Oxygène (2021)

Strakke en goede film waar ik echt van genoten heb. Goede acteerprestatie van Mélanie Laurent. Het gegeven wordt opbouwend en spannend uitgewerkt. Ik heb ook een paar keer gespannen zitten afwachten wat er steeds te gebeuren stond en zelfs een paar keer met mijn hand voor mijn ogen gezeten omdat de hoofdrolspeelster niet altijd fijne dingen moest doen.

Hoe het plot zich ontwikkelt is knap en verduidelijkt zich steeds meer waarbij het ‘bijna’ einde intrigeert en het ‘echte’ gewoon sterk was. Ja ! Mooie film !

Waarom zou je een film niet in de oorspronkelijke taal kijken?

Goe genoeg in zijn genre. Wist mijn aandacht erbij te houden.

Mooi gemaakt, een vd betere sf-films van de laatste tijd.

Wat een fantastische Franse film. Ik houd ervan. Lekker claustrofobisch.

Voor mij een 8.

Leuke film het verhaal ook goed van in elkaar zit. Echt een aanrader

De futuristische Buried.

Volgens omschrijvingen had Alexandre Aja met dit project in Amerika willen blijven, maar door omstandigheden moest hij hiervoor terug naar zijn thuisland, waar hij sinds Haute Tension dit product aflevert. En Oxygene gaat weer verder dan de verwachtingen. Het begin is standaard; hoe kom ik in godsnaam hier terecht en vooral.... hoe kom ik hier in godsnaam weer uit? Het gaat hier om Liz, die hier sterk vertolkt wordt door Melanie Laurent.

Wat al snel duidelijk is is dat paniek en angst de meest slechtste raadgevers zijn. Ze heeft namelijk nog maar een klein percentage zuurstof over en het bovengenoemde zorgt ervoor dat dat nog sneller toeneemt. In haar handbereik heeft ze slechts een computerstem om tegen te praten en moet ze graven in haar geheugen.

En hier zet de film ons steeds op het verkeerde spoor, waarbij je op den duur gaat denken dat deze drie eindes heeft. Het psychologische aspect; het cynisme, wanhoop en doorzettingsvermogen dat Liz uit, de telefoongesprekken, de uiteindelijke herinneringen en de conclusie. Het maakt het ernaar dat dit een zeer interessant project is waarin Aja ondertussen erg actueel wil blijven. Algoritmes, social media dat zijn tijd vooruit is, en natuurlijk... een mogelijk dodelijke variant van een pandemie (een nieuwe corona-mutatie?)

De film weet mooi te schommelen tussen de claustrofobie in de capsule en de wazige herinneringen in Frankrijk en is niets meer zoals het lijkt. De herinneringen zijn erg sterk weergeven.... Wacht eens even... Herinneringen????

Voor mij is Aja hier weer goed geslaagd om een project neer te pennen. Geen popcorn-blockbuster dit keer. De montage is oogstrelend, de twist slaat op je borst, en nergens wordt het saai. Welkom terug in Frankrijk, Aja!

Trouwens: Liz is geboren op 3 januari 2003 in Stockholm. Exact dezelfde geboortegegevens van Greta Thunberg. Toeval???

4,5*

Heh, leuk gevonden. Misschien toeval en misschien niet.

Ik kon hier niet veel mee. De pulserende zwart-rode opening met de indrukwekkende soundtrack belooft nog best wat, maar zodra de computer voor het eerst zijn mond open trekt gaat het snel bergafwaarts. De plotontwikkelingen berusten vooral op willekeur waardoor het verloop van de film nogal gekunsteld is. De revelaties van Liz komen precies op de momenten dat ze nodig zijn voor het plot en de (on)mogelijkheden van de computer worden ook maar gewoon gedicteerd door het script en volgen verder geen interne logica. Het gevolg is dat het me al vrij snel een zorg was wat de onvermijdelijke twist zou zijn. Er passeert nog wel eens een aardige scène maar het geheel werkte totaal niet voor mij. 1,5*

Wat een saaie bagger. Zonde van mijn spaarzame vrije avond, ik had beter Friday the 13th deel 3 kunnen kijken ofzo, dat heeft tenminste amusementswaarde.

Het Franse bioscoopmeisje uit Inglorious Bastards doet het wel goed, maar daar is alles mee gezegd.

Ik liet me helaas misleiden door een Facebook-post van Moviemeter waarin staat dat deze film een ‘monsterscore’ op bijv Rotten Tomatoes krijgt: dat neem ik dus nooit meer serieus.

Krijgt hier niet voor niets amper een voldoende, zullen we maar zeggen.

