Dreamland (2019)

Als er één tip past bij deze film is het wel; 'Denk er niet te hard over na'.

Want de titel "Droomland" is zeker passend! Het is een film met wazige, dromerige logica. Zo speelt de film zich af ergens in een naamloze Oost-Europese stad en weigert het in te gaan op de precieze tijdsperiode. Het is ook een ietwat rare film, en die gekheid zal je leuk vinden of juist nog meer vervreemden. Het is lastig om te onderscheiden waar het allemaal omdraait of wat het allemaal betekent. Maar ik moet zeggen dat ik goed heb genoten van deze apartere filmvisie, die met veel enthousiasme van alle betrokkenen in beeld werd gebracht. En ik vond het nu ook niet zo vreemd dat het niet te volgen was. Snap u het nu nog?

Stephen McHattie, is geweldig als de twee hoofdrolspelers; de heroïneverslaafde jazztrompettist en de koelbloedige huurmoordenaar Johnny. Verder zien we Henry Rollins als de gangsterbaas Hercules en is Juliette Lewis de maffe aristocraat die een bruiloft voor haar vampier-broer en minderjarige bruid probeert te regelen. Ja echt waar! En dan had ik het nog niet over een gangsterbende van schietende kinderen. Uiteindelijk was het aangrijpend onvoorspelbaar en prachtig van de start tot het einde. Het is een soort mini-odyssee die nooit zijn gevoel voor humor verliest en die toewerkt naar één grote actiescène die is opgebouwd rond een spookachtige weergave van Eurythmics '' I Save the World Today '', die McHattie croont met een ongelooflijke tederheid. Onder het mom van zo heb ik ze nog niet eerder gesmaakt! Toffe film!

Dreamland is een verwarrende film. Stilistisch prachtig, maar verhalend weinig substantieel. Neo-Noir, vampirisme, mensenhandel en een dubbelrol voor de fijne acteur Stephen McHattie zijn op zich goede elementen voor een intrigerende film. En ja, intrigerend is de film op een bepaalde manier zeker. Maar verwarrend en onpeilbaar is de film nog meer.

De film doet zijn titel eer aan. De setting is een wereld die op de onze lijkt, maar dan anders. De setting lijkt er een afgeleide versie van te zijn. Een soort parallelwereld. Gebeurtenissen en menselijk handelen verlopen er net even anders dan op de vertrouwde manier van de ons bekende en begrijpelijke realiteit. De film buit dit gegeven uit en zet in op excentriek en onwerkelijk. Dat is even wennen en went eigenlijk nooit.

De dubbelrol van Stephen McHattie als protagonist Johnny en als naamloze Jazz trompettist is één van die raadselachtige elementen. Waarom McHattie een dubbelrol vertolkt, wordt niet duidelijk. Ik kon er ook geen relevante verklaring voor verzinnen. Zo zijn er meer van die onduidelijkheden. Meer van die vaagheid die zich vooral op het weinig boeiende verhaaltechnische vlak manifesteert.

Het surrealistische verhaal piekt met groteske en bizarre momenten, maar wordt nooit één geheel. Veel losse componenten die niet samenvallen met andere losse componenten. Stilistisch mooi. Dat zeker. De afwisselend grauwe en (rood)gekleurde beelden zorgen voor een droomachtige sfeer. Jazzklanken eronder. Altijd goed. Maar ja. Het verhaal dat zich lekker in die sfeer kan wentelen, komt gewoon niet op gang. Zonder veel haast, dobbert het verhaal eentonig en verward rond.

Heel pakkend is het allemaal niet. De film mist lijn. Is onsamenhangend. Voelt als een warrige droom waar je liever geen betekenis aan wilt geven. Een droom die je graag achter je laat. Ik denk dat me dat wel gaat lukken.