The Two Popes (2019)

Zeer knap gecast en geacteerd, maar zoals al vaak opgemerkt hierboven, wat teveel focus op het verleden van Borgoglio.

De bijzondere verhouding tussen conservatief en progressief. Voor zover mogelijk dan in die wereld.

Leuk inkijkje hoe het er aan toe gaat tijdens het conclaaf achter gesloten deuren.

Je krijgt veel info over Bergoglio's komaf en geschiedenis maar ik miste wel wat achtergrond over Ratzinger. Daar was ik ook wel benieuwd naar, had dat gelijk meegenomen in de film dan was het helemaal af geweest.

Verder maken de sterke en scherpe dialogen tussen de Two Pope het ogenschijnlijk saaie onderwerp heel toegankelijk en verfrissend.

Het is origineel van opzet, misschien een ietsje gedurfd en zeker ongewoon daar waar die twee kerkleiders als in de grond gewone lui worden voorgesteld, met dezelfde minpuntjes als iedereen, maar het is vooral sprankelend, wanneer ernstige en minder ernstige kwesties het voorwerp uitmaken van meningsverschillen tussen die twee schitterende acteurs, waarbij ik het ene moment de palm aan Anthony Hopkins wil uitreiken, een paar seconden later aan zijn opponent Jonathan Pryce.

Humor is nooit uit de lucht ook niet wanneer die twee soms gegriefd zijn, geen tegenspraak dulden of er gewoon genoeg van hebben.

Ook de geplogendheden van het "huis" worden soepel belicht, maken u ook wat wijzer en dat er naar het slot toe wat emotie binnensluipt berokkent geen schade aan aan deze knappe film waarin vooral, zoals gezegd, de dialogen en de meesterlijke acts bijzonder genietbaar zijn.

Indrukwekkend geacteerde film over de richtingenstrijd binnen de katholieke kerk. Een echt acteerduel op punten gewonnen door Jonathan Pryce, maar dat komt allicht omdat die de meer sympathieke rol heeft. De recente tegenstelling tussen Paus emeritus Benedictus en Paus Franciscus toont aan dat de film nog niets aan actualiteitswaarde heeft verloren.

De uitgebreide terugblik op Bergoglio’s verleden ten tijde van de Videla-junta is pijnlijk om te aanschouwen net als andere films over dat afschuwelijke tijdperk, zoals La Historia Oficial (1985), La Noche de los Lápices (1986) en Garage Olimpo (1999).

Bijzonder vlotte film voor een die bijna alleen maar draait om twee oude mannen die met elkaar praten. Erg leuk idee om twee verschillende pausen op zo'n manier te belichten. Al wordt een hoop sterk aangedikt en gedramatiseerd uiteraard. Een karakterstudie wil de film helaas nooit worden. Daarvoor gaan karakterontwikkelingen veel te snel en zijn ze ook niet geloofwaardig. Maar nog altijd werkt de film goed als een hartverwarmende film waarin we twee topacteurs het tegen elkaar op zien nemen. Mooie dialogen en humor ook, ook al wordt het soms wel wat al te luchtig.

Meirelles blijkt een verrassend goede match met de film. Zijn visuele stijl frist een film die stoffig had kunnen zijn echt wat op. Vond de film soms best flitsend ogen, voor het soort film dat het is, vooral in het begin. In een paar scènes wordt ook goed invoelbaar gemaakt wat religie voor mensen kan betekenen. Heb er zelf niet zoveel mee, maar dat is mooi gedaan.

Later verliest de film wel wat van zijn kracht. Doordat Bergoglio en Ratzinger een vriendschap ontwikkelen en het net wat te zoet wordt allemaal waarschijnlijk, maar ook door die flashbacks over de junta. Moeilijk om dat onderwerp niet aan bod te laten komen, maar ik vond de film door die flashbacks wat meer de kant van een doorsnee biografie opgaan.

