Once upon a Time in... Hollywood (2019)

Een van zijn mindere. Eigenlijk hetzelfde probleem wat ik bij deathproof ook had: het is allemaal wel erg zelfingenomen en bijna een parodie op zichzelf: voetjesfetish hier, red apple daar, dit keer een té volle soundtrack (er lijkt bijna permanent overal een radio aan te staan waardoor de nummer verwateren in overdaad) wéér diezelfde ouwelullenbrigade aan cameo's, dialogen die niet scherp zijn maar wel lang en aanwezig zijn, en een hoop verwijzingen alleen maar om het verwijzen: het voegt vaak weinig toe. Het duurt allemaal gewoon te lang ook voor een plot was basically op een bierviltje past, want uiteindelijk gebeurd er maar weinig en zijn sommige momenten zelfs weggemoffeld onder een voiceover.Toch zaten er wel eenpaar erg geslaagde scenes in en verveelde de film niet. Maarja 'verveeld niet' is nogal matig positief.

Wonderlijke Tarantino, tweede beste voor mij na zijn nog altijd onovertroffen Reservoir Dogs.

Het veelbesproken laatste stuk is effectief gigantisch veel fun, alle remmen los, dubbel gelegen gisteren in de cinema en perfect in beeld gebracht, zowel visueel als auditief. Voor mij
gelet op de geschiedenis behoorlijk verrassend ook, ik dacht dat Margot Robbie & co gingen afgeslacht worden. Maar nee hoor in het universum van de Quentin worden Mansons hulpjes gewoon zelf genadeloos afgemaakt

Maar ook daarvoor is het zeker genieten, fantastische scène van Di Caprio in zijn camper waar hij eens stevig op zichzelf inspreekt, met matig succes. Margot Robbie is onwaarschijnlijk prikkelend in een rol die weinig om het lijf heeft (helaas dan vooral figuurlijk en niet letterlijk) en er kon voor die rol geen betere actrice gecast zijn. Leuke shots vanuit de wagens zelf in het begin, soundtrack is zoals altijd bij Tarantino behoorlijk aanwezig maar wel quasi perfect gekozen en dus absoluut een meerwaarde. Brad Pitt steelt evengoed de show,

dubbel gelegen met de "fight" tegen den Bruce, he barely hit me, well I think the dent in the car says otherwise, what the fuck did you do with my car, PACK YOUR SHIT AND GET OUT, honey i'll deal with it, get your shit and get out, hup scène op een dak, mmmyeah about fair (ofzoiets) etc etc fantastische dialoog zoals weer altijd bij Tarantino

, dialogen zijn top, Di Caprio speelt in zijn stukken waarin hij een film in film speelt vaak zo goed dat ik die films ook zou willen zien, zijn rochels en hoesten en dergelijke zijn bijna poëzie. De sfeer die van de film afdruipt van vrijwel seconde één is super om in te vertoeven, auto's, muziek, movie sets, ... . En uiteraard de hele hippie bende die hij sowieso nodig had richting het einde maar er ook weer niet zomaar lijkt bijgegooid, heerlijke ranch waar je op een bepaald moment de smerigheid net niet zelf kunt ruiken. Ook het stuk met Brad Pitt over het vermoorden van zijn vrouw, dat komt zo dan even heel snel ter sprake, and that's it

De keuzes die Tarantino maakt, maakt hij volgens mij effectief om de vraag te stellen hoe de hippiebeweging het had kunnen vergaan moest het hier en daar anders gelopen zijn, ook het korte stukje "Hollywood leert ons wat geweld is" lijkt me niet wat Tarantino zelf onderschrijft, wie de film gezien heeft zal wel begrijpen waarom . Zijn voetenshit mocht hij voor zich houden, zeker het tweede paar voeten dat prominent in beeld komt is redelijk disgusting maar dat is eerlijk waar het grootste minpunt dat ik me op dit moment kan bedenken.

Tweede beste Tarantino, na Reservoir Dogs, imo.

De laatste drie films van Tarantino vond ik verre van briljant en wat dat betreft is het geen verrassing dat ook deze film tegenvalt. In zijn eerste films kwam hij met scènes waarbij cliché op cliché gestapeld wordt, doch gekruid met spitsvondige dialogen tussen de kolderieke personages, waarna hij plotseling iets verrassend laat gebeuren.

Na Kill Bill lijkt hij het echter kwijt te zijn. Ook deze film lijkt vooral gedreven te worden door dialogen, die echter weinig spitsvondig meer zijn, maar vooral saai. Waar het plot naar toe wilt is lange tijd onduidelijk, en de film voelt zwalkend aan. De film heeft uiteindelijk wel degelijk verrassingen, maar bewaart die voor het laatst, waardoor je twee uur naar oeverloos geouwehoer moet kijken voordat er eindelijk iets gebeurt. Die eindscène was dan wel weer gaaf, maar vroeger zaten Tarantino's films vol met dat soort momenten in plaats van als toetje.

Ik had na de historische settingen van zijn laatste films een beetje de hoop dat Tarantino in een wat meer hedendaagse setting zijn mojo weer terug zou vinden, maar dat is helaas niet het geval. Wel is de muziek uit deze setting erg fijn en dat maakt samen met de eindscène nog iets goed. 1,5*.

Hedendaagse setting

Behoorlijk grappig. En ook wel fijn dat ik vooraf geen recensies had gelezen.

Het is wel duidelijk dat Tarantino hier een soort carte blanche had om er maar in te stoppen wat hij wilde, waardoor het wel nogal fragmentarisch is geworden, maar wel echt stampvol film - tv referenties uit de 60s en 70s waarvan de gemiddelde bioscoopbezoeker er denk ik hooguit 20 procent van meekrijgt.