Verschrikkelijk saai... toen die computerstem kwam werd t bijna lachwekkend, maar mijn mening

Fijne Aja. Eigenlijk een perfecte film voor hem, aangezien de beperkingen hem dwingen weer meer aandacht aan het audiovisuele te besteden, al bleef ik op dat gebied toch weer een klein beetje op m'n honger zitten.

Concept is verder wel aardig (en al zo vaak gedaan dat naar één bepaalde film referreren eigenlijk wat onzinnig is), Laurent doet het verder ook goed en MILO is een verbeterde versie van HAL. Vond het alleen wat eigenaardig dat ze 12 jaar nodig hebben gehad om tot aan de maan te raken. Moet toch sneller kunnen, niet?

Onderhond, volgens mij is het te herleiden uit de gesprekken.

Basto, was onze maan, helemaal tegen einde zie je een nucleaire versnelling

Trust in Aja! Wat mij betreft één van de betere genrefilmmakers van deze generatie. Al zó lang extreem consistent in kwaliteit en tegelijkertijd continue voor zichzelf opzoek naar iets nieuws. Hoewel scenario's die zich beperken tot een kleine, afgesloten locatie voor vele regisseurs een struikelblok vormden, neemt Aja die met opvallend veel gemak. De futuristische setting is (in het kader van 'iets nieuws proberen') de grootste selling point en opent deuren die je normaliter ''mist''. Communicatie, informatie en meer ruimte om wendingen (in z'n eigen wereldje) relatief logisch te presenteren. Goed gedoseerd, sterke performances en een fraai slot.

Boeiend tot het eind met een verrassende ontknoping.

Ik moest er even inkomen maar al bij al zit het verhaaltje nog wel interessant in elkaar. Aja is altijd wel iemand die voor vernieuwing probeert te zorgen in het SF, horror en thriller genre en dat probeert hij nu ook weer. Mélanie Laurent is een prima actrice die de film alleen draagt natuurlijk met wat ondersteuning van het AI systeem van de cyropod waar ze in ligt en audioverbindingen van buitenaf. Het einde is best ok, maar ik vond de film eigenlijk wel wat lang. 1u20 was voor mij voldoende plus het aftelsysteem van de zuurstof werkt ook maar zoals het de makers goed uitkomt. Ik vond dit veel te gemakzuchtig gedaan wat wel wat punten aftrek kost.

Een film van Alexandre Aja. De man is geen persoonlijke favoriet, maar wel een regisseur die met films als Haute Tension (2003), The 9th Life of Louis Drax (2016) en Crawl (2019) best aangenaam kijkwerk afleverde. Voor Oxygène geldt dat ook. Oxygène is een film die verscheidene genres met elkaar verbindt en die wat mij betreft tot op heden Aja's beste film is. Van de geziene films natuurlijk.

Oxygène begint met mysterie als het vrouwelijke hoofdpersonage ontwaakt en zich niets kan herinneren. Samen met de kijker probeert zij uit te vinden wie zij is en waarom zij in hemelsnaam ontwaakt in een vastgeketende positie in een afgesloten kleine ruimte. Zonder bewegingsvrijheid en met als enige verbinding tot de buitenwereld een computerstem, die kennis vertegenwoordigd maar die kennis slechts spaarzaam prijs geeft. Ja, een leuke opzet.

Het is een benauwende situatie die de film spannend verbindt met een strijd om te overleven. Een beperkte zuurstofvoorziening in combinatie met de factor tijd spelen daarin een belangrijke rol. Bijzonder aardig is dat de film een realistisch tijdsverloop hanteert. Geen filmische trucjes om de tijd te manipuleren teneinde de spanning te verhogen. De klok tikt en de klok doet dat zoals een klok hoort te tikken. Heel kil. Heel onverbiddelijk. Heel spannend.

De claustrofobische setting dringt een onvermijdelijke vergelijking op met Buried (2010). De film over een man die levend wordt begraven en een weg naar buiten moet zien te vinden. Zo intens als die film wordt Oxygène niet. Oxygène is minder rechtlijnig. Minder beperkend. De begrensde setting is goed voor een benauwend stukje film, maar het script gunt de protagonist al snel meer speelruimte. En dat geeft mogelijkheden tot verassingen. Net als je denkt te weten hoe de vork in de steel zit, trekt de film het volgende konijn uit de hoge hoed. Konijnen die goed zijn voor veel dynamiek en hectiek. Iets meer terughoudendheid had van mij gemogen. De talloze wendingen hebben invloed op het inlevingsvermogen van de kijker. Om de film geloofwaardig te blijven beleven is af en toe rekkelijke inspanning van de kijker nodig.

