Everything Everywhere All at Once (2022)

"The only thing I do know is that we have to be kind. Please, be kind. Especially when we don't know what's going on."

Met 'Swiss Army Man' vond ik al dat Dan Kwan en Daniel Scheinert een absurde film hadden afgeleverd, maar dat bleek nog slechts het topje van de ijsberg te zijn.

In eerste instantie denk je te kijken naar een Chinese immigrante die in de nek wordt gehijgd door de belastingdienst. En daarbovenop zijn er nog de nodige familieproblemen. Rondom dit gegeven zou je al een opzichzelfstaande film kunnen maken, echter gaat men lekker overboord door er een multiversum sausje over te gooien.

Wat volgt is een krankzinnige achtbaanrit die ik in tijden niet meer heb mogen meemaken. Werkelijk niets is te gek en het is des te knapper dat alle losse ideeën één moeiteloos geheel vormen; wat een creativiteit! Als kijker zie je verscheidene genres terugkomen die voor een lach en een traan zorgen. Ik heb met name genoten van de strak gechoreografeerde actiescènes.

Michelle Yeoh schittert als nooit tevoren. Al doet de rest van de cast daar zeker niet voor onder, vooral Ke Huy Quan laat na een hiaat van 20 jaar zien nog steeds te kunnen acteren. Het plezier straalt er vanaf, waardoor je helemaal opgaat in de film. Op deze wijze komen de verschillende lagen beter tot hun recht, al blijft het in de basis eigenlijk een prachtig en intiem familiedrama.

Al met al is 'Everything Everywhere All at Once' een enorm verfrissende film geworden. Dit is nog eens een uitstekende uitwerking van het multiversum concept.

4,5 Sterren.

Onmogelijk te becijferen.

Ik ben zelden zo verdeeld geweest over en tijdens een film. Ik probeer het uit te leggen.

Globaal gezien is het een strontvervelende blockbuster. Standaard concept van het verpakken van een emoverhaaltje en levenswijze platitudes in een zo complex mogelijke verpakking met zoveel mogelijk indrukwekkende toeters en bellen..

Waarom zat ik dan toch uiteindelijk met tranen in de ogen? Want het werkte wel, ondanks de je clou van mijlenver aan zag komen, werd de weg erheen hoe langer hoe...verbijsterender, in vele opzichten. En de verandering van de hoofdpersoon verliep toch verrassend subtiel en indringend, hoezeer ook een open deur.

Ik heb me geërgerd aan de belegen humor, vlakke grappen tot banaal aan toe met het universum vervat in een...geen donut.

Ik heb me zitten laven aan het subliem uitwerken van karikurale geintjes, visuele grappen, creatieve ondeugd.

Karakters waren allemaal karikaturen, tenenkrommend. Een grauwe ambtenaar, slecht Engels sprekende Chinezen...

Michelle Yeoh speelt de sterren van de hemel, en hoe doldwaas Jamie Lee Curtis haar rol neerzet is om te smul-len.

Het concept is onorigineel, ingewikkeld en dan nog verder opgeblazen, uitgerekt.

Wie kent niet de kracht en zwaktes van keuzes. En hoe wordt dit aspect van complex concept tot in het hilarisch absurde doorgetrokken, verkracht en ontkracht maar tegelijk tot het vehikel van het plotverloop gemaakt, gekidnapt...

Doodvermoeiend, al dat jumpen tussen werelden, die wisselende kleding, levenslijnen tot het compleet duizelt.

Wat een explosie aan creativiteit, wat een productie en wat een enorme lol spatte er vanaf.

Zo kom ik er op uit dat ik de film 1* zou willen geven, maar het niet klopt. Eigenlijk mag 5* maar dat klopt ook niet. Een gemiddelde van 3* maken, doet er ook geen recht aan.

Deze explosie van creativiteit is tegelijkertijd zo'n uiting van inhoudelijke leegheid en platitudes dat het op zichzelf implodeert, en van "de grootste film van dit jaar tot nu" (las ik van een recensent) een te vergeten stortvloed aan ideeën overblijft die de leegte niet kan verhullen en er dus geen film overblijft.

