Yummy (2019)

Het is eens wat anders dan de jankerige cinema die we hier gewend zijn. Alison wil van haar dikke tetten af en gaat naar een Oostblokkliniek voor een borstverkleining met Poepie en haar moeder. Wanneer een zombie losbreekt in de kliniek begint de bloederige mess. Vernieuwing brengt deze film zeker niet aan het genre, hoogstens een leuke toevoeging waarbij de humor weet te werken. Toch lachen toen iemand give me your hand zei tegen een verpleger die het stompje van zijn pas geamputeerde arm uitreikt. En dan het hoofd van Dimitri Vegas . Maar angstaanjagend, spannend en zenuwslopend werd het nergens, 3* voor de humor en leuk dat een Belgische regisseur dit aandurft én dat het resultaat geen mislukking is. Ik verwacht dat deze film ook internationaal zal aanslaan.

Verrassend leuke film! de sfeer was ook lekker claustrofobisch (resident evil) met smalle gangen, en de duur van de film was ook precies goed op naar deel 2 Poepie!

* * * *

Prachtige horror met genoeg gore wat me geen moment heeft verveeld.

Erg puberaal en gemeen. Zoals de ongrappige running gag dat Alison (Maaike Neuville) haar grote tetten wil verkleinen. Of de clichématige manier waarop zowel plastische chirurgie als het Oostblok in de zeik worden genomen. Ergens jammer, want deze debuutfilm van Lars Damoiseaux oogt prima voor 't genre. Een fijn spel met belichting en claustrofobische ruimtes, en - niet onbelangrijk - de make-up van de zombies ziet er alleszins behoorljk uit. Maar het is allemaal zo ontstellend flauw. Het sterkt me ook in de gedachte dat zwarte humor uiteindelijk best lastig is om goed te doen. Een maker moet precies dat juiste evenwicht weten te vinden tussen leedvermaak en toch sympathie kunnen opbrengen voor die vermaledijde ellendelingen. Als 't alleen om het uitlachen gaat kun je net zo goed een filmpje opzetten van een kleuter die van een wip valt of iets dergelijks. Zo maken de onsympathieke personages in 'Yummy' (2019) de meest ridicule beslissingen om hun eigen hachje te redden of hun slaatje te slaan uit de misère. Het slaat werkelijk nergens op, maar levert een gemakzuchtige film op die grofheid verwart met humor.

Donkerwoud heb je niet wat te serieus na deze film gekeken?

Misschien, maar ik vond er weinig aan.

Yummy zit vol met werkelijk heerlijke platte humor. Alle registers worden open getrokken om dit bloederige feest compleet te maken en er zitten fantastische ideeën tussen. Daarbij is er ook oog voor detail en daarin schuilt een hoop klasse. Logica is ver te zoeken en met een vette knipoog kijken is een voorwaarde om Yummy op haar waarde in te schatten. Ik lag in ieder geval regelmatig dubbel met deze debiele ranzigheid.

Heerlijke horror met fantastische gore in en leuke humor.

Sfeer was top en mooie belichting en claustrofobische sfeer.

Aangenaam om bekende Vlaamse Acteurs eens in een andere setting te zien.

De Belgen mogen trots zijn op dit horror filmpje. De film heeft humor, is grof, is bloederig en je ziet veel ingewanden. Allemaal stevige ingrediënten voor een zombie film.

De film mist alleen spanning en een scherp scenario. Daardoor wordt het geen klassieker. Toch is het voor een horror liefhebber best te pruimen en krijg je flink wat bloederige scènes te zien.

Maar verwacht niet te veel.

Redelijk standaard horrorkomedie. Het verhaal is compleet over the top en zit vol plotgaten, maar dat wordt geaccepteerd bij dit genre. De uitwerking is wel wat cliché en daardoor erg voorspelbaar, wat ten koste gaat van de humor en spanning. De scènes voelen soms verplicht aan en van mijlen ver zie je al waar het naar toe gaat. Verder ziet de film er visueel best aardig uit met flink wat ranzige gore scènes. Het acteerwerk kan er net mee door. Vrij doorsnee. 2.5

Matig filmpje. Ik kon er niet echt op lachen.

Leuk lowbudget zombie-filmpje.
Enkele sterke scenes tillen de film boven het gemiddelde uit, voornamelijk de hilarische penis scene

Poepie, ça va?

Sinds de Forgotten Scares documentaire probeer ik de Vlaamse horror een beetje in het oog te houden. Niet dat daar nu zo enorm veel in uitkomt, maar toch.. Met onder andere Welp zijn er de laatste jaren al wel vermakelijke genrefilms uitgebracht en deze Yummy leek me in dezelfde categorie te vallen. Ik had weliswaar nog nooit iets van de hand van Lars Damoiseaux gezien maar met onder andere Maaike Neuville, Clara Cleymans en Tom Audenaert in de cast kon dit wel eens een fijne zit worden. Dat is het ook geworden, maar ik had misschien toch nog net iets meer verwacht.

