Pahanhautoja (2022)

Familiedrama in een horrorkostuum.

Veel symboliek en metafoor, dus als het niet je ding is...

Voor de horror-fan is er wat lichte bodyhorror, weinig spanning of schrikmomenten.

Het verhaal heeft een matig tempo met vooral aandacht voor drama, een leuke sfeer en krijgt gaandeweg wat meer horrorinvloed wanneer het ei is uitgebroed.

Het kuiken zelf vind ik maar matig geslaagd maar naarmate de transformatie een stapje verder gaat wordt de uitwerking wel beter.

Een beetje bloed, wat braaksel, veel meer valt er niet te rapen.

2,5*

Hatching stond al even in mijn watchlist dus ik ben blij dat ik hem eindelijk gezien heb, al viel hij toch wat tegen. Niet alles werkte voor mij. Het mysterie wordt na circa twintig minuten volledig uit de doeken gedaan waardoor je amper nog enig beetje suspens hebt. Het verdere verloop van de film was best voorspelbaar. Ook was de editing niet altijd even goed. Zo vloeiden scènes bijvoorbeeld niet goed over in elkaar.

Niet alles is negatief want er is een sterke cast aanwezig. Vooral het meisje die de hoofdrol speelt doet erg goed haar best. Ook zien de practical effects er erg goed en creatief uit. Al bij al is dit een fijn tussendoortje maar zeker niet de hype die werd opgebouwd bij de trailer waard.

3*

3 sterren voor de originaliteit en acteerwerk van het meisje, de hoofdrolspeelster. Acteerwerk van de rest was echt iets minder helaas. Film werd mij iets te hoor waardoor ik ff moest wegkijken. Zal deze film niet snel vergeten.

Apart filmpje. Niet echt spannend maar je blijft wel steeds benieuwd hoe het verder gaat.

Voor Fins te zijn zeker niet slecht, alleen die taal vind ik aartslelijk

Weinig spanning, zitten ook bijna geen schrikmomenten in. En verder heeft de film maar een matig tempo. Voor de liefhebber.

Geinig te noemen sprookjesfilm over een eenzaam meisje dat in de puberteit belandt, vervolgens gekweld wordt door haar kille moeder die haar gebruikt voor zoveel mogelijk insta likes. Haar moeder die ook nog eens openlijk seks heeft met een klusjesman. Plus haar gestoorde familie die in een J80 interieur woont waarin alles wit is. Haar emotieloze vader en zijn verwende kloon, dat ook haar broertje is.
Per abuis broedt ze een monsterlijk ei uit met daarin een Jim Henson-pop, die langzaamaan transformeert tot het meisje dat haar uit heeft gebroed (?) Vast vol met (seks)metaforen, maar ik heb te weinig Freud gelezen om die te ontcijferen. Qua horror kan je hem overslaan. Qua overdreven raarheid wel leuk.

Het perfecte plaatje

Emotioneel onvolwassen ouders laten diepe sporen na. Althans, dat was in eerste instantie mijn interpretatie van deze Finse psychologische horror. Hoewel er voldoende metaforen voorbij komen om te bevestigen dat het monster uit het ei alleen in het hoofd van de twaalfjarige Tanja bestaat, wordt het tegenovergestelde (het monster is echt) richting de finale eveneens niet ontkend. Dit zou betekenen dat je de film vanuit beide standpunten kan bekijken, of dat de groei en acties van het wezen uit het ei ‘’gevoed’’ worden door hoe Tanja zich op dat moment voelt. Deze laatste mogelijkheid is mijn eigen uiteindelijke interpretatie geworden.

Bovenstaande alinea laat al blijken dat Unhatched geen standaard horror productie is en behoorlijk uniek is. Ook het niet-Amerikaanse sfeertje bevalt goed, en daarnaast zijn de effecten die ten minste voor een behoorlijk deel uit praktische effecten lijken te bestaan, van een hoogstaand niveau. Waar de regisseuse echter in faalt is het daadwerkelijk beangstigen van een publiek (de spannendste momenten zitten in de trailer) en het feit dat het wel/niet bestaan van het monster een discussiepunt kan zijn voor sommige kijkers. Dit kan namelijk tot gevolg hebben dat het gevoel ontstaat dat men geen definitieve keuze kon maken tussen een metaforische- en feitelijke creature feature. Want juist omdat er in mijn ogen genoeg bewijzen zijn dat het daadwerkelijk om een feitelijk monster lijkt te gaan, lijkt het geheel als creature feature duidelijk een stukje focus te missen. De film had op dit vlak dan meer over de top mogen gaan.

In eerste instantie zat ik te denken aan 2,5* maar vanwege de originaliteit én het feit dat men met praktische effecten werkt waar ik een groot voorstander van ben, geef ik er 0,5* bij.

3,0*

Tinja is een 12-jarig meisje dat in een ubergestyled shiny huis met rozetinten woont omdat haar moeder als lifestyle influencer de perfectie van het Finse gezinsleven met de wereld wilt delen. Onderwijl wordt haar door moeders een toekomst als professioneel turnster opgedrongen, wat ten koste gaat van ontspanning en haar misschien wel van een goed deel van haar jeugd berooft. Vriendinnen vragen haar nog wel mee, maar de weigering uit verplichting verbaast ze al niet meer. Als ze bij thuiskomst moeders hand op het been van de klusjesman vindt, wordt ze gedeeld in de buitenechtelijke affaire van haar moeder, die haar vanaf dat moment ook als vertrouwenspersoon lijkt in te lijven.