*poef*

Everything, Everywhere, All at Once...and nothing at all (or is it?).

Is dat stiekem de forte? De kracht van deze film?

Zegt de film ons niet dat je alles mag doen dat je wilt?

Er zijn veel verwijzingen naar andere films, dat kan makkelijk of vermakelijk lijken, maar ze worden functioneel gekidnapt en tot vehikel gemaakt van...

We zien terugblikken op de carrière van Yeoh, die hier de top van haar kunnen laat zien.

Het plezier van filmmaken spat er vanaf, de creativiteit stuitert je tegemoet, dat de lol tot onderbroekniveau gaat...is serieus te nemen, want niet serieus te nemen? Terwijl de beheersing volledig is, de gedetailleerdheid en uitwerking minutieus.

Laat de film ons, beoordelers van films niet een poepie ruiken door ons te laten kijken naar hoe we kijken naar films kijken en dat het misschien niet altijd zo serieus hoeft te zijn, of misschien tegelijkertijd toch ook wel? Moeten filmmakers iets volledig origineels of gejat maken, binnen of juist buite lijntjes kleuren, het project serieus nemen of juist hele dikke lol hebben. Smaakvolle grappen maken of net een beetje niet? Clichés vermijden of juist omarmen. Who cares?!

Zo lijkt de film op vele niveaus, voor kijkers, beoordelaars, acteurs, makers, wasberen, een torus te worden...een zelfbeschouwende, zelfrealiserende, in paradox volslagen kloppende in zichzelf in- en omdraaiende...nee, deze keer geen donut

Gevalletje buiten categorie (bewuste spatie).

De film is gebaseerd op het idee dat er naast ons eigen universum nog talrijke andere universa bestaan, waar gemuteerde versies van onszelf rondlopen. Mijn fantasievermogen laat mij hier echter in de steek, want ik kan mij daar niets bij voorstellen. Allicht daarom verzuchtte ik na afloop van deze wervelende film vermoeid “waar heb ik nou naar zitten kijken”. Op z’n minst naar een imponerend optreden van Michelle Yeoh, maar verder wist deze film nauwelijks indruk achter te laten. Dat zal wel aan mij liggen…

Tegenvallertje. Te veel ideetjes die niet echt geslaagd zijn, en de ideetjes die wel leuk zijn vaak maar halfbakken uitgewerkt. En schattig dat je bijv een ode aan Gozu of Wong Kar-Wai/Doyle wil brengen ... maar doe het dan ook écht goed.

Veel leuker dan de meeste Hollywood zooi uiteraard. Maar nog niet half zo maf als men wil doen uitschijnen. Maar dat vermoeden had ik al.

Ik heb hem net gezien en heb zeer gemengde gevoelens. De overheersende is 'WTF was dat?' Met afstand de merkwaardigste film die ik in tijden gezien heb.

Het deel bij de belastingdienst vond ik te lang en nogal saai. Over de rest moet ik nog een mening vormen; daar slaap ik eerst nog een nachtje over.

One way ticket for the hot dog stand for you. Blasfemie!

Vraag me nu wel af wat nog veel uitbundiger is dan dit met eenzelfde thema. Blijkbaar is dit een alledaags filmpje voor jou.

Je herkent de vader omdat hij het kleine jochie speelde in Indiana Jones And The Temple Of Doom

Verder briljante film.

Het kan zijn dat het niet een ieders soort humor is of dat de karakters te stereotype zijn, maar mij sprak het zeker aan en het geheel is zeer goed uitgevoerd. Zeer goed acteerwerk, met name van papa en mama en een ingenieus verhaal. Ja, het verhaal is plat gezegd een standaard verhaal, maar dan kun je alles kapot redeneren. Elke revengefilm is Hamlet, elke liefdesdrama is Romeo & Julia, elke actiefilm is Lord Of The Rings... zo lust ik er nog wel een paar. En in dit geval geldt zeker dat het niet om de moraal van het verhaal gaat of het plot aan het eind, maar om de reis er naartoe. Laat je lekker meevoeren in alle absurditeit.