Op het einde kiest de film zelfs voor een wat rare sportfilmbenadering. Zie je de kardinalen ineens Bergoglio een staande ovatie vergeten. Ratzinger wordt het ene moment meerdere keren voor nazi uitgemaakt, later loopt iedereen ineens met hem weg. Die tangoscène was ook geen best idee. Vond het wel mooi om twee keer een conclaaf in beeld te zien met wat van zijn rituelen. Dat werkt goed in een film. 3.5*.

The Two Popes wilde ik vooral zien vanwege Hopkins en Pryce en hun nominaties voor de Oscars.

Inhoudelijk verwachtte ik geen superspannend verhaal en ik ben ook inderdaad nergens echt verrast. Het is af en toe zelfs wat saai en langdradig, al weet de regisseur van Cidade de Deus af en toe wat leven in de brouwerij te gooien qua muziekkeuzes en montage. Mooie shots van het "Vaticaan" ook en een nagebouwde Sixtijnse Kapel.

Het camerawerk vond ik bij sommige dialogen dan weer te losjes: een onrustige handheld camera met storende kadrering draagt niet bij aan het goed kunnen volgen van een dialoog.

Het acteerwerk stelde nergens teleur. Beide acteurs leveren een topprestatie en leken zelfs wel wat op de pausen in kwestie.

Wel leuk om een inkijkje te krijgen (hetzij fictief en gedramatiseerd) in de beweegredenen en achtergronden van de pausen (met name Bergoglios/Franciscus' verleden met de Vuile Oorlog was interessant) maar er wordt niet al teveel kritiek geleverd op hun standpunten en wereldbeelden. Ratzinger wordt vooral neergezet als de stugge conservatieveling, waardoor Bergoglio vooruitstrevend lijkt, maar om te zeggen dat Bergoglio de RK kerk nou helemaal heeft omgevormd en een radicaal ander beleid is gaan voeren, nee.

Hoe dan ook, verder een tamme, ietwat droge film die nergens echt weet te raken.

De maffia in gewaden. Ondanks het uitstekende acteerwerk en de interessante conversaties was het voor mij geen topfilm. Ik had liever een verfilming gezien van het boek: Operation Gladio: The Unholy Alliance Between The Vatican, CIA and The Mafia. Hierin komt de aanslag op de paus Karol Wojtyla in 1981 op het Sint-Pietersplein te Rome aan de orde.

Deze film blijft nogal oppervlakkig zeker ook voor wat betreft de hele kindermisbruik affaire. Dat de kerk en alles eromheen sowieso nog steeds bestaat geeft wel te denken over de enorme indoctrinatie die religie heeft.

Ben al jaren een groot fan van Anthony Hopkins en zie hem graag in de rol van een bekend en/of beroemd personage.

Maar dit had ik niet verwacht, een prachtige film is dit, hoewel er geen actie in komt en alles draait rond de dialogen tussen de 'twee pauzen', zit je geboeid naar het scherm te kijken, mede dankzij Jonathan Pryce, die ik hier ronduit fantastisch vind, voor mij het beste wat ik ooit van hem heb gezien !!

Maar ook de prestatie van Juan Minujín, die de jonge Jorge Bergoglio vertolkt zet een rol van formaat neer.

De film duur 2 uur, maar geen enkele seconde verveelt hij, niet één zwak punt kent de film.

Uiteraard gebaseerd op ware feiten is dit een aanrader van formaat, of je nu gelovig bent of niet, dit is een meesterwerk !!

Twee pausen, twee gezichten. Aanvankelijk zijn de theologische & ethische discussies tussen de twee kerkcoryfeeën verrassend boeiend en staat de film alleen al met de acteerprestaties. Daarna wordt Bergoglio's voorgeschiedenis er wat rommelig bijgehaald om hem uiteindelijk - pun intended - klakkeloos de hemel in te prijzen. Voor de rest is het wat quirky zonder echt melig te worden; dat de twee acteurs erg op hun personages lijken, helpt daarbij. The Two Popes krijgt iets meer witte dan zwarte rook... grijze rook dan maar.