De onderdrukte gevoelens en verlangens van Tinja lijken gemanifesteerd te worden in een vogelei dat ze met liefde uitbroedt en waaruit een vogelachtig creatuur komt gekropen dat haar onschuld en wedijver om aandacht lijkt te verdedigen - en uiteindelijk zelfs uitgroeit tot een verwilderde replica van haarzelf. Veel credits naar de jonge hoofdrolspeler, Siiri Solalinna, die een krachtige dubbelrol neerzet.

Als een modern sprookje handelt de heerlijk gestileerde film, met vaste hand geschoten, over thema’s als onderdrukking, onschuld en uiterlijk vertoon binnen familiale setting. Niet verwonderlijk dat dit debuut door vrouwelijke hand geschreven en geschoten is; zowel de thematiek als de fijnzinnige benadering van het coming-of-age element is iets wat ik al meerdere malen door een vrouw (kundig) vertaald heb zien worden in horrorbeeldtaal, zoals Blue My Mind (2017) of The Book of Birdie (2017). Neigt iets meer naar het dramatische aspect dan de horrorkant, maar dit zijn wel films die ik graag zie. 3,5*

Review Moviemeter horror challenge 2024: De eerst gesproken zin in deze film weergeeft goed hoe de moeder zich profileert. Blegh, die ziekelijke behoefte naar het naar buiten toe tonen van een perfect plaatje, de pest van de hedendaagse maatschappij als je het mij vraagt, dat oppervlakkige gedoe op social media en alles dat daaruit voortvloeit... Ik moest op de één of andere manier gelijk denken aan de Bellinga`s (die ik helaas alleen ken doordat mijn zoontje een tijdje een film leuk vond om te kijken van hen ). Verder vond ik de film mweh, snap de diepere laag wel, maar op de één of andere manier vond ik het een vrij lange zit voor de korte tijd dat het duurt.

Niet voor het eerst natuurlijk dat je een film ziet waarbij een kind een bepaald creatuur (geheim) huisvest in zijn kamer. En de variaties daarop zijn ook legio zoals bij Gremlins of Basket case. Wanneer de jonge Tinja een vogelei vindt in het bos, broedt ze het uit en neemt het onmetelijke proporties aan. Het achterliggende thema is zorg, geborgenheid en liefde, iets wat ze in haar schijnbaar perfecte gezinnetje niet altijd zomaar terugvindt.

De band tussen het creatuur en Tinja is hecht en eenieder zorgt voor elkaar, elk op zijn eigen manier wel te verstaan. Het maakt van Hatching een onderhoudende fantasy horror. De metamorfose van het creatuur zag ik niet aankomen en is toch wel best creepy. Daarom ook wel opgetogen met het verrassende einde.

De film heeft wat weg van een sprookje en past wel in het luikje van tienerhorror. Best onderhoudend en dus geslaagd. Prima acteerwerk ook van Solalinna.

Een coming of age horrorfilmpje volgens mij. In het schijnbaar perfecte leventje van een welgesteld vloggend Fins gezinnetje verschijnt ineens de dood in de vorm van een kauwtje dat tegen het raam vliegt en vervolgens de boel in huis op stelten zet. Moeder draait het wanneer het eenmaal gevangen is, doodleuk de nek om: "Gooi maar bij het vuilnis - in de biobak." De dood heeft geen plek in dit blije leven!

Niet veel later vindt de puberdochter het achtergelaten ei van de kauw in een onheilspellend bos en neemt het mee naar huis (nadat ze de kauw, die nog leefde kennelijk, met een steen doodslaat). Wat volgt is een erg leuke rollercoaster waarin het vogelbeest uit het ei en de dochter steeds verbonden raken / versmelten, maar het is uiteindelijk het beest dat de vorm van de (door moeder vermoorde) puber aanneemt. Moeder heeft zelf trouwens ook een litteken uit een (ik neem aan soortgelijk) ver verleden op haar been...

De extra verhaallijn met Tero levert ook nog een paar sterke scènes op.
Halfje erbij, ook al is het qua horror verder nauwelijks eng of spannend.

Viel me eigenlijk niet tegen. Vooropgesteld, dit is zeker geen volbloedhorror, ondanks dat er een soort van monster en nog wel wat bloed en geweld in voorkomt - het is meer een horror over opgroeien waarbij het vogelmonster de puberteit van Tinja representeert. Niet meer het lieve schattige meisje dat altijd maar meegaat met de plannen van haar ouders, maar die ook om zich heen slaat, al dan niet met reden. In die zin wel wat vergelijkbaar met films als The Babadook en Ginger Snaps. Moeder is als influencer en pusherige helikoptermoeder ook wel een geschikt slachtoffer daarvoor, want die verdient het volkomen. Niet heel eng, maar prima geacteerd en ik vond de evolutie van het vogelmonster tot een tweede Tinja, om haar uiteindelijk volledig over te nemen prima gedaan. Ik heb me er kortom wel mee vermaakt.