Ik lag echt in een deuk om het einde, hoe kom je er op. Ik zat al helemaal klaar om de verwachte moordpartij van de Manson familie op Sharon en co te aanschouwen en dan gebeurt er dit.

Pitt en Di Caprio spelen ook nog eens echt ge-weld-dig.

Alhoewel het onderwerp meer dan treurig is, maakt Tarantino van zijn 9e film een feestje. De sixties kleuren spetteren van het doek en zoals gebruikelijk is de muziek ook weer dik in orde. Het is natuurlijk WEL van belang om het verhaal van Charles Manson en Sharon Tate te kennen, anders mis je de clou volkomen. Kun je Inglorious Bastards begrijpen zonder kennis van WOII? Nou dan! dus even googelen jongelui en ontdek dat de jaren 60 een stuk minder flower power waren dan je grootouders je willen vertellen.

Uitstekende film waarin een eens populaire filmacteur nu genoegen moet nemen als de slechterik in verschillende tv-series. Het verhaal van de acteur is mooi verweeft met dat van de Charles Manson-moorden. En door deze opbouw is de finale zeker verrassend te noemen. Het Hollywood van 1969 is zeer gedetailleerd in beeld gebracht en de liefde voor film van Quentin Tarantino straalt er vanaf. Twee fijne en goeie rollen van Leonarde DiCaprio en vooral Brad Pitt.

Stijl over inhoud. Op meer dan één moment heb ik me verveeld bij het bekijken van deze film, die zich meer lijkt te focussen op het dagelijks leven in Hollywood 50 jaar terug dan op iets dat op een script lijkt. Het uitgangspunt van de film - zijnde Tarantino's visie op de gebeurtenissen met Sharon Tate en de Manson Family - vind ik sterk, maar daar blijft het bij. Wat eraan voorafgaat is niet de moeite waard om 2.30 u mee te vullen. Ongetwijfeld heeft Tarantino de tijd van zijn leven gehad met de styling en het uitkiezen van de muziek, maar in feite wordt er niets verteld in deze film, enkel oeverloze stilistische oefeningen.

Ik heb tijdens de film ook even moeten denken aan Mean Streets van Martin Scorsese, nog zo'n film zonder script waarin mensen ruzie maken en dronken worden met op de achtergrond een geweldige soundtrack.

Mogelijk ontgaat er mij iets aan deze film. Mogelijk is het verkopen van gebakken lucht de werkelijke ode van Quentin Tarantino aan Hollywood. In dat laatste geval: hulde!

Tarantino op zijn best!

Tarantino keert terug naar zijn roots en maakt een film in de trant van Pulp fiction en Jackie Brown.
De vorige aantal films vond ik erg goed maar waren min of meer ook films voor de massa. Deze film is er echt zo een zoals pulp fiction in mijn ogen: je houdt ervan of je vindt het niks.

Aan mijn stem kan je al zien dat ik hem dus fantastisch vond. De jaren '60 wordt op een werkelijk fantastische wijze tot leven gebracht, als we DiCaprio volgen die als Tv-acteur op zijn retour is. Samen met zijn vaste stuntman, gespeeld door Brad Pitt, die eigenlijk ondertussen ook zijn klusjesman geworden is, stelen zij de show in dit kijkje in het Hollywood van eind jaren '60.

Brad Pitt is fantastisch in deze film, maar in mijn ogen steelt DiCaprio de show. De scènes focussen heel erg op het einde van een tijdperk. Een einde zoals deze eind jaren zestig ook gevoeld werd. Met weer ontzettend sterke dialogen betreed je deze wereld. Er moet gezegd worden dat er inderdaad qua plot niet veel gebeurd in deze film. Ik denk ook dat dit verhaal bij vrijwel iedere andere regisseur niet tot een goed einde zou zijn gebracht dan bij Tarantino.
Op een ontzettend humoristische wijze (denk aan die geweldige scène van DiCaprio in zijn trailer) wordt dit verhaal verteld dat in een fantastische climax tot einde komt.

Veel meer kan ik er niet over zeggen. Tarantino is on point en dit is één van zijn beste, dan wel niet de beste, film die hij gemaakt heeft. Over die vraag moet ik nog eens goed nadenken en kan ik over een tijdje past antwoord op geven.
Wat ik wel kan zeggen: Heb je pulp fiction gezien en vond je dat een goede film of ben je nieuwsgierig? Ga dan met een open mind naar deze film en grote kans dat je niet teleurgesteld gaat worden.


Als laatste een klein minpuntje: Margot Robbie krijgt wel erg weinig te doen in deze film en ondanks dat ze bij ieder interview naast DiCaprio en Pitt staat wordt ze echt volledig ondergesneeuwd door hun twee. Niet vanwege haar acteerskills, maar vanwege het weinige wat ze te doen krijgt.

Ik was minder fan van recentere Tarantino's Inglourious Bastards en Django Unchained (zal ze nog wel een keer herzien om te kijken of het toch wat meevalt). Met Hateful Eight zat hij weer op het spoor en kregen we een groep boeiende figuren met de typische dialogen. Once upon a time in Hollywood mist op de eerste plaats die dialogen. Zijn hoogdagen liggen duidelijk al lang achter de rug.

De film is wel leuk met de vele verwijzingen naar 60's films en series. Bekende figuren komen als een cameo voorbij. Al komen veel van hen (denk Al Pacino en Luke Perry) al even lang voor in de film als in de trailer. Het zijn vooral DiCaprio en Pitt die de show dragen, de rest is behang. En soms zelfs quasi letterlijk zonder veel dialoog. Het duurde tot de jonge Julia Butters in beeld kwam als de achtjarige tegenspeler van Rick Dalton, dat we een sterke Tarantino dialoog kregen. En ook de finale kende de typische stempel van de regisseur.

