer erg onder de indruk was.

Toch weer wat teveel van verwacht

De lengte van de film deed niet veel goeds. 90 minuten was genoeg geweest

2,5*

Redelijke science fiction film met de nodige zwarte humor. Het verhaal is best origineel en zit leuk in elkaar met een onderliggende boodschap. De uitwerking is goed te doen. De film kijkt lekker weg en bevat een mix van spanning, actie, humor en een beetje mysterie. Ondanks deze wirwar van genres blijft het redelijk overzichtelijk, maar voelt het wel iets onsamenhangend. Het acteerwerk is verder in orde en Pattinson zet een prima rol neer. Visueel is de film van grote kwaliteit. 3.5

Bespreking van Mickey 17 - ikruikversemosterd:

"De trailer van Mickey 17 wekt de indruk van een banale sciencefiction komedie die alle kanten opschiet. Iets met klonen, de kolonisatie van een nieuwe planeet en Robert Pattinson als leeghoofdige en onwaarschijnlijke held. Waar ging dit over? Was het een nieuw superheldending? Wilde ik dat überhaupt weten?

Toch kon ik deze titel ook niet negeren. Ten eerste staat Mickey 17 godzijdank mijlenver weg van het superheldengenre, en ten tweede is het wél de nieuwste van Bong Joon Ho, de regisseur die in 2019 wereldwijd doorbrak met Parasite. Als hij bij het project is betrokken verwacht ik echt wel meer dan alleen Pattinson als pijnlijk simplistisch en sullig personage in een makkelijke lachfilm. Gelukkig is dat ook zo. Het duurt alleen even voor Mickey 17 op gang komt.

In het begin zag ik een generieke blockbuster met hiaten waar Ho iets te makkelijk aan voorbijging. Daarna kwamen de scènes die het niveau flink omhoogduwden. Het diner is een kunststukje op zich. De verwijzing naar een zekere presidentsfiguur is treffend. De mechanismen achter beeldvorming zijn verontrustend. De aanloop naar de climax is erg sterk opgebouwd. En zo groeide gestaag mijn waardering voor de malligheid.

Mickey 17 had kwalitatief gezien consistenter gemogen en bijt minder hard dan Ho’s doorbraak, het is uiteindelijk ook beter dan wat de trailer deed vermoeden. Hoog scorende imperfectie."

Mickey 17 leek me vanaf de bekendmaking een leuke film te worden, maar nadat er toch ook veel lauwe reacties kwamen, stelde ik mijn verwachtingspatroon een beetje bij. Dat bleek niet nodig, want ik vind hem erg geslaagd.

Mickey 17 is aardig bizar, veelal kneuterig en bij vlagen ongemakkelijk. De meeste karakters zijn dik aangezet en de gebeurtenissen zijn nogal eens kluchterig. En dat werkt wat mij betreft harstikke goed. Het geheel voelt fris en origineel, soms zelf licht experimenteel. Daar komt bij dat het op visueel vlak ook uitstekend op orde is. Met prachtige settings en keurige CGI.

De humor doet soms wat denken aan volwassen cartoons als die van Trey Parker & Matt Stone of Seth MacFarlane. Niet dat de komische momenten steeds net zo bot of in-your-face zijn, maar ze hebben dezelfde politieke lading. Een lachspiegel die wordt voorgehouden. Want er wordt flink onomwonden getoond hoe dom en slecht de mensheid kan zijn. En ik weet niet of de grote, lompe leider en zijn volgers met rode petjes toeval zijn, maar de kans is groot van niet.

Ik heb me in ieder geval erg vermaakt met deze ongewone spacemovie. Niet in de laatste plaats dankzij een verrassende Pattinson.