Ik ben zelf al lang niet meer van de anime series, maar mensen met betere kennis van zaken kunnen er vast enkele opnoemen. Voor een paar parallelle universums and high school evil draaien ze daar echt hun vingers niet om.

Ik zeg ook niet dat dit echt alledaags is, de twee regisseurs hebben zeker wel hun best gedaan, had alleen iets verwacht dat origineler was, allicht met minder referenties naar ander werk. "Ratatouille maar dan met een wasbeer" vind ik namelijk niet zo héél erg maf. En iemand die met een hond aan een leiband staat te zwaaien heb ik ook al beter gezien.

En wanneer de stilering dan wat tegenvalt, dan rest toch vooral het gevoel dat het véél meer had kunnen zijn.

Dit was denk ik té weird voor me, want ook al heb ik me bij vlagen vermaakt, ik was ook blij toen de aftiteling begon. Het lijkt een vrij heldere film, met een Chinese familie die mot heeft met de belastingdienst en waar wat gezinsproblemen zijn. Maar al snel komt de film los en krijgen we alternatieve multiverse-versies van hun verhaal. Dit levert nog best wel wat toffe (actie)momenten op en ook wel een aantal opvallende filmhommages, maar het duurde me allemaal veel te lang en op een gegeven moment was het trucje me wel duidelijk, ook al doet hoofdrolspeelster Michelle Yeoh het prima en zijn bijrollen zoals die van Jamie Lee Curtis echt wel leuk. Ik geloof meteen dat dit hoge cijfers scoort onder de kijkers, maar voor mij is het een voldoende, meer niet.

3*

Ik sluit me aan bij bovenstaande commentaren. Weet niet echt wat ik er van moet vinden maar vond het absoluut geen vervelende ervaring. Het duurde alleen net 20/30 minuten te lang. De 10 medestanders in de zaal wisten overigens wel wat ze ervan vonden. 1 liep er al voor de pauze weg, 3 tijdens de pauze, 4 bleven toch maar zitten maar waren al opgelucht toen de eerste 'aftiteling' begon en de overige 2 heb ik geen wanklank van gehoord.

Wat een aparte film.

Erg erg vaag, maar ook wel heel erg aardig.

Michelle Yeoh is echt een heel begenadigd actrice en een heel mooie verschijning .

Waymond had zo gespeeld kunnen worden door een jongere Jackie Chan.

Goede actiescènes die af en toe te bizar voor woorden waren.

En, ik dacht tijdens de film al, wie is die belasting dame, en ik had gelijk.

Meest vage film van dit jaar, maar zeker plezierige verrassing.

Zeker niet voor het mainstream publiek.

Jammer dat we het idee van een multiverse inmiddels al kennen van meerdere Marvel-films. Dat neemt toch wat van de verrassing weg. Daarnaast heeft het uitgangspunt ook wel iets weg van The Matrix. Afgezien daarvan valt er gelukkig een boel te beleven in deze nogal chaotische maar wel enthousiast gemaakte en vertolkte mix van genres. De montage is in ieder geval geniaal. Michelle Yeoh is daarnaast geweldig in de hoofdrol(len) en het is leuk om Ke Huy Quan na al die jaren weer eens te zien in een film. Hij doet het prima als haar man(nen). Jamie Lee Curtis steelt de show in een hilarische bijrol. Uiteindelijk iets te vermoeiend, oa door de lengte en een grote reeks nogal flauwe momenten, maar door de energie van het geheel en de niet aflatende stroom maffe ideeën toch wel iets bijzonders.

