L'Assommoir (1908)

Van Albert Capellani had ik eerder al de amusante kortfilm Aladin ou La Lampe Merveilleuse gezien, twee jaar eerder gemaakt en zwaar schatplichtig aan Georges Méliès. Zoiets kon Capellani dus ook. In L’Assommoir geen special fx echter maar een poging tot sociaal realisme met de adaptatie van de gelijknamige Emile Zola turf. Dat boek heb ik nooit gelezen maar aangezien men 600 pagina’s condenseert in iets meer dan 30 minuten film gaat het om een serieuze shortcut. Vergeleken met andere tot dan toe geproduceerde Franse films vind ik deze L’Assommoir toch wel een goeie stap voorwaarts. We zien een realistisch drama - speelt zich af in de jaren 1870 - met aandacht voor realistisch decor (fijne buiten- en binnenopnames) en kostumering. Zoals je van Zola mag verwachten speelt het verhaal zich af in de onderlaag van de samenleving. Omwille van de condensering van een uitgebreide roman is er weliswaar sprake van een simpele verhaallijn met nogal extreme karaktertekening. De camera is statisch met acteerprestaties die bij momenten theatraal zijn. Toch wel een film met charme - zij het overambitieus - die me benieuwd maakt naar verder werk van Capellani.

Niet helemaal mijn ding. Ik zit even in een periode dat ik wat oude stomme films bekijk, soms zit er wat verrassends tussen, meestal echter is het niet helemaal mijn ding. Zo ook deze. Het verhaaltje gaat nogal van de hak op de tak. Je moet echt de plot kennen, ofwel het boek, ofwel een beschrijving zoals hierboven zoals ik had gelezen, anders is er volgens mij weinig van te begrijpen. Dit is meer een losse verzameling scènes dan echt en verteld verhaal, 600 pagina's Zola gestopt in iets meer dan en halfuur. Dat merk je. En een enkele scène wordt dan ook nog eens enorm lang gerekt (zoals die laatste scène met die verwisselde fles drank). Zo'n stille film moet je ook iets anders bekijken, maar ik ben simpelweg niet hel erg fan van dat theatrale acteren. Qua aankleding wel oké verder, maar ook heel statisch geschoten. 2,0*.