Geen geslaagde film eigenlijk, dat gelukkig door Brad Pitt, de finale en de verwijzingen voor de filmliefhebber toch nog de moeite werd. DiCaprio stelt mij persoonlijk wel wat teleur, al worden zijn rollen door het grote publiek wel geprezen. Het idee van Tarantino om zijn carrière met een 10e film (zonder de losse samenwerkingen mee te tellen) te maken, lijkt na deze film geen slecht idee.

Voor mij ook de film van het jaar, tot nog toe. Een Tarantino film is toch altijd een beetje feest! Het is een van de weinige regisseurs die mij bijna altijd wel tot een bezoek aan de bioscoop verleiden kan. Behalve Sin City, waar hij mede-director voor was, vind ik al zijn films meer dan voldoende. Ik hoop dat hij er na zijn tiende film niet mee gaat stoppen! Zulk een innoverende filmmaker zouden we missen in een filmwereldje waarin de meeste films cloons van elkaar lijken (zit er bijvoorbeeld nog iemand te wachten op de zoveelste superheldenfilm?)

Ik heb dus erg genoten van deze Once upon a Time... in Hollywood. Mooie, kleurijke jaren '60achtige beelden en zoals gewoonlijk bij Tarantino erg leuke muziek die je meeneemt naar de tijd van toen. De acteur die voor de legende Bruce Lee moet doorgaan vond ik erg goed gecast! Regelmatig werd er in de filmzaal luidop gelachen door het publiek, zoals tijdens het gevecht tussen Lee en Pitt (de afdruk van Lee in die auto), de scene met DiCaprio in de caravan maar vooral op het verrassende einde van de film. Heel leuk bedacht van Tarantino om het verhaal een andere richting uit te sturen dan je zou verwachten, doordat die hippies blijkbaar in het verkeerde huis binnenbreken. Het is zeker meegenomen als je het achtergrondverhaal met de bende van Charles Manson kent, Google is je vriend.
DiCaprio en Pitt spelen erg goed samen, hun vriendschap in de film pakte mij toch wel een beetje. Margot Robbie als Sharon Tate met haar leuke snoetje deed het ook goed, al had zij niet zoveel te zeggen. De acteur die voor Steve McQueen moest doorgaan vond ik dan weer minder geschikt voor de rol. Eigenlijk gebeurt er niet veel in deze film, maar die luchtigheid is juist erg genietbaar. Cruisen met Pitt in een jaren '60 auto, stoppen aan het verkeerslicht en even zwaaien naar een mooie hippiemeid. Da's genieten, toch?

I'm as real as a donut, motherfucker

Er was een tijd dat ik de nieuwe Tarantino meteen in de cinema ging kijken, maar een aantal externe factoren zorgden ervoor dat het even duurde vooraleer ik eindelijk in mijn stoeltje kon plaatsnemen. Ik vreesde voor een lawine aan spoilers, maar het bleef op dat vlak eigenlijk redelijk rustig. Collega's en vrienden waren verdeeld over de film maar waar het juist aan lag? Dat kon niemand echt benadrukken. Ook mijn gezelschap was het niet unaniem eens over de kwaliteit van de 9e film van één van mijn favoriete regisseurs.

En het grappige was, we zijn alledrie grote fan van Tarantino en zijn werk en toch vond de ene het de slechtste film uit heel zijn oeuvre, was de andere eerder middelmatig tevreden en dan had je ondergetekende die hier eindelijk de Tarantino van weleer inziet. Gevoelsmatig is dit dan ook een stukje beter dan The Hateful Eight en Django Unchained maar dat komt misschien ook omdat het bronmateriaal me nauw aan het hart ligt. Het Hollywood van weleer, die Italiaanse spaghettiwesterns (toevallig in de afgelopen maand nog de 2 Ringo films van Duccio Tessari gezien), die sfeer, die muziek, ... Toegegeven, de film komt gigantisch traag op gang. Het is pas wanneer Cliff Booth in de commune komt dat je het gevoel krijgt dat er iets begint te knetteren en ook maakt Tarantino soms wel erg vreemde keuzes (de portrettering van Bruce Lee is naar mijn gevoel wel erg onrespectvol) maar wat maakt het allemaal uit wanneer hij er zo'n indrukwekkend einde aan weet te breiden. Iedereen die een beetje mee is met de filmgeschiedenis kent op zijn minst toch de grote lijn in de Charles Manson/Sharon Tate/Roman Polanski tragedie en eerlijk gezegd, het voelde niet goed aan dat Tarantino juist dit drama ging gebruiken als kapstok voor zijn film.

Maar Tarantino zou Tarantino niet zijn mocht hij daar vakkundig een eigen twist aan geven. Eigenlijk had de titel al genoeg aanduiding moeten zijn, maar ik vind het erg geslaagd hoe dit zich afspeelt in zijn eigen universum. Net zoals dat de Basterds indertijd Hitler hebben afgemaakt, overleven Tate en haar vrienden het drama omdat de regisseur een loopje met de werkelijkheid neemt. In een geweldig korte maar gewelddadige climax wordt een stuk van de Manson bende even een kopje kleiner gemaakt en kom je eigenlijk met een geweldig goed gevoel aan de aftiteling. Rechtvaardigheid zegeviert en de engelachtige Tate mag nog een heel leven lang het grote scherm sieren. Ik heb niet veel films gezien met Tate (het niet al te geweldige The Fearless Vampire Killers schiet me zo meteen te binnen) maar naargelang ik het me herinner is er weinig aan te merken op de performance van Robbie. Eigenlijk enorm knap zelfs hoe ze met een zeer beperkte en kleine rol toch zoveel indruk weet te maken.