Evelyn [Michelle Yeoh] en Waymond Wang [Ke Huy Quan] hebben een afspraak met belastingconsulent Deirdre Beaubeirde [Jamie Lee Curtis]. Dat is de kapstok voor een niet na te vertellen verhaal. Wat moet volstaan is dat het scenario (geschreven door de regisseurs) uitgaat van de theorie dat er voor elke keuze die Evelyn maakt en heeft gemaakt een paralleldimensie is. In deze volstrekt onvoorspelbare, fantasierijke, briljant gemonteerde en zeer vermakelijke SF-actiekomedie ontdekt Evelyn dat ze kan transporteren van de ene naar de andere dimensie. Je valt van de ene in de andere verbazing in een film met een moordend tempo waarin de lesbische relatie van dochter Joy [Stephanie Hsu] en de generatiekloof met vader Gong Gong [James Hong] een centrale rol speelt. Yeoh is nog steeds een geweldige actiester, Quan nomineert zichzelf als de nieuwe Jackie Chan, maar ook Sregor en (wie had dat gedacht) Curtis laten zich niet onbetuigd in de vele spectaculaire actiescènes. Maar het duurt een half uur te lang.

Bijzondere film. Goed gemaakt op momenten maar ook niet helemaal geslaagd. De film zit boordenvol ideeën, soms goed uitgewerkt, soms matig, maar uiteindelijk mist de film vooral flow doordat al die ideeën te veel als los zand erin zitten en duurt de film voor m'n gevoel (vooral daardoor) vrij lang. Ook de humor werkt lang niet altijd en het acteerwerk is zozo.

Maar goed, als de film werkt dan die werkt die uitstekend. Dat eerste stuk in de wasserette is enorm energiek en doet denken aan Punch-Drunk Love of Uncut Gems qua energie en camerawerk (al houden die films dat de hele speelduur vol, deze helaas niet). Ook zit de film genoeg visuele ideeën, uitstekend in beeld gezette actie en leuke hommages aan films (2001, Wong) en soms werkt de humor wel (als die hond wordt weggeslingerd, zwarte humor maar erg vermakelijk). Maar er zit ook te veel ruis op de lijn. 3,5*.

Een verpletterende film die je meteen bij je lurven grijpt en je naar alle hoeken van elk universum smijt. De film voelt aan als een knotsgekke variant op The Matrix met z’n combinatie van science fiction en martial arts met een religieus sausje (het zoeken naar The One die hier alle universums moet redden) maar dan met humor dan wel als parodie op dergelijke films (waaronder ook de Marvelsuperheldenfilms), maar gaandeweg wordt duidelijk dat zeker deze film een serieuze onderlaag heeft: het spel met alle mogelijke werelden brengt op natuurlijke wijze actuele thema’s naar voren zoals de vraag naar identiteit (wie ben ik?) en naar waarheid (zijn er eindeloos alternatieve waarheden?). Tegelijk kan de film worden geïnterpreteerd als hoe een persoon mentaal kan fragmenteren in een psychose – het barsten van de kruik water c.q. hoofd als er te veel naar alternatieve werelden wordt gesprongen – als gevolg van een te grote druk vanuit de maatschappij maar uiteindelijk blijkt de film te gaan over de strijd om je kind los te laten welke strijd – anders dan in de gemiddelde science-fiction-film – niet door middel van vernietiging maar door middel van liefde en het accepteren van deze wereld en je onvolmaaktheid tot een oplossing moet worden gebracht (waarbij je wel kunt leren van alternatieve werelden).

De film heeft aldus ook zelf alles overal tegelijkertijd – het ontplooit alle mogelijkheden in een cinematografisch explosie – en is waarschijnlijk een van de mafste films ooit gemaakt maar de gekkigheid heeft geestigheid, intelligentie en diepgang. Dit is topamusement en doet waar films voor zijn gemaakt. Een instant klassieker.

Torenhoge verwachtingen, zware tegenvaller. Aanvankelijk best okay en mooi bedacht, maar het begint al gauw te verzanden in veel van hetzelfde en... nou ja, wat Pierre18 zegt dus.

