The Two Popes (2019)

Ik vond het gegeven van deze film heel origineel en goed gevonden, al zal het altijd gissen blijven hoe de pausen achter de schermen leven in hun "armzalige" huisje in Rome.

We hebben hier te maken met mannen die aan hoofd staan van het grootste vastgoedimperium ter wereld met een jaarlijks rendement van 30 miljard euro.

We krijgen een beeld over de werking van het vaticaan en de verkiezing van een nieuwe paus, maar of ze echt Fanta en Pizza zou eten van een eetstalletje in het centrum van Rome blijft toch maar de vraag.

Ik betwijfel ook dat ze zich "zomaar" tussen de toeristen zouden begeven na afloop van een onderonsje omdat ze toevallig in de verkeerde ruimte zitten.

De casting van de acteurs die de beide pausen belichamen valt goed mee en er ontstaat een lichte chemie die maakt dat het geheel (te) aandoenlijk en zeemzoet overkomt.

Dat Msgr Ratzinger bij de Hitlerjugend was blijft mooi verborgen, al is er wel een kleine verwijzing naar deze episode uit zijn leven. Ik vond het spijtig dat zijn levensloop niet meer in beeld is gebracht en dat er hoofdzakelijk gefocust wordt op het argentijnse gedeelte.

Het cliché dat duitsers een kort lontje hebben en brutaal overkomen vond ik te hard in de verf gezet en dit wekte bij mij de indruk dat er toch een onbedoelde link was met het nazisme.

Kortom... een goede en onderhoudende film die veel ruimte laat om de mysterieuze levenswandel achter de schermen in Vaticaanstad verborgen te houden en heel creatief een heel klein tipje van deze sluier tracht op te lichten.

Intouchables (2011): The Pope Edition

Interessante inkijkje achter deuren, waar je normaal niet komt. Natuurlijk is het deels fictief, maar het geheel maakt toch een geloofwaardige indruk.

Matig.

Met name de gedeeltes over de jeugdige jaren van Borgolio zijn interessant.

Bovendien wordt de film gespekt met sterke dialogen. Men verwacht ook niets anders wanneer 2 theologen met mekaar in discussie gaan.

Maar er zijn ook minpunten. Ik mis wat meer diepgang in het leven van Ratzinger. Er hadden wel wat flashbacks naar zijn jeugd mogen zijn, om te zien hoe dat zo'n man gevormd heeft. Want nu lijkt Ratzinger slechts een nevenpersonage in een biopic over Borgolio.

Bovendien zijn er gedeeltes in de film die te veel gespekt zijn met die nieuwsflashes. Ik hou daar niet van.

3,0

Bijzondere film en goed gecast. Mooi om te zien hoe hun ideeën aan de hand van hun dialogen zich vormen van lijnrecht tegenover elkaar tot vriendschap.

Het kijkje in de keuken van de Vaticaanse cultuur en tradities is leuk en de conversaties tussen deze twee pausen hebben veel potentie voor mooie dialogen. Helaas focust de film zich na verloop van tijd iets teveel op de achtergrond van Bergoglio, die ook nog eens alle elementen bevat voor een typisch Hollywood/Oscarfilmverhaal. Diepgaande aandacht voor zijn conservatieve tegenstrever is er vanaf dat moment nauwelijks meer; Ratzinger blijft een wat lege huls en ondanks mooi spel van Hopkins blijft zijn karakter vooral dienen als aangever.

Visueel gezien vond ik het ook niet altijd overtuigend. Mooie shots van de Sint Pieter en het pauselijk buitenverblijf, maar het kent ook wat lelijke scènes. Die zie ik wel vaker in recente films op Netflix, dus het kan ook te maken hebben met een afkeer van bepaalde digitale hd beelden.

De film moet het hebben van de dialogen tussen Hopkins en Pryce. Dat zijn echt de sterke stukken. Helaas komen er ook veel flashbacks over de jeugd van Fransesco in voor wat de film niet erg goed doet. Vond dat ook niet interessant.

Prachtige film, heeft me geen moment verveeld. De film voldoet niet aan het cliché dat pausen uitsluitend manipulerende en onsympathieke lieden zijn. Voor rabiate tegenstanders van de Kerk van Rome zal het wel even slikken zijn dat de pausen worden afgeschilderd als mensen die ook tekortkomingen kennen, soms voor het beste denken te gaan maar achteraf toch met spijt toegeven dat het niet de juiste beslissing was.

