Der Läufer (2018)

De film is op waarheid gebaseerd. In Zwitserland werden twee broers in verwaarloosde staat aangetroffen. Met een traumatische jeugd als basis beïnvloedde dat hun weg naar de volwassenheid nadelig. De één kon zijn frustraties kwijt in sport. Hij vond daarin een manier om zijn agressie beheersbaar te maken. Over hem gaat de film. Later ontglipt hem die controle weer als hij zijn broer als stabiliserende factor in zijn leven moet missen.

Regisseur en co-auteur Hannes Baumgartner baseert zich in zijn film op dit verhaal. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de hardlopende Jonas. Een helder verhaal dat echter geen verklaringen biedt. De film verdiept zich niet in de vraag waarom Jonas naar gewelddadigheid neigt. Waarom hij zo‘n duistere kant bezit. Hij zou immers ook op andere manieren blijk kunnen geven van zijn onvrede. En waarom maakt hij bepaalde destructieve keuzes die zijn geluk in de weg zitten. We weten het niet. Hier en daar worden wel minieme puzzelstukjes aangereikt, maar van een bevredigend antwoord onthoudt de film zich.

De enscenering is sober. Kleurloos zijn de beelden. Fragmentarisch en kaal is de verhaallijn. Af en toe een flashback als toppunt van narratief ingrijpen in de film. En dan is er nog de muziek. Baumgartner gebruikt geen muziek. Baumgartner laat de beelden voor zich spreken. Hij laat de handelingen van de personages voor zich spreken. Zonder muzikale begeleiding.

Der Läufer is een redelijk goede film. Goed acteerwerk en onopgesmukte beeldcomposities zijn verantwoordelijk voor een kille en sombere sfeer. De film drijft erg op die sfeer. De verhaallijn is tamelijk dun. Iets te dun, naar mijn smaak. Die had best iets uitbundiger gemogen.