Beter dan verwacht. Vooral veel interessanter in filmisch opzicht dan je bij dit onderwerp misschien zou denken. Meirelles filmt met zijn bekende dynamische stijl en houdt dat in alle omstandigheden vol, waardoor ook de dialogen nooit wat statisch krijgen. De opening is om te smullen met dat shot door de straatjes van Buenos Aires en het spel met geluid. En dan gaat het natuurlijk uiteindelijk om de interactie tussen de pausen en ook daarin is de film boeiend. Twee gelaagde karakters, hoewel Hopkins zichzelf nog iets teveel neerzet in mijn ogen, Pryce is voortreffelijk. Ik heb me er niet in verdiept, neem aan dat de inhoud van de gesprekken voor een groot deel giswerk is geweest, maar het is erg respectvol gedaan en overtuigend op alle vlakken. De mooie locaties maken het af: The two popes is een fijne traktatie voor de filmliefhebber en belandt met terugwerkende kracht in mijn top-10 van vorig jaar.

Ik heb helemaal niets met religie in het algemeen en al zeker niet met het katholieke geloof, dus ik had niet bepaald verwacht een aangenaam filmavondje te hebben met deze film. Maarja, soms kies je dat niet zelf uit, en dat levert af en toe leuke verrassingen op. Zoals nu dus.

De combinatie van Hopkins en Pryce werkt erg goed. Zo goed zelfs dat ik met wat krabben op mijn hoofd er eigenlijk helemaal niets van geloof, dat wat we te zien krijgen ook maar ergens in de verte lijkt op wat er in het echt gebeurt en gebeurd is - dat de twee zulke goede makkers zijn, misschien niet bepaald echt vrienden maar met vriendschappelijk respect - mwah, ik twijfel daar toch echt aan. Behalve de zuivere religie staan er ook nogal wat belangen op het spel, en ook als het niet direct om geld gaat is daar altijd nog zoiets als prestige, macht, en hoop op een eeuwig leven na de dood. En er zijn genoeg andere bronnen uit het Vaticaan te vinden die aangeven dat het niet altijd pais en vree is.

Maar buiten dat is het een frisse en aardige vertelling, die mooi dienen kan als propaganda voor de huidige paus. En of de anekdote aan de telefoon nou wel of niet echt zo gebeurt is, Bergoglio lijkt ook buiten wat we in de film van hem zien wel de juiste toon gevonden te hebben. Dat verdient zeker alle respect, ook al is het niet allemaal heel geloofwaardig.

Meirelles heeft voor de verandering hiermee weer eens een mooie film afgeleverd - verder is het wel eens wisselvallig wat hij presteert. Maar als het lukt, dan is het ook wel raak met hem kennelijk.

(Gezien op 16/12/19)

Of de film nu gebaseerd is op waargebeurde feiten of niet, het is een schitterende film dankzij twee geweldige acteurs (Hopkins en Pryce) en een goed opgebouwd scenario.

Ik sluit mij aan bij de mening dat de film probeert te reconstrueren wat er tussen 2005 en 2013 in Vaticaanstad gebeurde. Vanaf de verkiezing van Ratzinger tot Benedictus XVI en de pauskeuze op 13 maart 2013 toen kardinaal Begolio de nieuwe paus werd: Franciscus I.

Als twee mannen rechtuit praten en zich openstellen kan er een vergelijk tot stand komen.

Heb de film graag gezien en denk dat ook iemand die niet Rooms gelovig is hiervan kan genieten.

Het gaat tenslotte over het tot elkaar komen van twee mannen met heel verschillende meningen en opvattingen.

Matig.

The Two Popes begint best goed. Het ziet er - voor een 'pausenfilm' - redelijk flitsend uit. De combo van de middeleeuwse gang van zaken bij de verkiezing van Ratzinger en de massa-hysterie op het Sint-Pietersplein, wordt tof in beeld gebracht en waar ik een lange praatfilm had verwacht, blijkt dat het eerste uur wonderwel mee te vallen. Te meer ook omdat Jonathan Pryce en Anthony Hopkins uitstekend acteren en hun samenspel - effectief scènes vol gebabbel - is amusant.