Eerlijk is eerlijk, het merendeel van de aandacht gaat dan ook naar de tandem Leonardo DiCaprio/Brad Pitt en daar is niets mis mee. Twee van de grootste acteurs van onze tijd en die blijken gewoon erg goed op elkaar ingesteld te zijn. Vaak krijg je nogal veel haantjesgedrag wanneer je zo'n twee namen de hoofdrol geeft, maar DiCaprio en Pitt heb overduidelijk veel lol in hun rol en ook gewoon in hun scènes met elkaar. Dat neemt echter niet weg dat dit voor de rest qua cast weer om van te smullen is. Een aantal Tarantino regulars met onder andere Bruce Dern, Kurt Russell, Zoë Bell en Michael Madsen maar ook veel nieuwkomers met bijvoorbeeld Al Pacino. Veel rolletjes stellen bijzonder weinig voor, maar er straalt gewoon zoveel liefde voor het vak vanaf dat het echt genieten is. Visueel ook wel weer de moeite (die verzonnen filmfragmenten zijn leuk en sterk hoe ze DiCaprio in The Great Escape hebben gewerkt) maar Tarantino's voetenfetisj loopt nu wel een beetje de spuigaten uit. Die van Pussycat past nog wel mooi bij het personage, maar die van Tate voelde geforceerd aan.

Wel geen typische trunk shot? Dat is volgens mij ook de eerste keer dat hij dat laat liggen, hoewel hij er hier wel ruimte genoeg voor had. Maakt verder weinig uit, een regisseur is meer dan zijn gimmicks en bij Tarantino mag je dat letterlijk nemen. Het publiek lijkt enorm verdeeld te zijn en dat is goed, dan gaat hij er sowieso nog wel een paar maken aangezien hij op een hoogtepunt wilt eindigen. Van mij mag het hier stoppen, maar er mogen ook nog met gemak 9 andere bijkomen..

Dikke 4*

Liep ik 2½ week geleden na een uur de zaal uit omdat ik de film maar niks vond, gisteravond de film een herkansing gegeven en ja, ik vond 'm toch helemaal niet slecht. Vooral vanaf het moment dat de hippies hun entree maakten heb ik mij uitstekend geamuseerd. Het laatste half uur waarbij alle remmen los gingen is natuurlijk typisch Tarentino. Bovendien ook zeer verrassend, tenminste als je de geschiedenis van Charles Manson en zijn volgelingen kent.

Mooiste scène vond ik die van Brad Pitt en het hippie meisje tijdens het autoritje naar het hippiekamp. Ook de jaren 60 songs die je aan de lopende band hoorde waren erg goed.

3,5* met kans op verhoging

Oké, picture this. Ik ging Once Upon A Time... In Hollywood kijken zonder te weten wie die hippies waren. Ik ken Polanski niet echt goed en Sharon Tate enkel van naam. Ik wist dus niets van hun geschiedenis.

Op het einde van de film zat ik als een klein kind te kraaien van plezier, puur en alleen omdat ik dacht dat die hippies gewoon hippies waren. Wat zou mijn reactie geweest zijn als ik wist wie het werkelijk waren?

Na de film ging ik wat lezen op Wikipedia, en toen viel het allemaal op zijn plek en is mijn waardering voor het slotakkoord des te groter.

In de USA zal de relatie tussen Sharon Tate en de hippies allicht bekend zijn - ik kende Tate en had uiteraard ook gehoord van de werkelijke aard van de hippies - maar de link kende ik niet.

Hoe dan ook: die ervaring is symptomatisch voor de film: deze leunt wel èrg op visuele gimmicks en een enorme kennis van Hollywood uit die tijd.

Dat eerste kan ik met mijn enigszins geoefende filmkijker-oog nog heel erg waarderen. Sterker nog: het was dè reden om deze film te gaan zien (en dan krijg je een geweldige performance van DiCaprio en Pitt, elk op hun eigen manier, als bonus).

Natuurlijk is het visueel om door een ringetje te halen. Geen andere film heeft het tijdsbeeld van 1969 ooit zo overtuigend tot leven gewekt als deze.

Er zitten talloze knappe shots in van mensen in een auto of op een paard, waarbij de camera op fenomenale wijze meerijdt op een dolly/jib of hoe hij het ook maar voor elkaar gekregen heeft, maar na een tijdje is het een beetje too much. Je snakt dan naar wat inhoud.

Als je dus op dat punt bent aangeland, waar je ècht wilt dat het verhaal een beetje vaart gaat maken, krijg je het tegenovergestelde: vele zinloze shots van voeten (waarbij de voetzolen van Tate vies zijn, en de voeten van dat hippie-meisje lelijk).

Maar dat tweede aspect - Tarantino veronderstelt de kijker een wandelende filmencyclopedie te zijn. Sorry, zoveel films en series uit 1969 ken ik niet. Soms helpt hij je door op een feestje de namen van o.a. Steve McQueen gewoon in beeld te zetten, maar had dat bij die hippies nou ook niet even gekund?

Maar toch. We zien Rick Dalton als schurk in een cowboy-serie. We zien hem lange scènes opnemen maar komen niet te weten hoe het afloopt. Nu schijnt het zo te zijn dat deze scènes remakes zijn van een echt bestaande serie, maar die ken ik niet. Sorry, Quentin.

Het is echt een film voor liefhebbers van film. Ik reken mezelf daartoe, maar aangezien ik er nog geen 25% van de verwijzingen uit haal, is de doelgroep wel een héél select publiek.

3,5 sterren

P.S. de scènes met Bruce Lee zijn weliswaar wat respectloos maar daarom des te kostelijker. Dat kreetje van Brad Pitt...