Hier had meer ingezeten. Het onderwerp is erg interessant. Jonathan Pryce en Anthony Hopkins acteren erg sterk. De dialogen tussen de twee theologen zijn goed geschreven en dragen de film.
Er zit verrassend veel humor in de film zonder dat hiermee uit de toon wordt gevallen. Visueel valt er ook veel te genieten met o.a mooie beelden van het buitenverblijf van de paus en Vaticaanstad. Mooi production design door Mark Tildesley.

Er wordt uitgebreid aandacht besteed (inclusief flashbacks) aan de persoon Bergoglio. Erg interessant, helaas krijgt Ratzinger niet dezelfde behandeling. De persoon Ratzinger en zijn beweegredenen om af te treden wordt eigenlijk matig uitgewerkt. En het is onbegrijpelijk dat het geluid voor een deel wegvalt als het over kindermisbruik gaat en wat Ratzinger hiervan had kunnen weten.

Achteraf heb ik toch een beetje een nare bijsmaak aan deze film. In feite is dit een soort propaganda film over Bergoglio en waarom hij ondanks zijn zonden toch de geschikte paus is voor deze tijd. Erg jammer dat de film hierin niet wat neutraler kon zijn en dat de persoon Ratzinger onderbelicht blijft.

3,0*

Luchtig maar gelukkig niet flauw, dit mooi gemaakte en geweldig gespeelde verhaal gebaseerd op ware gebeurtenissen. Anthony Hopkins en Jonathan Pryce zijn beiden fenomenaal goed in de hoofdrollen. Boeiend en vaak erg grappig, met fraaie onderkoelde dialogen en veel leuke details. Het Vaticaan en alles daaromheen blijft toch interessante materie, dat blijkt maar weer.

Een hele zit om naar het gekeuvel van twee priesters te luisteren. Op een gegeven moment was ik het wel zat. Duidelijk is dat de heel conservatieve Ratzinger een tussenpaus was. Het zou een te grote schok voor de katholieken zijn geweest als Bergolio direct na het overlijden van Johannes Paulus II.

De acteurs Hopkins en Pryce spelen voortreffelijk. Dat maakt de film nog te pruimen.

Sterke dialogen, maar de flashbacks halen het niveau van de film helaas omlaag.

Ik vond het een sterke (geromantiseerde) biopic van de laatste twee pausen van de katholieke kerk. Hoewel ik amper nog naar de kerk ga en ik rationeel gezien atheïstisch ben, heb ik wel nog veel respect voor het katholicisme en het daaruit voortvloeiende christendom met diens waarden en normen. Deze film leende zich er dus toe om wat meer te weten te komen over de gebruiken en handelingen rond (de) paus(verkiezingen).

Meirelles slaagde erin een luchtige film te maken. De eerste scène zetten meteen de toon wanneer paus Franciscus een vlucht trachtte te boeken via de telefoon. Gedesillusioneerd moest hij vaststellen dat dit niet zo eenvoudig was als het leek. Prompt zoekt hij hulp bij één van de wachters van de Zwitserse Garde. Deze luchtige, deels humoristische insteek komt nog enkele keren aan bod zodat de film erg aangenaam om volgen blijft.

De lange en sterke dialogen tussen Franciscus en Benedictus XVI waren dan ook van een hoog niveau en daar hebben klasbakken Hopkins en Pryce een zeer groot aandeel in. Ze laten het gezicht zien dat een paus ook een mens is van vlees en bloed met diens gebreken, zonden en tekortkomingen. Serieuze thema's zoals de militaire junta in Argentinië en kindermisbruik in de kerk kwamen ook aan bod, maar traden niet op het voorplan. Misschien net dat tikkeltje te weinig kritisch bekeken al lag de klemtoon op de pausoverdracht en het haast amicale en respectvolle benadering van beide pausen. Geweldige scène ook met het WK voetbal.

De flashbacks van het leven van de jonge Bergoglio brachten extra pigment, maar haalden je wel uit de sfeer en setting van het Vaticaan.

Omdat ik deze film heb bekeken als een documentaire viel het wel mee qua zit. Een mooi stukje historie. Pryce was goed, maar Hopkins blijft een meester. Voor de rest is alles al gezegd.

Prachtige dialogen en geweldig acteerwerk. Wist eigenlijk vrij weinig van het Pausschap af, maar dit geeft toch wel een mooi beeld. Misschien niet voor iedereen weggelegd, maar geen moment verveeld.

4*

Voor mensen die geïnteresseerd zijn in het katholieke geloof en de gebruiken, merites en mores in het Vaticaan is deze film een echte "must see".

Een indrukwekkende, bijna op documentaire-achtige manier gemaakte filk, waar ook luchtigheid en humor gebruikt worden om het verhaal goed over het voetlicht te brengen.