Maar na dat eerste uur en het eerste gediscussieer, verlegt de focus zich naar Jorge/ Franciscus. Zijn verleden wordt wat uit de doeken gedaan en er wordt stil gestaan bij zijn weg naar de top. Mijn interesse daarin is nihil, dus dat ganse tweede uur was een pittige zit. De film duurt dan nog eens een dikke 2 uur, dan wordt het uitdagend om met de nodige aandacht te blijven kijken, ondanks Hopkins en Pryce.

2,5

De hagiografie van paus Franciscus.

Lieve deugd, wat was dit een ellenlange en bij wijlen oersaaie rit. We moesten ons aan elkaar optrekken om overeind te blijven. Toch is de film vanuit objectief standpunt best goed te noemen als je louter op de cinematografie let. Mooie shots; prachtige en unieke cinéma on location in Vaticaanstad; de losse camera doet het heel goed. Casting is perfect. Maar van twee uur lang gesprekken bekijken in de sixtijnse kapel wordt een mens echt niet vrolijk.

Wat een film! Geen evidentie, omdat een film over de kerk of religie al bijna even gevoelig ligt als een politiek geladen film. Je gaat als maker snel een oordeel in de film steken. Misschien is dat hier wel wat het geval geweest door vooral Bergoglio (toekomstige paus Franciscus) naar voor te schuiven. De film zoekt ook geen sensatie op, maar laat net de strijd zien van de katholieke Kerk. Niet vanuit de gelovigen of de critici, maar vanuit twee diepgelovige mensen die mee onderdeel zijn van de kerk. De conservatieve Ratzinger vs de eerder progressieve Bergoglio. Als buitenstaander kan je ongetwijfeld nog een 3e mening hebben. Een mening die ook hard klinkt na de vele schandalen van de kerk. Maar de film gaat daar minder op in, ook al worden die feiten toch wel benoemd.

Je zit met 2 historische figuren (die bovendien nog leven) en een thema dat je ofwel kritisch kan aanpakken, maar nog moeilijker met de fluwelen handschoenen zonder naïef te zijn. Die strijd wordt geweldig uitgewerkt door de vertolkingen van Pryce en Hopkins met sterke dialogen. Scènes waar respect en aversie voor elkaar, hand in hand gaan. Hoe dingen uitgesproken worden, maar waar ook geluisterd wordt.

Met de geschiedenis van Bergoglio naar voor te schuiven, krijgen we minder te zien van de achtergrond van Ratzinger. Dat zou een heel andere film geven. Met Bergoglio laat hij de twijfel en frustratie binnen de kerk zien. Niet dat die meteen voorvechters worden voor een kerk waar vrouwen meer te zeggen hebben, celibaat afgeschaft wordt en homohuwelijk als normaal wordt beschouwd. Maar ze hebben wel problemen met de aanpak rond kindermisbruik en het gebrek aan aandacht voor armoede of klimaat. De discussie rond religie is niet voor een filmsite, ik wil enkel aantonen wat een film over twee pausen zo interessant maakt. Zeker als ze de tweestrijd binnen de kerk vertegenwoordigen en sterk vertolkt worden door 2 topacteurs.

Een stuk beter dan verwacht. In vreesde voor een heel droge prent met weinig schwung, maar gelukkig bleef dit heel beperkt tot af en toe de onderlinge dialogen. De regie is slim genoeg om op momenten dat de film dreigt weg te zakken hierop te anticiperen door wat flitsender uit de hoek te komen of niet enkel te focussen op het hier en nu. Aanrader, hoewel misschien enigszins gedramatiseerd verhaal vermoed ik.