Gewoon echt heel goed. Het doet precies wat de titel belooft. Het geeft je een sprookje over Hollywood. Ik kan zo snel gewoon ook geen kritiek bedenken. Het kabbelt rustig door met dromige, geromantiseerde jaren 60 Hollywood beelden en muziekjes, fijne Tarantino dialogen houden je bij de les met interessante karakters om uiteindelijk fantastisch af sluiten. Want dan bedenk je je hoe het echt gegaan is: hoe teleurstellend en boosmakend dat einde is (of zou zijn, in deze film): kan ik alleen maar zeggen - wat super goed gedaan.

Ik heb nu al zin om hem te herbekijken

Once Upon A Time is vooral een trip down memory lane voor de grootmeester zelf. Tarantino's ietwat langdradige nostalgie rondom Hollywood anno 1969 kon mij namelijk maar moeilijk bij de les houden. Het is vooral het sterke acteerwerk van Pitt/DiCaprio en het heerlijk absurde einde (halve * erbij) die de film dragen. Na Jackie Brown de minste Tarantino-film, maar zeker de moeite waard om te aanschouwen.

Zeer leuke film. De grappigste film van Quentin. Zeker de scene met Bruce Lee die vond ik geniaal. Zeker de moeite waard voor een goed avond

Ik wist eigenlijk pas na de film dat dit over de zaak van Sharon Tate/Manson familie ging (wel ooit eens wat over gehoord). Ik zat al de hele film te wachten tot het verhaal van Sharon samenkwam met die van Leo/Brad, maar eigenlijk is dat dus soort van de 'grap' van Tarantino De film begon traag, hele film was redelijk traag, maar ik vond dat niet echt heel storend eigenlijk, want elk shot is bijna een genot om naar te kijken, en er wordt de tijd genomen om alles mooi op te bouwen. Vond het ook wel verfrissend na z'n laatste films die vooral hetzelfde truckje herhalen. Toch had er van mij wel iets meer mogen gebeuren, maar het is een leuk kijkje in het leven van een acteur in Hollywood. Het zit vol humor, maar geeft toch ook wel vooral een triest beeld. Zat toch ook met een dubbel gevoel de film te kijken vanwege de vele minderjarige vrouwen die zich aangetrokken voelen tot oudere mannen, in een tijd waarin de Epsteins het nieuws domineren. Ook het feit dat dit de eerste film is van Tarantino sinds zijn breuk met Weinstein lijkt het ook een poging een andere blik te geven op de 'metoo discussie'. Waar natuurlijk niet per se iets mis mee is. Ook nog te bedenken dat Roman Polanski ooit is veroordeeld voor sex met een 13-jarige in L.A.. De laatste scene was weer old school Tarantino vermaak, hilarisch ook met die LSD-sigaret. Mocht ook wel na 2,5 uur opbouw Brad steelt hier de show, en dat zeg ik als Leo fanboy.

Een iets andere film dan dat we van Tarantino gewend zijn. Geen 'chapters', geen lange dialogen meer en minder geweld. Niks mis mee, want waarom zouden we 9 keer naar hetzelfde kunstje moeten kijken, als het ook anders kan. Dat bewijst hij wel met deze 'Once upon a Time ... in Hollywood, dat het dus ook anders kan.
Het heeft prima uitgepakt als je het mij vraagt. De film wordt gedragen door momenteel de beste acteur van Hollywood mister DiCaprio himself en door Brad Pitt. Ook zeker een pluim voor Brad Pitt, een heerlijk- en overtuigende rol zet hij hier neer als de rechter hand van Dalton (DiCaprio), Cliff Booth. Maar DiCaprio is ook gewoon weer geweldig, zoals altijd. Niet zijn beste rol, want dat blijft voor mij zijn personage Jordan Belfort in TWOWS. Maar hij laat weer in een aantal scènes zien waarom hij zo geroemd en gewild is in Hollywood. Al Pacino is waarschijnlijk gecast om de naam ‘Pacino’, want dit is een rol die makkelijk door een andere acteur vervuld had kunnen worden. Ik denk dat hij maar plus- minus 10 minuten in de film te bewonderen was. Jammer vond ik ook dat Madsen er heel even in voorkomt, het schijnt dat hij meer te zien was maar dat de bepaalde scènes maar dat deze uitgeknipt zijn.

De jaren ’60 sfeertje is perfect gecreëerd! Je wordt heerlijk meegezogen in het Hollywood wereldje van de jaren ’60, nota bene het jaar ’69. Ja, de sfeer is uitstekend en de soundtrack niet minder. Maar toch moet ik wel even kwijt dat bepaalde scènes toch overbodig waren. Althans ze voegen weinig tot niks toe. Maar dit gezien vanuit een ander perspectief, is dit precies wat Tarantino voor ogen had. Een scene voor ogen hebben en het gewoon willen filmen en in de film stoppen. Ongeacht wat het publiek ervan vindt. Tarantino beschouwt deze film dan ook als een persoonlijke film, een ode aan Hollywood maar ook aan zichzelf als het ware. Ik denk dat de verwachtingen voor heel veel mensen erg hoog zijn, gezien de cast, Tarantino, zijn vorige werken en dan toch een beetje bedrogen uit de bioscoop komen. Je hebt een bepaalde verwachting van zijn films en dan pakt het anders uit dan anders.