Het thema van de Pauselijke overdracht ligt nog vers in ieders geheugen.

Hopkins en Pryce zijn uitmuntend gecast voor deze zware rollen. Ze vormen twee tegenpolen die gedurende de voortgang van de film meer naar elkaar 'toegroeien'.

Heel goed wordt duidelijk dat Ratzinger een belezen academicus is en Borgolio dichter bij de mensen staat.

Hoewel ik een groot fan ben van Hopkins was ik toch net iets meer geraakt door de prestatie van Pryce, hij heeft heel duidelijk goed gekeken naar de mimiek van de huidige Paus en die zich goed eigen gemaakt, wat de film voor mij een meerwaarde gaf.

Ook vind ik het niet vreemd dat de film qua achtergrond meer in gaat op het leven van Franciscus, in de Argentijnse geschiedenis hebben zich in de laatste decennia belangrijke politieke en maatschappelijke ontwikkelingen voorgedaan waar Borgolio ook bij betrokken was in meer of mindere mate, zaken die hem als mens en voorganger hebben gevormd.

Het was een sterk moment dat de geluidsband staakte op het moment van Ratzingers biecht plaatsvond, iedereen kan daar zijn eigen invulling aangeven. Maar wie bekend is met de ontwikkelingen binnen de Katholieke kerk in de laatste 20-25 jaar heeft aan een half woord genoeg.

Ook hier bleek weer goed hoe dicht Borgolio bij de mens staat. Slachtoffers zijn even zo, of belangrijker dan vergiffenis.

Heel goed ook hoe bestaande beelden zijn gemonteerd in deze productie, met als voorbeeld het onvergetelijk kippenvel moment als de nieuw gekozen Paus op het balkon verschijnt, glimlacht en het euforische publiek toespreekt met de woorden : bonna sera......

Mooi mooi.

Aan alle gemiddelden overal te zien ligt het kennelijk aan mij maar vind er nogal weinig aan.

Nogal oppervlakkig en simplistisch wat betreft de gesprekken en religieuze tegenstellingen. En daarnaast wel erg sterk geromantiseerd allemaal.

Ingmar B. would not approve!

Interessant kijkje achter de schermen van het Vaticaan en absoluut een origineel vertrekpunt voor wat een geweldige film had kunnen worden. Dat wordt het ondanks het prachtige acteerwerk van Hopkins en Pryce niet. Het verschil in religieuze opvattingen tussen Ratzinger en Bergoglio wordt al snel duidelijk, maar het is vreemd dat de achtergrond van de laatste veel meer aandacht krijgt. Er valt volgens mij over Ratzinger ook wel iets interessants te vertellen. Nog merkwaardiger wordt het wanneer eindelijk het grootste schandaal dat de Roomse kerk ooit teisterde aan bod komt: het kindermisbruik. Op dat moment wordt de geluidman om koffie, of pizza, gestuurd. Ik had werkelijk zin om mijn schoen door het scherm heen te gooien. Tel daarbij de gestileerde plaatjes van het pauselijk buitenverblijf en de Sint Pieter op en je hebt bij tijd en wijle het gevoel dat je naar een promo-film van het Vaticaan zit te kijken. Toch 3 sterren, omdat ik me geen moment het verveeld. Gezegend 2020 allemaal!

De dynamiek tussen de 'twee pausen' doet me bij momenten denken aan The Sunshine Boys. Ik had me verwacht aan een hoogdravende geschiedenisles, maar in plaats zag ik een boeiende en sterk geacteerde film, doorspekt met perfect getimede droogkomische momenten.

Boeiend van begin tot eind. Heel knap hoe Anthony Hopkins een moeilijk toegankelijke man kan neerzetten. Je voelt de houterigheid en de eenzaamheid van de man.

Ik had niet verwacht dat één van de beste films uit 2019 zou gaan over de gevoelens van twee witte machtige mannen, en dan bij uitstek leiders van de Katholieke kerk, geen instituut waar ik normaal gesproken veel interesse voor heb of sympathie voor voel.

De film is met veel precisie in elkaar gezet, een prachtig tableau waarbij je nauwelijks tijd krijgt om alle details in je op te nemen. Van de rotsen tot de muurschilderingen tot de bijzondere rol van de muziek tot de groeven in de gezichten van Pryce en Hopkins, alles is even schitterend en betekenisvol. Soms is de hyperactieve regiestijl van Meirelles net iets té, maar het zorgt wel dat ik zelden de indruk had naar een verfilmd toneelstuk te kijken, wat bij soortgelijke films vaak anders is.