En wat vond ik er nou van:

Oké, wat heb ik nou eigenlijk gezien. A: een familie drama B: een actiefilm C: een comedy D: een sciencefictionfilm. En dat verwerkt in één film. Evelyn Wang gespeeld door Michelle Yeoh speelt hier de sterren van de hemel. Ook vond ik Jamie Lee Curtis als de belastingagent Deirdre Beaubeirdra erg leuk. Ook de sullige man van Evelyn Waymond Wang gespeeld door Ke Huy Quan deed het echt goed. Er wordt gewoon erg sterk in deze film geacteerd. Het verhaal gaat natuurlijk compleet over de top, wat soms verwarrend is. Maar daar schuilt ook de humor in. Er zitten ook leuke verwijzingen naar andere films in. In tijden niet zo’n vreemde/leuke/fijne film gezien in jaren. Aanrader? AB-SO-LUUT!!!

Na de eerste vechtpartij uitgezet. Ik houd niet van humoristische vechtpartijen.

Ik voeg me ook bij de loftuitingen. Zo hee.

Lo Pan uit Big trouble in little China (1986)

Ik weet niet goed wat ik van deze film moet vinden, behalve dat het absoluut geen slechte film is. Heb me er ook wel mee vermaakt, al hou ik niet van vechtscènes die maar blijven voortduren, zeker niet als ze gecombineerd worden met flauwe grappen zoals bijvoorbeeld die buttpluggen. Toch zaten er dusdanig veel goede vondsten in, en zeker tegen het einde zoveel rake emotie, dat ik me bijna gedwongen voel deze film een ruime voldoende te geven!

Uitermate vermoeiende film die steeds in herhaling valt. Heel zelden wel wat grappig, maar vaak vooral vervelende leukdoenerij. Druk tot en met, zonder dat het ergens toe leidt, want uiteindelijk blijft er niets meer over dan een simpel verhaaltje van een gezin wat niet goed loopt en later elkaar "terug vindt".

Had gemakkelijk in drie kwartier gepast.

Omdat de film zo geweldig en overdonderend is heb ik de film nogmaals gezien in de bioscoop. Vaak is bij de tweede kijkbeurt de glans er af maar dat geldt niet voor deze film – integendeel – zodat ik nu met zekerheid kan stellen dat dit een van de beste films is die ik ooit heb gezien.

Wat me nu vooral opviel is dat de film één grote aaneenschakeling is van ironische knipogen naar of zelfs parodieën op tal van andere films, met zelfs verwijzingen naar eerdere rollen die de acteurs in deze film hebben gespeeld, zodat de film – heel postmodern – een metafilm is. Maar het drijft niet slechts de spot met de onzin die in andere films serieus wordt genomen, van de martial arts in The Matrix tot de romantiek in In The Mood For Love, maar legt er juist een diepere en serieuzere betekenis in door het metaforisch te gebruiken. Zo is er denk ik eerst de maatschappijkritiek op onze hyperkapitalistische, postmoderne maatschappij waarin we worden overspoeld met beelden, informatie, social media, games etc waarin alles te koop en verkrijgbaar is waardoor we alles tegelijk hebben en zijn maar we daardoor ook fragmenteren in een soort schizofrene toestand (zoals beschreven door Deleuze & Guattari): we kunnen onze aandacht nergens op vasthouden omdat we telkens afgeleid worden waardoor alle betekenis verdwijnt (met de fragmentering van het subject is ook de werkelijkheid niet meer stabiel) en we alles tegelijk moeten doen waardoor we onder immense druk staan en mentaal kunnen instorten (‘heel veel ballen in de lucht moeten houden’ noemen vrouwen dat wel die zo’n druk leven als Evelyn hebben). De film verenigt zo vorm en inhoud want de film toont precies dat drukke en fragmentarische in cinematografische vorm (zodat ook het hoofd van de kijker een beetje explodeert).