Maar waar ik mijn review mee opende, dit is alleen maar mooi (vind ik). Uiteraard is dit niet zijn beste werk, maar ik heb mij uitstekend weten te vermaken! Is haast ook onmogelijk, tenzij je niet verder kijkt dan je neus lang is. Want er is kwaliteit genoeg in deze negende film van Tarantino. Alleen wil ik nog wel één aspect benoemen die ik erg jammer vond, dat Dalton de vlammenwerper pakte en dat Aziatische meisje in zijn zwembad kapot brandde. Waarom? Ze was al halfdood. Daarnaast was ze niet in staat om Dalton nog te vermoorden, dat was niet eens haar missie. Grappig was het wel, daar niet van, maar ja dat is Tarantino hé! ****

Anybody order fried sauerkraut ? Burn, you Nazi bastards !

Bovenstaande tekst komt overigens niet uit "Inglourious Basterds (2009)" van Quentin Tarantino maar uit deze film en Quentin Tarantino heeft een reputatie waar het gaat om zijn liefde voor filmgeschiedenis en "Once Upon a Time in ... Hollywood" is daarin opnieuw geen uitzondering. Het is een regelrechte ode aan de industrie ten tijde aan de gouden jaren van Hollywood. Met zijn negende film heeft Tarantino wel ieder genre inmiddels belicht en deze lijkt zichzelf te onderscheiden van zijn andere films.

"Once Upon A Time In... Hollywood" geeft ons een kijkje in de wereld van het oude Hollywood van 1969 (de jaren 60 sfeer spat van het scherm en ook qua muziek). Hoewel de film zich voornamelijk focust op twee fictieve personages, te weten Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en Cliff Booth (Brad Pitt), volgt de film ook enkele mensen, zoals Sharon Tate (Margot Robbie), die echt bestaan hebben. We volgen Rick Dalton die worstelt met zijn identiteit als acteur in Hollywood en zijn zoektocht naar rollen in film en televisie, die hem weer op de kaart moeten zetten. Zijn zorgzame stuntman Cliff Booth volgt hem (is tevens zijn chaffeur), maar maakt ook zijn eigen avonturen mee en staat ook zijn mannetje. Sharon Tate staat wat meer op de achtergrond gedurende de film, maar haar verhaallijn krijgt desondanks een sterkte conclusie.

Daarnaast bevredigt Tarantino zijn behoefte om de geschiedenis te herschrijven met de aanwezigheid van Sharon Tate en de Manson Family. Net als in "Inglourious Basterds (2009)" kleurt hij niet binnen de lijntjes, waardoor de historische gebeurtenissen niet verlopen zoals verwacht, en dat resulteert in deze film in een verrassend en keihard einde (begeleidt met fraaie muziek van de Amerikaanse psychedelische rockband "Vanilla Fudge" met het nummer "Illusions of My Childhood- Part One"), wat ik niet zag aankomen. Want i.p.v. dat Sharon Tate, Jay Sebring, Voytek Frykowski en Abigail Folger vermoordt worden (wat in 1969 dus echt gebeurt is en dan op zeer brute wijze met heel veel messteken), worden nu hun moordenaars (drie Manson-aanhangers, en twee vrouwen, te weten Sadie en Katie, en één man, te weten Tex Watson en hij heeft destijds echt meegedaan met de moordpartij) op geweldige wijze gedood in het huis van Rick Dalton (waar Cliff Booth ook is) en dat o.a. met de hond (Pitbull) van Cliff Booth, een blik hondenvoer (welke Cliff Booth keihard in het gezicht van een vrouw gooit), Cliff Booth zelf (slaat het gezicht van een andere vrouw helemaal tot moes met o.a. een telefoon, filmposter, muur en tafel) en een vlammenwerper (die Rick Dalton nog van een film had)

Het verhaal zelf is matig tot zwak (op het einde na dan), maar wist mij desondanks wel te vermaken van de eerste tot de laatste minuut (duurt maar liefst 160 minuten). Deze film is vooral komisch (het is dan ook natuurlijk een Komedie / Drama film) en dat is te danken aan de geweldige dialogen (daar is Quentin Tarantino misschien wel de beste regisseur in) en door de uitvoering ervan door de acteurs. Met name Leonardo DiCaprio en Brad Pitt zijn op hun allerbest in deze film en de vriendschap van hun personages is duidelijk zichtbaar.

"Once Upon A Time In... Hollywood" toont ook meerdere scènes uit een aantal films (zoals "The Fourteen Fists of McCluskey", een soort van "Inglourious Basterds", en van mij zou die film gerust Quentin Tarantino's tiende film mogen worden) en series (zoals "Bounty Law") waarin DiCaprio's Rick Dalton een rol heeft (meestal als cowboy). Deze scènes zijn tot in detail gefilmd, waardoor ook de werkwijze en de kunst van het maken van films getoond wordt. Dit is bijzonder interessant en indrukwekkend en laat duidelijk Tarantino's liefde zien voor het maken van films en het oude Hollywood.

Een andere liefde (beter gezegd fetish) van Tarantino is ook weer te zien, namelijk vrouwenvoeten en dat o.a. van Margot Robbie's personage Sharon Tate, als deze in de bioscoop een film van haarzelf gaat bekijken en dan haar voeten op de stoel voor zich legt. En verder ook de voeten van Margaret Qualley in de rol van hippie Pussycat (die één van de volgelingen is van Charles Manson), als deze ze op het dashboard van een auto legt en daarna tegen Cliff Booth (die haar heeft opgepikt langs de weg) zegt:

"Want me to suck your cock while driving ?"

Het verhaal bevat ook een aantal leuke scènes, zoals het feest op het landgoed (De Playboy Mansion) van Hugh Hefner (oprichter van het erotische blad Playboy) en een filmset, en daarin zie je dan veel bekende acteurs en actrices uit die tijd zoals acteur Steve McQueen (gespeeld door Damian Lewis), zangeres en actrice Mama Cass (maakte deel uit van de band "The Mamas and the Papas"), zangeres en actrice Michelle Phillips (maakte ook deel uit van de The Mamas and the Papas) en Bruce Lee. De scène met Bruce Lee (die perfect werd nagespeeld door Mike Moh) en stuntman Cliff Booth op de set van een film was sowieso genieten geblazen en is ook zeer komisch om te zien en dat mede omdat Bruce Lee er dan van langs krijgt van Cliff Booth en dat zowel verbaal als fysiek.