De casting is het grote pluspunt van de film: Hopkins en Pryce lijken niet alleen bizar veel op Ratzinger en Bergoglio, ze maken ook perfect duidelijk, met hun waterige oude oogjes, stramme ledematen en droevig opgelepelde herinneringen, dat tussen alle praal van de kerk en theologische poeha zelfs de kerkvaders maar gewone mensen zijn.

Soms neemt de film een paar erg opzichtige sluiproutes: de tegenstellingen tussen progressief en conservatief in de kerk worden aan het begin wel erg zwart/wit geschetst, en de afronding is ook wat te gladjes om echt geloofwaardig te zijn. Iets meer rauwheid of risico had me nog wel tot de maximale score kunnen bewegen, zelfs. Prachtfilm.

Verrassend sterke film, geweldig acteerwerk van zeer op de beide Pausen gelijkende hoofdrolspelers. Sterke dialogen, helaas hier en daar wat te lange flash backs. Geeft goed beeld van een unieke wisseling van een kerk-en wereldleider.

Degelijke, rechtlijnige film die voornamelijk steunt op het sterke acteerwerk van Pryce & Hopkins. Een praatfilm als deze steunt op het niveau van de dialogen. Hoewel de gesprekken nergens ergerlijk zijn, verheffen deze het plot ook niet.

Ik kan het niet beter verwoorden, inclusief zelfde waardering.

Uitgerekend Götze die scoort in de laatste minuut van de film. Mooie dialogen!! De nieuwe paus bezoekt in razendsnel tempo velen landen en verkondigt wederom net zorgvuldig gekozen woorden belangrijke boodschappen. Wat me echter verbaasd is dat de werkelijke reden voor het aftreden van paus Benedictus XVI weinig wordt besproken en de schandalen binnen de katholieke kerk onbelicht blijven. Er hangt een grote sluier overheen. Dat bleek wel uit de stilte die volgde tijdens de biecht van de paus.

Ik vond hem fenomenaal. Intiem, geweldige dialogen en onderlinge interactie met/dankzij ontzettend sterk acteerwerk. Prachtig tot het emotionerende aan toe. Eén van de sterkste films van afgelopen jaar die ik toevallig wat te laat zag

Van Meirelles alleen Cidade de Deus gezien, die erg sterk was, dus wat dat betreft is het enigszins raar dat dit slechts de tweede film is die ik van hem zie. Met een beetje kwade wil kan je dit zien als louter propaganda voor het Vaticaan, maar dat doet voor mij weinig af aan de kracht van de film.

De film geeft een interessante impressie van wat er allemaal achter de schermen spelen kan in het Vaticaan. Allereerst de gang van zaken bij een conclaaf, wat overigens ook best gaaf gefilmd is. Maar bovenal de interacties tussen de kardinalen. En verder is de Sixtijnse kapel een prachtig decor.

Maar de kracht van de film ligt natuurlijk vooral bij de interactie tussen de huidige en de vorige paus. De dialogen mogen fictief zijn, maar ze zijn sterk en daardoor komen de complexe persoonlijkheden van de pausen goed naar voren. Fraai is hoe Benedictus eerst in de verdediging lijkt te zijn, vervolgens zijn kaarten op tafel gooit, waarna hij juist Franciscus moed moet inspreken om door te gaan. Het acteerwerk van Hopkins en Pryce is verder ook heel erg sterk, ik krijg echt de indruk dat ze de pausen daadwerkelijk waren. Ik begrijp overigens de kritiek op het wegdraaien van het geluid tijdens de biecht van Benedictus, maar ik denk dat dit juridisch noodzakelijk was.

Verder is de voetbalscène aan het einde een leuke uitsmijter om de film mee te eindigen. Een erg interessante film dus, maar niet geheel gespeend van humor. 3,5*.

Stilte en verbeelding hebben soms ook meer effect dan een volledige uitleg. Vond het wel goed gekozen, deed me een beetje denken aan deze opbiecht-scène uit On the Waterfront:

Terry's Conscience - On the Waterfront (5/8) Movie CLIP (1954) HD - YouTube - m.youtube.com

Wel een mooie film verder, goed om de top van de katholieke kerk ook eens van zo’n menselijke kant te zien. Wel een beetje een zwaktebod om met al die karikaturen van een Duitser (slecht gevoel voor humor, leven volgens strakke regels, veel klassieke muziek) en een Argentijn (tango, voetbal, familiegevoel) te werken. Als je écht een film over mensen wil maken, mag er wel wat meer diepgang in.

In de bios herzien. Voor mij in kracht toegenomen, half punt verhoogd.