Want niet alles komt altijd even goed tot zijn recht. Beste scène zit sowieso halverwege de film met het personage van Audenaert en zijn verbande/gebluste/afgebroken penis. Ik had dan ook verwacht dat de film meer van dit soort over the top dingen ging hebben, maar algemeen gezien toont Damoiseaux weinig echt grappige momenten. Ja, zo is af en toe een gniffelmomentje (dat ze met die bijl willen kloppen en dat die half uiteen valt) maar de penisscène staat op een eenzaam hoogtepunt. Verder wel gewoon een vermakelijke horrorfilm. Damoiseaux weet dat dit soort films er absoluut profijt bij heeft als het allemaal niet te lang duurt en hij verliest dan ook weinig tijd met het introduceren van de setting en de bijhorende zombies. Wat volgt is nagenoeg van de eerste minuut voorspelbaar en toch kijkt het allemaal wel lekker vlotjes weg. Beetje jammer misschien dat de huidige trend dat werkelijk niemand het mag overleven aan het einde van de film wordt doorgetrokken en dan steekt vooral de kunstmatige/geforceerde manier waarop Alison en Michaël aan hun einde komen me wat tegen.

Wel fijne rol van Maaike Neuville. De manier waarop ze meer en meer geïrriteerd geraakt aan Poepie en de manier waarop die met de situatie omgaat is geweldig. Diezelfde Poepie heet eigenlijk Michaël en wordt gespeeld door Bart Hollanders. Een acteur die ik vandaag de dag toch echt niet meer kan los zien van zijn rol als Randy Parret in de Callboys, iets dat voor die hele groep lijkt te tellen trouwens, maar hier valt het best nog goed mee. Misschien omdat zijn kompanen in geen velden te bespeuren zijn. In ieder geval fijne rol van Hollanders maar het leukst is toch nog Tom Audenaert. Kleine bijrol weliswaar maar hij is werkelijk geknipt voor dit soort dingen. Verder nog een erg fijne bijrol van Clara Cleymans met een moddervet accent en een aantal cameo's van onder andere Jan Doense (vooral bekend van De Nacht van de Wansmaak met Jan Verheyen maar ook van zijn - ondertussen ter ziele gegane - Mr Horror Presents label) en een ogenschijnlijk willekeurige flits van Dimitri Thivaios, beter bekend als een onderdeel van het DJ duo Dimitri Vegas en Like Mike.

Op de DVD staat trouwens ook Patiënt Zero als extra. Een kortfilm van Damoiseaux uit 2016 die als een soort van aanloop/vingeroefening is bedoeld naar Yummy. Die is echter wel heel wat slechter dan deze Yummy trouwens (en om de een of andere reden is Patient Zero ook een man terwijl het hier een vrouw is) dus het eindresultaat is een serieuze verbetering. Kort en krachtig, visueel nog vrij overtuigend (zeker met dit beperkte budget) en gewoon een fijne cast.

Kleine 3.5*

"I had a penis enlargement, a small one."

Goede blood en gore effecten en een ziekenhuis is altijd een sfeervolle setting voor een horrorfilm. Leuk om Vlaamse acteurs in een horrorkomedie te zien. Dat gebrekkige Engels dat ze spreken is wel grappig, alsook het overdreven Oostblok accent van Clara Cleymans. Ik vraag me trouwens af hoeveel van het Vlaams begrepen wordt door de Nederlandse kijkers? Ik heb enkele keren goed gelachen, dus met de humor zit het wel goed. Er had wat mij betreft zelfs wat meer humor in mogen zitten. Ik vraag me wel af hoe Michael die ontploffing aan het eind van de film heeft overleefd? En hoe zijn vriendin na een hele tijd in de auto weg te rijden, hem zomaar weer tegen het lijf loopt (om het zacht uit te drukken)?

"Nee, nee!"
"'k Heb hiervoor gestudeerd."

Heel erg leuk. Wat mij vooral blij maakte was dat de personages - in tegenstelling tot veel genre-genoten - wél interessant zijn, leuk genoeg om anderhalf uur mee door te brengen. Dat is knap. Een lekkere sfeer ook, met veel kolder en soms echt behoorlijk smerig. Zakt op driekwart een beetje in maar ik vond het tempo sowieso al erg hoog dus dat maakt niet zoveel uit. Fijn dat mijn zuiderburen dit wél kunnen doen.