Ben totaal niet gelovig, maar vond dit een zeer mooie film over twee totaal verschillende mensen, met totaal verschillende meningen en opvattingen, die elkaar toch gaan waarderen, hier kunnen we nog veel van leren. Voor één keer vond ik de tegenspeler van Hopkins zeker even sterk acteren. Hadden inderdaad misschien iets meer mogen zeggen over de achtergrond van Ratzinger, maar wat een heerlijke film.....

Boeiende film met uitstekend acteerwerk van beide hoofdpersonen. Interessante aanname ook van de overdracht van het pauselijke ambt.

Een en ander wordt behoorlijk flitsend gebracht met vaart en humor, bijzonder knap als het over twee bejaarde kerkbestuurders gaat.

Aanrader wel.

Meer dan aardige film over deze twee pausen. Zowel Hopkins als Pryce komen zeer geloofwaardig over. Jammer dat het verleden van Ratzinger nauwelijks aan bod kwam.

De ene paus is overleden, de ander leeft nog voort. Ik weet niet exact of deze film Ratzinger echt wegzet zoals hij was maar het is wel een fantastische film waarbij mooi de beide mannen worden geacteerd, nagedaan. Ratzinger was niet makkelijk, zeer conservatief en ook wel Duits. Maar wel een markering in onze geschiedenis. De Paus is dood. Lang leven de Paus !

Voortreffelijke film, vooral vanwege de uitmuntende acteerprestaties van zowel Hopkins als Pryce. Het verhaal zat goed in elkaar en was deels een mooie geschiedenisles voor mij. Bijzonder dat je zo'n lange tijd alleen kan kijken naar conversaties tussen Hopkins en Pryce, dat zegt genoeg over deze twee acteurs. Inmiddels is paus Benedictus overleden en hoop ik dat Fransiscus nog lang de Paus mag blijven. De toekomst zal dat uitwijzen, de film blijft bestaan en is zeker een aanrader voor fans van Hopkins en Pryce.

* Interessant feitje, Hopkins is op 31 december jarig en op deze dag is paus Benedictus overleden.

Sterke film met indrukwekkende rollen van Jonathan Pryce en Anthony Hopkins gedragen door een boeiend script met veel aandacht aan de Argentijnse wantoestanden tijdens de militaire dictatuur waarbij de moraal ook een belangrijke rol speelt. 4.5*

Nee, dit duurde me veel te lang. Vooral de dialogen gingen tergend langzaam voorbij. De beide heren zijn gelukkig ook normale mensen en de luchtige momenten met voetbal, muziek en wijn brachten dan nog wat leukere aanknopingspunten. Ik zal de The Two Popes vooral herinneren als een saaie film.

The Two Popes wordt primair gedragen door twee oude rotten, die we mogen zegenen om hun ijzersterke acteerwerk. Los van dat en de fraaie beelden is het verder namelijk een saaie zit. Maar wellicht helpt het ook niet dat ik maar weinig sympathie kan opbrengen voor de katholieke kerk als instituut; zeker niet na een paar minuten durende 'biecht' waarmee de zonden van Benedictus' jarenlange wegkijken van kindermisbruikzaken alweer zijn vergeven.

3,0 * Verre van zondenvrij

Absoluut vanavond kijken vanwege het sterven van Benedictus. Geeft een goed inkijk in het leven van Jorge Bergoglio. Goed geacteerd door Vincent Pryce. En daarna Conclave (als deze ergens op een streamer staat). Goed inzicht in de rituele van Het Conclaaf.

Franciscus bedoel je denk ik?

Yep ! Ik kan niet zeggen dat ik door emoties overmand ben en daardoor de ene paus met de andere verwar maar het is idd Franciscus. Maar goed, Benedictus en Franciscus kunnen nu samen weer verder met hun vriendschap maar dan aan gene zijde.. Wie weet wordt daar wel goed gevoetbald

Dank je !

Vincent Pryce ? Ik ken wel Vincent Price. Erg leuke film nog steeds. Jammer dat er geen dvd van is. Wil hem nog wel een keer bekijken.