Ook voor deze film heeft Quentin Tarantino weer een gewelde cast verzameld (velen hebben al eens meegespeeld in een film van Quentin Tarantino) want buiten de al eerder genoemde Leonardo DiCaprio, Brad Pitt en Margot Robbie zien we verder (weliswaar in kleine rolletjes) Al Pacino, Damian Lewis, Dakota Fanning, Emile Hirsch, Timothy Olyphant, Michael Madsen, Zoë Bell, Kurt Russell, Lena Dunham, Luke Perry (dit jaar overleden) en Julia Butters. De laatste mag dan misschien een onbekende zijn, maar ze is zeker noemenswaardig, want ze speelde haar rol als kindactrice Trudi Fraser zeer leuk en goed.

"Once Upon A Time In... Hollywood" is gewoon een film met fantastische acteerprestaties, geweldige dialogen, prachtige sets en het is ook duidelijk een liefdesverklaring van Quinten Tarantino aan het oude Hollywood. Ik kan me voorstellen dat iemand deze film misschien saai en langdradig vindt, maar ik heb me er gewoon goed mee vermaakt. Ik vind het zeker niet de beste film van Quentin Tarantino, maar wel gewoon weer een goede van hem.

P.S. voor degene die een film willen zien wat er destijds echt gebeurt is met Sharon Tate en meer willen weten over Charles Manson en zijn sekte (die verbleven op de "Spahn Ranch", wat ook in deze film voorkomt in dat in een sterke scène), oftewel de "Manson Family", die moeten anders maar eens kijken naar de Drama / Misdaad film "Helter Skelter (1976)", of de remake ervan "Helter Skelter (2004)".

Tarantino doet zijn best om er weer een ongestructueerd zooitje van de maken. De 1 vind het leuk en de ander saai. De scene op het park en het einde gaven eindelijk een beetje spanning. 1,5 points ?

Ik vond het een goede film met een sterke rol voor Pitt en DiCaprio , en wat is Margot toch een lekker ding.

Heel behoorlijke Tarantino, een van zijn betere films wat mij betreft. Zeer aardige sfeerschets van het Hollywood van eind jaren zestig. Leuke verwijzingen en enkele bekende namen komen voorbij. Daarbij wordt ook nadrukkelijk aandacht besteed aan Charles Manson. Het acteerwerk van DiCaprio, Pitt en Robbie is prima. Vond het tegen het einde even wat uit de bocht vliegen, al is die uitwerking wel typisch Tarantino.

Ondanks dat ik de film meerdere keren in de bios heb gezien, had ik nog niet de moeite genomen om een mening te schrijven. Ik had het gevoel dat de film moest groeien, moest landen en als groot Tarantino fan wilde ik mezelf behoeden voor een mening enkel gestoeld op blinde adoratie. Nu ik hier de discussies lees merk ik dat ik toch mijn stem wil laten horen.

Ik snap dat mensen deze film niets vinden. Wie van een helder verhaal, herkenbare karakters, en een vlotte vertelling houden komen hier bedrogen uit. Zelfs het geweld, toch prominent aanwezig in Tarantino films, wordt hier bewaard voor slechts het laatste deel. Voor sommigen kan dat een afknapper zijn, ik vind het juist een verademing.

Het loom vertelde verhaal past goed in jaren 60 sfeer, waarin ambitie zeker aanwezig is, maar er tegelijkertijd een bepaalde relaxte vibe heerst die de film bijzonder ontspannen maakt om naar te kijken. We leven mee met Rick en Cliff, die duidelijk restanten zijn uit een ‘ouder’ Hollywood, terwijl langzaam maar zeker een nieuw Hollywood begint te ontstaan. De strijd die vooral Rick hier moet leveren tegen de gevestigde orde en tegen zichzelf, is treffend verbeeld door Dicaprio, en geeft de film een hart.
Cliff symboliseert de meer masculiene kant van Hollywood: bepaald geen lieverdje (heeft hij nu wel of niet zijn vrouw vermoord?), maar wel iemand met heldere principes en die uiteindelijk de problemen op zijn pad op weet te lossen. Of dat nu een kapotte antenne is, een vandalistische hippie of een bende moordlustige gekken.
Margot Robbie speelt een bloedmooie Tate, die wellicht weinig tekst heeft, maar desalniettemin een verpletterende indruk maakt, waarmee ze schoonheid en onschuld verbeeldt van een tijdperk dat destijds min of meer teniet ging met de Manson moorden.
De decors en de muziek ademen non stop nostalgie uit naar een andere tijd. Het oude Hollywood staat hier op het punt om te veranderen, en Tarantino dweept met de romantiek van het verleden. Het levert een bijzonder prettige sfeer op, waar je helemaal in op kunt gaan als je er gevoelig voor bent.

Een minpuntje vind ik persoonlijk het eindgevecht. Hoewel ik in de bios heb zitten lachen bij dit idiote over de top geweld, vind ik het niet bij de film passen. Tarantino heeft sinds Kill Bill keer op keer het geweld in zijn films karikaturaal overdreven, wat soms werkt, maar soms ook niet.
Persoonlijk geef ik de voorkeur aan het meer realistische geweld uit Reservoir Dogs, Pulp Fiction en Jackie Brown. Qua sfeer ligt Once upon a time in Hollywood het dichtst tegen deze films aan, en dus had het van mij wat realistischer gemogen. Of misschien zelfs helemaal geen geweld. Het zou bijzonder gedurfd zijn van Tarantino om geweld eens volledig weg te laten uit zijn film en in deze film had dit goed gepast.