4,0*

Vlaamse horrorfilm ‘Yummy’ wint prijs in Slovenië - Het Nieuwsblad

Ik had wel zin in een zombie-film met een vleugje humor. Maar mijn ogen rolden hier net iets te vaak bijna uit mijn oogkassen, met als dieptepunt de penis-scene. De humor is naast ontzettend puberaal ook nog eens voorspelbaar. En wat zombie-films betreft, zien we hier niets nieuws. Door de kolderieke sfeer ontbreekt ook de spanning. Teveel B-film, te weinig originaliteit. In de zogenaamde third act begint het dan toch wat te pakken, maar dat is te laat. Het toeval aan het eind was ook wel een beetje jumping the shark voor mij. "Ze gaan toch niet ...? Ja, ze doen het." (schrijvers) Tegenvaller.

Vlaamse griezelfilm? Dan toch maar Welp.

Normaal gezien ben ik vrij gul met mijn sterren maar dit verdient voor mij net de helft. Clara Cleymans was over the top met haar oostblokaccent en sommige scenes in het begin kwamen nogal houterig over. Ook de humor kan wat mij betreft beter. Ik heb één keer gelachen met de penis scene. Hannelore Vens als zombie zonder benen was dan weer pico bello.

Deze was op tv en eens meegepikt. Het was een leuk filmpje, een typische zombiefilm, maar met toch heel wat humor. De cast was wel goed op dreef en verder zag het er prima uit.

Een prima film voor een luie filmavond, waar je niet te veel moet bij nadenken.

Verstand onder nul en probeer het maar uit te kijken... Geen idee hoe ik er in geslaagd ben, maar het dvd-schijfje ligt al in de vuilbak

Yay, Belgische zombies!

Het zombiegenre is niet heel makkelijk - niet simpel om daar nog iets origineels in te doen, en er zijn een hele serie voorgangers die nauwelijks te overtreffen zijn en bijna elke variant op het thema al zorgvuldig uitgemolken hebben. Toch doet deze film het niet slecht. Fijn veel humor, absurditeiten en vooral natuurlijk veel gore. Eigenlijk is het enige wat me als kritiekpuntje invalt dat de timing niet altijd perfect is, de spanning valt af en toe een klein beetje weg.

Voor mij als ‘Ollander alleen onbekende acteurs, en als ik dan zie hoe goed die bezig zijn voel ik toch wel een klein tikje jaloezie. Al weer lang geleden dat er nog een behoorlijke Nederlandse film was.

Alison Jacobs [Maaike Neuville] bezoekt met haar moeder Sylvia [Annick Christiaens] en haar vriend Michael [Bart Hollanders] een kliniek voor een borstverkleining. Vlak voor ze onder het mes gaat ontdekt Alison dat het hier niet pluis is, maar ze kunnen niet weg omdat Sylvia’s behandeling al is begonnen. Een niet al te best excuus voor een niet al te beste zombiefilm die zichzelf een komedie durft te noemen, maar daar hooguit aanspraak op maakt omdat het zo nu en dan zo slecht is dat je erom zou kunnen lachen. Misschien.

I saw — I saw a man eating — a man.
- You saw a man, eating what? Finish sentence!

Geestige horrorkomedie.
Rondborstige Alison is de male gaze en rugklachten zat en besluit haar voorwerk te laten reduceren in een louche Oost-Europees ziekenhuis. Alvorens de anesthesist haar echter kan prepareren voor de chirurgische ingreep, ontdekt haar sullige vriend (die ooit zijn eigen medische opleiding wegens een fobie voor bloed voortijdig moest staken) in een bijgelegen kamer een vastgebonden, naakte en bovenal nogal bijtgrage mevrouw, die hij per ongeluk bevrijd. Al snel breekt in gansch het ziekenhuis de pleuris uit.

Wat volgt is een fikse overdosis aan bloed, gore en chaos, die bijzonder effectief in beeld wordt gebracht (zeker gezien het bescheiden budget), al gaat het zelden de enge kant op; dit is vooral een dolkomische achtbaanrit. Eating pussy krijgt dankzij een hongerige zombie hernieuwde lading, evenals brandend verlangen, wanneer een chirurgisch vergroot mannelijk geslacht door ontvlambare zalf in de fik vliegt. Dan is er nog Hannelore Vens, gastactrice zonder benen, die als gehalveerde zombie haar eigen ingewanden mag eten, amputeert een verpleger eigenhandig zijn gebeten arm in een papierversnipperaar en is er een onverwachte hommage aan de brandblusserscène uit Irréversible.

Uiterst smakelijke onsmakelijkheden, met gave practical effects, superieure make-up en ook de belichting verdient een pluim, maar plot, acteerwerk en ook de bijtijds kolderieke soundtrack laten geen twijfel bestaan over de ware aard van deze film: dit is een vol-bloed komedie. Met een treffende titel. 3,5*