De film is gesitueerd in een mooie rustige setting die wordt gedomineerd door de kleuren blauw en wit. Prima passend bij deze thriller die ondanks de momenten van hectiek toch vooral onderkoeld is. De setting is tevens zeer geschikt voor het sfeervol uitspelen van Aja’s horrorachtergrond. Hij creëert een onaangenaam en benauwend gevoel en raakt op die manier heel effectief een dreigende snaar bij de kijker, Een gevoel dat nog eens wordt versterkt door het inbrengen van plotselinge explosieve schrikmomenten.

Oxygène is een spannende film. De vele verrassingen zorgen voor dynamiek, maar tasten hier en daar ook de bereidheid aan om helemaal in de belevenissen van de protagonist op te gaan. Ach, het zijn details. Oxygène is vooral aangenaam kijkwerk.

Redelijk sterke sci fi thriller. Het verhaal zit best leuk in elkaar, hoewel het niet altijd even sluitend is. Daarnaast bevat het een tweetal leuke twists. De uitwerking is knap want ondanks dat het zich alleen in een kleine ruimste afspeelt, blijft het ruim anderhalfuur lang boeien. De film verveelt ook geen moment. Dit ook mede dankzij het sterke acteerwerk van hoofdrolspeler Laurent. Visueel ziet de film ook prima uit. Aangename verrassing. 3.5/4.0

Liz [Mélanie Laurent] ontwaakt in een cryogenische capsule zonder te weten hoe ze daar is gekomen, waar de capsule zich bevindt en wat haar buiten die capsule staat te wachten. De zuurstofvoorraad neemt echter af en met de hulp van computer M.I.L.O. [stem van Mathieu Amalric] probeert ze zich uit deze situatie te redden. Maar M.I.L.O. is geprogrammeerd om protocollen te volgen die Liz niet kent en dat maakt de situatie extra gevaarlijk. Technisch prima film en Laurent levert puik werk af, maar het concept is bepaald niet origineel en leent zich beter voor een aanzienlijk korter format.

Een onderhoudende science fiction film. That's it. Melanie Laurent vind ik toch wel het zwakke gedeelte van het gebeuren. Ze heeft niet echt het charisma om je te boeien, maar door de goede twists en scenario word ze steeds gered.

Goed gevonden!

Aja op niveau.

Niettemin is Oxygene wel een andere film voor zijn doen. Fans van Aja zullen namelijk vast wel doorhebben dat de beste man zich thuisvoelt in het horrorgenre, maar in Oxygene is daar niks van voelbaar. Deze film is een relatief simpele sciencefictionfilm met wat thriller en dramaelementen, toch wel nieuw terrein voor Aja.

Maar zoals ik al van hem had verwacht lost hij dat keurig op en op deze manier is Oxygene geen fout geworden. Normaal kan ik dit soort films die zich enkel en alleen op 1 locatie afspelen niet zo waarderen, maar Aja lijkt zich dat ook te beseffen en vult de film met genoeg attributen op om het als geheel niet in te laten kakken. Zo zie je maar dat je met de juiste regisseur een heel eind kan komen.

Toch voelt de film best veilig aan, omdat het weleens de neiging heeft om naar die R-rating te hunkeren. Dat gebeurt alleen niet, en dat verklaart mogelijk de 12+ van de film. Zowat de eerste rating onder de 16+ ooit voor Aja. Het blijft altijd veilig aanvoelen in deze film, terwijl dat helemaal niet hoeft. Je brengt een film uit op Netflix met een enorm simpel concept, wat heb je dan eigenlijk te verliezen?

Visueel ziet de film er keurig uit. Goede effecten, genoeg kleur en sterk cameragebruik. De sfeer mist wel een beetje door de film heen, het voornaamste kritiekpunt is dan ook dat de film niet bepaald spannend kan worden. Nergens voelt het maar aan alsof Laurent maar een beetje in gevaar is, en dat kan ook mogelijk zo zijn omdat Laurent zelf niet haar beste prestatie neerzet hier.

De soundtrack is sterk en de film duurt niet te lang, met dit genre kan je ook veel verder uitreiken dan bij bijvoorbeeld opgesloten zitten in een ordinaire kamer. Vergezocht maar passend, Oxygene staat garant voor een aardige 100 minuten aan vermaak. Nergens echt inkakmomenten, maar ook nergens echt een "zuigeffect". Niet Aja zijn sterkste film, maar zeker niet onder zijn niveau. Goed.

Spannende film, ook al speelt deze zich voornamelijk af in een kleine ruimte. Geen film voor mensen met claustrofobie. Mélanie Laurent levert hier puik werk af, de ontreddering brengt ze zeer geloofwaardig over. Telkens kom je meer te weten over de situatie en ik zat op het puntje van mijn stoel, benieuwd naar de afloop, want het kon echt alle kanten opgaan, getuige Buried (2010).

Was best te doen, leuk bedacht!