Tarantino levert met zijn 9e film weer een klein meesterwerk af, met goed acteerwerk, prachtige decors, een gedurfd verhaal en een bijzonder fijne soundtrack. Once upon a time in Hollywood is een prachtig sfeervol sprookje, een fijne alternatieve versie van de echte geschiedenis.

4*

Een prachtige film met "alles erop en eraan" wat een komedie en het drama ineen brengt.

Nu en dan is het schateren van de lach en dan kijken sommigen weer weg vanwege het grove gedrag van een van de rollenspelers.

Vooral Brad Pitt en Leonardo DiCaprio vond ik persoonlijk erg goed hun werk doen in deze film.

Het verhaal is mogelijk ietsje aan de lange kant maar dat doet de film absoluut géén kwaad! Nu maar hopen dat Tarantino niet stopt na deze film zoals ik nu en dan om mij heen hoor!

Deze bijna 3 uur durende film is één van de films die een verrijking zijn in de lijst films die de laatste maanden in de filmhuizen draaien en krijgt van ons (unaniem) een 8!

Een wat atypische Tarantino dit, juist het einde doet misschien wat meer aan zijn stijl denken. Once Upon a Time in... Hollywood is een kabbelende ode aan de tijd in Hollywood in de jaren '60 van de vorige eeuw.
Het is waarschijnlijk zijn traagste film ondanks dat The Hateful Eight ook niet bepaald een snel tempo heeft. Twee uur lang lijkt het bijna nergens naartoe te gaan deze film en dan komt de niet erg vreedzame ontknoping. Het is echter niet Sharon Tate die vermoord wordt zoals echt is gebeurd maar het de hippies nemen het verkeerde huis en krijgen te maken met een trippende Brad Pitt en diens geweldige hond.

Brad Pitt is ongetwijfeld mijn favoriet in deze film. Hij heeft ook gewoon het leukste personage en de beste scènes. Leonardo acteert prima maar zijn rol heeft in feite nogal weinig om het lijf vond ik. Een wat slap rise en vooral fall verhaal. De derde hoofdrolspeelster is zogenaamd Margot Robbie, maar als zijn 1/10 van de speeltijd krijgt is het vooral om haar benen te filmen. Met deze film wilt Tarantino niet alleen maar nostalgisch zijn naar die tijd, hij geeft een definitie aan wat nostalgie precies is. Ik vond dit wel een film waar ik bij kon wegdromen naar die tijd.

Vol verwachting klopte mijn hart. Maar wat viel dat tegen! Na een uur, op het puntje van mijn stoel te hebben gezeten, om in het verhaal te komen, heb ik hem toch maar afgezet. Waarom kom ik er toch maar niet inkomen? De muziek! Ik heb helemaal niks met die grafmuziek uit de sixties. Net als de muziek, is het verhaal rommelig en kon ik geen connectie met de personages krijgen. Mijn brein kon dat niet aan, wat resulteerde in complete chaos in mijn hoofd.

Natuurlijk geef ik niet zomaar op, en besloot een dag later verder te kijken. Resultaat, hetzelfde. Dus na 3 kwartier maar weer uitgezet. Maar we zetten door, weer een dag later de rest van de film gekeken, en zowaar, het laatste kwartier kwam ik er een beetje in. En toen was hij opeens afgelopen. Wat een klote einde zeg.

Het is natuurlijk persoonlijk, maar voor mij heeft de muziek de film voor het grootste gedeelte verziekt. O ja, en dat nutteloze rondrijden deed voor mij ook afbreuk aan de film. Deze film, samen met Jacky Brown, ga ik zeker nooit meer kijken.

Toch nog 2,5 ster, omdat Brad en Leonardo natuurlijk wel gewoon goed acteren.

Once upon a Time in Hollywood is een prima niet alledaags werkje van Tarantino. Ik kan er kort over zijn(in tegenstelling tot de speelduur). De sfeer en het acteerwerk maken de lange speelduur enigszins acceptabel. Je moet er van houden, dan zit je hier goed. Als je niet zo houdt van films waarin op een laag tempo alles voorbij kabbelt dan moet je zeker niet kijken. Als je houdt van levensaspecten vertaald in een luchtig geheel met zwarte humor dan is dit zeker een film voor jou.

Sterke Tarantino. Het verhaal is niet heel complex of verrassend, maar Tarantino weet het weer fraai te brengen. In een rustig tempo wordt het verhaal weergegeven. Daarbij zorgen de acteurs, de mooi gedetailleerde settings en de prima soundtrack voor het meeste vermaak. Richting het einde gooit men het gas erop en gaat het tempo in de hoogste versnelling. Feitelijk wordt het verhaal, begeleid door een voice over, even in korte tijd afgeraffeld met een flinke dosis geweld. Heerlijk, gewoon omdat het kan. Toppertje 4.0

Ik zat eigenlijk te wachten dat Leonardo een duidelijke Tarantino-rol zou gaan spelen. Het werd de eerste film waarin ik met plezier naar Brad Pitt heb zitten kijken. Leuke, ongemakkelijke setting met de hippies. Qua films zit Tarantino wat mij betreft een beetje in een glijdende schaal naar beneden maar ik vond deze Once upon a time desondanks nog een dikke voldoende.

Ondanks de speelduur van dikke 2,5u heb ik me geen seconde verveelt, integendeel, top vermaak van begin tot eind met een fantastische Brad Pitt. Tweede deel vd film vond ik wel vetter.