Deze wereld van oneindige mogelijkheden heeft in de film de visuele vorm van het multiversum gekregen waarin de alfa-wereld ten strijde is getrokken tegen deze chaos welk kwaad wordt belichaamd door de dochter Joy die – zoals menig puber – verward is in haar ontdekking van de wereld en die uit verveling ‘alles op de bagel’ heeft gegooid waardoor ze volledig is gefragmenteerd welke som van alle ervaren mogelijkheden nihilisme en depressie oplevert: de (objectieve) waarheid is dat niets er toe doet (elke mogelijkheid wordt weggespoeld door de eindeloos veel andere mogelijkheden, welk nihilisme ook doet denken aan Nietzsche’s ‘voorbij goed en kwaad’). De andere kant van de medaille is echter dat de alfa-mensen bekrompen en angstig voor de veranderingen (in de wereld) zijn en dat Joy voor ruimdenkendheid staat. Evelyn, die in tegenstelling tot Joy juist geen van haar doelen en wensen heeft bereikt (haar bagel is zeg maar leeg), kan Joy stoppen door alsnog haar mogelijkheden en daarmee 'superkrachten' te realiseren (van welke mogelijkheden ze vaak heeft gedroomd) maar tegelijk staat zij ook op het punt in te storten dus te fragmenteren zodat ze de ideale mediator blijkt die het conflict kan oplossen. In feite gaat de film over het typische moeder-dochter-conflict waarbij moeder en dochter elkaar niet meer kunnen begrijpen en van elkaar vervreemden, zelfs elkaar haten maar haat is slechts mogelijk in de liefde: van de vader wordt geleerd dat hoop en liefde ook een strategie om te overleven is en dat je soms moet scheiden om samen te kunnen komen, zoals hij een echtscheiding aanvraagt om het gesprek en dus heling van het huwelijk mogelijk te kunnen maken.

Elke mogelijke wereld wordt bepaald door ‘stochastische waarschijnlijkheden’ (de film verwijst enkele malen naar de kwantummechanica) als een soort Lot waardoor je alleen naar een andere mogelijke wereld kunt – existentialistisch gezegd een authentieke keuze kunt maken die je van het voorbestemde pad brengt – door juist het minst waarschijnlijke of logische te doen: de boodschap van de film is dat in de objectieve wereld er inderdaad niets toe doet maar dat in het onlogische en onbegrijpelijke – dat is de liefde of band van het gezin, ook al is er rationeel niets wat de leden bijeen houdt – het geluk of de heling schuilgaat. Zoals chaos en ruimdenkendheid twee kanten van dezelfde medaille der verwarring zijn, zijn ook de nihilistische bagel en de warme wiebelogen bewust visueel verwant: in de liefde doet niets er toe hetgeen onze redding is in deze chaotische, door statistiek bepaalde en objectief zinloze wereld.

Wat een flauwekul zeg.

Vanwege deze film heb ik mijn Top 10 films op deze site dramatisch moeten wijzigen.

Altijd fijn als iemand een film tegenkomt die alles dat eerder gezien is in de schaduw stelt. Dan is er iemand heel gelukkig.

Nogal flauw. Ik zie wel in waarom deze film in Amerika zulke goede recensies krijgt.

Lo Pan uit Big trouble in little China (1986) [/quote]

Ja die ook oh die film heb ik zoveel gekeken Thx !!

Op eigen risico kijken. De meest aparte film van het jaar misschien, maar bij lange na niet de beste. Want de originaliteit die de film heeft maakt helaas niet alles goed. Een grote creativiteit is ook niet hetzelfde als een overdosis absurditeit. Experimentele films kunnen ook eerder mislukken en deze film haalt maar een krappe voldoende.

Het is allemaal net te raar en in de basis blijft juist door al dat malle gedoe het familiegerichte plot in oppervlakkigheid hangen.

Visueel wil het ook nooit echt overdonderen, tenzij je epileptisch bent, dan kun je wel met een brancard afgevoerd worden na 1 van de scenes.

De acteurs spelen wel enthousiast en kunnen zich lekker uitleven. Qua soundtrack is er niets nieuws te beleven.

Het zegt misschien vooral iets over de grauwe middelmaat van Hollywood dat deze film zo positief ontvangen wordt, men is immers de creativiteit gewend van een zak patat met een dikke lel mayonaise.

Kijk liever Big Trouble in little China zoals hier net nog genoemd....die is echt veel leuker.

Al dat Chinese geschreeuw. Vond het echt helemaal niks.